Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς.

Ες τό σημεον ατό εναι νάγκη νά παρουσιάσωμε κροθιγς τήν τιμή πού ποδίδει δια κκλησία ες τούς
ποτειχισθέντες πρό συνοδικς κρίσεως πό τούς δημοσί καί γυμν τ κεφαλ κηρύττοντας αρεσιν πισκόπους. τιμή ατή συνίσταται ες τό τι τούς κατατάσσει ες τούς γίους καί μολογητές τς πίστεως, φ’ σον μετά τήν ποτείχισι καί δι’ ατς τήν μή ναγνώρισι το αρετικο πισκόπου, κολουθε συνήθως διωγμός καί τό μαρτύριο, συνεργούσης πρός τοτο καί τς πολιτικς ξουσίας. Καί θά ναφερθομε πρός τοτο ες τήν Εκονομαχία καί μάλιστα κατά τήν περίοδο τήν πρό τς Ζ΄ Οκουμενικς Συνόδου κατά τήν ποία, πως προαναφέραμε, δέν το κν κατεγνωσμένη αρεσις καί πιπλέον πισφραγισμένη πό Σύνοδο 348 πισκόπων ο ποοι κατέστησαν τήν αρεσι γραμμή τς «κκλησίας». Ες τήν Πατριαρχίαν λοιπόν το πρώτου εκονομάχου Πατριάρχου νόματι ναστασίου (730-754) μετά τήν βιαία κβολή το γ. Γερμανο το μολογητο, χομε κατ’ ρχάς τούς δέκα μάρτυρες τούς ν τ Χαλκ λεγομένη Πύλ. Ατοί μάλιστα γιναν ατία νά φονευθ σπαθάριος ποος νλθε στήν κλίμακα, προκειμένου νά κατεβάση τήν εκόνα το Χριστο, ποία ερίσκετο πάνω πό τήν Χαλκ πύλη. ορτάζονται τήν 9η Αγούστου. Ες ατήν τήν πρξιν, τς κατακρημνίσεως δηλαδή καί θανατώσεως το σπαθαρίου, φαίνεται τι συμμετεχαν καί λλοι γιοι καί εδικά γυνακες. Μεταξύ ατν ταν γ. Θεοδοσία, ποία ορτάζει τήν 29η Μαΐου. Δοσίθεος εροσολύμων μς περιγράφει λακωνικά να συγκλονιστικό γεγονός σχετικά μέ τόν εκονομάχο Πατριάρχη ναστάσιο. Λέγει πί λέξει τά ξς: «ξέβαλε το θρόνου ατο τόν Γερμανόν Πατριάρχην Κόνων (Λέων Γ΄ σαυρος 717-741), το ντιχρίστου πρόδρομος ς κάλη ατόν γιος οτος Πατριάρχης, τ δεκάτ τρίτ τει ατο, καί βαλεν ντ’ κείνου τόν Σύγγελον ναστάσιον, τόν νέον προδότην ούδαν, τόν συμφωνήσαντα τ Κόνωνι καί πιβουλεύσαντα τ γέροντι ατο. λλ’ α σεμναί καί τίμιαι γυνακες τς Κωνσταντινουπόλεως ν προεξρχεν γία Θεοδοσία ορταζομένη Μαΐου εκοστ νάτ ρμησαν ες τήν κκλησίαν, καί τό βδέλυγμα τς ρημώσεως, καί τος λίθοις καί τος ξύλοις βρίζουσαι καί μισθωτόν ποκαλοσαι καί λύκον καί προδότην ούδαν, δίωξαν. θεν κενος πλθε πρός τόν βασιλέα καί προσεκλαύθη καί παρεκίνει ατόν κδικσαι ατόν. λλά καί ες τήν χαλκν πόρταν, που ν Θεανδρική κείνη καί δεσποτική εκών το Χριστο, ν κε βαλεν μέγας Κωνσταντνος, βαλόντος τήν σκάλαν το βασιλικο πηρέτου να ατήν κεθεν κβάλ, α Κωνσταντινοπολίτιδες κβαλοσαι ατήν, ς ξρχεν γία Θεοδώρα, καί κρημνίσασαι ατόν, λαβον ντί μισθο ατν τόν διον θάνατον. Διήρκησε δέ κε Θεανδρική ατη εκών κατά τόν Κωδινόν τη τετρακόσια δέκα πέντε» (Δοσιθέου εροσ., Δωδεκάβιβλος, τόμος ΣΤ΄, κεφ. ΙΘ΄, παραγρ. Η΄, σελ. 440, κδ. Ρηγόπουλου 1982). Εναι ντως συγκλονιστικό καί φοβερό τό γεγονός ατό.

Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο άγιος Νικόλαος υπήρξε γνήσιος εκφραστής του χριστιανικού και του ελληνικού ιδεώδους. Ως επίσκοπος υπήρξε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του χριστιανού επισκόπου, «εις τύπον και τόπον Χριστού», σύμφωνα με τη θεολογία του Αγ. Ιγνατίου του θεοφόρου. Φύλακας της ορθής πίστεως και πνευματικός αρωγός των πιστών. Επί πλέον υπήρξε αντιπροσωπευτικός ενσαρκωτής της ελληνικής παράδοσης. Το ανθρωπιστικό ιδεώδες του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστιανικό ανθρωπισμό συναντήθηκαν στο ιερό πρόσωπο του Αγ.  Νικολάου, εφαρμόσθηκαν και έγιναν πράξη. Η δημοκρατική του τακτική και η συλλογικότητα στις ενέργειές του είναι η βίωση της μακραίωνης ελληνικής παράδοσης, η οποία διασώθηκε και βελτιώθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη. Γι' αυτό ο μεγάλος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας έγινε τόσο διάσημος, τόσο λαοφιλής, ώστε να τιμάται ιδιαζόντως σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Γι' αυτό τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους ορθοδόξους και περισσότερο από τους Έλληνες, γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί ναοί προς τιμήν του, γι' αυτό πλήθος ανθρώπων φέρουν με καμάρι το σεπτό του όνομα.

Εμείς οι ορθόδοξοι νεοέλληνες έχουμε χρέος να τιμάμε και να μιμούμαστε υπέροχες προσωπικότητες του ενδόξου παρελθόντος μας, σαν αυτή του αγίου Νικολάου. Σε εποχές ζοφερές, σαν και την εποχή μας, έχουμε ανάγκη από φωτεινά πνευματικά ορόσημα, αντάξιες του αγίου Νικολάου. Στις δύστηνες μέρες μας, όπου βιώνουμε ως Έθνος μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας υπόστασης, όπου μας κυκλώνει το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτού ακόμα του αφανισμού μας, έχουμε ανάγκη από την αρωγή του αγίου Νικολάου, ο οποίος έσωσε το λαό σε παρόμοιες συνθήκες στον καιρό του, φτάνει να τον επικαλεστούμε. Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

Κυριακή της Απόκρεω

Ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί στη διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μιά περιορισμένη νηστεία -"αποχή κρέατος"- όπως παραγγέλουν τα λειτουργικά βιβλία. Η Εκκλησία αρχίζει να μας "προσαρμόζει" στη μεγάλη προσπάθεια που θα απαιτήσει από εμάς επτά μέρες αργότερα. Σταδιακά μας βάζει στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθειά μας και προβλέπει τη πνευματική μας αδυναμία.
Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ. 25, 31-46).
Οταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιό θα είναι το κριτήριό Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση: η αγάπη. Όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου.
Η χριστιανική αγάπη είναι η "δυνατή αδυνατότητα" να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές. Να τόν φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για "καλή πράξη" ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.
Η αγάπη ξεπερνάει στον "άλλο" την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, την διανοητική του ικανότητα και φθάνει στην ψυχή του, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του. Είναι η υπέροχη ανακάλυψη του "προσώπου" στον "άνθρωπο", η ανακαλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά.
Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο την προσωπική του αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απ' αυτή τη προσωπική αγάπη, να τους αναγνωρίζεται η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ' ένα ξεχωριστό τρόπο. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι βρίσκονται στη "φυλακή", είναι "πεινώντες και διψώντες" ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε, γιατί "εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε" (Ματθ. 25,40)