Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Παρ’ ὅλη τήν συμφωνία κλήρου, λαοῦ καί αὐτοκράτορος ὁ ἅγιος δέν ἠθέλησε νά ἐνθρονισθῆ ὡς ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Προφανῶς ἐπερίμενε τήν σύγκλησι τῆς Συνόδου. Ὁ βιογράφος ἀναφέρει ἐδῶ τά ἑξῆς:
«...καί τῷ ἀέρι φωτισθέντι αἱ τῶν ἀνθρώπων διάνοιαι τήν δυσθυμίαν εἰς φαιδρότητα συμμετέβαλον, τόν τε βασιλέα ἱκέτευον ἐγκαθιδρῦσαι τόν ἀρχιερέα τῷ θρόνῳ. Ὁ δέ μακάριος, μή βουλόμενος ἐκεῖσε καθιδρυνθῆναι, αὐτός ἐν τοσούτοις
ἐκφωνεῖν ὑπό τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἀσθενείας οὐχ οἷός τε ὤν, προσφωνεῖ τῷ πλήθει διά τινος λέγων αὐτοῖς · “ Ὦ τέκνα, νῦν καιρός εὐγνωμονοῦντας τήν χάριν ὁμολογεῖν ἐφ’ οἷς ἐχαρίσατο ἡμῖν ἡ Τριάς. Περί δέ τοῦ θρόνου εἰσαῦθις ἀναλαβώμεθα”. Ταῦτα μέν λαός δεξάμενος, ἐπραΰνετο · ὁ αὐτοκράτωρ δέ τῆς μετριότητος τοῦ ἀνδρός κατεπλήττετο. Καί οὕτως μέν ἡ πανήγυρις διελύθη, εὐφροσύνην τε πλείστην παρασχομένου Χριστοῦ καί ἀσφάλειαν, ὥστε
κατευνασθῆναι τῶν τε ὅπλων τήν παρασκευήν καί τῆς μανίας τό ζέον · ἕν δέ μόνον γυμνωθέν ξίφος ἀναιμωτί πάλι ἐμβληθῆναι τῇ ξιφοθήκῃ» (P.G. 35, 292C).
Ὅταν μετ’ ὀλίγον συνῆλθε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ὑπό τήν προεδρίαν κατ’ ἀρχάς τοῦ ἁγ. Μελετίου, τοῦ ὁμολογητοῦ, ἀπέδωσε τόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τόν ἅγιον καί τόν ἐγκατέστησε εἰς αὐτόν. Ἡ ἀναφορά

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more



τοῦ βιογράφου εἰς τό σημεῖο αὐτό εἶναι ἡ ἑξῆς: «Ὑπό δέ τόν καιρόν τοῦτον ἐκ πάσης τῆς ὑπό Ρωμαίων ἀρχῆς, πλήν Αἰγύπτου καί τῆς ἑσπερίας, συνῆλθεν ἡ τῶν ἑκατόν πεντήκοντα ἁγία σύνοδος, ἀρχιερέα καταστῆσαι τῇ βασιλίδι πιστόν, καί τάς αἱρέσεις τάς ἐν τῷ μεταξύ τῶν Ἀρειανικῶν χρόνων ἀναφυείσας ἐξωθῆσαι τῆς Ἐκκλησίας ψήφῳ οἰκουμενικῆς συνελεύσεως. Τά μέν οὖν κατά τῶν αἱρέσεων προωδοποίησεν ὁ μέγας Γρηγόριος ἐκ πολλῶν τῶν χρόνων, ὥσπερ θῆρας ἐπιβούλους τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας ἀποδιώκων · καί αὐτῆς δέ παρούσης τῆς ἁγίας συνόδου, ὁμοίως συνηγωνίσατο. Ἡ δέ ἁγία σύνοδος αὐτόν ἐνεθρόνισεν, ἡγεμόνα ἔχουσα τόν μέγαν ποιμένα τῆς Ἀντιοχέων, Μελέτιον, ἄνδρα εὐσεβῆ μέν τῇ πίστει καί ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ Ἀρειανικοῦ κράτους ἐξελαθέντα τῆς Ἐκκλησίας, πλεῖστά τε κακοπαθήσαντα, συνέβη ἐξορίᾳ πολυχρονίῳ παραδοθῆναι · τόν δέ τρόπον τί δεῖ λέγειν, ὁποῖός τις ὑπῆρχεν; Ὁ γάρ αὐτός πρᾷός τε ἦν καί δραστήριος, σώφρων, δίκαιος, ἀνδρεῖος, σοφός, καί πρός πᾶν τῆς ἀρετῆς κάλλος ἀπεξεσμένος. Τούτου δέ εἰσηγήσει καί συμβουλίᾳ συνοδική ψῆφος ἐκύρωσε τήν προεδρίαν τῆς βασιλίδος τῷ Γρηγορίῳ. Ὁ δέ, καίπερ τά ἄλλα δυσχεραίνων πρός τήν ἐπισκοπήν, πόθῳ μέντοι τῆς ποίμνης, καί τῷ νομίζειν, εἰ τῆς βασιλίδος κρατήσειε, δυνατός ἔσεσθαι τάς ἐν κύκλῳ τῆς οἰκουμένης ἔριδας, ὥσπερ ἀπό σκοπιᾶς τινος καταμανθάνων, διαλύειν, καί πρός ἕνωσιν ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν ἄγειν διεστώσας τάς Ἐκκλησίας, εἵλετο δέξασθαι τήν ἐπισκοπήν» (P.G. 35, 296Β).
Ὅλα αὐτά πού ἀναφέραμε ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου προφανῶς διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πρεσβεύουν καί πράττουν σήμερα οἱ τοῦ
Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ὁ ἅγιος δηλαδή οὔτε ἦλθε εἰς τήν Κωνσταντινούπολι ὡς Ἐπίσκοπός της, οὔτε ἐνεθρονίσθη εἰς αὐτήν πρίν τήν ἀπόφασι τῆς Β΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὔτε πολύ περισσότερο ἐδημιούργησε Σύνοδο παράλληλο πρός τήν αἱρετικήν, ἀλλά ἀντιθέτως ὅταν ἀμφισβητήθηκε ἡ ἐκλογή καί ἡ ἐνθρόνισίς του ἀπό κάποιους Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἦλθον καθυστερημένα εἰς τήν Σύνοδο, ἀπεχώρησε
καί παραιτήθη τοῦ θρόνου, γενόμενος καί ἐκ τούτου μέγα παράδειγμα πρός μίμησιν διά τό πῶς ἀποφεύγονται τά σχίσματα καί οἱ διχοστασίες. Εἶναι παρομοιώδεις οἱ λόγοι του ἐνώπιον τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τούς ὁποίους, χάριν τῆς ἀποφυγῆς τῶν σχισμάτων, παραιτεῖται τοῦ θρόνου:
«Εἰ δέ τι ὑμῖν ἐγώ τῆς διαστάσεως αἴτιος, οὐκ εἰμί σεμνότερος Ἰωνᾶ τοῦπροφήτου. Βάλετέ με εἰς τήν θάλασσαν, καί παύσεται ἀφ’ ὑμῶν ὁ κλύδων τῶν ταραχῶν. Αἱροῦμαι παθεῖν ὅ τι ἄν βούλησθε, καίπερ ἀθῶος ὤν, τῆς ὑμῶν  ἕνεκεν ὁμονοίας. Θρόνου ἐξώσατε, πόλεως ἀπελάσατε. Μόνον τήν ἀλήθειαν καί τήν εἰρήνην, ὡς ὁ Ζαχαρίας φησίν, ἀγαπήσατε. Ἔρρωσθε, ἱεροί ποιμένες, καί τῶν ἐμῶν πόνων
μνημονεύοντες, μή ἀπολήξητε. Ταῦτα εἰπόντος, αἰδώς τις αὐτούς εἶχε τοῖς εἰρημένοις κατανυγέντας. Ὁ μέν οὖν ἐπί τήν Καππαδοκῶν βαδιούμενος ἐξῄει τοῦ συλλόγου, συμμιγής χαρᾷ τε καί κατηφείᾳ · τό μέν, ὅτι τῶν πόνων ἀνάπαυλαν
ηὕρατο, τό δέ τοῦ ποιμνίου χάριν, ὅπως αὐτό καταλείψειεν»(P.G. 35, 300Β).

Δεν υπάρχουν σχόλια: