Η Ευχαριστιακή και Εκκλησιολογική
ειδωλολατρία
58) Η αρρώστια της ανθρωπίνης προσωπικότητος
συνίσταται εις την εξασθένησιν της κοινωνίας της καρδίας με την δόξαν του Θεού
(Ρωμ. 3:23) και την υποδούλωσίν της εις τον κόσμον, δια του κατακλυσμού της από
τους εξηρτημένους από το περιβάλλον λογισμούς (Ρωμ. 1:21-24, 2:5). Εις αυτήν
την κατάστασιν ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεόν κατά την εικόνα του νοσούντος
εαυτού του ή ακόμη και των ζώων (Ρωμ. 1:22). Ούτως ο έσω άνθρωπος υφίσταται τον
πνευματικόν θάνατον, "εφ' ω (λόγω του οποίου) πάντες ήμαρτον" (Ρωμ.
5:12). Δηλαδή η αγάπη
υποδουλώνεται εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως, το οποίον την παραμορφώνει
και την μεταμορφώνει εις εγωκεντρικήν και ιδιοτελή ενέργειαν, υποβαθμισμένην
εις απλήν αναζήτησιν επιβιώσεως, ασφαλείας και ευτυχίας.
5 59) Η πτώσις εκάστου
ανθρώπου και η δουλεία του εις την κτίσιν συνίσταται εις την σύγχυσιν της
ενεργείας του ανθρωπίνου πνεύματος με αυτήν της διανοίας, καθ' ήν σύγχυσιν, οι
προερχόμενοι εκ του περιβάλλοντος λογισμοί γίνονται λογισμοί του πνεύματος, με
αποτέλεσμα να εξασθενή κατά ποικίλους βαθμούς η εν τη καρδία κοινωνία με την
άκτιστον ενέργειαν και βασιλείαν του Θεού.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου