Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.



Ὅλα ὅσα προαναφέρθησαν καταδεικνύουν ὅτι εἰς τήν ἀποτείχισι λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἄλλαξε ἡ Παράδοσις, τήν ὁποία διαχρονικῶς ἐξέφραζε ὁ ΙΕ΄ ἱερός Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἐδίδασκε, ἀφ’ ἑνός τήν ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι τῶν αἱρετικῶν ποιμένων ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές θέσεις πού κατεῖχον καί ἀφ’ ἑτέρου τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Αὐτό ὅμως πού ἀποδεικνύει τόν ἐκτροχιασμό αὐτῆς τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι ἡ δημιουργία πολλῶν Συνόδων, μή ἐχόντων μεταξύ των οὐδεμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία, Συνόδων οἱ ὁποῖες ἡ μία πολεμεῖ τήν ἄλλη, Συνόδων ἀλληλοκαθαιρουμένων, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἕνα μόνο συνδετικό κρίκο καί κοινό γνώρισμα τήν μετά πάθους ἐμμονή εἰς τό παλαιό ἡμερολόγιο. Αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος ἰδιότυπου Προτεσταντισμοῦ μέ τή μόνη διαφορά, σέ θεωρητικό ἐπίπεδο, ὅτι στόν Προ
τεσταντισμό οἱ λεγόμενες ἐκκλησίες θεωροῦνται ἡ κάθε μία μέρος τῆς «Ἐκκλησίας» καί ἡ μία συμπλήρωμα τῆς ἄλλης, ἐνῶ στό Παλαιό Ἡμερολόγιο ἡ κάθε μία Σύνοδος (Ἐκκλησία) θεωρεῖ τόν ἑαυτόν της κατ’ ἀποκλειστικότητα συνέχεια τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἄλλους ὡς πλανεμένους καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ὅπως ἀκριβῶς δηλαδή καί τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο.
Διά τίς Συνόδους τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου θά ἠδυνάμεθα νά ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι λειτουργεῖ ὁ πνευματικός νόμος τῆς ἀνταποδόσεως, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι, ἀπό αὐτό

τό παράνομο τό ὁποῖο πράττεις, νομίζοντας ὅτι ὑπηρετεῖς τόν Θεό, ἀπό αὐτό καί θά τιμωρηθῆς. Αὐτή ἡ κατάστασις τῶν ἀντιμαχομένων Συνόδων, ἴσως εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις διά τό ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν δημιουργοῦμε αὐθαίρετα Σύνοδο, οὔτε ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὅπως τόν καιρό τῆς εἰρήνης, οὔτε ἀποκαθιστάμεθα εἰς τούς θρόνους πρίν τήν ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί τή συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως, οὔτε δημιουργοῦμε παράλληλες θέσεις Ἐπισκόπων. Ἄν δέν εἶχε δημιουργηθῆ κατ’ ἀρχάς Σύνοδος εἰς τό Παλαιό ¨Ημερολόγιο, δέν θά ὑπῆρχαν τά σχίσματα καί ὁ ἐσωτερικός ἀλληλοσπαραγμός.
Εἶναι γεγονός ὅτι αὐτή κατάστασις εἰς τό Παλαιό Ἡμερολόγιο προβληματίζει καί τούς θέλοντας νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς αἱρετικούς οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί τούς καθιστᾶ ἄπραγους ἐν καιρῷ αἱρέσεως, διότι αἰσθάνονται ὅτι, κατά τό δή λεγόμενο, θά φύγουν ἀπό τήν Σκύλα καί θά ἐνταχθοῦν εἰς τήν Χάρυβδη  μᾶλλον θά ἐνταχθοῦν σέ ἕνα πολυκέφαλο σῶμα τό ὁποῖο λειτουργεῖ δίκην Λερναίας Ὕδρας, τῆς ὁποίας οἱ κεφαλές εἶναι οἱ Σύνοδοι καί τό σῶμα τό ἡμερολόγιο. Πάντως εἶναι προτιμώτερο νά ἀνήκη κανείς σέ σχίσματα καί παρατάξεις (ἄν βεβαίως ἐντός αὐτῶν δέν ἐμφιλοχωροῦν αἱρετικές δοξασίες) παρά σέ αἱρετικούς Ἐπισκόπους, διότι σύμφωνα μέ τούς Πατέρες ἡ αἵρεσις σέ χωρίζει ἀμέσως ἀπό τόν Θεό.

Αλεξ. Παπαδιαμάντης : ΤΗΣ ΚΟΚΚΩΝΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ


Δεν ήτον δρόμος πλέον περαστικός εις όλον το χωρίον. Αδύνατον να μην επερνούσε κανείς απ' εκεί όστις θα ανέβαινεν εις την επάνω ενορίαν ή όστις θα κατέβαινεν εις την κάτω. Λιθόστρωτον ανηφορικόν, από κάτω απ' της Σταματρίζαινας το σπίτι έως επάνω εις τον ναόν της Παναγίας της Σαλονικιάς. Χίλια βήματα, κάθε βήμα και άσθμα. Εφούσκωνεν, εκοντανάσαινε κανείς διά ν' αναβεί, εγλιστρούσε διά να καταβεί.
Αμα επάτει τις εις το λιθόστρωτον, αφού άφηνεν οπίσω του το μαγαζί του Καψοσπύρου, το σπίτι του Καφτάνη και το παλιόσπιτον του γερο-Παγούρη με την τοιχογυρισμένην αυλήν, ευρίσκετο απέναντι εις το σπίτι του Χατζή Παντελή, με τον αυλόγυρον σύρριζα εις τον βράχον. Κάτω έχασκε μέγας κρημνός, μονότονος, προκαλών σκοτοδίνην, σημειούμενος από ολίγους έρποντας θάμνους εδώ κι εκεί, οι οποίοι θα εφαίνοντο εις το σκότος της νυκτός εκείνης ως να ήσαν κακοποιοί ψηλαφώντες και αναρριχώμενοι ή και σκαλικάντζαροι ελλοχεύοντες και καραδοκούντες ως να έλθει η ώρα να εισβάλουν εις τας οικίας διά των καπνοδόχων. Το κύμα υποκώφως εφλοίσβιζεν εις τα κράσπεδα του κρημνού, και ακούραστος βορράς φυσών από προχθές, μαλακώσας την εσπέραν ταύτην, εξήπλωνε τες αποθαλασσιές του έως τον μεσημβρινόν τούτον μικρόν λιμένα, ο παγκρατής χιονόμαλλος βασιλεύς του χειμώνος.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

St John Chrysostom on Virtue

When we normally think of virtue we tend to think of ethical behavior, following the rules, obeying the commandments. Saint John Chrysostom reminds us that virtue is much more than just being a good person living according to the rules.

He writes,

Virtue is to scorn all human affairs, to keep the mind on future realities at each hour of the day, to seek no present good but to know that everything human is a shadow and a dream or even worse. Virtue is to adopt the attitude of a corpse in regard to the affairs of this life and like a corpse take no active interest in what threatens the soul's salvation, but only in regard to spiritual things to be alive and take active interest, as Paul also said, "I am alive, though it is no longer me but Christ alive in me." (Gal 2:20)


ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΡΙΤ.ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΡΟΞΕΝΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΑΘΜ


Την 19η Ιουνίου ε.ε. η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Βʼ εδέχθη στην Πατριαρχική Καθέδρα την Εριτ. Γενική Πρόξενο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και Διευθύντρια του Αμερικανικού Κέντρου Αλεξανδρείας κα. Candace Putman.
Κατά την συνάντηση, ο Μακαριώτατος ενημέρωσε την Εριτ.κα.Candace Putman για την δισχιλιετή ιστορική διαδρομή του παλαιφάτου Πατριαρχείου και την κατάθεση της ορθοδόξου μαρτυρίας του στον σύγχρονο κόσμο, ως επίσης και για το εν γένει επιτελούμενο εκκλησιαστικό έργο στην αφρικανική ήπειρο.
Η κα. Putman εξέφρασε τα χαροποιά συναισθήματά της για την συνάντηση με τον Σεπτό Προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αφρικής, «η οποία φέρει την αδιάκοπη πνευματική παρακαταθήκη από τα πρώτα χριστιανικά έτη έως σήμερα», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, ενώ εξήρε την πολυσχιδή δράση του πρεσβυγενούς Πατριαρχικού Θρόνου υπέρ των εμπεριστάτων αφρικανών αδελφών.
Ακολούθησε ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων και περιήγηση στους χώρους του Πατριαρχικού Μεγάρου.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Και κάτι ακόμη: άνευ της αναστάσεως του Θεανθρώπου δεν δύναται να εξηγηθή, ούτε η αποστολικότης των Αποστόλων, ούτε το μαρτύριον των Μαρτύρων, ούτε η ομολογία των Ομολογητών, ούτε η αγιότης των Αγίων, ούτε η ασκητικότης των Ασκητών, ούτε η θαυματουργικότης των Θαυματουργών, ούτε η πίστις των πιστευόντων, ούτε η αγάπη των αγαπώντων ούτε η ελπίς των ελπιζόντων ούτε η νηστεία των νηστευόντων, ούτε η προσευχή των προσευχομένων ούτε η πραότης των πράων ούτε η μετάνοια των μετανοούντων ούτε η ευσπλαγχνία των ευσπλάγχνων, ούτε οιαδήποτε χριστιανική αρετή ή άσκησις. Εάν ο Κύριος δεν είχεν αναστή και ως Αναστάς δεν είχε γεμίσει τους μαθητάς Του με την ζωοποιόν δύναμιν και την θαυματουργικήν σοφίαν, ποίος θα ηδύνατο αυτούς τους φοβισμένους και δραπέτας να τους συγκεντρώση και να τους δώση το θάρρος και την δύναμιν και την σοφίαν δια να ημπορέσουν τόσον άφοβα και με τόσην δύναμιν και σοφίαν να κηρύττουν και να ομολογούν τον Αναστάντα Κύριον και να πηγαίνουν με τόσην χαράν εις τον θάνατον δι΄ Αυτόν; Και αν ο Αναστάς Σωτήρ δεν τους είχε γεμίσει με την θείαν δύναμίν Του και σοφίαν, πως θα ημπορούσαν να ανάψουν μέσα εις τον κόσμον την άσβεστον πυρκαϊάν της καινοδιαθηκικής πίστεως αυτοί οι απλοϊκοί, αγράμματοι, αμαθείς και πτωχοί άνθρωποι; Εάν η χριστιανική πίστις δεν ήτο η πίστις του Αναστάντος και κατά συνέπειαν του αιωνίως ζώντος και ζωοποιούντος Κυρίου, ποίος θα ηδύνατο να εμπνεύση τους Μάρτυρας εις τον άθλον του μαρτυρίου, και τους Ομολογητάς εις τον άθλον της ομολογίας, και τους ασκητάς εις τον άθλον της ασκήσεως, και τους Αναργύρους εις τον άθλον της αναργυρίας, και τους Νηστευτάς εις τον άθλον της νηστείας και εγκρατείας, και οποιονδήποτε χριστιανόν εις οποιονδήποτε ευαγγελικόν άθλον; Όλα αυτά είναι λοιπόν αληθινά και πραγματικά και δι΄ εμέ και δια σε και δια κάθε ανθρωπίνην ύπαρξιν. Διότι ο θαυμαστός και γλυκύτατος Κύριος Ιησούς, ο Αναστάς Θεάνθρωπος, είναι η μόνη Ύπαρξις υπό τον ουρανόν με την οποίαν δύναται ο άνθρωπος εδώ εις την γην να νικήση και τον θάνατον και την αμαρτίαν και τον διάβολον, και να καταστή μακάριος και αθάνατος, συμμέτοχος εις την Αιωνίαν Βασιλείαν της Αγάπης του Χριστού….  Δια τούτο, δια την ανθρωπίνην ύπαρξιν ο Αναστάς Κύριος είναι τα πάντα εν πάσιν εις όλους τους κόσμους: ό,τι το Ωραίον, το Καλόν, το Αληθές, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνον, το Θείον, το Σοφόν, το Αιώνιον. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλον το Αγαθόν μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή  εις όλας τας θείας αιωνιότητας και απεραντοσύνας.—Δια τούτο και πάλιν, και πολλάκις, και αναρίθμητες φορές: Χριστός Ανέστη!