Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 6η

Εν Αθήναις τη 14 Μαρτίου 1905

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά χαίρετε εν Κυρίω!
Έλαβον τας δύο επιστολάς της Φιλιώς, την από 8 και την από 12  Μαρτίου και έρχομαι να σας απαντήσω. Προς την κόρην ταύτην περί ης μοι γράφετε, επεθύμουν να την ίδω πρώτον και να την ερωτήσω μερικά πράγματα και προ πάντων εάν διαφλέγηται υπό του θείου έρωτος, εάν φιλή από καρδίας την προσευχήν και προς αυτήν έχη έρωτα πολύν και σφοδρόν, εάν έχη αυταπάρνησιν, εάν δύναται να αρνηθή το θέλημά της, εάν δύναται να υποταγή εις το θέλημα άλλου, εάν δύναται να πράττη ό,τι είναι εναντίον εις το θέλημά της, εάν δύναται να μη αντιλέγη και να δέχηται τας εντολάς αγογγύστως, εάν δύναται να είπη προς τον Κύριον, «ουχ ως εγώ θέλω Κύριε, αλλά ως Συ», εάν δύναται να υπομείνη πειρασμόν, εάν πέποιθε ακραδάντως επί την θείαν αντίληψιν και προστασίαν, και τέλος ίνα μη προτείνω πλείονα, εάν δύναται να συγχωρή τα πάντα ταις αδελφαίς, προ της δύσεως του ηλίου, χάριν της εντολής της αγάπης. Εάν αυτά δέχηται, να το ομολογήση επί παρουσία υμών ενώπιον της Εικόνος του Κυρίου εν τω ναώ και να ψάλητε μίαν δοξολογίαν προς τον Κύριον, διότι την εκάλεσε και αφού προσευχηθήτε υπέρ αυτής, να την ενισχύση ο Κύριος και να την αναδείξη, να την ασπασθήτε όλαι, και να την κρατήσητε ως αδελφήν. Ως γερόντισσαν προς την οποίαν θα υποτάσσεται τυφλώς θα έχη την Χρυσάνθην. Ταύτα περί αυτής και ο Θεός να την σκέπη και να την διαφυλάττη εις τον αιώνα και να την αναδείξη αξίαν της κλήσεώς της και να την συναριθμήση μετά των φρονήμων παρθένων, όπερ εύχομαι και δι΄ όλους υμάς. Αμήν.
Μανθάνω ότι σας εύρε πειρασμός τις και εθροήθητε ως νεοσσοί. Αλλοίμονον, εάν ούτω ταχέως θροήσθε και απελπίζεσθε. Εάν δεν υπομείνητε πειρασμόν δεν θα φθάσητε εις μέτρον τελειώσεως. Θα υπομείνητε και εάν σας δέρωσιν. Ο Κύριος είναι μεθ΄ υμών. Καθ΄ εκάστην ψάλλετε «μεθ΄ ημών ο Θεός» και όμως φαίνεται, ότι δεν το καλοκατανοείτε. Επιθυμώ να το διαβάσητε άπαξ προς τελείαν κατανόησιν αυτού και σας διαβεβαιώ, ότι θα ειρηνεύση η καρδία σας. Μάθετε, ότι θα εξεγερθώσι καθ΄ υμών αι του αντιπάλου δυνάμεις, αλλά σεις ψάλλετε «μεθ΄ ημών ο Θεός, τον δε φόβον αυτού ου μη φοβηθώμεν, ουδ΄ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ΄ ημών ο Θεός και τα λοιπά, ισχύετε και κραταιούσθε, διότι ο Θεός είναι μεθ΄ υμών. Εάν υπομείνητε έως τέλους, τα ονόματα υμών θα γραφώσιν εις τας βίβλους της ζωής. Θέλω να μάθω, ότι η θεία χάρις σας επεσκέφθη και ειρηνεύσατε. Η νέα κόρη, εάν ο Θεός την εκάλεσε και μείνη φρονώ, ότι θα ήτο καλόν, να μάθη μηχανήν, ίνα ανακουφίζη την Αγγελικήν, η οποία να βοηθή την Φιλιώ, την οποίαν θέλω να ονομάζω Φιλοθέην, εάν προς τούτο είναι και αυτή σύμφωνος. Αναμένω απάντησίν σας εις όσα γράφω περί της κόρης και περί όσων σας έγραφον εις την επιστολήν μου την προτέραν της παρούσης μου. Περαίνων σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

Ο Πνευματικός Πατήρ
+ Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: ερμηνεία του 15ου Κανόνος, από το νέο βιβλίου του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τό πνεμα τν ερν Κανόνων, ο ποοι σχολονται μέ τούς αρετικούς εναι πάντοτε γενικό, δηλαδή δέν ναφέρουν ο Κανόνες νά μήν πικοινωνομε κκλησιαστικά μέ τόν τάδε καί τόν τάδε αρετικό, λλά μέ οονδήποτε αρετικό, ποος χει κάποιο αρετικό φρόνημα πού χει
κατακριθ πό κάποια γκεκριμένη Σύνοδο κάποιους γίους Πατέρες. Τό ν χη κάποιος να τέτοιο αρετικό φρόνημα καταδικασμένο, τό κρίνει κάθε ρθόδοξος,
προκειμένου νά πικοινωνήση κκλησιαστικά μαζί του. Ατό τό πνεμα τν ερν Κανόνων φαίνεται πό πλθος ερν Κανόνων ο ποοι ναφέρονται στήν
κκλησιαστική σχέσι τν ρθοδόξων μέ τούς αρετικούς. Θά τό καταδείξωμε ατό κατ’ ρχάς πό τούς δη ναφερθέντας προηγουμένως ερούς Κανόνες. προαναφερθείς ΣΤ΄ τς ν Λαοδικεί Συνόδου ναφέρει «Περί το μή συγχωρεν τος αρετικος εσιέναι ες τόν οκον το Θεο πιμένοντας τ αρέσει». δ προφανς ο αρετικοί ναφέρονται γενικς, δηλαδή ο χοντες οαδήποτε αρεσι. ν ερός Κανών μιλοσε διά αρετικούς καταδικασμένους συγκεκριμένα καί νομαστικά πό κάποια Σύνοδο, θά πρεπε Σύνοδος πάλι νά τούς ποκαταστήση, φ’σον κρινε τήν μετάνοιά των. Τό τι φήνει παρών Κανών τήν κρίσι ατή ες τούς ρθοδόξους,
προκειμένου νά εσέλθουν στόν ρθόδοξο ναό (ατός εναι ναφερόμενος οκος το Θεο) δεικνύει φ’ νός μέν τό τι ο αρετικοί ατοί δέν εχαν καταδικασθ πό Σύνοδο καί φ’ τέρου τό τι τήν εθύνη γιά τήν κκλησιαστική πικοινωνία μέ οονδήποτε τήν χει κάθε ρθόδοξος. ναφορά το Κανόνος «πιμένοντας τ αρέσει» συνηγορε τά μέγιστα ες σα προαναφέρθησαν διά τόν πί πλέον λόγο τι, ν ερός Κανών μιλοσε συγκεκριμένα διά καταδικασμένους αρετικούς, θά το τοπο νά δώση τήν δεια τς παναφορς καί συγχωρήσεως τν αρετικν στόν κάθε ρθόδοξο. Δηλαδή Σύνοδος θά κατεδίκαζε συγκεκριμένως τούς αρετικούς καί κάθε ρθόδοξος θά τούς ποκαθιστοσε. ΛΑ΄ πίσης Κανών τς δίας Συνόδου κινούμενος ες τό διον πνεμα ναφέρει τά ξς «τι ο δε πρός πάντας αρετικούς πιγαμίας ποιεν διδόναι υούς θυγατέρας, λλά μλλον λαμβάνειν, ε γε παγγέλοντο χριστιανοί γενέσθαι». δ εναι λίου φαεινότερο τι κάθε ρθόδοξος κρίνει τήν πίστι το αρετικο, προκειμένου νά δώση πρός γάμου κοινωνία τά τέκνα του. πίσης δέ τι ο αρετικοί ατοί δέν εχαν καταδικασθ πό κάποια Σύνοδο, λλά πλς διακατείχοντο πό αρετικά φρονήματα. Ατό φαίνεται καθαρά πό τήν κφρασι το Κανόνος «πρός πάντας αρετικούς», ν πως εναι γνωστό πό τίς Συνόδους καί τούς γ. Πατέρας κατεδικάσθηκαν ο αρέσεις καί ο ρχηγοί τν αρέσεων ατν, ο ποοι πάντοτε σαν κληρικοί, καθ’ σον Κανών ναφέρεται σέ λαϊκούς αρετικούς. φήσαμε στό τέλος τς ναφορς μας στήν ρευνα καί σύγκρισι το ΙΕ΄ Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου μέ λλους, πού ναφέρονται σέ αρετικούς καί στήν
κκλησιαστική πικοινωνία μέ ατούς, δύο Κανόνες τούς ποίους κρίνομε τι ποδεικνύουν ναργέστατα τήν ποχρεωτική καί μή δυνητική θεώρησι το πό ξέτασι ερο Κανόνος. πρτος ξ ατν εναι ΛΓ΄ τν γ. ποστόλων, ποος λέγει τά ξς: «Μηδένα τν ξένων πισκόπων, Πρεσβυτέρων, Διακόνων νευ συστατικν προσδέχεσθαι. Καί πιφερομένων δέ ατν, νακρινέσθωσαν: καί ε μέν σι κήρυκες τς εσεβείας, προσδεχέσθωσαν, ε δέ μήγε, τά πρός χρείαν ατος πιχωρηγήσαντες, ες κοινωνίαν ατούς μή προσδέξησθε. Πολλά γάρ κατά συναρπαγήν γίνεται». σφαλς οδείς χέφρων θά δύνατο νά σχυρισθ τι παρών Κανών τν γ. ποστόλων εναι δυνητικός. Εναι μως πολύ αστηρότερος το πό ξέτασιν ΙΕ΄ τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Διότι ν ΙΕ΄ τς Πρωτοδευτέρας παιτε τήν ποτείχισι πό τόν κηρύττοντα αρεσι «δημοσί καί γυμν τ κεφαλ π’κκλησίας» παρών ΛΓ΄ τν γ. ποστόλων παιτε τήν ποτείχισι πό τόν πίσκοπο κληρικό, ποος χι μόνο δέν κηρύττει δημοσίως καί γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας τήν αρεσι, λλά πεναντίας χει καί συστατικές πιστολές περί τς ρθοδοξότητός του.

Συνεχίζεται.

Είπε ο αββάς Ποιμήν :


Η πονηριά των ανθρώπων είναι κρυμμένη πίσω τους”.

Οι εξής τρεις αρχές είναι χρήσιμες: Το να φοβάσαι τον Κύριο, να προσεύχεσαι και να κάνεις το καλό στον πλησίον”.


«Να μην κάνεις το θέλημά σου. Ανάγκη είναι να ταπεινώνεις τον εαυτό σου για χάρη του αδελφού σου».


«Το θέλημα και η ανάπαυση και, προπαντός, η συνήθεια σ΄ αυτά, οδηγούν τον άνθρωπο στην πτώση».


«Πολλοί από τους Πατέρες μας έγιναν ανδρείοι στην άσκηση, αλλά στη λεπτότητα των λογισμών ελάχιστοι».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Θεάνθρωπος  «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον»

Το μυστήριον αυτό είναι τόσον μεγάλον και τόσον πρωτοφανές και μοναδικόν, ώστε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός δικαίως να λέγη ότι ο Θεάνθρωπος είναι «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδ. ορθ. Πίστεως, 3,1  PG. 94  984 B). Θα προσέθετα: και το πάντοτε καινόν, το καινόν το μη παλαιούμενον, ούτε εις τον χρόνον, ούτε εις την αιωνιότητα. Αλλ΄ εις τον Θεάνθρωπον και με τον Θεάνθρωπον και ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε εν «καινόν» ον υπό τον ήλιον, εν ον θεϊκόν, θεανθρώπινον, κατά Θεόν σπουδαίον και πολύτιμον, θείως αιώνιον και σύνθετον. Το μυστήριον του Θεού και το μυστήριον του ανθρώπου ηνώθησαν αχωρίστως, και ούτως έγινε εν δυενικόν μυστήριον ή μάλλον το παν-μυστήριον του όντος και παντός του υπάρχοντος.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ.

Τοῦ γίου ωάννου το Χρυσοστόμου:

«Ὅταν κάποιος πρόκειται νὰ οἰκοδομήση ἕνα σπίτι, ποὺ χάλασε, βγάζει πρῶτον τοὺς ἐνοίκους. Μετὰ γκρεμίζει τὸ σπίτι καὶ στὴν συνέχεια χτίζει λαμπρότερο… Ὁ Θεὸς θέλει νὰ κατασκευάση νέα οἰκοδομή. Διαλύει τὸ
σῶμα μας, καὶ τὴν ψυχή ποὺ κατοικεῖ μέσα στὸ σῶμα, τὴν βγάζει πρῶτα ἔξω (τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου) καὶ ὕστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι
(μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων) καὶ ξαναβάζει
μέσα τὴν ψυχή, μὲ ἀπείρως τώρα πιὸ μεγαλύτερη
ἄνεση καὶ δόξα».

Νέος μὲ διάγνωσιν ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἀνένηψε…


Πήρε πολὺ μεγάλη ἔκταση στὰ παγκόσμια μέσα ἐνημερώσεως καὶ στὸ διαδίκτυο τὸ ἑξῆς συγκλονιστικὸ γεγονός.Ἕνας 21χρονος ἀπὸ τὴν Ἀριζόνα τῶν ΗΠΑ, τραυματίστηκε πολὺ σοβαρὰ σὲ τροχαῖο ἀτύχημα. Μετὰ καὶ τὶς σχετικὲς χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις
διαγνώσθηκε ὅτι εἶναι ἐγκεφαλικὰ νεκρός.Οἱ ἰατροί, μάλιστα, πρότειναν νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανά του! Πρὶν ὅμως προβοῦν σʼ αὐτό, καὶ λίγο πρὶν τοῦ ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐγκεφαλικὴ ὑποστήριξη, ὁ 21χρονος Σὰμ Σμίντ, ἐμφάνισε σημάδια ἀνάκαμψης τῆς ὑγείας
του! Ἀρχικὰ κούνησε τὰ δάχτυλά του, ἔπειτα ἀνακάθισε στὸ κρεβάτι του, περπάτησε μὲ τὴν ὑποστήριξη βοηθημάτων, ὥσπου ἀνάρρωσε πλήρως ἀφήνοντας ἄφωνους τούς γιατρούς! Ἡμητέρα του κατάπληκτη ὁμολόγησε: «Λέω σ λους τι  πρόκειται περ θαύματος, ατ πο λέμε σύγχρονο θαμα»!
Καὶ ὁ γιατρὸς τοῦ εἶπε: «Τ χω χάσει μ τν πίστευτη
νάρρωση το Σμντ σ τόσο σύντομο χρονικ διάστημα,
ν ναλογισθε κανες τν κταση τν θανασίμων τραυμάτων του»!
Νὰ ἕνα ἀκόμη περιστατικὸ  ἀπάντηση στοὺς θιασῶτες τοῦ λεγομένου «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» καὶ τῆς εὐθανασίας. Ἔ, λοιπόν, ναί, πρέπει πάντοτε καὶ ἀκράδαντα νὰ πιστεύουμε στὸ «χει Θες» καὶ στὸ
 «θ δώσει Θεός», καὶ μάλιστα τότε ποὺ νομίζουμε πὼς ὅλα εἶναι  ἀπελπιστικὰ στὸ μηδέν!

"Ορθόδοξος Τύπος"

Οἱ Ἅγιοι Σαράντα Μάρτυρες

Σήμερα, 9 Μαρτίου, ορτάζουμε τήν μνήμη τν γίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Ογιοι Σαράντα Μάρτυρες ζησαν κα μαρτύρησαν π ατοκράτορος Λικινίου.
Τν ποχ ατ στ μν Δυτικ Κράτος Μέγας Κωνσταντνος δη π τ 313  μ τ διάταγμα τν Μεδιολάνων εχε ναγνωρίσει ς νόμιμη θρησκεία τν  χριστιανισμ στ δ νατολικ τ 320, μ.Χ. Λικίνιος κηρύττει γενικ διωγμ
ναντίον τν χριστιανν. Ο Σαράντα Μάρτυρες τν ποχ ατ πηρετοσαν ς στρατιτες σ πίλεκτο τάγμα, πο φρουροσε τ σύνορα στν περιοχ τς ρμενίας, κοντ στν πόλη τς Σεβάστειας. Καταγόντουσαν π διαφορετικ
μέρη κα τος νωνε φιλία κα πίστη στν Κύριο.Ὁἔπαρχος τς Καππαδοκίας  γρικόλας ρμώμενος π τ διάταγμα το Λικινίου διατάσσει λους τούς στρατιτες ν θυσιάσουν στ εδωλα. ταν λθε σειρ τν γίων Σαράντα ν
θυσιάσουν, ρνήθηκαν δηλώνοντας τι εναι χριστιανοί. γρικόλας διατάσσει ν μαστιγωθον κα ν δηγηθον στ δεσμωτήριο. κε περνοσαν τς ρες τους
προσευχόμενοι, που τούς ποκαλύφθηκε Κύριος, ς περκόσμιο φς, γι ντος τονώση κα ν τος δώση θάρρος. Κατ τν δίκη, πο κολούθησε, ο  μακάριοι καταδικάσθηκαν ν δηγηθον γυμνο στ παγωμένη λίμνη, που ν
πεθάνουν π τ νυπόφορο κρύο. Ο δήμιοι, γι ν πιτείνουν τ μαρτύριο,  ναψαν πιδεικτικ φωτις στος παρακείμενους λουτρνες τς πόλεως. π τος τρομερος κα βάστακτους πόνους νας π τος Μάρτυρες λιποψύχησε
κα τρέχοντας πρς τς φωτις ν ζεσταθ κατέρρευσε κα πεσε νεκρός. κείνη τν στιγμ νας π τος στρατιτες βλέπει να παράδοξο θέαμα , ν κατεβαίνουν π  τν οραν σαράντα γγελοι κα ν στεφανώνουν τος θλητς το Κυρίου κα
γγελος το μάρτυρος, πο λιποτάκτησε ν κρατάη τ στεφάνι λυπημένος.   στρατιώτης τότε συγκλονισμένος π τ ραμα πετάει τ ροχα του κα τρέχει πρς τος Μάρτυρες φωνάζοντας «Χριστιανς εμί».Ὁἔπαρχος, γι ν κάνη πι δυνηρ τ θάνατο, διατάσσει ν καύσουν τος Μάρτυρες πρν πεθάνουν. Μ ατ τν τρόπο ο γιοι το Θεο παρέδωσαν τ πνεμα τους στν Κύριο.