Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ὡς ἐκ τούτου γίνεται φανερό ὅτι ὁ πρῶτος καί κύριος λόγος πού σήμερα δέν καταστέλλεται ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ἀπεναντίας σύν τῷ χρόνῳ ἑδραιώνεται καί νομιμοποιεῖται καί ἀμβλύνει τήν συνείδησι τῶν πιστῶν εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος αὐτοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ αὐλαία τῆς μαρτυρικῆς παραδόσεως διά τήν διαφύλαξι τῆς πίστεως ἔκλεισε καί ἐφευρέθη ἄλλος τρόπος συνυπάρξεως ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς και τούς συνοδοιπόρους των κατά τόν τύπον τῆς συνυπάρξεως τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς ἤ τῶν Ὀρθοδόξων ἐντός τοῦ ΠΣΕ. 

Δηλαδή τά ἁγιογραφικά χωρία «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε...» (Β΄Κορινθ. 6,17), «ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων και οὐκ ἠσχυνόμην» (Ψαλμ. 118,46), «στέλλεσθε ἀπό παντός ἀτάκτως περιπατοῦντος» (Β΄Θεσ. 3,6), «οὐκ ἐκάθισα μετά συνεδρίου ματαιότητος» (Ψαλμ. 25,4), «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων» (Ψαλμ. 25,5) καί τόσα ἄλλα ἀκυρώνονται διά τῆς νεοεφευρεθείσης αὐτῆς θεωρίας, καθώς ἐπίσης και ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις ἡ ὁποία βοᾶ διά τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν καί ἀντεισάγονται εἰς τήν θέσι αὐτῶν ὁ νεοεποχίτικος συμβιβασμός καί ἡ συνοδοιπορεία καί συμπόρευσις μέ ὅλους καί ὅλα, τό ὑπνωτικό τῆς ὑπακοῆς, ὁ δόλος τῆς παραμονῆς εἰς τήν Ἐκκλησία και βεβαίως ἡ διάκρισις διά τήν ἀποφυγή τοῦ σχίσματος καί ἡ τελική νίκη καί ἐπικράτησις τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς εἰς βάρος τῆς ἀληθινῆς καί Ὀρθοδόξου πίστεως.

Συνεχίζεται.


+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ




 Ο Ελληνικός Πολιτισμός των Ρωμαίων
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΗ δύναμις του φωτισμού και της θεώσεως όχι μόνον υπέμεινε και εβάστασε τους διωγμούς, αλλά και κατέκτησε την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν και έγινε η καρδία του Ελληνικού της Πολιτισμού. Μη οικείοι με την πραγματικότητα αυτήν ιστορικοί, δεν έχουν κανένα τρόπον, να κατανοήσουν την έκτασιν της μεταμορφώσεως που υπέστη το Ρωμαϊκόν κράτος από την θεραπείαν του φωτισμού και της θεώσεως. Το κριτήριον με το οποίον η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έκαμε την Ορθόδοξον πίστιν και πράξιν και το συνοδικόν της σύστημα μέρος της νομοθεσίας και της διοικήσεώς της δεν διέφερε πολύ από την σημερινήν νομικήν υποστήριξιν της γνησίας ϊατρικής και της προστασίας των πολιτών από κομπογιαν-νίτας. Θρησκείαι και δόγματα, που απομακρύνουν από τον φωτισμόν και την θέωσιν , δεν εθεωρούντο μόνον επικίνδυνα δια την σωτηρίαν, αλλά και ως μη συντελεστικά εις την παραγωγήν πολιτών, που θα ηδύναντο να συντελέσουν εις την θεραπείαν και μεταμόρφωσιν της κοινωνίας.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΗ συμβολή των φωτισμένων και δοξασμένων εις τον Ελληνικόν Πολιτισμόν, τόσον εις το Ανατολικόν όσον και εις το Δυτικόν τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήτο πολύ μεγαλυτέρα, από όσον δύνανται οι μη γνώσται της Ορθοδοξίας ιστορικοί να φαντασθούν, έστω και αν πολλαί εκ των αυτοκρατορικών προσδοκιών απεδείχθησαν ουτοπικαί.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟ ισχυρισμός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο Ελληνικός της Πολιτισμός αντικατεστάθησαν από κάποιαν "Βυζαντινήν" αυτοκρατορίαν και κάποιον "Βυζαντινόν" πολιτισμόν, είναι καθαρά καρικατούρα. Ο φωτισμός και ο δοξασμός είχον γίνει η καρδία και ο πυρήν τόσον του Ανατολικού όσον και του Δυτικού μέρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή η παράδοσις της θεραπείας και της τελειώσεως δεν ενδιέφερε τους Τεύτονας κατακτητάς των Δυτικών Ρωμαίων. Αλλ' οι Ανατολικοί Ρωμαίοι διετήρησαν και συνέχισαν την παράδοσιν αυτήν, η οποία δεν είναι "Βυζαντινή" αλλά Αποστολική.

Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Η αληθινή ζωή επί της γης αρχίζει ακριβώς από την ανάστασιν του Σωτήρος, διότι είναι ζωή που δεν τελειώνει με τον θάνατον. Άνευ της αναστάσεως του Χριστού η ανθρωπίνη ζωή δεν είναι άλλο παρά ένα αργόν ψυχομάχημα, που καταλήγει αναπόφευκτα εις τον θάνατον. Αλλά αληθινή ζωή είναι εκείνη, η οποία δεν τελειώνει με τον θάνατον. Και μία τοιαύτη ζωή έγινε δυνατότης επάνω εις την γην, μόνον δια της αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού. Η ζωή είναι αληθινή ζωή μόνον εν τω Θεώ. Διότι αυτή είναι αγία ζωή και ως εκ τούτου αθάνατος ζωή. Όπως μέσα εις την αμαρτίαν ευρίσκεται ο θάνατος, ούτω και εις την αγιότητα η αθανασία. Μόνον δια της πίστεως εις τον Αναστάντα Χριστόν ο άνθρωπος ζη το περισσότερον αποφασιστικόν θαύμα της υπάρξεώς του: την μετάβασιν από τον θάνατον εις την αθανασίαν, από το πεπερασμένον εις την αιωνιότητα, από τον άδην εις τον παράδεισον. Μόνον τότε ευρίσκει ο άνθρωπος τον εαυτόν του, τον αληθινόν, τον αιώνιον εαυτόν του: «απολωλώς ην, και ευρέθη», διότι—«νεκρός ην, και ανέζησε» (Λουκ. 15,24).    

    Συνεχίζεται.  

Kυριακή Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ : Η ευλογία της προσφοράς



(Ματθ. ιδ΄ 14-22)                                                                      
(Α΄ Κορ. α΄ 10-17)

“Δότε αυτοίς υμείς φαγείν.”

Στην λίμνη της Γεννησαρέτ που βρισκόταν απέναντι από την Καπερναούμ, μετά από το πολύμοχθο έργο Toυ, ο Ιησούς είχε αποσυρθεί για λίγη ανάπαυση.  Ωστόσο, χιλιάδες άνθρωποι από διάφορα μέρη αντιλήφθηκαν την παρουσία Του και έτρεξαν για να τον συναντήσουν.  Σύμφωνα με την περιγραφή μόνο οι άνδρες ήταν πέντε χιλιάδες.  Πολλοί ήταν εκείνοι που έφεραν μαζί τους και δικούς τους ανθρώπους που υπέφεραν από κάποια ασθένεια για να τους θεραπεύσει ο Κύριος.  Γνώριζαν καλά την ευσπλαχνία Του αλλά και την παντοδύναμη εξουσία Του.  “Και εσπλαγχνίσθη επ΄ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών”. Μετά την θεραπεία των ασθενών ο Κύριος άρχισε να ομιλεί προς τα πλήθη.  Τα όσα τους έλεγε ήταν τόσο ελκυστικά, χαροποιά, αλλά και παρήγορα, ώστε τα πλήθη εκθαμβώθηκαν από την διδασκαλία Του.  Είχε βραδιάσει και δεν αποχώρησαν από τον χώρο εκεί γιατί τους ανάπαυε ο παρηγορητικός λόγος του Κυρίου.  Τόσο πολύ ώστε ξέχασαν και την πείνα τους.  Όταν οι μαθητές αντιλήφθηκαν ότι ο ήλιος πήγαινε προς τη δύση του, πλησίασαν τον Κύριο και του είπαν “έρημος εστιν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα.”

Η προσφορά

Μπροστά στην αγωνιώδη μέριμνα των μαθητών ο Κύριος υπέδειξε σε αυτούς να πάνε στα γύρω χωριά για να αγοράσουν τρόφιμα και να δώσουν στο πλήθος για να φάει.  Οι μαθητές διαπορούσαν γιατί σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική πως θα μπορούσε  να ικανοποιήσουν σε τροφή όλο εκείνο το πλήθος που αριθμούσε χιλιάδες άτομα.  Ο Κύριος βέβαια ήξερε τι επρόκειτο να κάνει.  Ωστόσο άφησε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα ώστε να διδάξει στους μαθητές αλλά και σε όλους εμάς ότι θα πρέπει να μεριμνούμε για να προσφέρουμε τη βοήθειά μας στο συνάνθρωπο που την έχει ανάγκη.    
Στη συνέχεια της διήγησης ο Κύριος ρώτησε τους μαθητές του πόσους άρτους είχαν μαζί τους.  Εκείνοι απάντησαν ότι είχαν πέντε άρτους και δύο ψάρια.  Και στην απορία τους πώς θα χόρταινε όλο εκείνο το πλήθος ο Κύριος τους συνέστησε να τα φέρουν κοντά Του.  Αφού ευλόγησε τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια πολλαπλασιάστηκαν κατά τρόπο θαυμαστό και χόρτασαν όλα τα πλήθη.  Μάλιστα σύμφωνα πάντα με την διήγησή μας περίσσευσαν δώδεκα γεμάτα κοφίνια.
Αγαπητοί αδελφοί, τόσο ο Κύριός μας με τη διδασκαλία και το έργο του, όσο και η Υπεραγία Θεοτόκος με την όλη ζωή τους, μας έδειξαν πώς ο άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμο δεν μπορεί να ζεί μόνο για τον εαυτό του.  Μέσα στην κοινωνία αγάπης που σφυρηλατείται στην πραγματικότητα του Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι σε θέση να πλησιάσει τον Θεό και κατ΄ επέκταση τον συνάνθρωπό του.  Αυτή η έξοδος από το εγώ, σ΄ ένα δυναμικό άνοιγμα της κοινωνίας αγάπης, φανερώνει την αληθινή ζωή την οποία προσφέρει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. “Δότε αυτοίς υμείς φαγείν”, προέτρεψε τότε ο Κύριος τους μαθητές Του.   Αυτή την προτροπή επαναλαμβάνει και σ’  εμάς σήμερα η Εκκλησία.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Γίνεται ἐπί πλέον αἰτία νά δημιουργηθῆ ἡ ἐντύπωσις ὅτι τήν εὐθύνη διά τήν διαφύλαξι τῆς ἀληθινῆς πίστεως ὁ Θεός δέν τήν ἐναπέθεσε εἰς τούς Ὀρθοδόξους πού χρονικά ζοῦν κατά τήν διάρκεια τῆς αἱρέσεως, ἀλλά ὅτι αὐτή εἶναι ὑπόθεσις ἰδική του ἤ τῶν ἀγγέλων, ὁπότε δυνάμεθα ἡσύχως καί ἐν ὑπομονῇ νά ἀναμένωμε μία θαυματουργική ἐπέμβασι ἐξ ὕψους. Ἡ ἱστορική ὅμως πραγματικότης διδάσκει τό ἐντελῶς ἀντίθετο, ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ἐπιτρέπει καί ἀνέχεται την αἵρεσι διά νά δοκιμασθοῦν ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί Του καί διά νά διαχωρισθῆ κατά το δή λεγόμενο τό στάρι ἀπό τήν ἦρα, δηλαδή οἱ ὑπομείναντες τό βάρος καί τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας, ἀπό τούς συμβιβασμένους, βολεμένους καί συνοδοιπόρους τοῦ κακοῦ. Και βεβαίως μέ τήν ἁπλή λογική γίνεται κατανοητό ὅτι ἄν ἀκολουθεῖτο κατά τήν διάρκεια τῆς ἱστορίας ἡ δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος αὐτοῦ, οὐδεμία αἵρεσις θά εἶχε κατασταλῆ, οὔτε ὁμολογηταί θά ὑπῆρχον, οὔτε διωγμοί και μαρτύρια τῶν ἐνισταμένων κατά τῆς πλάνης, οὔτε φυσικά ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία πέραν τῶν ἄλλων εἶναι καρπός μαρτυρικῶν ἀγώνων, ἡ πρώτη ἐλπίδα διά τήν σωτηρία μας και ὁ πρῶτος στόχος τοῦ διαβόλου διά τήν ἀπώλειά μας. Ἐκτός βεβαίως ἄν διαπιστώσαμε στήν ἱστορική πραγματικότητα μία τέτοια ἀδράνεια (ἐφησυχασμό) τῶν Ὀρθοδόξων και συγχρόνως μία ἐξ ὕψους θαυματουργική ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ πρός ἀποκατάστασιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Συνεχίζεται.