Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


4. Τό Αὐτοκέφαλο τοῦ 1850: Μιά κακή καί λανθασμένη ἀποτείχισις, πού ἰσοῦται μέ σχίσμα.

Aφήνοντας τούς τελευταίους Βυζαντινούς Πατέρες θά ἔλθωμε εἰς τήν ἰδική μας ἐποχή. Κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας θά ἦταν μία, θά λέγαμε, πνευματική πολυτέλεια νά ἀναζητοῦμε ἀποτειχίσεις καί διακοπές μνημοσύνου, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὅλη αὐτή τήν χρονική περίοδο ἡ Ἐκκλησία ἐζοῦσε ἐν διωγμῷ, μέ βασικό σκοπό τήν στήριξι τοῦ ὑποδούλου γένους, τήν διατήρησι τῆς ταυτότητός του καί κυρίως τήν προσπάθεια νά μήν ἀλλαξοπιστήση καί ἀφομοιωθῆ μέ τούς κατακτητές, ἤ ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, νά μήν φραγκέψη ἀπό τίς προπαγάνδες καί τίς ἐκστρατεῖες τῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν «ἱεραποστόλων». Ἄλλωστε οἱ περίοδοι πού ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἐν διωγμῷ θεωροῦνται οἱ καλύτερες ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς, διότι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ζεῖ σταυρικά καί προστατεύει μόνος του τήν πίστι του, ἐλπίζοντας καί στηριζόμενος μόνο στόν Θεό. 


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ό τείνομεν, ως λαός και ως Έθνος , Ιδεώδες μας.




…Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ό τείνομεν, ως λαός και ως Έθνος , Ιδεώδες μας. Είναι ο αστραβής κανών της Ορθοδοξίας μας, ο ακτινοβόλος φάρος μας…. Εις την ψυχήν μας ζή συνεχώς. Το Βυζάντιον δεν απέθανε. Το δικέφαλον πτηνόν περιίπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας….

 H Κωνσταντίνου Πόλη, εις την ψυχήν μας εξακολουθεί να ζή, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιάς τόσον μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος. Όχι μόνον ως αιματωμένη  ανάμνησις δόξης και πόνων που κατέτρωσαν την καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις αδιάστατον ένωσιν με την ιδέα της Πατρίδος, αλλά ζή εντός μας, με την δύναμιν βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν,  «εν ώ ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή του είναι μας. Ζή εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηίνων όρων και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών….




Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! Ζει, όμως, Κύριος….!

Taufgedächtnis


Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος,  ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών; Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες.

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

H κατοχή γίνεται σήμερα περισσότερο αισθητή.


Από τα τέλη της Τουρκοκρατίας άνοιξαν  όλες οι κερκόπορτές μας από τους δυτικόπληκτους –ευρωπαϊστές μας –κατά Ζουράρη ευρωλιγούρηδες-   και μετακενώνονται συνεχώς αυτούσια στοιχεία του ευρωπαϊκού χώρου, γεννήματα μιας διαφορετικής διαχρονικής πολιτιστικής  διαδικασίας, που νοθεύουν την ελληνορθόδοξη πολιτιστική παράδοση και τελικά την αναιρούν, υποκαθιστώντας τα συστατικά της. Και αυτό λόγω της καλλιεργούμενης, κυρίως στο χώρο της εκπαίδευσης, ευρωμανίας, συνέπεια της οποίας είναι και η από το 1833 αρξαμένη ευρωπαϊκή/φραγκική κατοχή στη χώρα μας, την κορύφωση της οποίας ζούμε σήμερα ως Έθνος. Λόγω της οικονομικής καταρράκωσης η κατοχή γίνεται σήμερα περισσότερο αισθητή. 

( π. Γεώργιος Δ.  Μεταλληνός).

Φώτης Κόντογλου : Τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης...

http://patrablog.blogspot.ca/  :


Τις μέρες αυτές ψάχνοντας πάλι στο παλιό μπαούλο μου πού έχω όλους τους θησαυρούς της ζωής μου, και ανακατεύοντας σκονισμένα τετράδια και κιτρινισμένα φύλλα αρχαίων  βιβλίων  βρήκα κι΄ ένα θρηνητικό συναξάρι για το πάρσιμο της Πόλης πού στις 29 Μαίου πένθιμα και πάλι θα γιορτάσουμε…

Είναι γραμμένο από τον μεγάλο πεζογράφο Φώτη Κόντογλου, τον Αϊβαλιώτη και Μικρασιάτη, και έχει κάτι περισσότερο να μας πεί μ΄ εκείνη την γλαφυρή πένα του, πού από άλλους τεχνίτες του λόγου ξεχωρίζει…

Τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης...

" Σὰν γυρίσανε λοιπόν οἱ ἀπεσταλμένοι του Σουλτάνου καὶ τοῦ πήγανε τὴν ἀπόκριση τοῦ Παλαιολόγου, πὼς δὲν παραδίνει τὴν Πόλη, ἀποφάσισε μὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν πατήσῃ.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Η θεανθρωπίνη φιλοσοφία, η κατά Χριστόν φιλοσοφία, είναι η φιλοσοφία του εν Χριστώ ανακαινισθέντος και αναγεννηθέντος ανθρώπου, του αγιασθέντος και θεωθέντος εν Χριστώ. Εις αυτήν την φιλοσοφίαν κυριαρχεί η θεανθρωπίνη αίσθησις και η επίγνωσις της καθολικής ενότητος –της «πανενότητος» --των όντων και της κτίσεως. Ενώ κάθε τι που παραλύει, νεκρώνει και ναρκώνει αυτήν την θεανθρωπίνην αίσθησιν και επίγνωσιν της πανενότητος, ανήκει εις την κατ΄ άνθρωπον φιλοσοφίαν, κατά τον αμαρτωλόν και θνητόν άνθρωπον.                                                                                                                                      Πράγματι, δύο μόνον φιλοσοφίαι υπάρχουν: η θεανθρωπίνη και η ανθρωπίνη. Η μία είναι φιλοσοφία του θεανθρωπίνου μονισμού, και η άλλη φιλοσοφία του ανθρωπίνου πλουραλισμού. Όλη η κατ΄ άνθρωπον φιλοσοφία κινείται εντός του φαύλου κύκλου του θανάτου και της θνητότητος, μέσα εις τον οποίον έχει διασπασθή από την αμαρτίαν και η αίσθησις και η συνείδησις του ανθρώπου. Δι΄ αυτής της φιλοσοφίας έχει εισέλθει μέσα εις τον άνθρωπον και τον κόσμον ολόκληρος «λεγεών» και δι΄ αυτό έχουν λεγεωνοποιηθή, εδώ το όνομα του ανθρώπου και του κόσμου είναι: «λεγεών» (Λουκ. 8,30). Εδώ τα πάντα αποπνέουν την θνητότητα, εδώ όλα είναι «ανθρώπινα, υπερβολικά ανθρώπινα». Δια τούτο ο χριστοφόρος Απόστολος συμβουλεύει με σοφίαν: «Αδελφοί, μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Χριστόν» (Κολ. 2,8).                                                            
Η θεανθρωπίνη φιλοσοφία είναι φιλοσοφία της θεανθρωπίνης εμπειρίας. Μέσα εις αυτήν τα πάντα βασίζονται εις την εμπειρίαν, εις το εν χάριτι βίωμα και την πράξιν. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε το αφηρημένον και μη πραγματικόν. Τα πάντα είναι μια θεανδρική πραγματικότης, διότι εν τω Θεανθρώπω Χριστώ «κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς», και δι΄ αυτό συνιστάται εις όλους: «εστέ εν Αυτώ πεπληρωμένοι»           (Κολ. 2, 9-10).                                                                                                                                                           

π. Θ. Ζήσης. Εκκλησιαστική επικαιρότητα (26-05-'12)


Δημοσιεύτηκε στις 27 Μάι 2012 από 
π. Θεόδωρος Ζήσης - Σχόλια στην εκκλησιαστική επικαιρότητα Β' Μέρος (26/5/2012)
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/C650E616.el.aspx