Του αγίου Μαξίμου :

Μην παραδώσεις την ακοή σου στη γλώσσα εκείνου πού καταλαλεί, ούτε τη δική σου γλώσσα στην ακοή του φιλοκατήγορου, ακούγοντας (ή μιλώντας) μ' ευχαρίστηση εναντίον του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής.

Κλείνε το στόμα εκείνου πού κατηγορεί (τον άλλον) μπροστά σου, για να μην πέφτεις μαζί του σε διπλή αμαρτία· και με το να συνηθίζεις ο ίδιος σε καταστροφικό πάθος, και με το να μη σταματάς εκείνον πού φλυαρεί εναντίον του πλησίον.

Εκείνος πού λέει χωρίς εμπάθεια το αμάρτημα κάποιου αδελφού, το κάνει για δύο αιτίες: ή για να τον διορθώσει ή για να ωφελήσει άλλον. Αν όμως δεν το λέει - είτε στον ίδιο τον αδελφό είτε σε άλλον - για καμιά από τις δυο αυτές αιτίες, τότε το λέει ή για να τον προσβάλει ή για να τον εξευτελίσει, και δεν θ' αποφύγει την εγκατάλειψη του Θεού, αλλά θα πέσει οπωσδήποτε ή στο ίδιο ή σε άλλο παράπτωμα και, αφού ελεγχθεί και προσβληθεί από άλλους, θα καταντροπιαστεί.

St. Andrew Orthodox Church Tour Pt. 3

Τότε και μόνον τότε έχουν αξίαν Εκκλησιαστικήν αι αποφάσεις των Συνόδων

Πάσα Σύνοδος Αρχιερέων, δια να είναι αι αποφάσεις αυτής σεβασταί, είναι ανάγκη να αποδεικνύεται κανονική, νόμιμος και αι αποφάσεις αυτής να στηρίζωνται εις τον Ευαγγελικόν Νόμον, τους Ιερούς Κανόνας και εις την μακραίωνα Εκκλησιαστικήν δημοκρατικήν τάξιν και πράξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τότε και μόνον τότε έχουν αξίαν Εκκλησιαστικήν αι αποφάσεις αυτής της Συνόδου. Η οιαδήποτε πλειοψηφία δεν αρκεί, όταν απουσιάζουν αι ανωτέρω προϋποθέσεις. Έτσι κατανοούμεν τον χαρακτηρισμόν «ληστρική» Σύνοδος και έτσι έμειναν εις την ιστορίαν Σύνοδοι, ως εκείνη, ήτις εξεθρόνισε και αφώρισε τον Ιερόν Χρυσόστομον.

Τότε... και Τώρα...

Τότε :

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».   ….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Τώρα :

Και οι δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους συλλειτουργούν και μνημονεύουν τον αρχιαιρεσιάρχην Πατριάρχην Κων/πόλεως,  κ. Βαρθολομαίον!...

Τι άλλο γράφει ο Άγ. Νεκτάριος που πρέπει να γνωρίζει ο Εψηφισμένος Μητροπολίτης :

O κ. Βαρθολομαίος ενθυμείται επιλεκτικά , ως φαίνεται, τον Άγιον Νεκτάριον...

Ἐνθυμοῦ καὶ αὖθις τοὺς κάτωθι λόγους τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως ἐκ τῆς «Ποιμαντικῆς» του: «Αἱ δογματικαὶ διαφοραὶ, ὡς ἀναγόμεναι πρὸς μόνον τὸ κεφάλαιον τῆς πίστεως, ἀφίενται ἐλεύθερον καὶ ἀπρόσβλητον τὸ τῆς ἀγάπης κεφάλαιον•

Τι άλλο γράφει ο Άγ. Νεκτάριος που πρέπει να γνωρίζει ο Εψηφισμένος Μητροπολίτης
Αυστρίας κ. Αρσένιος ;

Ιδού τι γράφει ο Άγιος Νεκτάριος :

Τα πάντα εσοφίσθησαν, τα πάντα έδρασαν, όπως αναδείξωσι τους Πάπας ηγεμόνας της Εκκλησίας και τυράνους της Οικουμένης.

Ο χωρισμός των Εκκλησιών συνετελέσθη επί Φωτίου τα μάλα καλώς, αφού η Εκκλησία διέτρεχε κίνδυνον να αποβή εκ Μιάς Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Εκκλησία Ρωμαική ή μάλλον παπική, κηρύττουσα ουχί πλέον τα των Αγίων Αποστόλων, αλλά τα των Παπών δόγματα.

Οι μη αναγενηθέντες δια της θείας χάριτος της ενεργούσης εν μόνη τη μιά αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδεμίαν εκκλησίαν αποτελούσιν ούτε ορατήν, ούτε αόρατον.

 Οι πάπαι αμαρτάνουσι και κολάζονται μέχρι της Β' παρουσίας, ίσως και αιωνίως δια τα προς την Ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και τας ψευδενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις.





ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ ( ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση) :

.....Έπειτα δεν θεωρώ μικρό πράγμα το μνημόσυνο του Πάπα ή οποιουδήποτε επισκόπου του.
Άλλωστε η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τελεία υπο­ταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο.
..... Επίσης, επειδή ελπίζετε και για κάποια βοήθεια από εκεί, αυτή η ανταλλαγή απόψεων αφ' ενός θα α­ποκαλύψη τι είδους είναι εκείνες οι ελπίδες και αφ' ε­τέρου δεν θα προσκρούετε στον Θεό.
Εάν, αντίθετα, πραγματοποιήσετε πρώτα αισχρώς τον εκλατινισμό που θέλετε, και τότε για να εξαπατή­σετε τους απλουστέρους βάλετε χρονικά όρια τάχα και ελπίδες λόγων και συζητήσεων, το συμπέρασμα του κακού αυτού διαβήματος θα είναι αυτό που πολ­λές φορές είπα. Εγώ τότε, έστω κι αν όλη η Ανατολή πάη στην Δύσι, δεν πηγαίνω. και αν όλη η Δύσις έλ­θη στην Ανατολή, εγώ θα σιωπήσω. και ήδη από τώ­ρα σιωπώ. Διότι, αν όλοι εσείς και η δήθεν σύναξίς σας γίνετε Λατίνοι, με ποιους και για ποιους και τι να ομιλή πλέον ο ταπεινός Γεννάδιος υπέρ του πατρίου δόγματος; Αυτά τα έγραψα εκτενέστερα και στον μέγα δού­κα, όπως γνωρίζουν οι τιμιώτατοι που ανέφερα.Τώρα μόνο τα κυριώτερα σταχυολόγησα. Έχω κοντά μου και αντίγραφο του γράμματος εκείνου, στο οποίο μου απήντησε ο μέγας δούκας με τρόπο που με εξέπληξε:

«Ματαίως κοπιάζεις, πάτερ, διότι αποφασίσθηκε να ε­παναφέρωμε το μνημόσυνο του Πάπα και είναι αδύνα­το να γίνη αλλοιώς. Με την προϋπόθεσι ότι δεν θα φέρης κανένα εμπόδιο, διότι τίποτα δεν θα πετύχης, έ­λα να βοηθήσης να το κάνουμε».

Και εγώ του απή­ντησα:

«Έλεγα (ότι θα έλθω), με την προϋπόθεσι ότι δεν θα γίνετε Λατίνοι. Εάν αποφασίσατε να γίνετε, και ήδη εγίνατε, όλα τελείωσαν και εγώ δεν έχω ευθύ­νη γι' αυτό». Λοιπόν, πατέρες άγιοι, δεν αμέλησα και γι' αυτό το συμφέρον της Πόλης. Μάλιστα ουδόλως αμέλησα για την Πίστι και για το συμφέρον της Πόλης, το ο­ποίο κυρίως εξαρτάται από τον Θεό και την προς Αυ­τόν ορθόδοξο Πίστι μας. Είθε ο Κύριος να ανοίξη τα μάτια όλων. Ειδ' άλλως, τουλάχιστον εσάς και τους πιο εκλεκτούς από σας να φυλάξη σταθερούς στην Πίστι των Πατέρων, ώστε εξ αιτίας σας να υπάρχη κάποια ελπίδα εκ Θεού. Με τις ευχές σας να ελεήση και εμένα τον αμαρτωλό. Πάντως λυπούμαι πολύ.

Χείλη ιερέως ου ψεύδονται»! Πόσο μάλλον αρχιερέως! Κι όμως εσείς....




Ο Εψηφισμένος Μητροπολίτης Αυστρίας Αρσένιος αντιφώνησε ως εξής:

Μετά Θεόν, εγκαρδίους ευχαριστίας και άπειρον ευγνωμοσύνην υποβάλλω προς την Υμετέραν Προσκυνητήν μοι Παναγιότητα, τον Μέγαν Πατριάρχην του Γένους των Ορθοδόξων, τον Πρώτον της όπου γης Ορθοδοξίας, τον αληθή Διδάσκαλον και φιλόστοργον Πατέρα, τον επί εικοσαετίαν ήδη πηδαλιουχούντα δεξιώς το σκάφος της Εκκλησίας......,

"τον επί εικοσαετίαν ήδη πηδαλιουχούντα δεξιώς το σκάφος της Εκκλησίας";;;

Iδού τα αποτελέσματα της εικοσαετούς πηδαλιουχίας :



"τον αληθή Διδάσκαλον";;;;

Αν ο κ. Βαρθολομαίος είναι αληθής Διδάσκαλος που ομολογεί τον Πάπα : εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον…. Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου... Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου...

Τότε είναι ψεύστης ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και όλοι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας !

Συλλειτουργία λοιπόν στο Φανάρι να ενωθούμε με τους αιρετικούς. Με αυτούς που δεν εβάστασαν ανόθευτον την πίστιν τών Πατέρων μας. Να ενωθούμε. Αλλά πώς; Να ενωθή η αλήθεια με το ψεύδος; Το φώς με το σκότος; Οι πιστοί εις την Εκκλησίαν με εκείνους που ηρνήθησαν την Εκκλησίαν; Να ενωθούμε, ναί. Αλλ’ αφού αποβάλουν οι κακόδοξοι Παπικοί τας κακοδοξίας των. Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν.  Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ’ όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας καί να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας…Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς μας «δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, πού εμαρτύρησαν ματαίως και πρό του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα  άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, και ο Πάπας είναι Αγιώτατος, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται, το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πύρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! Δεν αγόμεθα από ακρίτους μισαλλοδοξίας. Δεν είμεθα τετυφλωμένοι φανατικοί. Αισθανόμεθα την ανάγκην, ως τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να δώσωμεν «την μαρτυρίαν του Αρνίου, ήν έχομεν». Η Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν απαραχάρακτον την παρακαταθήκην της πίστεως, ως Δόγμα και Ηθικήν,  και οφείλομεν να το γνωρίζωμεν. Εκπέμπομεν το φώς τής πίστεως και όσοι οι εν τω σκότει άς προσέλθουν.

Ας μη καταφρονούμε τα κείμενα των Αγίων Πατέρων

«Στοχάσου λοιπόν πόσον μέγα κακόν είναι εμείς που ώφείλαμεν να ζούμεν βίον καθαρόν, ώστε να μην έχωμεν καμμίαν ανάγκην γραμμάτων αλλά να προσφέρωμεν εις το Πνεύμα αντί βιβλίων τας καρδίας μας, εμείς οι ίδιοι, αφού εχάσαμεν εκείνην την τιμήν και ήλθαμεν εις την ανάγκην των γραμμάτων, να μη χρησιμοποιούμεν ορθώς ούτε αυτό το δεύτερον φάρμακον. Διότι αν ήτο κατηγορία το να χρειασθούμεν τα γράμματα και να μη σύρωμεν εις ημάς την χάριν του Πνεύματος, σκέψου πόσον μεγάλη κατηγορία είναι να μη θελωμεν να επωφεληθούμεν μήτε από την βοήθειαν αυτήν, αλλά να περιφρονούμεν τα γράμματα, σαν να έχουν δοθή χωρίς λόγον και σκοπόν και να επισύρωμεν την τιμωρίαν μεγαλυτέραν. Δια να μη γίνη τούτο ας προσέχωμεν με άκρίβειαν εις τας γραφάς και ας διδαχθούμεν πως εδόθη ο παλαιός νόμος και πως η Καινή Διαθήκη».

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Ομιλία Α΄ στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Ε.Π.Ε. τομ. 36 σελ. 19

The Work of Controlling our Talking

To know God directly requires an interior balance and harmony.  We must consider ourselves to be pilgrims yearning for a personal relationship with God.  We need to maximize our communications with things of spiritual nature and minimize our communications about mundane worldly matters. Saint Seraphim warns us that the fire Christ came to light within us can easily be extinguished.  He says the most common thing that cools this fire is unbridled conversation. These spiritual conversations lead us to great growth in knowledge of God.

Tο προσδοκώμενον ήξει και ου χρονιεί....

Εκφράζουμε εκ βαθέων την ευχή η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» φωτίση, ενισχύση και κατευθύνη τους αξίους της αποστολής τους επισκόπους, όπως τιθέμενοι επικεφαλής του πιστού λαού του Θεού απελευθερώσουν την Ορθόδοξο Εκκλησία από το αιρετικό οικουμενιστικο-παπικό καρκίνωμα και την οδηγήσουν δια της αγιοπνευματικής-χαρισματικής οργανώσεως προς την διαρκή Πεντηκοστή, «ίνα εν ενί στόματι και μια καρδία» αναπέμπεται από τον πιστό Ορθόδοξο λαό ο ύμνος και η δοξολογία προς τον εν Τριάδι προσκυνητό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.


Introduction to Orthodox Christianity.

Ευχαριστούμε την αγωνιστική Ορθόδοξη Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

http://www.impantokratoros.gr/

Κατεπρόδωσαν τα άγια των αγίων της Ορθοδοξίας

Ως πρόβατα επί σφαγήν, ούτως ηκολούθουν εις την οδόν της προδοσίας της Ορθοδόξου πίστεως οι Έλληνες Επίσκοποι εις την Φλωρεντία. Ανελεύθεροι άνθρωποι, οφθαλμόδουλοι, ταπεινοί καιροσκόποι, ένα μόνο επιζητούντες, την εύνοια του Καίσαρος. Κατεπρόδωσαν τα άγια των αγίων της Ορθοδοξίας, ουδόλως απαιτήσαντες, όπως μελετήσουν επισταμένως και ελέγξουν προ της υπογραφής τον απαίσχυντο ενωτικό όρο. Συνηθίσαμε να αποδίδουμε εις πολλά αίτια την πανώλεθρο συμφορά της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους κατά την 29ην Μαϊου του 1453. Και μεταξύ αυτών απαριθμούμε την αφύλακτο Κερκόπορτα, από την οποία εισήλθον οι Πορθητές. Δεν αμφισβητούμε την ιστορική βαρύτητα των αιτίων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, στρατιωτικών), το σημαντικότερο όμως υπήρξε η προδοσία των Ελλήνων Επισκόπων, που υπέγραψαν τον επαίσχυντο ενωτικό όρο εις την Φλωρεντία. Διότι α) ηρνήθησαν την Αλήθεια της Ορθοδοξίας και επροτίμησαν το ψεύδος του Παπισμού. β) εδίχασαν τον Ελληνισμό εις κρισίμους στιγμάς και εχαλάρωσαν την αμυντική του ενότητα. γ) επεδίωξαν την εύνοια του Καίσαρος και επώλησαν τον Χριστό εις τον Παποκαίσαρα της Ρώμης και δ) έταμων την οδό της προδοσίας της Ορθοδόξου Πίστεως την οποία εξακολουθούν να βαδίζουν και σήμερα ανελεύθεροι άνθρωποι, οφθαλμόδουλοι, ταπεινοί καιροσκόποι οι ομότροποί των, σημερινοί Οικουμενιστές και φραγκοπαπόδουλοι Επίσκοποι και οι … λοκατζίδες της Ορθοδοξίας!

If any man preach any other gospel unto you than that ye have received, let him be accursed (Galatians 1 : 9)

ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω.(Γαλ. 1:9)

πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;
(Λουκ. 18:8)


Introduction to Orthodox Christianity.


Ευχαριστούμε την αγωνιστική Ορθόδοξη Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

http://www.impantokratoros.gr/fr-josiah-trenham.en.aspx

Ω, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, γλυκειά μας Μάννα, εις ποίους ποιμένας περιέπεσεν η Εκκλησία Σου;

Δια της διεξαγωγής διαλόγου μετά του Βατικανού, ημείς οι ίδιοι, οι Ορθόδοξοι, αποδεχόμεθα και επιβεβαιούμεν τον εκκλησιαστικόν χαρακτήρα αυτού, πράγμα, που κυρίως και πρωτίστως επεδίωκε δια του διαλόγου τούτου το Βατικανόν, όταν μάλιστα, καταρτίζονται και γίνονται αποδεκτά εκ μέρους και των Ορθοδόξων κοινά δογματικά κείμενα.
                                                                                                                        

Our Work Begins with Reverence and Fear of God.

Saint Seraphim directs us to the following Psalm,
Upon his mind there must always be engraved these words of the prophet: "Serve the Lord with fear, and rejoice with trembling" (Ps 2:11)
All our actions must be done with this in mind.  It is only in this way that our works will aid us in our aim to be united with Him. Saint Seraphim points out that without such an attitude, instead of being blessed, we will be cursed. "Cursed be he that doeth the work of the Lord negligently" (Jer. 48:10).
Our work is great and difficult. We need to always cooperate with God's grace. 

Saint Seraphim says,
Reverent carefulness is necessary here because this sea--that is, the heart, with it's thoughts and desires, which one must cleanse by means of mindfulness-- is great and vast, "and there are numberless reptiles there" (Ps 103:27), that is, numerous vain, unjust, and impure thoughts generated by evil spirits.
Much more than faith is necessary. In cooperation with divine grace, we have to do the work necessary to tame the impulses of our biological being, so that all our actions can be directed according to God's will and not be based on our own desires and fears because of our mortality and susceptibility to sickness and suffering.

Προς διαφύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως και του Ορθόδοξου ήθους

Σε εποχή πνευματικού αποχρωματισμού και αλλοτριώσεως, σε εποχή επικινδύνων οικουμενιστικών ανοιγμάτων, σε εποχή αδιαφορίας πνευματικής, σε εποχή όπου οι εχθροί της Ορθοδοξίας βάλλουν και εκτός και εντός των τειχών, θέλουμε να βλέπουμε συσπειρωμένες τις Ορθόδοξες δυνάμεις, προς αναχαίτιση του κακού και προς διαφύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως και του Ορθόδοξου ήθους.  Ο Χριστός δεν εσταυρώθη, δια να έχουν ωρισμένοι θέσεις και αξιώματα, απολαβάς και απολαύσεις εις αυτόν τον κόσμον και να λέγουν «ευλογητός ο Θεός και πεπλουτήκαμεν»

Μ. Βασίλειος : Η νηστεία

Η νηστεία προφυλάσσει τα νήπια, σωφρονίζει το νέο, κάνει σεβαστό τον γέροντα, διότι τα γεράματα είναι πιο σεβαστά όταν στολίζονται με τη νηστεία. Για τις γυναίκες στολίδι ταιριαστό, χαλινάρι των ακμαίων, φυλακτήριο της συζυγικής ζωής, τροφός της παρθενίας. Τέτοιες μεν είναι οι φροντίδες αυτής για κάθε σπίτι. Πως δε πολιτεύεται στη δημόσια ζωή μας; Με μίας όλη την πόλη και όλο τον λαό βάζει σε τάξη, κοιμίζει την κραυγή, εξορίζει την μάχη, κατασιγάζει την ύβρη.


Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more

ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.


Είναι πρακτική και
πολύ σημαντική η διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Σι-
ναϊτου περί συνειδήσεως, όπου μας λέγει:

«Όταν η συνείδηση παύση να μας ελέγχη για τις αμαρτίες,
ας προσέξουμε μήπως αυτό δεν οφείλεται στην καθαρότητα, αλλά στην κόπωση και την άμβλυνση της συνειδήσεως λόγω πλήθους αμαρτιών».

Ποῦ πᾶμε;


ΚΑΘΕ ἡμέρα πλήθη μαθητῶν φθάνουν εἰς τὰ
σχολεῖα τους. Τί θλιβερὸν καὶ ἐξοργιστικὸν
θέαμα ὅμως παρουσιάζουν οἱ μαθήτριες
γυμνασίων καὶ λυκείων! Ἡμίγυμνες, μὲ ἀκάλυπτες πλάτες, ὤμους καὶ τολμηρότατα ντεκολτέ, προκλητικώτατες καὶ γεμάτες ἀναίδεια γεμίζουν
τοὺς δρόμους, τὰ συγκοινωνιακὰ μέσα καὶ τὰ
σχολεῖα. Διερωτώμεθα: Μέ αὐτὴν τὴν ἐμφάνισι
γίνονται δεκτὲς εἰς τὸ σχολεῖο; Μʼ αὐτὴ τὴν
ἐμφάνισι κάθονται στὰ θρανία ἀπέναντι ἀπὸ
νεαροὺς καθηγητές; Πῶς νὰ συγκεντρωθοῦν εἰς τὸ μάθημα;  Πῶς νὰ σωφρονοῦν οἱ μαθητὲς ἔχοντας
δίπλα τους τέτοιες συμμαθήτριες;
Γιʼ αὐτὸ ὁ πανσεξουαλισμὸς ἐπλημμύρισε τὰ
σχολεῖα. Μόνο παιδεία δὲν προσφέρουν τὰ
ἑλληνικὰ σχολεῖα. Ποῦ πᾶμε λοιπόν;


"O.T."

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΕΙΝΑΙ μεγάλος ὁ προβληματισμὸς τῶν Ἑλλήνων λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ποὺ
βασανίζει τὴν χώραν μας. Ἀνεργία καὶ πεῖνα μαστίζει πολλοὺς Ἕλληνες. Εἶναι
χαρακτηριστικὸν ὅτι πάρα πολλοὶ (κυρίως γυναῖκες) ψάχνουν εἰς τοὺς κάδους τῶν
ἀπορριμάτων μήπως εὕρουν κάτι. Αὐτὸ εἶναι κατάντημα. Πολλοὶ σύγχρονοι πατέρες
ὁμιλοῦν διὰ ἀποστασίαν καὶ ἠθικὴν κατάπτωσιν. Ἀπεμακρύνθημεν ἀπὸ τὴν ὁδὸν τοῦ
Κυρίου. Δυστυχῶς εἴμεθα δοῦλοι τῆς ὕλης. Ὁ Θεὸς ὅμως μᾶς ἀγαπᾶ καὶ ἐπιτρέπει
ὡρισμένας δοκιμασίας, διὰ νὰ συνέλθωμεν. Εἶναι ὄντως μεγάλη ἡ ἀγάπη Του πρὸς
τὸν ἄνθρωπον. Ἄν τὴν ἀγάπην τοῦ ἀνθρώπου, λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης,
τὴν παρομοιάζωμεν μὲ μιὰν στάλαν νεροῦ, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὠκεανός. Ὁ δὲ
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρουσιάζει τὸν Χριστόν νὰ λέγη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους αὐτὰ τὰ συγκινητικὰ λόγια. «Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, πᾶν ὅπερ ἄν θέλης ἐγώ. Ἐγὼ καὶ δουλεύω: ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλή. Ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διὰ σέ. Πάντα μοι σύ, καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος. Τὶ πλέον θέλεις;».

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρος· ἄς καταφεύγωμεν εἰς Αὐτόν. Ἄς μὴ ἀπελπιζώμεθα.

Ερμηνεία απ. περικοπής: Εφ. 2, 14-22. π. Θεοδώρου Ζήση -2011.


Uploaded by on Nov 27, 2011

ΑΝΑΓΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΘΟΥΣ

Εκκλησία είναι άθροισμα πιστών ανθρώπων ενωμένων με την κοινήν αγάπη στο Χριστό και ενωμένων μεταξύ τους με την αγάπην, αφού ο Χριστός είναι σαφής: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωαν. Ιγ,35). Δηλαδή υπέρτατο κριτήριο της ιδιότητος των πιστών και μαθητών του Κυρίου Ιησού είναι η μεταξύ τους αγάπη. Οπότε είναι αληθινή τραγωδία να νομίζει κανείς ότι είναι μαθητής Χριστού και ότι αγωνίζεται για τη δόξα του, ενώ είναι γυμνός από την αγάπη στον πλησίον του.

Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more

Tα .....ΛΟΚ της Ορθοδοξίας.....

Γνωρίζετε, σεβαστοί Πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων προκαθημένων και επισκόπων, που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή – γυμνή τη κεφαλή- αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης εκκλησιολογικής αιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί την μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα Χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και Λουθηριανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες, και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ




Προς την Ιεράν Κοινότητα,
τους άγιους Καθηγούμενους
και αντιπροσώπους
των είκοσι Ιερών Μονών
του Αγίου Όρους Άθω
Ενταύθα



Άγιοι Καθηγούμενοι και Άγιοι Πατέρες, Ευλογείτε:

Επιθυμούμε με το παρόν να εκφράσουμε την βαθύτατη ανησυχία και την λύπη μας για όσα συμβαίνουν στην Αγία Ορθοδοξία μας επί έτη, καταλυτικά της διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων και αντίθετα προς όσα οι ιεροί κανόνες των οικουμενικών και τοπικών συνόδων θεσπίζουν. Διερωτώμεθα αν έχει συνέλθει κάποια σύνοδος και κατήργησε τους κανόνες που απαγορεύουν την συμπροσευχή με τους αιρετικούς, πράγμα που ούτε αυτή μπορεί να κάνει, ή αν ο πάπας μετανόησε και αποκήρυξε τις αιρέσεις του Filioque, του πρωτείου, του αλάθητου, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής χάριτος, της ασπίλου συλλήψεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και τόσες άλλες, για τις περισσότερες από τις οποίες έχει καταδικασθή και αναθεματισθή επανειλημμένως από ορθόδοξες συνόδους και από το σύνολο των Αγίων Πατέρων.


Αγιορείται Μοναχοί

Οργίσθηκε ο ουρανός, και ελυπήθησαν σφόδρα οι Άγιοι Πατέρες με το θέαμα και το άκουσμα όσων έλαβαν χώραν στο Φανάρι κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου 30 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους. Πρωτοφανή και πρωτάκουστα πράγματα στην δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας. «Καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα, αποστολικαί παραδόσεις εξουθένηνται, νεωτέρων ανθρώπων εφευρέματα ταις εκκλησίαις εμπολιτεύεται», όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος για ανάλογα φαινόμενα της εποχής του. Όλα έγιναν στην κυριολεξία άνω κάτω. Αντί ο αιρετικός πάπας να κείτεται κάτω, όπως βλέπουμε να παρίστανται οι αιρετικοί στις εικόνες των Αγίων Συνόδων, και να εκβάλλεται από την Θεία Λειτουργία, βάσει του λειτουργικού προστάγματος «τας θύρας, τας θύρας, εν σοφίας πρόσχωμεν» τον ανεβάσαμε σε θρόνο υψηλό, όπου καθόταν συμφορώντας ωμοφόριο, τον εθυμίασαν οι ορθόδοξοι διάκονοι, τον ασπάσθηκε ο πατριάρχης στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», απήγγειλε ως πρωεστώς το «Πάτερ ημών», του έψάλησαν «Πολυχρόνιον» από τον χορό των ιεροψαλτών και ειδικά συντεθειμένο τροπάριο από Αγιορείτη υμνογράφο – Κύριε ελέησον!- αν αληθεύουν βέβαια οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, και του επετράπη να δώση στο εκκλησίασμα την ευλογία του, μάλλον δε τη αλογία του κατά τους ιερούς κανόνες. Επιτρέψαμε να διαιρεθεί η επί γης στρατευομένη Εκκλησία από την εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία των Αγίων και να ενωθεί με εκκλησίες και συνάξεις πονηρευομένων αιρετικών. Προσβάλαμε όλους τους Αγίους μάρτυρες και ομολογητές που αγωνίσθηκαν μέχρι αίματος εναντίον των αιρέσεων, γιατί παρουσιάσαμε ως ανωφελείς και περιττούς τους αγώνες., τα μαρτύρια και την ομολογία τους. Δεν θα λυπούνται οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες όσιοι Αγιορείτες Πατέρες, που αρνήθηκαν να δεχθούν και να μνημονεύσουν τον πάπα, βλέποντας όχι μόνο να απορρίπτουμε το παράδειγμα τους σιωπώντες, αλλά και να κάνουμε τα αντίθετα; Γιατί τότε εκείνοι και όλοι οι προηγούμενοι μάρτυρες και ομολογητές ομολόγησαν και μαρτύρησαν;

Γνωρίζετε, σεβαστοί Πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων προκαθημένων και επισκόπων, που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή – γυμνή τη κεφαλή- αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης εκκλησιολογικής αιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί την μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα Χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και Λουθηριανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες, και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά.

Εκτιμούμε, με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία, του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα αυτά της αποστασίας, όπως έπρατταν παλαιότερα οι Αγιορείτες Πατέρες. Ο πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας, και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του πάπα. Μας μέτρησε και χάρηκε σφόδρα και κατά την τελευταία του επίσκεψη στο Άγιο Όρος, στο οποίο λες και ήλθε για να πάρει συγκατάθεση και ευλογία των Αγιορειτών για όσα είχε σχεδιάσει να πράξει με τον πάπα λίγες μέρες αργότερα.

Εμείς, ταπεινοί ιερομόναχοι, εξομολογητικά σας αποκαλύπτουμε ότι έχουμε σκανδαλισθή με την σιωπή και απραξία της πνευματικής μας ηγεσίας στο Άγιο Όρος, και μαζί με μας απανταχού της Ελλάδος και της Οικουμένης ορθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν όλοι να ακούσουν την φωνή του Αγίου Όρους. Από εσάς τους σοφότερους και λογιοτέρους μάθαμε ότι, όταν η πίστης κινδυνεύει, είμαστε όλοι υπεύθυνοι, αν σιωπήσουμε και δειλιάσουμε, όπως έλεγε ο Θεόδωρος Στουδίτης. Ιδιαίτερα ο μοναχός δεν πρέπει να επιτρέπει την παραμικρή καινοτομία σε θέματα πίστεως, κατά τον αυτόν “Άγιο Πατέρα και μεγάλο μοναστικό ηγέτη, οργανωτή του μοναχικού βίου και Γέροντα όλων μας”. Δεν φοβήθηκε τις απειλές και τους διωγμούς των εικονομάχων αυτοκρατόρων και πατριαρχών αλλά μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στον περίβολο, της Μεγάλης Ιεράς Μονής Στουδίου, οργάνωσε λιτανεία με λαμπαδηφορία χιλίων μοναχών, που κρατούσαν τις απαγορευμένες άγιες εικόνες στα χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχούς της Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στα Ιεροσόλυμα οι Άγιοι Σάββας Ηγιασμένος και Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης., άλλοι μέγιστοι μοναχικοί ηγέτες, και έσωσαν την Ορθοδοξία από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού; Οι επιστολές διαμαρτυρίας που κατά καιρούς έστειλε η Ιερά Κοινότης στον Οικουμενικό Πατριάρχη δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Δεν είναι πλέον καιρός λόγων, αλλά έργων. Δεν θέλουμε να σας δείξουμε εμείς οι αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί, ούτε να εμφανιστούμε ως ομολογητές, ιδιαιτέρως τους επί Βέκκου μαρτυρήσαντες, θέλουμε να τιμήσουμε, μιμούμενοι την στάση τους. Να μη δειλιάσουμε και θέσουμε τα μοναστήρια μας πάνω από την καθαρότητα της πίστεως, πάνω από τον Θεό και την αλήθεια.
Πιστεύουμε ότι μετά τις τόσες έγγραφες και προφορικές διαμαρτυρίες και ενστάσεις, τις υπαναχωρήσεις, οπισθοχωρήσεις και συμβιβασμούς, το μόνο που θα ευφραίνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους είναι η διακοπή του μνημοσύνου του πατριάρχου και απανταχού συμφωνούντων ή σιωπώντων επισκόπων. Συγκεντρώστε, Άγιοι Πατέρες, τους μοναχούς των κοινοβίων, των σκητών και των κελλιών σε παμμοναστική αγωνιστική σύναξη, είτε εντός είτε εκτός του Αγίου Όρους και καθαιρέστε τους πύργους των αιρέσεων και του Παπισμού και του Οικουμενισμού. Αναλάβετε τον καλό αγώνα της Πίστεως. Εμείς, αν εσείς απρακτήσετε, θα προτιμήσουμε να πράξουμε τα θεάρεστα και όχι τα ευάρεστα. Ο Θεός να μας φωτίζει όλους, και η Υπεραγία Θεοτόκος να σκέπει και να ευλογεί το Περιβόλι της, να προστατεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησία από Θεοτοκομάχους και αγιομάχους αιρετικούς, ως και από δειλούς ποιμένες που αφήνουν την ποίμνη απροστάτευτη στις επιθέσεις των λύκων.

Επί δε τούτοις εξαιτούμενοι τας ευχάς σας διατελούμεν μετά σεβασμού, οι υπογράφοντες:

Εάν ημείς σιωπήσομεν, οι λίθοι κεκράξονται

ρχιμανδρίτου Σαρντη Σαρντου :

 ...  κοσαμε δοις σν π τν Οκουμενικ Πατριρχη μας ν ποκαλε τν "ρχιεπσκοπο" Ραβννας ποιμενρχη τς "ρχιεπισκοπς" Ραβννας. Πλρης δηλαδ ξομοωση τν παναιρετικν παπικν μ τος ρθοδξους ποιμενρχες.

Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …».
[Αγίου  Ιουστίνου (Πόποβιτς), «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - ναδημοσιεύτηκε στόν «ρθόδοξο Τύπο» στίς 29/6/2007 ] 

H πτώσις των Ηγουμένων των 19 Μονών του Αγίου Όρους


Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν;
Τρία είναι τα αίτια μορφώσεως ορθοδόξων φρονημάτων: η πίστις, η γνώσις και η βίωσις. Εάν δεν συνέλθουν επί το αυτό τα τρία ταύτα, αδύνατον να αποφύγωμεν τας πλάνας και τας αιρέσεις.  Παρατηρήσατε τους Αγιορείτας  και τους Μητροπολίτας της  Εκκλησίας  της Ελλάδος που εις τας προδοτικάς ενεργείας του Πατριάρχου τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του. Εις κάποιαν των τριών τούτων προϋποθέσεων χωλαίνουν. Ή εις την πίστιν ή εις την γνώσιν ή εις την βίωσιν. Αδύνατον Ορθόδοξος Χριστιανός έχων πίστιν εις τον Χριστόν, γνωρίζων την διδασκαλίαν της Εκκλησίας και τους βίους των Αγίων Πατέρων και βιών κατά το δυνατόν με ακρίβειαν, να μη εξεγείρεται, από την αναφανδόν υποστηριζομένην καθολικήν αίρεσιν της συμφωνίας του Σαμπεζύ ή της συμφωνίας του Μπαλαμάντ ή του Φαναρίου το : Κωνσταντίνου η πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής…  Ναυς, η πάντιμος Ορθοδοξίας αγλαΐζεται νυν δεχομένη, εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον…. Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου... Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου και άλλα συναφή. Ας ερωτήσουν εαυτούς οι Αγιορείτες και οι Ποιμένες της Εκκλησίας μας, διατί τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του, και δεν ύψωσαν φωνήν διαμαρτυρίας κατά της ψυχολέθρου νοθείας της πίστεως. Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν; Πως ανέχονται το οικουμενιστικό τούτο κήρυγμα του Οικουμενικού Θρόνου χωρίς συγκλονισμόν, αφού μόνον δι΄ αυτό είναι αρκετόν να χάσωμεν τας ψυχάς μας; Εάν δεχθώμεν τον Πάπα ως Αγιώτατον Επίσκοπον Ρώμης, τότε ανατρέπομεν την δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, απορρίπτομεν τους βίους και τους αγώνας των αγίων και οικοδομούμεθα κατά τρόπον λατινικόν, δηλαδή αντιπνευματικόν, που μόνον εις τον Χριστόν δεν οδηγεί. Διότι όλοι οι αγώνες των Αγίων Πατέρων υπέρ της διαφυλάξεως αλωβήτου της δογματικής διδασκαλίας, εγένοντο δια την προστασίαν της θεώσεως του ανθρώπου. Χωρίς ορθά δόγματα, θέωσις δεν επιτυγχάνεται. Και  εν μόνον οικουμενιστικόν κήρυγμα από τόσον επισήμου θέσεως αποτελεί αληθώς δυναμίτιν εις τα θεμέλια της Εκκλησίας.Ιδού διατί η στάσις των Αγιορειτών και των Ποιμένων της Εκκλησίας αφόβως δύναται να ερμηνευθή ως αυτό τούτο προδοσία της Ορθοδοξίας!

Ιδού και η χαριστική βολή, η έσχατη προδοσία της Ορθοδοξίας :
 
Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2006

Μια ακούσια αμαρτία πόσο «ακούσια» είναι;

(Ιωαν Κορναράκη,Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών)

Συχνά έχουμε όλοι οι άνθρωποι την εμπειρία μιας ακούσιας αμαρτίας. Και βέβαια κάθε εξομολόγος-πνευματικός πατέρας ακούει πολύ συχνά, σχεδόν σε κάθε εξομολόγηση, τη διαβεβαίωση ή τον ισχυρισμό του εξομολογούμενου για το αθέλητο μιας αμαρτίας του,
-Σας διαβεβαιώνω ειλικρινώς. πάτερ μου, ότι αυτή η αμαρτία μου έγινε χωρίς να το αντιληφθώ. Εντελώς ακούσια χωρίς να είναι στη βούλησή μου ή στην σκέψη μου να την κάνω.
Πόσο ειλικρινής ή τουλάχιστον σίγουρη μπορεί να είναι μια τέτοια διαβεβαίωση και πόσο αληθινός ένας τέτοιος ισχυρισμός;

Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more

ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ

Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου,Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.
Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς.Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές.

Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ–ΣΤΕΡΓΙΑΝΟΣ

Το κ. Στεργίου Σάκκου, μ. Καθηγητο Πανεπιστημίου

Στίς 26 τοῦ μηνός Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν ἅγιο Στυλιανό,
ὁποῖος εἶναι ἰδιαίτερα ἀγαπητός στόν λαό καί θεωρεῖται προστάτης
τῶν βρεφῶν καί νηπίων. Πολύ χαρακτηριστική, ἀλλά καί συγκινητική
εἶναι ἡ εἰκόνα του· ὁ ἅγιος κρατώντας ἕνα σπαργανωμένο παιδί στήν
ἀγκαλιά του παρουσιάζεται ὡς φιλόστοργη μητέρα καί συγχρόνως ὡς
χειροδύναμος πατέρας, πού προσφέρει στό παιδί τήν στοργή καί τήν
δύναμη, πού αὐτό χρειάζεται. Οἱ γυναῖκες, πού δέν γεννοῦν παιδιά,
ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβεία του καί οἱ μητέρες, ὅταν ἀρρωσταίνουν τά
μικρά τους, προστρέχουν στήν βοήθειά του.


Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Κρισιμωτάτη από πάσης απόψεως η εποχή μας. Τα πράγματα του κόσμου εξελίσσονται ραγδαίως. Πόλεμοι και ακοαί πολέμων προκαλούν ανησυχίας. Οι άνθρωποι πτήσσουν εκ του φόβου προ των διαγραφομένων κινδύνων. Ο βίος κατέστη αγχώδης.
Εντεύθεν σύγχυσις και αδιαφορία δια τας ηθικάς και πνευματικάς αξίας, ενώ νέα ήθη εισάγονται εις τον χώρον της Ελλάδος. Τολμηραί και πρωτοφανείς φιλοσοφίαι κυκλοφορούν μεταξύ του λαού μας, εκτραπέντος εις μεγάλην κλίμακα εις «οίστρον ακολασίας». Ο άνθρωπος κατέστη το κέντρον της ζωής, αφ’ ότου εμέθυσεν από τας τεχνολογικάς επιτυχίας του. Η δε συνειδητοποίησις των επιστημονικών δυνατοτήτων του εγέννησεν εις την ψυχήν του μίαν εωσφορικήν υπερηφάνειαν. Και ακολούθως ηρνήθη και Θεόν και πάσαν παράδοσιν θρησκευτικήν. Λήθη παντός ουρανίου και θείου παρατηρείται και βοσκηματώδης έφεσις προς παν αισθητόν. Ο Θεός εξετοπίσθη τόσον από τας καρδίας των πολλών, ώστε αυτομάτως να μνημονεύωμεν του λόγου του Κυρίου Ιησού: «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»
Αυτά περίπου τα στοιχεία συνθέτουν τον σύγχρονον ελληνικόν βίον εις τρομακτικήν έκτασιν, ένθα κυριαρχεί πραγματικός δαιμονισμός….

Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more