Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Το νέο βιβλίο ερμηνείας του 15ου Κανόνος.

Μία δευτέρα προϋπόθεσις διά τήν ποτείχισι πέραν τς κατεγνωσμένης αρέσεως, σύμφωνα μέ τά λόγια το παρόντος Κανόνος, εναι τό νά τήν κηρύττη πίσκοπος Πατριάρχης «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας». Ατό σημαίνει τήν βεβαιότητα καί σφάλεια ες τούς ποσχιζομένους, τήν στιγμή κατά τήν ποία δέν κουσαν τήν αρετική διδασκαλία το πισκόπου νας δύο μερικοί, λλά λα τά μέλη τς κκλησίας. δ ποκλείεται καί διαφορετική ρμηνεία τν λεγομένων πό τόν πίσκοπο, πειδή ,τι κούσουν λίγοι δυνατόν νά παρερμηνευθ νά μεταφερθ λλοιωμένο, ταν μως λα τά μέλη τς κκλησίας τά περισσότερα γίνουν ατήκοα τς αρετικς διδασκαλίας, τότε ποκλείεται πσα πλάνη δικος κρίσις καί κατάκρισις το πισκόπου.
Τό «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας» χει πίσης τήν ννοια τι διδασκαλία ατή ποτελε πίστι το πισκόπου καί δέν εναι κάτι πού ναφέρθηκε προχείρως κ παραδρομς πετέλεσε μία λεκτική παρατυπία βρότητα. Οτε πίσης κάτι τό ποο επώθηκε κατ’ οκονομίαν, λόγ κάποιας δηρίτου νάγκης. Δηλαδή ο ποτειχιζόμενοι εναι βέβαιοι τι ποτειχίζονται πό ναν δεδηλωμένο αρετικό, ποίος ργάζεται στόν μπελνα το Κυρίου, πλήν μως διά νά διαφθείρη καί ποκόψη διά τς αρέσεως τά κλήματα πό τήν μπελο καί διά νά  διασκορπίση τά πρόβατα πό τόν ποιμένα (Χριστό). κφρασις τέλος ατή το Κανόνος σημαίνει τι πίσκοπος χι μόνο εναι δεδηλωμένος αρετικός, λλά
προσπαθε τήν αρεσι νά τήν διαδώση χρησιμοποιντας τό ξίωμά του καί νά τήν καταστήση γραμμή τς κκλησίας. πό λα ατά γίνεται φανερό τι ατό πού παιτε ερός Κανών διά τήν ποτείχισι εναι ποτειχιζόμενος νά εναι βέβαιος πό πο ποτειχίζεται, διότι ν ναντί περιπτώσει πάρχει κίνδυνος πλάνης, δίκου κρίσεως καί σχίσματος. Τό «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας» δέν χει σφαλς τήν ννοια μόνο ες τήν διά λόγων κηρυττομένη αρεσι, λλά καί ες τήν δι’ ργων, καθώς πίσης καί χι μόνο ες τήν κουστικήν κήρυξι λλά καί ες τήν πτικήν. Δηλαδή ν σήμερα π.χ. Πατριάρχης συλλειτουργ καί συμπροσεύχεται μέ τόν Πάπα, καί ατό διά τς τηλεοράσεως καθίσταται γνωστό καί ες τόν τελευταο ρθόδοξο, ατό σφαλς ντάσσεται ες τήν δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας κηρυττομένη αρεσι, πειδή ρασις εναι πιστοτέρα τς κος καί τά ργα ξιοπιστότερα τν λόγων. πίσης τό διο σχύει καί ν πίσκοπος κηρύττη κάποια αρεσι, ποία καταγράφεται σέ βιβλίο γραμμένο πό ατόν. Εναι ξιον προσοχς τι ν, ο δύο προηγούμενοι εροί Κανόνες καί τό πρτο τμμα το παρόντος ΙΕ΄ μιλον διά τήν διακοπήν τς μνημονεύσεως το πισκόπου ες τήν θείαν Μυσταγωγίαν, τό δεύτερο τμμα ατο το Κανόνος δέν ναφέρει τήν διακοπή τς μνημονεύσεως, λλά χρησιμοποιε τήν κφρασιν «πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας αυτούς διαστέλλοντες» καί τήν κφρασιν «τς πρός τόν καλούμενον πίσκοπον κοινωνίας ποτειχίζοντες». Ατό προφανς συμβαίνει διότι στίς τρες προηγούμενες περιπτώσεις ποτειχίσεως ο ποτειχιζόμενοι σαν πόλογοι καί πεύθυνοι σχίσματος, ν διά τά θέματα τς πίστεως συμβαίνει τό ντίθετο · δηλαδή ποκόπτεται πό τό σμα το Χριστο αρετικά φρονν καί κηρύσσων, ν ποτειχιζόμενος, νσωματώνεται παραμένει νσωματωμένος διά τς ληθινς πίστεως ες τήν κκλησία. Δηλαδή ες τίς τρες προηγούμενες περιπτώσεις . Κανών, δι’ σους θά τολμήσουν τήν διακοπή τς μνημονεύσεως, νομοθετε τήν πιβολή ποινς,ν ες τήν παροσα, τς αρέσεως, θεωρε τήν ποτείχισι ς νάγκη, καί ς νοχο χι τόν ποτειχιζόμενο, λλά τόν πίσκοπο, ξ ο καί ο χαρακτηρισμοί «καλούμενος πίσκοπος, ψευδεπίσκοπος, ψευδοδιδάσκαλος». Ατή πίσης κφρασις σημαίνει τι διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως σταματ συγχρόνως κάθε κκλησιαστική κοινωνία καί πικοινωνία μέ τόν πίσκοπο, τι ατός δέν ναγνωρίζεται πλέον ς πίσκοπος τς κκλησίας καί διά τοτο δέν μνημονεύεται, τι δέν πάρχει λλος τρόπος πομακρύνσεως πό τόν αρετικό πίσκοπο καί τήν αρεσι καί τι ποτείχισις σημαίνει περιφρούρησις τς πίστεως καί τν πιστν, φ’ σον πίσκοπος νομάζεται «καλούμενος», δηλαδή κατ’ νομα καί χι κατ’οσίαν.

Συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: