Χριστός Γεννάται Δοξάσατε!!!!



Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι η και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;...
Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Ο «Πύρινος Ποταμός»

13

Υπάρχουν όμως τιμωρίες που μας επιβάλλει ο Θεός ή μάλλον κακά που μας κάνει ο διάβολος και επιτρέπει ο Θεός. Αλλά οι τιμωρίες αυτές είναι αυτό που λέμε παιδαγωγική τιμωρία. Σάν σκοπό τους έχουν τη διόρθωσή μας σ
ʼ αυτή τη ζωή, ή τουλάχιστον τη διόρθωση των άλλων που, από το παράδειγμά μας, θά πάρουν μάθημα και από φόβο θά διορθωθούν. Υπάρχουν και τιμωρίες που δεν έχουν σαν σκοπό τους να διορθώσουν κανένα αλλά απλά και μόνο να τερματίσουν το κακό, θέτοντας ένα τέλος σʼ εκείνους που το διαδίδουν, ώστε η γή να σωθεί από τη συνεχή διαφθορ
ά και την ολοκληρωτική καταστροφή. Τέτοια ήταν η περίπτωση του κατακλυσμού του Νώε και της καταστροφής των Σοδόμων.

Όλες αυτές οι τιμωρίες λειτουργούν και στοχεύουν σ
ʼ αυτή τη φθαρτή κατάσταση των πραγμάτων. Δεν εκτείνονται πέραν αυτής της φθαρτής ζωής. Σκοπός τους είναι να διορθώσουν ό,τι μπορεί να διορθωθεί και να μεταβάλουν τα πράγματα πρός το καλύτερο, εφόσο τα πράγματα επιδέχονται διόρθωση σʼ αυτό το μεταβλητό κόσμο. Μετά την Κοινή Ανάσταση καμιά μεταβολή δεν είναι δυνατή. Αιωνιότητα και αφθαρσία είναι κατάσταση αμετάβλητων πραγμάτων. Τότε δεν μπορεί να συμβεί καμιά απολύτως μεταβολή, παρά μόνο εξέλιξη στην κατάσταση που έχουν εκλέξει ελεύθερες προσωπικότητες. Αιώνια και άπειρη εξέλιξη αλλά όχι μεταβολή, όχι αλλαγή κατεύθυνσης, όχι επιστροφή. Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας είναι μεταβλητός, γιατί είναι φθαρτός. Οι Καινοί Ουρανοί και η Καινή Γή της Δευτέρας Παρουσίας του Θεού είναι άφθαρτοι, δηλαδή αμετάβλητοι. Σʼ αυτό το
Νέο Κόσμο της Ανάστασης θά ήταν καθαρά και αναμφίβολα μια ενέργεια εκδικητική, ανάρμοστη και κινούμενη από φθόνο, χωρίς καμιά καλή πρόθεση ή σκοπό.

Αν θεωρήσουμε την κόλαση σαν τιμωρία του Θεού, πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται γιά μια τιμωρία χωρίς νόημα, εκτός αν δεχτούμε ότι ο Θεός είναι μια άπειρα κακή ύπαρξη.

Όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «εκείνος που παιδεύει τον άλλο γιά την ψυχική του υγεία, παιδεύει με αγάπη^ εκείνος όμως που ζητά εκδίκηση είναι κενός από αγάπη. Ο Θεός παιδεύει τον άνθρωπο πάντα με αγάπη, όχι από εκδίκηση, μη γένοιτο, αλλά γιά να γιατρευθεί η εικόνα του^ και η οργή του δεν κρατά πολύ. Ο τρόπος αυτός της αγάπης είναι ευθύς και δεν παρεκτρέπεται σε εκδίκηση από εμπάθεια. Ο σοφός δίκαιος είναι όμοιος με το Θεό^ ποτέ δεν παιδεύει τον άνθρωπο από εκδίκηση γιά την κακία του, αλλά γιά να διορθωθεί αυτός ή γιά να φοβηθούν οι άλλοι».

Βλέπουμε λοιπόν πώς ο Θεός τιμωρεί εφόσο υπάρχει ελπίδα γιά διόρθωση. Μετά την Κοινή Ανάσταση δεν υπάρχει ζήτημα τιμωρίας από το Θεό αλλά αυτοκαταδίκη. Όπως λέει ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας «τα κακά στον άδη δεν έχουν αίτιο το Θεό αλλά εμάς τους ίδιους».

Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας

Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!!!

H έσχατη προδοσία και η πτώση του Αγίου Όρους...


«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

 Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των δέκα εννέα Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!
Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.
Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!
Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.
Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.
Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!
Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!
Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!
Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.

O ...' Aγιώτατος Επίσκοπος και Πάπας Ρώμης Βενέδικτος ' στο Τζαμί της Ρώμης!!




Η πτώσις των 19 Μονών του Αγίου Όρους

Aυτά γράφει ο Μητροπολίτης Πειραιώς για του αιρετικούς παπικούς και για τους «εντός του δαιμονικού κλίματος του συγκρητιστικού Οικουμενισμού»  ‘Ορθοδόξους’ εκ των οποίων ένας είναι ο Πατρ. κ. Βαρθολομαίος τον οποίον οι ‘φύλακες’ της Ορθοδοξίας οι ...‘Λοκατζίδες της Ορθοδοξίας’, καλωσόρισαν στο Άγιο Όρος προσφάτως…

…..τηρουμένης ἐπ’ ἀκριβῶς τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως, τῶν ὑπό τοῦ Συντάγματος καί τοῦ Νόμου προβλεπομένων καί τῶν ἰσχυόντων παρ’ ἡμῖν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, οἵτινες σαφῶς καί πλήρως ἀπαγορεύουν τήν ὑπό μελῶν τῆς Ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποδοχήν ἀκοινωνήτου προσώπου ὡς Κληρικοῦ, ὡς καί τήν συμμετοχήν εἰς συμπροσευχάς μετά προσώπων μεθ’ ὧν δέν ὑφίσταται ἐκκλησιαστική κοινωνία, οὔτε ταυτότης ἐν τῇ πίστει. Τυγχάνει ἀσφαλῶς ἐγνωσμένη εἰς Ὑμᾶς ἡ ἡμετέρα πίστις διά τήν Ὑμετέραν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἐρειδομένη ἐπί τῆς κοινῆς μεθ’ Ὑμῶν χιλιετοῦς πορείας, καί τῶν ὑπό τῶν Ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ἥστινος ἱστορική καί ἀκαινοτόμητος συνέχεια ἀποτελεῖ ἡ καθ’ ἡμᾶς ἁγιωτάτη Ἐκκλησία καί τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων Αὑτῆς, διακελευομένων καί ἑπομένως αἱ τυχόν προσωπικαί πτώσεις πρωτιστευόντων διακόνων τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δι’ ἅς θά ἀποδώσουν φρικτόν λόγον ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐντός τοῦ δαιμονικοῦ κλίματος τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐδόλως δεσμεύουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οὔτε δύνανται νά ἀποτελέσουν πρόσχημα διά τήν ἀπομείωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας.

ΜΗΝΥΣΙΣ Μητροπολίτου Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 21ῃ Δεκεμβρίου 2011
Γνωστοποιοῦμε τήν ἡμετέρα ποινική ἔγκλησι πού ὑπεβλήθη εἰς τόν Εἰσαγγελέα Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς κατά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς καί τῆς ἀνιέρου δράσεώς της. Ἀφιερώνουμε τήν ἐν λόγῳ ἔγκλησιν εἰς τούς τραγικούς οἰκουμενιστάς συνοδοιπόρους τοῦ ἐκπεσόντος Ρωμαιοκαθολικισμοῦ πού δέν ὀρωδοῦν νά συμφύρωνται καί νά συναγελάζωνται καί νά συνευδοκοῦν μετά τῶν θεηλάτων ἀπομειωτῶν τῆς εἰς Χριστόν πίστεως καί ἀληθείας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΜΗΝΥΣΙΣ

Μητροπολίτου Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΥ
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ ΠΛΗΜΜΕΛΙΟΔΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


κατοίκου Πειραιῶς, ὁδός Ἀκτή Θεμιστοκλέους 198
τηλ. 210 4514833 (ἐσωτ. 19)
κατόχου τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. ΑΔΤ: ΜΟ12069/Ζ΄ Παρ. Ἀσφ. Ἀθηνῶν

ΚΑΤΑ

Τοῦ κ. Νικολάου Φωσκόλου,
Ἀρχιεπισκόπου τῶν ἐν Ἀθήναις Ρωμαιοκαθολικῶν
 κατοίκου Ἀθηνῶν, Ὁμήρου 9,

Τοῦ κ. Ἰωάννου Πάτση,
Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἱερέως, κατοίκου Πειραιῶς, Φίλωνος 23,

Τῆς ἀδ. Ἀλβέρτας Στεφάνου,
Ἡγουμένης τῆς ἐν Πειραιεῖ Ρωμαιοκαθολικῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Ἁγ. Ἰωσήφ τῆς Ἐμφανίσεως, Διευθυντρίας τῆς ἐν Πειραιεῖ λειτουργούσης Σχολῆς
Jeanne d’ Arc, Ἐλ. Βενιζέλου 12Α



Ἐξοχώτατε Κύριε Εἰσαγγελεῦ, μετά πολλῆς θλίψεως καί βαθυτάτου ἄλγους εὑρίσκομαι στήν δυσχερεστάτη θέση νά ὑποβάλω ἔγκλησιν γιά ποινική καταδίωξη γιά παράβαση τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος καί τῶν Α.Ν. 1363/38 ἄρθρα 4 καί 5 ὡς ἀντικατεστάθησαν ἀπό τό ἄρθρο 2 τοῦ Α.Ν. 1672/1939 κατά τῶν ὡς ἄνω προσώπων, τοῦ μέν πρώτου ὡς ἠθικοῦ αὐτουργοῦ καί τῶν ἑτέρων δύο ὡς φυσικῶν αὐτουργῶν καί εἰδικώτερον εἰς τό ὑπό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος Ἁγίου Ἰωσήφ τῆς ἐμφανίσεως καί ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «Jeanne d’ Arc» λειτουργοῦν ἐκπαιδευτήριον ὑπό τήν διεύθυνσιν τῆς ἡγουμένης ἀδ. Ἀλβέρτας φοιτοῦν τέκνα ὀρθοδόξων καί ρωμαιοκαθολικῶν γονέων καί κατ’ἔτος κατά τήν ἔναρξιν τοῦ εἰρημένου σχολείου τῆς Πρωτοβαθμίου ἐκπαιδεύσεως, τελεῖται ὁ καθιερωμένος ἁγιασμός τῆς νέας σχολικῆς περιόδου ὑπό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἐφημερίου Πειραιῶς κ. Ἰωάννου Πάτση, καί διά τούς ὀρθοδόξους μαθητάς, γεγονός πού ἀπάδει εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν καί ποιμαντικήν τῆς Ἐκκλησίας διότι ἀμβλύνει τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν τῶν μικρῶν εὐπλάστων μαθητῶν, ἐπιφέρει μίαν συγκρητιστικήν οἰκουμενιστικήν ἀντίληψιν καί ἐμπίπτει εἰς τάς περί προσηλυτισμοῦ διατάξεις τοῦ δικαιϊκοῦ ἐν Ἑλλάδι συστήματος. Τό γεγονός αὐτό συνέβη καί ἐφέτος στίς 11/9/2011 καί ὡς προκύπτει ἀπό τήν συνημμένη τοπική Ἐφημερίδα «Ὁ φάρος τῆς Τήνου» ἀρ. φύλλου 83 σελ. 3 ἀποτελεῖ συνήθη πρακτική.  Διά τό γεγονός διεμαρτυρήθην ἐγγράφως δυνάμει τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. ἡμ. Πρωτ. 910/27.9.2011 ἐγγράφου μου πρός τόν πρῶτον τῶν μηνυομένων ὡς ἑξῆς: «Ἐκλαμπρότατε, Μετά πολλῆς συνοχῆς καρδίας εὑρισκόμεθα εἰς τήν ἀνάγκην νά ὀχλήσωμεν Ὑμᾶς, διά θέμα ἁπτόμενον τῆς ποιμαντικῆς ἡμῶν εὐθύνης καί τῆς ἐνώπιον τοῦ πανακηράτου καί αἰωνίου Θεοῦ δοθείσης φρικτῆς ὁρκοδοσίας ἡμῶν διά τήν ἐπακριβῆ τήρησιν τῶν ὑπό τοῦ Παναγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος τεθεσπεισμένων Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἀναφερόμεθα διά τοῦ παρόντος εἰς τό ἐντός τῆς ἡμετέρας Κανονικῆς δικαιοδοσίας λειτουργοῦν ἐκπαιδευτήριον τοῦ Ὑμετέρου μοναχικοῦ τάγματος τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ τῆς ἐμφανίσεως ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «Jeanne d’ Arc» εἰς τό ὁποῖον φοιτοῦν τέκνα Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν γονέων καί ὑποβάλλομεν Ὑμῖν τήν ἔντονον ἡμετέραν διαμαρτυρίαν διότι κατά τήν ἔναρξιν τοῦ εἰρημένου σχολείου τῆς πρωτοβαθμίου ἐκπαιδεύσεως τελεῖται ὁ καθιερωμένος ἁγιασμός διά τήν εὐλογίαν τῆς νέας σχολικῆς περιόδου ὑπό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἐφημερίου Πειραιῶς κ. Ἰωάννου Πάτση, καί διά τούς ὀρθοδόξους μαθητάς, γεγονός πού ἀπάδει εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν καί ποιμαντικήν τῆς Ἐκκλησίας διότι ἀμβλύνει τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν τῶν μικρῶν εὐπλάστων μαθητῶν, ἐπιφέρει μίαν συγκρητιστικήν οἰκουμενιστικήν ἀντίληψιν καί ἐμπίπτει εἰς τάς περί προσηλυτισμοῦ διατάξεις τοῦ δικαιϊκοῦ ἐν Ἑλλάδι συστήματος. Διεμαρτυρήθην καθηκόντως, διά τό γεγονός εἰς τήν Ἡγουμένην τοῦ Ὑμετέρου Μοναχικοῦ Τάγματος ἀδ. Ἀλβέρταν, ἥτις καί μοῦ ἐπεβεβαίωσεν τό γεγονός καί ἐδήλωσεν ὅτι θά θέσῃ τήν ἡμετέραν Κανονικήν διαμαρτυρίαν ὑπ’ ὄψιν τῆς Ὑμετέρας Ἐκλαμπρότητος. Ἐπειδή εἰλικρινῶς δέν ἐπιθυμῶ νά καταφύγω εἰς τήν ποινικήν διαδικασίαν διά τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ ἐξόχως σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος, πού θά ἠδύνατο νά ἀντιμετωπισθῇ εὐχερῶς μέ τήν τέλεσιν κεχωρισμένως διά τούς ὀρθοδόξους καί ρωμαιοκαθολικούς μαθητάς τῆς τελετῆς τοῦ ἁγιασμοῦ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ, ἐκτιμῶν τήν Ὑμετέραν Ἐκλαμπρότητα καί τήν Ὑμετέραν θρησκευτικήν κοινωνίαν ὡς Ἕλληνας συμπολίτας, παρακαλῶ ὅπως ἐγγράφως διαβεβαιώσητε ὅτι δέν θά ἐπαναληφθῇ εἰς τό μέλλον, τηρουμένης ἐπ’ ἀκριβῶς τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως, τῶν ὑπό τοῦ Συντάγματος καί τοῦ Νόμου προβλεπομένων καί τῶν ἰσχυόντων παρ’ ἡμῖν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, οἵτινες σαφῶς καί πλήρως ἀπαγορεύουν τήν ὑπό μελῶν τῆς Ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποδοχήν ἀκοινωνήτου προσώπου ὡς Κληρικοῦ, ὡς καί τήν συμμετοχήν εἰς συμπροσευχάς μετά προσώπων μεθ’ ὧν δέν ὑφίσταται ἐκκλησιαστική κοινωνία, οὔτε ταυτότης ἐν τῇ πίστει. Τυγχάνει ἀσφαλῶς ἐγνωσμένη εἰς Ὑμᾶς ἡ ἡμετέρα πίστις διά τήν Ὑμετέραν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἐρειδομένη ἐπί τῆς κοινῆς μεθ’ Ὑμῶν χιλιετοῦς πορείας, καί τῶν ὑπό τῶν Ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ἥστινος ἱστορική καί ἀκαινοτόμητος συνέχεια ἀποτελεῖ ἡ καθ’ ἡμᾶς ἁγιωτάτη Ἐκκλησία καί τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων Αὑτῆς, διακελευομένων καί ἑπομένως αἱ τυχόν προσωπικαί πτώσεις πρωτιστευόντων διακόνων τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δι’ ἅς θά ἀποδώσουν φρικτόν λόγον ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐντός τοῦ δαιμονικοῦ κλίματος τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐδόλως δεσμεύουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οὔτε δύνανται νά ἀποτελέσουν πρόσχημα διά τήν ἀπομείωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας. Ἀναμένων τήν Ὑμετέραν διαβεβαίωσιν διατελῶ μετά πλείστης τιμῆς». Παρῆλθεν ἄπρακτος τρίμηνος περίοδος καί οὐδεμιᾶς ἀπαντήσεως ἔτυχον καί ἑπομένως καθηκόντως προβαίνω εἰς τήν ποινικήν ἔγκλησιν κατά τῶν ἀνωτέρω διότι ἡ τέλεσις «ἁγιαστικῆς» πράξεως ὑπό τοῦ δευτέρου ἐκ τῶν κατηγορουμένων μέ τήν ἐντολή τῆς τρίτης τῶν κατηγορουμένων καί τήν ἠθική παρότρυνση καί ἄδεια τοῦ πρώτου ἐξ αὐτῶν σαφῶς ἀποτελεῖ ἔμμεση προσπάθεια πρός διείσδυση στήν θρησκευτική συνείδηση ἑτεροδόξων καί συγκεκριμένως τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τῆς εἰρημένης σχολῆς ἐπί σκοπῷ μεταβολῆς τοῦ περιεχομένου αὐτῆς καί συγκεκριμένως ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ἀποτελεῖ Ἐκκλησίαν ἔχουσαν μυστηριακήν καί ἁγιαστικήν χάριν καί ὄχι αἱρετικήν παρασυναγωγήν ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διαχρονικά καί διϊστορικά διακηρύσσει καί ὡς ἐν τῷ συνημμένῳ πονήματί μου «Αἱ Αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ» ἐκδόσεως 2009, ἀναντιρρήτως ἀποδεικνύω. Ἡ πρᾶξις τῶν ἀνωτέρω ἐλέγχεται καί διά τήν ἐπιβαρυντικήν αἰτίαν τοῦ ὅτι διεπράχθη ἐντός σχολικῆς μονάδος.   Ὁ ὁρισμὸς τοῦ ποινικοῦ ἀδικήματος τοῦ προσηλυτισμοῦ δίδεται, κατ’ ἀρχήν, στήν (ἀκόμη καὶ σήμερον ἰσχύουσα) διατάξι τῶν ἄρθρων 4 καὶ 5 τοῦ ΑΝ 1363/1938 ὅπως ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ ἄρθρο 2 τοῦ ΑΝ1672/1939 ὅπου ἡ ἀπαριθμήσῃ τῶν ἀθεμίτων μέσων εἶναι ἐνδεικτικὴ. Πολλοὶ συγγραφεῖς καὶ δικαστὲς ἀμφισβήτησαν (κακῶς) ἂν ἀκόμη ἰσχύουν οἱ ὡς ἄνω διατάξεις καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι ἀντισυνταγματικὲς ἢ ὄχι καὶ ἂν εἶναι ἀντιθετες ἢ ὄχι στην Εὐρωπαϊκὴ Συμβάσῃ Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, ἄρθρο 9. Ἦλθε, ὅμως, ἡ κρατοῦσα Νομολογία τοῦ Ε.Δ.Δ.Α. (βλ. προσφυγές Κοκκινάκης καὶ Λαρίσης κατὰ Ἑλλάδος) καὶ τοῦ Ἀρείου Πάγου καὶ τοῦ ΣΤΕ καὶ ἔθεσαν τέρμα σ’ αὐτές τις ἀμφισβητήσεις. Ἔτσι ἔληξε καὶ αὐτὴ ἡ σύγχυση-διχογνωμία καὶ ὅλοι πλέον συμφωνοῦν ὅτι οἱ ὡς ἄνω Εἰδικοὶ Ποινικοὶ Νόμοι (ΑΝ. 1363/38, ΑΝ 1672/39) ἰσχύουν μέχρι σήμερον. Καὶ ἀπειλοῦν φυλάκιση μέχρι 5 ἔτη, χρηματικὴ ποινή, ἀστυνομικὴ ἐπιτηρήσῃ ἢ καί  σὲ συνδυασμὸ μὲ ἄλλες διατάξεις γιά τοὺς ἀλλοδαποὺς- ἀπελάσι ,ἀκόμη δὲ καὶ ἀρνήσι χορηγήσῃς ἀδείας λειτουργίας τόπου λατρείας, σὲ ὅσους διενήργησαν προσηλυτισμό. Ἰδιαίτερα ἐπιβαρυντικὴ αἰτία εἶναι ἡ διενέργεια προσηλυτισμοῦ σὲ σχολεῖο καὶ σὲ μορφωτικὸ ἢ φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα. Ὁ προσηλυτισμὸς εἶναι ἔγκλημα τυπικό, δεν ἔχει σημασία ἂν ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐπιδιωκόμενος σκοπὸς ἢ ἂν ἦταν πρόσφορα τὰ χρησιμοποιούμενα μέσα, ἐπίσης καὶ ἡ ἰδιότητα τῶν προσώπων -μεταξὺ τῶν ὁποίων τελοῦνται προσηλυτιστικὲς ἐνέργειες- καθὼς καὶ ἡ σχέση που τυχὸν τὰ συνδέει. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ἀποτελεῖ δεινή ἐκτροπή ἐκ τοῦ Χριστιανισμοῦ ὁ ὁποῖος ἀπομείωσε πλήρως τό Εὐαγγελικό μήνυμα ἠμαύρωσε εἰς τήν Δύσιν τήν Χριστιανική ἀποκάλυψη καί καταξίωσε στυγνούς ἐγκληματίας κατεγνωσμένους ὑπό τῆς διεθνοῦς κοινότητος ὡς δῆθεν «ἁγίους» ὡς ἐπισυνέβη προσφάτως μέ τόν εἰδεχθῆ καί δι’ ἐγκλήματα γενοκτονίας καταδικασμένον Ἀλουΐσιον Στέπινατς, Ρωμαιοκαθολικόν Ἀρχιεπίσκοπον τοῦ Ζάγκρεμπ τῆς Κροατίας ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἠθικός αὐτουργός γιά τήν φρικώδη δολοφονία 800.000 Σέρβων ὀρθοδόξων κατά τόν Β΄ παγκόσμιον πόλεμον ὑπό τῶν Κροατῶν Οὐστάσι καί τοῦ ἡγέτου των Ἄντε Πάβελιτς, τόν ὁποῖον διεπόρθμευσε μέσῳ Βατικανοῦ εἰς τήν Λατινικήν Ἀμερικήν διά νά μείνη ἀτιμώρητος διά τά ἐγκλήματά του. Προσφάτως δέ βοᾶ ἡ οἰκουμένη διά τά χιλιάδες θύματα παιδεραστίας ἀνά τόν κόσμο πού κακοποιήθησαν ἀπό τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἱερεῖς μέ τήν ἀποσιώπησι καί τήν συγκάληψι τοῦ ἐκπεσόντος Βατικανοῦ καί τῶν ἀνυποστάτων κανονικῶς ἡγετῶν του ἐν οἷς καί ὁ πρότριτα «ἁγιοποιηθείς» Ἰωάννης Παύλος ὁ Β΄. Μόνον εἰς τήν Ὀλλανδίαν ἀνεξάρτητος ἐπιτροπή τῆς Ὀλλανδικῆς Βουλῆς ἀπεκάλυψε ὅτι 34.000 ἀγόρια καί κορίτσια κακοποιήθησαν ἀπό Ρωμαιοκαθολικούς ἱερεῖς τίς τελευταῖες ἕξ δεκαετίες. Παρέλκει νά ἀναφέρωμεν τήν διακομματική καταδίκη γιά τό θέμα αὐτό τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἡγεσίας ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς Ἰρλανδίας. Προσάγω δημοσιεύματα ἀποδεικνύοντα τήν ἀνίερον καί φρικώδη δρᾶσιν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς εἰς τόν κόσμον. Μάρτυρας δέ ἐπικαλοῦμαι τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Δανιήλ Ψωΐνον, Ἐφημέριον Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Τριάδος Πειραιῶς καί τόν Αἰδεσιμ. Πρωτοπρ. κ. Ἰωάννην Θεοδωρόπουλον, Ἐφημέριον τοῦ ἰδίου Ἱ. Ναοῦ.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 21ῃ Δεκεμβρίου 2011

Ο  ΜΗΝΥΩΝ
+ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς
ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή : Ι. Μ. Πειραιώς.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία

Πράξη και θεωρία συνδέονται άρρηκτα μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση. Για τον λόγο αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας κάθε προσπάθεια αλλοιώσεως του περιεχομένου της Ορθόδοξης θεολογίας, από τους διαφόρους αιρετικούς την είδαν προσπάθεια αλλοιώσεως και παραχαράξεως της πνευματικής εμπειρίας και ζωής της Εκκλησίας. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία, αλλά είναι εμπειρία πνευματική. Αυτή την κοινή εμπειρία οι Πατέρες προσπάθησαν να διασφαλίσουν με την Παράδοση. Η Παράδοση λοιπόν είναι οδηγός.

Η παιδεία του «πιθήκου»....

Η νεολαία μας κυριολεκτικώς σήπεται σήμερα εις την κόλαση των ναρκωτικών και σπαράσσεται από τον Μινώταυρον της ανηθικότητας. Η παιδεία του «πιθήκου» αποδίδει πλέον τους καρπούς της.