Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα

Εικόνα


Επάνω εις τον βράχον ήτο κτισμένον το παρεκκλήσιον, μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας, λικνιζόμενον από το αειτάραχον και πολύρροιβδον κύμα, ναναριζόμενον από τα άσματα τα οποία ο άνεμος έψαλλε δι' αυτό εις τους σκληρούς βράχους και εις τα ηχώδη άντρα. Οι τέσσαρες τοίχοι ίσταντο ακόμη αρραγείς, πετροθεμελιωμένοι, σώζοντες μικρόν επίχρισμα από παλαιού καιρού περί την μεσημβρινοδυτικήν γωνίαν, χορταριασμένοι και μαυροπράσινοι περί την βορειανατολικήν. Η στέγη, φέρουσα ακόμη ολίγας κεράμους και πλάκας, εστηρίζετο επί δοκού με πολλάς ακτίνας εκ σκληράς καστανέας. Ολόγυρα εις τους τοίχους, υψηλά άνω των υπερθύρων και υπό τα γείσα της στέγης, ωραία μικρά πινάκια παλαιών χρόνων ήσαν εγκολλημένα, σχηματίζοντα μέγαν σταυρόν επί της χιβάδος του ιερού Βήματος προς ανατολάς, μετά υποποδίου εις σχήμα ανεστραμμένου Τ εκ πέντε άλλων πινακίων, και άλλους δύο σταυρούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, ύπερθεν των δυο παραθύρων του χορού, και τέταρτον σταυρόν άνωθεν της φλιάς της εισόδου, δυσμόθεν. Και τα ωραία παλαιά πιατάκια ήσαν όλα χρωματιστά, γαλάζια και υποπράσινα και κιτρινωπά και λευκά, με κλαδάκια και με λούλουδα και με ανθρωπάκια και με πουλιά, φιλοκάλως και κομψώς διατεθειμένα, στίλβοντα εις τον ήλιον, χάρμα των οφθαλμών, κειμήλια υψηλά κείμενα, στερεά βαλμένα εις τας κόγχας των, αφελή αναθήματα, λείψανα παλαιών χρόνων, περισώσματα αρπαγών και δηώσεων παντοίων. Και ο απλούς ούτος στολισμός παρείχε μεγάλην χάριν, μεμειγμένην με άρρητον τρυφερόν θέλγητρον, εις το μικρόν βραχοφυτευμένον παρεκκλήσιον, εμπνέων εις τον επισκέπτην μεγάλην επιθυμίαν να διασκελίση το κατώφλιον, να εισέλθη εις τον πενιχρόν ναΐσκον, ν' ανάψη κηρίον, να κάμη τον σταυρόν του, και ν' ασπασθή ευλαβώς την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης, της ζωγραφισμένης παρειάν με παρειάν με το πρόσωπον του υπερθέου και υπερηγαπημένου Βρέφους της.

Η Κυρία Θεοτόκος λέγει ότι οι λατινόφρονες είναι εχθροί Της!!!


........Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».   ….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ


Γράφει ο Χρήστος Λιβανός



Η εποχή μας, εκτός των άλλων, δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατ’ εξοχήν εποχή της πολυφωνίας. Ουδέποτε κατά το παρελθόν ακούστηκαν τόσο πολλές ανθρώπινες φωνές, όσο στην εποχή μας. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελευθερία του λόγου, που καθιερώθηκε ως ένα από τα βασικώτερα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κυρίως πολιτισμό, αλλά και στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία με τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον λόγο εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πληροφορεί και ενημερώνει και επηρεάζει με αυτόν τις μάζες των ανθρώπων και την κοινή λεγομένη γνώμη.


Εκτός όμως από τις τόσες ανθρώπινες φωνές, που ακούγονται στον κόσμο, υπάρχουν και δύο φωνές, που ακούγονται, οι οποίες όμως, αν και δεν προέρχονται από ανθρώπους, εν τούτοις απευθύνονται προς τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα, από τα οποία προέρχονται οι φωνές αυτές, δεν είναι ορατά στους ανθρώπους. Η παρουσία όμως και η δράσι τους μέσα στην κοινωνία είναι υπαρκτή και αισθητή από την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας. Ποία τα πρόσωπα αυτά και ποίο το περιεχόμενο των λόγων, που απευθύνουν στους ανθρώπους;

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

DOULOI_KYRION -ΔΟΥΛΟΙ ΚΥΡΙΟΝ psalm 134

«Όλοις τοις Αιρετικοίς, ανάθεμα!»


Την Κυριακήν της Ορθοδοξίας ακούομεν από το «Συνοδικόν» της Εβδόμης Αγίας Οικουμενικής Συνόδου : «Όλοις τοις Αιρετικοίς, ανάθεμα!» και «Άπαντα τα παρά την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν και την διδασκαλίαν των αγίων και αοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ή μετά τούτο πραχθησόμενα, ανάθεμα!». Θα ερωτήσωμεν τους Προκαθημένους, των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, καθώς και τους περί Ορθοδοξίας γράφοντας και ομιλούντας θεολόγους: Τα πάρα πάνω εντάλματα της Συνοδικής Ορθοδοξίας είναι λόγια φανατισμού, ή ὀροι ασφαλείας της Ορθοδόξου Συνειδήσεως; Εάν συμβαίνει το δεύτερον, ότι δηλαδή είναι εντάλματα της Συνοδικής Ορθοδοξίας και όροι ασφαλείας της Ορθοδόξου Συνειδήσεως, τότε επιβάλλεται να εκδιωχθούν εκ της Θεοκτίστου Αγίας Πόλεως της Ορθοδοξίας οι ψυχοβόροι Οικουμενιστές Λυκοποιμένες. Η Ορθοδοξία δεν θα επιβιώσει με τα ωραιολογήματα των θεολόγων, ή τας εντυπωσιακάς εκδηλώσεις, αλλά μόνον με την εφαρμογήν των θείων και Ιερών Κανόνων!

1' ''ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ'' Π.Σ.Ε

Αββά Ισαάκ του Σύρου


….Και αφού ο Θεός κάνει το θαύμα με τον κόκκο του σίτου, αλλά και αναρίθμητα άλλα θαύματα, δεν είναι όντως «άφρων», ανόητος, όποιος νομίζει, ότι ο Θεός δεν θα κάνη το θαύμα της ζωοποιήσεως και αναστάσεως των νεκρών σωμάτων των ανθρώπων, που αξίζουν ασυγκρίτως περισσότερο από τους κόκκους του σίτου; Ήδη ο Θεός, μας ανέστησε από το μηδέν, από την ανυπαρξία και μας έκανε πρόσωπα, λογικά και συνειδητά όντα. Και δεν είναι όντως «άφρων», ανόητος, όποιος νομίζει ότι ο Θεός αδυνατεί να μας αναστήση από τους τάφους; Έγινε η δυσκολώτερη ανάστασι, από την ανυπαρξία, και δεν μπορεί να γίνη η ευκολώτερη, από τους τάφους; Εκφραζόμεθα έτσι, καίτοι για το Θεό δεν υπάρχουν δυσκολώτερα και ευκολώτερα, αλλά όλα για τον Θεό είναι εύκολα. Φωνάζει ο Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς, μεταξύ των οποίων υπήρχαν αμφισβητίες της αναστάσεως : «εκνήψατε δικαίως και μη αμαρτάνετε. Αγνωσίαν γαρ Θεού τινες έχουσι. Προς εντροπήν υμίν λέγω» (Α΄Κορ. Ιε:34). Αφυπνισθήτε δηλαδή τελείως και μη ασεβείτε. Διότι μερικοί έχουν άγνοια του Θεού. Σας το λέγω για να εντραπήτε….. 

Από την επιστολή σημειώνω αυτό που έχει υψίστη σημασία για εμάς τους Ορθοδόξους :


………… Υπέρ της Πίστεως, ην παρέδωκαν ημίν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες ημών, ώστε να ζώμεν εν αυτή και να σωζόμεθα δι’ αυτής, διαφυλάσσοντας το ημέτερον ποίμνιον και ημάς αυτούς εκ των πολυαρίθμων πειρασμών του νυν καιρού, ιδιαιτέρως δε εκ της κακοήθους παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ήτις –φευ– ερρίζωσε με βαθείας ρίζας εις πάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας.


†ΑΡΤΕΜΙΟΣ Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων Εξόριστος 

(Από την Επιστoλή πρ. Ράσκας Αρτεμίου στον Μητρoπoλίτη Πειραιώς). 

Η αλλοίωσης των ορθόδοξων αισθητηρίων του λαοῦ

Ἡ παναίρεση (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μιὰ κατάσταση ὑπαρκτή, ποὺ οἱ ἐπίσκοποί μας ἀρνοῦνται νὰ ἐξετάσουν καὶ νὰ καταδικάσουν Συνοδικά. Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση.

Ὡς φυσικὴ συνέπεια ἔρχεται ἡ ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, διαγράφοντας ἀπὸ τὶς συνειδήσεις τῶν χριστιανῶν –διὰ καθημερινῶν λόγων καὶ πράξεων τῶν ἡγετῶν της– τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ εἰσάγοντας «νέα» δῆθεν ὁδὸ σωτηρίας, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων.

O Αντίχριστος θέλει κυριεύσει τα πάντα, και γενήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης


Οσίου Νείλου του Μυροβλύτου (ΙΖ΄ αιών μ.Χ) 
(γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἅγιος Πέτρος τῆς Κυνουρίας στὰ τέλη τοῦ 16ου αἰ. και κοιμήθηκε στὶς 12 Νοεμβρίου τοῦ 1651)

Κατά το 1900 έτος βαδίζοντας προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος άρχεται ο κόσμος του καιρού εκείνου να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησιάσει ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθεί η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τα της σαρκός και θα πλυθηνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία, τότε άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος. Aι μορφαί των ανθρώπων θα μετασχηματίζονται και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες απ΄ τας γυναίκας δια της αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής, οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γίνουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός στους γονείς και τους γεροντότερους, η αγάπη θα εκλείψει,
 οι δε ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα είναι άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν . Τότε θα αλλάξουν τα ήθη και οι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα απωλεσθη από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν, και ουαι εις τους θησαυρίζοντας αργύρια. Αι πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι θα πολιτεύωνται εν τω καιρώ εκείνω, και δια την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και ασελγείας, οι άνθρωποι θέλουν στερηθεί την χάριν του Αγίου Πνεύματος, όπου έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως. 
Αι Εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους χριστιανούς, οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι δεν θα βλέπουν από κανέναν φως επιγνώσεως. Τότε θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα ιερά Καταφύγια δια να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεών των και παντού θα βρίσκουν εμπόδια και στενοχωρίας. Και πάντα ταύτα γενήσονται δια το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυριεύσει τα πάντα, και γενήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιεί τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν, θέλει δε δώσει πονηρήν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον άνθρωπον, να εφεύρει να ομιλεί ο είς εις τον άλλον από την μίαν άκρην της γης εις την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και διασχίζοντες τον βυθόν της θαλάσσης ως ιχθύες.
 
Και ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι διαβιούντες εν ανέσει, μη γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντιχρίστου. Και τόσον θα προοδεύσει την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε αποπλανήσαι τους ανθρώπους και μη πιστεύειν εις την ύπαρξιν του Τρισυποστάτου Θεού.
 
Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπίνου γένους, θέλει κολοβώσει τας ημέρας δια τους ολίγους σωζομένους, διότι ο διάβολος θέλει πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:


..…Οἱ κινήσεις ὅμως αὐτὲς τῶν θλιβερῶν ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς μεταπατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελμα θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1, 32) τὴν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰώνα, ἔτσι καὶ σήμερα, δυστυχῶς δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» —κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο— Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μὲ τὰ μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας γιὰ λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευματικὰ συμπορεύονται πάντοτε μὲ τὰ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σημαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε σήμερα μὲ τὴ νέα κατοχή μας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκία, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

Ο Θεὸς χάρισε στον Ιωακεὶμ και στην Άννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.


H Εκκλησία μας εορτάζει τη σύλληψη της Αγίας Άννης, μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Eπίσης τιμούμε τη μνήμη της προφήτιδος Άννης, της μητέρα του προφήτη Σαμουήλ.
Ο Κύριος μας, προετοιμάζοντας τον έμψυχο ναό Tου και την επίγεια κατοικία κυοφορίας Του, έστειλε άγγελο στο ταπεινό ζεύγος Ιωακεὶμ και Άννα, ανθρώπους δίκαιους και με πλήρη εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού,  για να προμηνύσει τὴν γέννηση της Αγίας Παρθένου Μητέρας Του. Η Παρθένος Μαρία γεννήθηκε φυσιολογικά, δηλ. με τη θέληση του πατέρα και της μητέρας της, παρόλο που η μητέρα Tης ήταν γριά  και στείρα. Ο Θεὸς χάρισε στον Ιωακεὶμ και στην Άννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, μέσω Tης οποίας θα ολοκληρωνόταν το έργο της οικονομίας του Θεού, με τη σάρκωση του Υιού Του και Λυτρωτή του κόσμου. Όπως δηλώνει το απολυτίκιο της ημέρας,
Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται· τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης, εἰσακούων Θεός, παρ’ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτούς, σαφῶς ὑπισχνεῖται Θεόπαιδα, ἐξ ἧς αὐτὸς ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτὸς γεγονώς, δι’ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ.
Να σημειωθεί ότι εκτός από τη σύλληψη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού, από την Υπεραγία Θεοτόκο στη Ναζαρέτ, η Εκκλησία θυμάται στο εκκλησιαστικό εορτολόγιο και τελεί θεία Λειτουργία με την ευκαιρία της συλλήψεως δύο ανθρώπων της Μαριάμ, της κόρης του Ιωακείμ και της Άννας και του Ιωάννη του Βαπτιστή υιού του Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Και τούτο διότι τα δύο αυτά πρόσωπα συνέβαλαν τα μέγιστα για το έργο της θείας οικονομίας, δηλ. της φιλανθρωπίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και την ανακαίνιση ολόκληρης της κτίσης. 

π. Θεόδωρος Ζήσης. Άγιος Νικόλαος...

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Το Άγιον Πνεύμα είναι κατά πάντα άπειρον και απεριόριστον, διότι είναι Θεός. Τα χαρίσματά Του είναι άπειρα και απεριόριστα. Αλλά παρ΄ όλην την ποικιλίαν των είναι εν Αυτώ ηνωμένα: ενότης εν τη πολλαπλότητι και πολλαπλότης εν τη ενότητι. Εις τους ανθρώπους τα χαρίσματα αυτά είναι διάφορα. Εν τούτοις το Άγιον Πνεύμα ενώνει αυτά εις θείαν ενότητα ούτως ώστε να ενώνη εις ενότητα και τους έχοντας τα χαρίσματα αυτά. Τούτο δια των διαφόρων χαρισμάτων Του ενώνει τα διάφορα ανθρώπινα πνεύματα εις μίαν καθολικήν, αγίαν, εκκλησιαστικήν ενότητα. Ναι, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι διάφορα, αλλ΄ άπαντα υπάρχουν εις το εν σώμα, εις την Εκκλησίαν. Άπαντα υπηρετούν ένα σκοπόν και άπαντα εκπηγάζουν εκ της αυτής πηγής. Δια τούτο «ο ι  π ν ε υ μ α τ ι κ ο ί» άνθρωποι αισθάνονται συνδεδεμένοι οργανικώς μεταξύ των. Το Άγιον Πνεύμα ως ψυχή της Εκκλησίας ενώνει όλα τα μέλη της Εκκλησίας εις μίαν καρδίαν, εις μίαν θέλησιν, εις μίαν ζωήν, εις μίαν οντότητα. Δια του Αγίου Πνεύματος και εν τω Αγίω Πνεύματι «ο ι  π ν ε υ μ α τ ι κ ο ί» αισθάνονται ηνωμένοι μεταξύ των εις κεχαριτωμένην αιωνίαν ενότητα, μολονότι, κατ΄ ιδίαν θεωρούμενοι, είναι απείρως διαφορετικοί ως πρόσωπο. Η αγία καθολικότης της ενότητος και η ενότης της αγίας καθολικότητος είναι εκ του Αγίου Πνεύματος.

Συνεχίζεται.  

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης



5) Η βιβλική παράδοσις, όπως διεφυλάχθη από τους πατέρας δεν ημπορεί να ταυτισθή ή να υποβιβασθή εις ένα σύστημα ηθικών διδαγμάτων ή χριστιανικής ηθικής. Είναι μάλλον είς θεραπευτικός ασκητισμός, ο οποίος δεν πτοείται από κανένα βαθμόν της ασθενείας της καρδίας ή του νοός, ει μη από την τελείαν πώρωσίν των. Το να λάβη κανείς την μορφήν αυτού του ασκητισμού χωρίς την καρδίαν και τον πυρήνα του και να τον εφαρμόση εις σύστημα ηθικών διδαγμάτων δια την προσωπικήν και κοινωνικήν ηθικήν είναι ως να παρουσιάση μίαν κοινωνίαν πουριτανών υποκριτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτοί έχουν μίαν ειδικήν απαίτησιν δια την αγάπην του Θεού χάριν της ηθικής των, ή του προορισμού των, ή αμφοτέρων. Αι εντολαί του Χριστού δεν ημπορούν να τηρηθούν δια τινος αποφάσεως δια πράξιν ή δια τινος εμπιστοσύνης εις το ότι είναι εκλεκτοί. Ένας άνθρωπος με σπασμένα πόδια δεν ημπορεί να τρέξη εις αγώνα, αν και τόσον πολύ το επιθυμεί. Ημπορεί να το κατορθώση μόνον όταν έχουν θεραπευθή τα πόδια του και έχουν επανέλθει εις ανταγωνιστικόν βαθμόν δυνάμεως. Κατά τον ίδιον τρόπον, κάποιος δεν ημπορεί να τηρήση τας εντολάς, εκτός αν υποστή την κάθαρσιν και τον φωτισμόν του νοός και φθάση εις το κατώφλιον του δοξασμού.
      6) Η πατερική προσέγγισις εις το θέμα της Γενικής Συνελεύσεως του ΠΣΕ εις το Βανκούβερ το 1983, περιγράφεται εις αυτήν την εισήγησιν, θα έπρεπε να είναι μία σαφής ένδειξις ότι η προσοχή θα έπρεπε επίσης να στραφή εις μίαν προσεκτικήν μελέτην της ταυτότητος της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, εις τον θεραπευτικόν ασκητισμόν και εις τον Χριστο-κεντρισμόν των. Αυτό ημπορεί να αποδειχθή το κλειδί δια τον διάλογον με τους Εβραίους. Ο Χριστός εις την Παλαιάν Διαθήκην δεν είναι ο Μεσσίας, αλλά ο Άγγελος του Κυρίου και της Μεγάλης Βουλής, ο Κύριος της Δόξης. Δεν είναι κάποιος Μεσσίας, ο οποίος εξυψώθη εις Θεότητα υπό του αρχαίου χριστιανισμού. Αντιθέτως, ήτο ο Κύριος της Δόξης, ο Οποίος έγινεν άνθρωπος δια της γεννήσεώς Του από την Παρθένον Μαριάμ και ούτως έγινε Μεσσίας.


Συνεχίζεται.