Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς “Ορθοδόξους”.

Ἔφθασεν ὁ καιρὸς, μετά την πτώση των δειλοκάρδιων μοναχών των 19 Μονών του Αγίου Όρους, δι᾽ όλους τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ εκφρασθούν ευθαρσώς καὶ νὰ τερματίσουν τὸ κίβδηλον εἶδος Ὀρθοδοξίας, ποὺ καλεῖται Οἰκουμενιστικὴ Ὀρθοδοξία. Διότι εἶναι μία προδοσία τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μία άρνησις αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας της. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ βγάλωμεν «ἀπὸ τὴν ἀποθήκην» τὰ Θεῖα τῆς Πίστεως Δόγματα, ὅπου τὰ ἐξώρισαν οι Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας και Βαρθολομαίος, νὰ τὰ φέρωμεν εἰς τὸ φῶς, καὶ νὰ τὰ διακηρύξωμεν μὲ κάθε μέσον, εἰς κάθε χώραν. Ἔχομεν ἀνάγκην αὐτῶν εμείς, ἔχουν ἀνάγκην αὐτῶν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καὶ οἱ Προτεστάνται. Ἂς μὴ προσφέρωμεν εἰς τὸν κόσμον τὴν Ψευδῆ Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία καλεῖται «Ὀρθόδοξος» Οἰκουμενισμός. Αὐτὸς ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξισώνει τὴν πλάνην μὲ τὴν ἀλήθειαν. Ἂς προσφέρωμεν, ἀντιθέτως, ακεραίαν τὴν παραδοσιακήν, αυθεντικήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία μόνη ὁδηγεῖ εἰς τὴν σωτηρίαν. Ἡ προσφορὰ αὐτῆς θὰ εἶναι μία πρᾶξις ἀληθινῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης, μία ἐκδήλωσις τῆς ἐντολῆς τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ περὶ ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον μας. Ὁ Χριστὸς λέγει: «Ποῖος ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ποὺ θὰ τοῦ ζητήσῃ ὁ υἱός του ἄρτον, εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ δώσῃ λίθον ἀντὶ ἄρτου;» Ὁ «Ὀρθόδοξος» Οἰκουμενισμὸς πράττει ἀκριβῶς τὸ δεύτερον. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα παντοῦ ψάχνουν διὰ τὴν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει, τὴν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία σώζει. Καὶ ὅμως, οἱ Οἰκουμενισταὶ ἔθεσαν τὸν Ἄρτον τῆς Ἀληθείας εἰς τὴν ἀποθήκην καὶ ἀντὶ αὐτοῦ προσφέρουν τὴν πέτραν τῆς αναληθείας, τῆς πλάνης, τῆς αιρέσεως, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τὴν απώλειαν. ᾿Εὰν ἐρωτούσαμε τὸν Μέγα Βασίλειο, θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε: Οὔτε Αἰθίοψ ἀλλάξει τὸ δέρμα αὐτοῦ, οὔτε πάρδαλις τὰ ποικίλματα αὐτῆς, οὔτε ὁ ἐν διαστρόφοις δόγμασι συντραφεὶς παπόδουλος οικουμενιστής ἀποτρίψασθαι δύναται τὸ κακὸν τῆς αἱρέσεως! Μη αυταπατάσθε, μη καταλαμβάνεσθε υπό παραισθήσεων. Ο Φρουρός της Ορθοδοξίας σιωπά και ανέχεται τας εν τη Ορθοδόξω Πίστει ακροβασίας και μειοδοσίας των οικουμενιστών του Φαναρίου της Ελλαδικής Εκκλησίας και τώρα των Αγιορειτών, ουχί ένεκα ημβλυμμένης Ορθοδόξου συνειδήσεως, αλλά μόνον διότι κήδεται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτεται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων, αλλά δεν ξεχνούμε τη σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς “Ορθοδόξους”. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω Aγίω!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΙΣ σελ.159 :

Έπλεεν εν τω πελάγει του μέλλοντος. Επέτα επί πτερύγων και επί νεφών. Καθώς εκ της δυσμόρφου κάμπης γεννάται η περικαλλής ψυχή, ούτως εκ του θνητού σκήνους αφίπταται το πνεύμα, ούτω και εκ του προσκαίρου και φθαρτού έρωτος παράγεται ο θείος και ουράνιος έρως.
Ίστατο μεταξύ της ζωής και του θανάτου και απήλαυε του λυκαυγούς της αιωνιότητος. Αποχαιρέτιζε μυστηριωδώς το παρελθόν και απηύθυνεν ασπασμόν πλήρη στοργής και αφοσιώσεως προς το μέλλον. Διέκρινε μυστικώς φωτοβολούν το τέρμα προς ο εβάδιζε, χωρίς να βλέπη την οδόν, εφ’ ης επάτει. Έφερε μεθ’ εαυτής τα νέφη και τας θύελλας του εξαφανισθέντος ορίζοντος του βίου αυτής, μέλλοντα να διασκεδασθώσιν υπό της ανατολής νέας ηούς. Εψιθύριζεν εν τη καρδία αυτής μυστικάς και αδιανοήτους λέξεις, ως ύμνον Χερουβείμ. Ετερέτιζε το άσμα της αυγής, ως αηδών αναγγέλλουσα το έαρ. Έστρεφε στιγμιαίως το βλέμμα εις τα οπίσω και οι διάφοροι σταθμοί του βίου αυτής της εφαίνοντο ως τάφοι, εφ’ ων επάτησε, και ως ερείπια, εφ’ ων προσέκοπτεν ο πους αυτής.
Ήτο τούτο αιθέριον και νεφελώδες, ως το όνειρον δι΄ ου εισήρχετο εις τα πρόθυρα της αϊδιότητος. Αι χείρες αυτής άκανθας μόνον είχον δρέψει, αίτινες ημπόδιζον την οδόν της. Και ήδη μεμωλωπισμένας και αιμοσταγείς έτεινεν αυτάς ενώπιον του Κυρίου, όστις έμελλε να τας παραστήση καθαράς παντός ρύπου και αμώμους προ του βωμού του ουρανίου θυμιάματος. Ανύψου την διάνοιαν καθαράν και ευρείαν προς καινάς εννοίας, οίας ουδέποτε είχε συλλάβει. Εδέχετο εφ’ εαυτής τα δώρα της αγνότητος, τα πίπτοντα ως ρόδα εκ του δένδρου της αιωνίου ζωής. Εξέτεινε τας αγκάλας και περιέβαλλε το ιδανικόν, όπερ δεν ήρκεσε να ονειροπολήση τέως την αθανασίαν.

Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.

10 Απριλίου 1926 Η "ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ"

«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

Η Ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου αποτελεί ίσως την κορυφαία και την πιο συγκινητική στιγμή του Αγώνα της Εθνικής μας παλιγγενεσίας. Η έξοδος ήταν η κατάληξη ενός άνισου με όρους αριθμητικής σύγκρισης, αγώνα μεταξύ αναρίθμητων Τούρκων και λιγοστών Ελλήνων και φιλελλήνων υπερασπιστών της ιερής πόλης του Μεσολογγίου.
Η θυσία του Μεσολογγίου που επί 12 ολόκληρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, προώθησε το ελληνικό ζήτημα, όσο καμιά άλλη ελληνική νίκη: πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού για τους άνδρες της φρουράς και τον ηρωικό πληθυσμό του Μεσολογγίου. Πραγματικά σπάνια συναντά κανείς στις σελίδες της ιστορίας παραδείγματα παρόμοιας υπεράνθρωπης ψυχικής αντοχής οι φλόγες του Μεσολογγίου και η συνειδητή θυσία των αγωνιστών θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων λαών και τους ξεσήκωσαν σε μία αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση ψυχικής αντοχής.
Οι φλόγες του Μεσολογγίου και η συνειδητή θυσία των αγωνιστών θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων και τους ξεσήκωσαν σε μια αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Ο εθνικός μας ποιητής ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ , εμπνεύστηκε το κορυφαίο έργο της ποίησης του, τους «Ελευθέρους Πολιορκημένους», από τον αγώνα των εγκλωβισμένων στο Μεσολόγγι και την ηρωική τους έξοδο, παρουσιάζοντας τους αγωνιστές να φτάνουν στο επίπεδο της αγιοποίησης μέσα από το διαρκή αγώνα για την ελευθερία και τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους. Πολύ χαρακτηριστικά αφήνει να διαφανεί ένα ανυπέρβλητο εθνικό και ανθρωπιστικό μήνυμα από τη θυσία των μαρτύρων της Εξόδου: η προσήλωση στο χρέος της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας είναι αυτή που καταξιώνει τον άνθρωπο ως ανώτερη ύπαρξη επιβεβαιώνοντας το ηθικό του βάθος και τη δυνατότητα για την προσέγγιση της αυτοσυνειδησίας.
Σήμερα που οι λέξεις ΕΘΝΟΣ και ΠΑΤΡΙΔΑ τείνουν να μπούν στο περιθώριο καθώς το παγκόσμιο αρχίζει να υπερκαλύπτει το εθνικό, ως Έλληνες οφείλουμε να σκεπτόμαστε το εθνικό και ιστορικό μας χρέος απέναντι στους προγόνους μας, έχοντας ως οδηγό ζωής στην ψυχή μας τους μάρτυρες της Εξόδου του Μεσολογγίου.
Η σημερινή επέτειος όπως και κάθε επέτειος, πρέπει να είναι αφορμή για να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον της εθνικής μας ιστορίας. Πρέπει να αναζητήσουμε, πόσο μέλλον έχει το παρελθόν μας και πόσο σημαντικό είναι για μας, σήμερα να το αναδείξουμε και να το προστατεύσουμε, όχι ως μουσειακό είδος αλλά ως ζώσα πραγματικότητα, ως πρότυπο προς μίμηση.
Όλες οι μορφές αυτοεπιβεβαίωσης συνδέονται με μία έντονη ανάγκη συνέχειας. Είναι η αναγκαιότητα να ενταχθεί σε μια συνέχεια η οποία βυθίζει τις ρίζες της σ’ένα απόμακρο παρελθόν και μπορεί έτσι καλύτερα να εγγυηθεί πώς έχει και μέλλον. Μέλλον έχει μόνο όποιος κατορθώνει να είναι ελεύθερος μέσα σε ένα κόσμο που επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται κοινότυπα και να θεωρούνται αυτονόητα. Σε καιρό όμως ειρήνης και ελευθερίας η υπόμνηση των αυτονοήτων εξασφαλίζει το υπέρτατο αυτονόητο αγαθό, την ίδια τη ζωή και τις αξίες της.
Έχοντας κατά νου , το εθνικό και ανθρωπιστικό μήνυμα της Εξόδου, ας το κάνει ο καθένας μας οδηγό για την καθημερινή του ζωή. Η ηθική και εθνική ελευθερία είναι τα προαπαιτούμενα της αξιοπρέπειας που δυστυχώς τόσο λείπει από τις συμπεριφορές της εποχής μας.

Νικόλαος Σπανάκος
Αντιπλοίαρχος Λ.Σ.
Κεντρικού Λιμεναρχείου Πατρών


Επιστολή στον ΣΚΑΙ για την αυτοχειρία του 77χρονου στο Σὐνταγμα




6 Απριλίου 2012
«Aγαπητέ κύριε Πορτοσάλτε,

Απευθύνομαι σε σας, γιατί αυτή την ηλεκτρονική διεύθυνση τυγχάνει να έχω. Χθες το μεσημέρι, παρακολούθησα στο κεντρικό μαγκαζίνο του σκάι το αφιέρωμα στις αυτοκτονίες, με αφορμή την αυτοκτονία του φαρμακοποιού στο κέντρο της Αθηνας.Λυπάμαι βαθύτατα που ο σταθμός στον οποίο υπηρετείτε αφιέρωσε τόσο χρόνο και έδωσε αυτή τη διάσταση σ` αυτό το θέμα. Ως μητέρα τριών παιδιών και ως εκπαιδευτικός μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου θα ήθελα να σας επισημάνω τα εξής:

1. Ποιο μήνυμα έδωσε ο αυτόχειρας στα παιδιά του και στη νέα γενιά; Με την πρώτη δυσκολία δεν αγωνιζόμαστε, αλλά βάζουμε το πιστόλι στον κρόταφο.

2. Με ποιες αξίες γαλούχησε τα παιδιά του, ώστε στη δύσκολη στιγμή να μην μπορούν να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης των γονέων τους; Ας διαβάσετε το απόσπασμα το σχετικό με τον Κλεοβι και το Βίτωνα από την Ιστορία του Ηροδότου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Εξάλλου μπορεί να το θυμόσαστε από τα σχολικά σας χρόνια.

3. Γιατί μία τόσο νοσηρή πράξη έπρεπε να γίνει δημόσια και να προβάλλεται δημόσια; Μήπως ο αποθανών θέλησε τη δημοσιότητα που δεν πέτυχε στη ζωή του να την επιτύχει μετά θάνατον;

4. Έχετε σκεφθεί πόση επιδραση έχουν τέτοιες πράξεις, αναφορές στη νεολαία; Αρκεί να σας πω χαρακτηριστικά ότι με πολλή περίσκεψη ως φιλόλογος διαχειρίζομαι την περόπτωση της αυτοχειρίας του Καρυωτάκη, τις καταχρήσεις του Λαπαθιώτη, καθώς και τα πάθη και άλλων ανθρώπων των γραμμάτων.

5. Γνωρίζω οι καιροί είναι δύσκολοι. Όμως, για να έχετε ειδήσεις και να γεμίζετε το ραδιοφωνικό χρόνο πρέπει να γίνεται αναφορά στο θέμα αυτό για είκοσι λεπτά της ώρας; Και αν πρέπει να κάνετε εκτενή αναφορά στις αυτοκτονίες, γιατί δε δίνετε και τη διάσταση της κατάφασης προς τη ζωή, την ελπίδα για τη μετά θάνατο ζωή, τη νίκη κατά του θανάτου και την ελπίδα της Αναστάσεως που έδωσε ο Ιησούς Χριστός ;

Λυπάμαι και πάλι, αλλά θα κλείσω δια παντός το σκάι και θα το ξανανοίξω, αφού βεβαιωθώ ότι έχει να προσφέρει εκπομπή και ενημέρωση που πραγματικά προσφέρει ανατροπή στο αναμάσημα κραυγών που ακούει κανείς με διαφορετική απλώς χροιά φωνής από τους ποικίλους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Με εκτίμηση,
Σοφία Μουρούτη - Γεωργάνα
Καθηγήτρια Φιλόλογος»

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) από το "Άνθρωπος και Θεάνθρωπος"

                                      
 Ευρισκόμενος εις τον χρόνον ο άνθρωπος είναι ένα ον, που προπαρασκευάζεται δια την αιωνιότητα. Αν άνευ του Θεού Λόγου είναι φοβερά, ανόητος και βασανιστική η επίγειος εν χρόνω ζωή, πόσω μάλλον η αιωνιότης; Η αιωνιότης άνευ του Θεού Λόγου δεν είναι παρά η κόλασις. Και η επίγειος ζωή άνευ του Λόγου αποτελεί το προοίμιον και την προετοιμασίαν της κολάσεως. Διότι η κόλασις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζωή άνευ του Λόγου, άνευ Θείου Νοήματος, άνευ Θείας Λογικής. Μόνον εις την κόλασιν δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε λογικότης, ούτε νόημα. Η κόλασις του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, εάν ο άνθρωπος δεν ζη εν τω Λόγω, εν τω Χριστώ. Αλλά και ο παράδεισος του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, αν ο άνθρωπος ζη εν τω Θείω Λόγω, εν τω Θεανθρώπω Χριστώ. Ο σαρκωθείς Θεός Λόγος είναι και το νόημα, και η λογικότης, και ο παράδεισος δια το ανθρώπινον είναι. Κάθε τι το αντι-λογικόν και ά-λογον είναι εν ταυτώ παράλογον και ανόητον. Και αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί εις τον άνθρωπον τας σατανικάς διαθέσεις, αι οποίαι μετατρέπουν την ζωήν του εις κόλασιν.