+π.
Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
5) Η βιβλική παράδοσις, όπως διεφυλάχθη από
τους πατέρας δεν ημπορεί να ταυτισθή ή να υποβιβασθή εις ένα σύστημα ηθικών
διδαγμάτων ή χριστιανικής ηθικής. Είναι μάλλον είς θεραπευτικός ασκητισμός, ο
οποίος δεν πτοείται από κανένα βαθμόν της ασθενείας της καρδίας ή του νοός, ει
μη από την τελείαν πώρωσίν των. Το να λάβη κανείς την μορφήν αυτού του
ασκητισμού χωρίς την καρδίαν και τον πυρήνα του και να τον εφαρμόση εις σύστημα
ηθικών διδαγμάτων δια την προσωπικήν και κοινωνικήν ηθικήν είναι ως να
παρουσιάση μίαν κοινωνίαν πουριτανών υποκριτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτοί
έχουν μίαν ειδικήν απαίτησιν δια την αγάπην του Θεού χάριν της ηθικής των, ή
του προορισμού των, ή αμφοτέρων. Αι εντολαί του Χριστού δεν ημπορούν να
τηρηθούν δια τινος αποφάσεως δια πράξιν ή δια τινος εμπιστοσύνης εις το ότι
είναι εκλεκτοί. Ένας άνθρωπος με σπασμένα πόδια δεν ημπορεί να τρέξη εις αγώνα,
αν και τόσον πολύ το επιθυμεί. Ημπορεί να το κατορθώση μόνον όταν έχουν
θεραπευθή τα πόδια του και έχουν επανέλθει εις ανταγωνιστικόν βαθμόν δυνάμεως.
Κατά τον ίδιον τρόπον, κάποιος δεν ημπορεί να τηρήση τας εντολάς, εκτός αν
υποστή την κάθαρσιν και τον φωτισμόν του νοός και φθάση εις το κατώφλιον του
δοξασμού.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου