Η Τρίτη Ρώμη...

  Ένας τόμος αναιρετικός του «Νεοπανρωσισμού»

Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Επειδή έβλεπαν οι τσαρικοί αρραγή την ενότητα των τεσσάρων παλαίφατων Πατριαρχείων αποφάσισαν να την διασπάσουν στο πιο ευαίσθητο σημείο της, το ελληνογενές Πατριαρχείο Αντιοχείας. Εγκατέστησαν ως προγεφύρωμα την «Παλαιστίνειο Εταιρεία» να εξάψει τον εθνοφυλετισμό των αραβοφώνων και ενίσχυσαν την ρωσοφιλία τους με χορηγίες, και το 1899 ανατράπηκε η ισοτιμία και η ισορροπία Ελλήνων και Αράβων ιεραρχών και εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης για να κληρονομήσει μέχρι σήμερα την επαμφοτερίζουσα σχέση του «και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι» με τα άλλα ελληνόφωνα Πατριαρχεία! Μετά προσπάθηκαν να προσεταιριστούν και τα άλλα δύο Πατριαρχεία της Μέσης Ανατολής κινητοποιώντας τους αραβοφώνους πληθυσμούς σε κάθε ευκαιρία πατριαρχικής κρίσεως. (3)Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ στην Β΄ πατριαρχία του εγνώρισε βαθύτερα τις τάσεις του φυλετικού ρωσικού ιμπεριαλισμού της εποχής του και ζήτησε να δημοσιευθούν όλα τα επίσημα έγγραφα, που αναφέρονται στις σχέσεις του Ιερού Θεσμού με τα άλλα Πατριαρχεία και τις θυγατέρες του Εκκλησίες και το Άγιον Όρος. Τότε άνοιξε το γραμματοφυλάκιο του Φαναρίου και προέκυψαν οι τρεις τόμοι του Καλλίνικου Δελικάνη και οι καλής πίστεως Ρώσοι ιστορικοί μελέτησαν τα ιστορικά ντοκουμέντα για να συναγάγουν ανεπηρέαστοι τα συμπεράσματά τους ομόδοξοι και ετερόδοξοι και έτσι προέκυψε η σπουδαία μελέτη του Σοκολώφ. Όμως φαίνεται πως ήταν ανικανοποίητη η τάση της τσαρικής διπλωματίας της επεκτάσεως της ρωσικής «ιεραποστολής» προς σύσταση θυλάκων «εκκλησιαστικής» εξουσίας εκτός Ρωσίας και στους άλλοτε λεγόμενους «βαρβαρικούς» τόπους, που κατά τους ιερούς κανόνες ανήκουν στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.Ο πακτωλός των χρημάτων του τσαρικού ταμείου στις διάφορες «Ιερές Αποστολές» διευκόλυνε την προώθησή τους, που δεν αντιμετωπιζόταν με τα πενιχρά μέσα του αυτοσυντηρούμενου Φαναρίου. Επικίνδυνη ήταν ιδίως η «εισπήδηση» της Συνόδου της Πετρουπόλεως από την Αλάσκα στις ΗΠΑ και στην Δυτική Ευρώπη. Για να αποφύγει τότε το Φανάρι τη σύγκρουση με την πολλά ισχύουσα ρωσική διπλωματία, αφού γνώριζε πως αυτή στήριζε τον «Μακεδονισμό» των Βουλγάρων στις επαρχίες του από την Πόλη μέχρι την Θεσσαλονίκη και έμαθε την εισπήδηση το 1905/6 ως «τοποτηρητή» των Ορθοδόξων της Αμερικής του αρχιεπισκόπου Τύχωνα, του μετά Πατριάρχη των Ρώσων, το 1908 ανέθεσε στην ελλαδική Εκκλησία την επιτροπεία των Ελληνορθοδόξων της Διασποράς και Αμερικής.Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν περί την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 για την προστασία του «Αυτοδιοίκητου» του Αγίου Όρους και η απόρριψη της ρωσικής προτάσεως για «Διεθνοποίηση» του Αγιορειτικού θέματος με ανάθεση της προστασίας του στην Ελλάδα έτρωσε βαθύτατα τους σχεδιασμούς της Μόσχας. Για τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ των Αγγλογάλλων ο τσάρος αξίωσε την ενεργοποίηση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (1878), που είχαν εμποδίσει τότε οι Άγγλοι, και ζήτησε «την κατοχή της Θράκης και της Κωνσταντινουπόλεως» και έθεσε ως όρο: «ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης να μην βρεθεί στην Πόλη»! Την συνέχεια του σχεδιασμού διηγήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1914 στον Τραπεζούντιο αρχιμανδρίτη Πανάρετο Τοπαλίδη ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ιεράς Συνόδου μητροπολίτης Πετρουπόλεως Πιτιρίμ: «ότι εισερχομένου του ρωσικού στρατού στην πόλη ο επικεφαλής των στρατιωτικών ιερέων αρχιερεύς αναλαμβάνει την εκκλησιαστική διοίκηση της Πόλεως μέχρι να αναγκαστεί ο Έλληνας Πατριάρχης να καταφύγει στην Αθήνα για να τοποθετηθεί εκεί Ρώσος τοποτηρητής για τα επιπλέον γεγονότα. (4) Όμως ο βλάσφημος και ασεβής αυτός σχεδιασμός ανατράπηκε. Οι σοσιαλιστές του Κερένσκυ κατέλυσαν τον Τσαρισμό και τον σχεδιασμό του, όμως οι μπολσεβίκοι που τους διαδέχθηκαν ενίσχυσαν παντοιοτρόπως τον Κεμάλ να θριαμβεύσει κατά των «ιμπεριαλιστών» Ελλήνων!

Συνεχίζεται

Δεν υπάρχουν σχόλια: