Ο Κοσμάς :

μέρος Γ'

4. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης

α. Τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη γνώρισα το 1972. Είχα διαβάσει προηγουμένως, το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Δεν ξέρω, αν τότε είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Μάλλον, όχι!
Η γνωριμία μου μαζί του ήταν για μένα μεγάλη ευλογία του Θεού, γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω την Πατερική Θεολογία. Συνδέθηκα μαζί του. Πολλές μέρες κάθε βδομάδα, για πολλές ώρες, είμασταν μαζί, συζητώντας θεολογικά. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Νέους ορίζοντες στη σκέψη μου άνοιξε και το βιβλίο του «Ρωμηοσύνη», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1975.

β. Από την προσωπική μου αυτή εμπειρία μαζί του, σχημάτισα τη εντύπωση ότι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κατά λάθος της ιστορίας γεννήθηκε στην εποχή μας.
Έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είχε γεννηθεί τον 4ο, ή 5ο αιώνα, το «χρυσό αιώνα» της Εκκλησίας. Τότε, που έζησαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Υπήρξε μαθητής του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και πνευματικό παιδί του γέροντα Ιερώνυμου, που ήταν παληά στο Σιμωνοπετρίτικο μετόχι στην Ανάληψη της Αθήνας. Θεωρούσε τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ ως το μεγαλύτερο Ορθόδοξο θεολόγο. Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ πολέμησε τον παπισμό και τον οικουμενισμό, κόβοντας κάθε «κοινωνία» με όλα τα Πατριαρχεία και τις νεοημερολογίτικες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δεν μπόρεσα μέχρι σήμερα να επαληθεύσω, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, όταν πέθανε δεν βρέθηκε παπάς να τον κηδεύσει, επειδή δεν είχε με καμιά Εκκλησία «κοινωνία»!

γ. Ο π. Ιωάννης ήταν στην πραγματικότητα ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας. Ένας ασκητής, που προσευχότανε, ξενυχτώντας, πάνω σ’ ένα σκαμνί, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Άλλωστε και η μητέρα του Ευλαμπία, ήταν μοναχή στη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης.
Η σκέψη του ήταν συνέχεια στους Πατέρες. Σκεφτόταν πως έπρεπε να αντιμετωπιστούν τα σχέδια.του παπισμού και του Οικουμενισμού, για την άλωση της Ορθοδοξίας. ΄Ηταν παθιασμένος με την υπόθεση της Ορθοδοξίας. Πίστευε ότι μόνο ένας πραγματικός μοναχισμός, θεμελιωμένος στη διδασκαλία των Πατέρων, και όχι στα δυτικά πρότυπα, θα βοηθούσε την Εκκλησία. Γι’ αυτό ήταν εχθρικός τόσο προς τις οργανώσεις, όσο και προς την φιλοπαπική τακτική ωρισμένων επισκόπων και θεολόγων. Έφθασε μάλιστα ολόκληρη Θεολογική Σχολή στον τόπο μας να καταγγείλει ως αιρετική.
Αυτό βέβαια του δημιούργησε και εχθρούς, μεταξύ των οποίων και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος με επιστολή του το απείλησε με καθαίρεση. Η επιστολή αυτή τον είχε θλίψει τόσο πολύ, ώστε σ’ αυτή μάλλον πρέπει ν’ αποδοθεί και ο πρόωρος θάνατός του σε ηλικία 74 χρόνων, το 2001.
Γνώριζε όσο κανένας άλλος Ορθόδοξος, ίσως και παπικός, τη παπική θεολογία. Μετείχε άλλωστε στην αρχική του φάση, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο «Θεολογικό Διάλογο» με τους Λατίνους.

γ. Θα σημειώσω μερικά σημεία απ’ τις πληροφορίες, ή απόψεις του, που άκουσα από τον ίδιο, όπως ότι:
Η Ένωση των Εκκλησιών έγινε το 1965, με συμφωνία που υπόγραψε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο 6ο. Τη συμφωνία αυτή την καμουφλάρισαν με την ταυτόχρονη άρση των αναθεμάτων. Το μοντέλο της Ενώσεως είναι η αναγνώριση από τους Ορθοδόξους του δόγματος του Πρωτείου του Πάπα, με ταυτόχρονη αναγνώριση από αυτόν του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως «πρώτου» της ελληνόρρυθμης Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία με το λατινόρρυθμο άλλο τμήμα θα αποτελούν, λόγω της μεταξύ τους «κοινωνίας», την Μια υπό τον Πάπα καθολική Εκκλησία. Έτσι, τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι παπικοί, θα διατηρούν όλοι τα δόγματά τους, ως έθιμα, όπως τόνιζε από παληά ο Αθηναγόρας. Τότε θα καταργηθεί και η Ουνία, γιατί δεν θα έχει πλέον λόγο υπάρξεως, αφού οι Ορθόδοξοι θα τους έχουν αντικαταστήσει. Τότε, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν θα είναι προκαθήμενος μιας μικρής Εκκλησίας Ρωμηών στην Πόλη, αλλά πραγματικός Οικουμενικός Πατριάρχης όλων των Ορθοδόξων, δηλ του ελληνόρρυθμου κομματιού της Μιας υπό τον Πάπα Εκκλησίας!
Ότι οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όταν τους μιλάει κάποιος για την Ορθοδοξία. Ενθουσιάζονται προς στιγμή, αλλά μετά ξεχνιούνται. Τα βάζουν όλα αυτά στο ντουλάπι, για να τα ξαναθυμηθούν κάποτε, όταν χρειαστεί να κάνουν επίδειξη των γνώσεών τους σε τρίτους.
Ότι μεγαλύτερο κακό κάνουν στην Ορθοδοξία οι λεγόμενοι συντηρητικοί, οι σύγχρονοι «Φαρισαίοι», παρά οι φιλελεύθεροι, που παρομοίαζε με τους «Σαδδουκαίους», που έζησαν την εποχή του Χριστού. Τόνιζε δε, ότι ο Χριστός τα περίφημα «ουαί», τα είπε για τους Φαρισαίους.
Ότι οι Παλαιοημερολογίτες έχουν δίκηο κι’ η Εκκλησία τους έχει χάρη και μυστήρια. Πίστευε όμως πως αν δεν είχε γίνει το σχίσμα το 1924 , θα ήταν άλλη η κατάσταση της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα.
Διατηρούσε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με αρκετούς επισκόπους των Παλαιοημερολογιτών, για μερικούς από τους οποίους πολλές φορές έλεγε «οι δικοί μας επίσκοποι»! Όταν δε για πρώτη φορά μετά τη χειροτονία τους συνάντησε δυο απ’ αυτούς τους επισκόπους μέσα σε κεντρική οδό της Αθήνας, έσκυψε, τους έβαλε μετάνοια μέσα στο δρόμο και τους φίλησε το χέρι!.

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

Διαβάζω :


Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου, στην Πάτρα.

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών λειτούργησε σήμερα Κυριακή Β’ Νηστειών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος με συλλειτουργούς τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κουλτουμουσίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη π. Χριστόδουλο, ..........


και σκέπτομαι το :

"μη μέταιρε όρια α έθεντο οι πατέρες σου" (Αγία Γραφή)

"στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις" (αγία Γραφή)
"αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ΄ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω" (Αγία Γραφή)

Άγιος Αθανάσιος (ο Πάριος) : 

Νυν δε εκ των ειρημένων εδιδάχθημεν πρώτον, ότι τα μέσα του παρελθόντος αιώνος ήρξατο αύτη η εν Κυριακή πράξις των νεκρικών μνημοσύνων παρά των πατέρων της Αγίας Άννης, ουδαμού του Όρους πρότερον τούτου γενομένου· και δεύτερον, ότι ελεγχόμενοι υπό των τότε διδασκάλων και πνευματικών ως παραβάται της ανέκαθεν Παραδόσεως της Εκκλησίας και των διατάξεων των Πατέρων, αυτοί έτι μάλλον επέμενον ακατάπαυστα νεκρολογούντες και καθ΄ όσον ηδύναντο τους αντιλέγοντας και μη συμπράττοντας βιάζοντες και καταδιώκοντες.

Άγ. Νικόδημος προς τους αντικολλυβάδες μοναχούς του Αγίου Όρους: 

Ει γαρ και ουκ ήθελον παντελώς ειπείν, ουδέ γράψαι εις χάρτην ταύτα, δια το αιδέσιμον του μοναχικού και ασκητικού τάγματος, αλλ΄ αναγκάζομαι, ίνα γράψω ολίγα τινά, ένεκεν αληθείας και δικαιοσύνης. Δεύτερον αίτιον ταύτης (Ομολογίας) εστάθη, το μίσος οπού τρέφουν εις την καρδίαν τους οι κατήγοροι ημών, και πάντων των αδελφών οπού φυλάττουν την εν Σαββάτω περί των μνημοσύνων της Εκκλησίας Παράδοσιν· και ακολούθως η εκκρίζωσις του τοιούτου μίσους, ήτις ελπίζεται να γένη, συνεργούσης της θείας Χάριτος, δια της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης. Κάμνομεν τέλος της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης, και λέγομεν τούτο το σύντομον μεν, αλλά γενναίον και αληθέστατον: Αδελφοί και πατέρες, εάν δεν εκριζώσετε το μίσος από την καρδίαν σας, και δεν εμφυτεύσετε την αγάπην, και εάν δεν παύσετε από τας κατά των αδελφών σας δυσφημίας, να ηξεύρετε—και σύγγνωτε ημίν δια την τόλμην—ότι ματαίως κατοικείτε εις τα όρη και τα βουνά· μάταιοι είναι όλοι οι ασκητικοί σας αγώνες και κόποι και ιδρώτες· να ειπούμεν και μεγαλύτερον: μαρτύριον αισθητόν, εάν υπομείνητε δια τον Χριστόν, έχετε δε μίσος και δεν αγαπάτε τους αδελφούς σας, μάταιον είναι το τοιούτον μαρτύριόν σας.

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! 
Ζει, όμως, Κύριος….!




π. Θεοδώρου Ζήση - Περί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς)

Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς”μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!  

Φώτης Κόντογλου - Ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου


Ὦ τρισανόητοι, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε τὴν ἰδέα πὼς εἴσαστε κι ἄξιοι νὰ γίνετε ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου! Γιὰ λίγα χρόνια μιᾶς ζωῆς, ποὺ εἶναι κι αὐτὰ γεμάτα ταραχή, ἀνησυχία, κι ἀπελπισία, γεμάτα πολέμους καὶ ἐγκλήματα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες μέρες, λοιπόν, κάνετε τόση φασαρία, γι᾿ αὐτὲς φτιάνετε τόσες θεωρίες, γι᾿ αὐτὲς πνίγετε στὸ αἷμα τὴν ἀνθρωπότητα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες στιγμὲς τὴν ἀφιονάζετε μ᾿ ἕνα πλῆθος ὄνειρα γιὰ εὐτυχία, ποὺ τὸ τέλος τους θά ᾿ναι τὸ τίποτα; Ἀληθινὰ εἴσαστε τρελοί, καὶ κακοὶ τρελοί, σατανᾶδες τῆς ἀπάτης.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ περάσουμε τὸν θάνατο τοῦ κορμιοῦ, καὶ θὰ πάγει ὁ καθένας, ὅπου τὸν προόρισε ὁ Κύριος, κατὰ τὴν πίστη καὶ κατὰ τὰ ἔργα του. Αὐτὸν εἶναι ὁ πρῶτος θάνατος. Ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς καλοὺς κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «μετάβασις ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θελήσανε νὰ γίνουνε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, κι εἴπανε πὼς δὲν ὑπάρχει, καὶ ρίξανε τοὺς ἀδελφούς τους στὸν Καιάδα τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπιστίας, αὐτοί, παρεκτὸς ἀπὸ τὸν πρῶτο θάνατο, θὰ περάσουνε καὶ τὸν δεύτερο θάνατο.
Ναί! Αὐτὸν τὸ δεύτερο θάνατο ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς θάνατος, θὰ τὸν δοκιμάσουν ὅσοι δὲν θὰ βρεθοῦνε γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. (Ἀποκαλ. Κ´, καὶ ΚΑ´, 8).

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Φιλοσοφία του Αντιχρίστου.

Εις την πραγματικότητα όλα τα πνεύματα τα κατοικούντα εις τον επίγειον κόσμον μας ή τα διερχόμενα εξ αυτού, χωρίζονται εις δύο κατηγορίας: εις τα προερχόμενα από τον Θεόν και εις τα προερχόμενα από τον διάβολον. Από τον Θεόν είναι εκείνα τα οποία αποδέχονται και ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, Σωτήρ και Κύριος, από δε τον διάβολον τα μη ομολογούντα τούτο. Όλη η φιλοσοφία του διαβόλου έγκειται εις την άρνησιν του Θεού δηλαδή εις το να μη αναγνωρίση την εις τον κόσμον παρουσίαν Του, την σάρκωσίν Του και την ενανθρώπησίν Του, εις το να ισχυρίζεται και να κηρύττη ότι ο Θεός δεν υπάρχει ούτε εις τον κόσμον ούτε εις τον άνθρωπον. Κατά την διδασκαλίαν αυτήν εις τον Θεάνθρωπον δεν υπάρχει Θεός, είναι ανοησία να πιστεύη κανείς ότι ο Θεός εσαρκώθη εις τον άνθρωπον και ότι είναι δυνατόν να ζη μέσα εις αυτόν. Ο Θεός απουσιάζει από ολόκληρον τον άνθρωπον, που είναι ένα ον εις το οποίον δεν υπάρχει ο Θεός ούτε τι του Θεού, τι το θείον, αθάνατον και αιώνιον, ο άνθρωπος είναι εξ ολοκλήρου πεπερασμένος, θνητός, ανήκει κατά πάντα εις το ζωϊκόν βασίλειον και δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από τα ζώα. Δι΄ αυτό είναι τελείως φυσικόν και να ζη ως τα ζώα, τα οποία είναι οι μόνοι νόμιμοι πρόγονοί του και αδελφοί του κατά φύσιν.                                                                                          Τοιαύτη ακριβώς είναι η φιλοσοφία του Αντιχρίστου, του θέλοντος πάση θυσία να αντικαταστήση τον Χριστόν και να πάρη την θέσιν Του εις τον κόσμον και εις τον άνθρωπον.

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ–ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ῎Η ΑΛΗΘΕΙΑ


Ταυτίζεται ὁ σωματικός θάνατος μέ τόν «ἐγκεφαλικό θάνατο»;

Ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» ἀσθενὴς μπορεῖ νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση κώματος καὶ ἄπνοιας, ὅμως τὰ περισσότερα ὄργανά του λειτουργοῦν μὲ τὴν κατάλληλη ἰατρικὴ ὑποστήριξη· ἔτσι, ὅταν τοῦ ἀφαιροῦν τὰ ὄργανα, εἶναι ἀκόμα ροδαλός καὶ ζεστός, ἡ καρδιά του ἀκόμα καί τό αἷμα του κυκλοφορεῖ (Dr Alan Shewmon, διεθνοῦς φήμης Καθηγητὴς Παιδ. Νευρολογίας στὸ UCLA(Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας, Λὸς Ἄντζελες). Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι τὰ ὄργανα τὰ παίρνουν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρός. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἂν εἶναι νεκρὸς τότε γιατί τοῦ κάνουν ἀναισθησία πρὶν τοῦ πάρουν τὰ ὄργανα;
Ὑπάρχουν καταγραμμένες ἀρκετὲς περιπτώσεις "ἐγκεφαλικὰ νεκρῶν", ποὺ ἐπανῆλθαν μερικῶς ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Στὸ διαδίκτυο μπορεῖς νὰ βρεῖς σχετικὰ παραδείγματα καὶ συγκλονιστικὰ βίντεο. Τὰ ζωτικά ὄργανα τῶν "δωρητῶν" παίρνονται, ἐνῶ αὐτοὶ εἶναι ἀκόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται βίαιη διακοπὴ τῆς ζωῆς τους κατὰ τὴ διαδικασία τῆς λήψης τῶν ὀργάνων τους. Πολλοὶ καὶ κορυφαῖοι ἐπιστήμονες στὴν Ἑλλάδα (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ἐ. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττὸς 1999, Ἰ. Κουντουρᾶς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμότσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, Ἀ. Ἀβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Ἀ. Γουλιανὸς 1999, κ.ἄ.) καὶ στὸ ἐξωτερικό (R. D. Truog 1992, D. A. Shewmon 1997, R. M. Taylor 1997, κ.ἄ), ἐκφράζουν σοβαρὲς ἐπιστημονικὲς ἐνστάσεις καὶ δὲν διστάζουν νὰ προτείνουν ἀκόμη καὶ τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη τῆς ἔννοιας τοῦ "Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου".
Ὁ Καθηγητὴς Παιδ. Ἀναισθησιολογίας στὸ κορυφαῖο Πανεπιστήμιο τῶν Η.Π.Α. Harvard, καὶ Διευθυντὴς τῆς Μονάδας Ἐντατικῆς Θεραπείας στὸ Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικὸ Νοσοκομεῖο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει: «Ὁ Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος παραμένει ἀσυνάρτητος στὴ θεωρία καὶ συγκεχυμένος στὴν πράξη.Ἐπιπλέον, ὁ μόνος σκοπός, ποὺ ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὴν ἔννοια  (τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου), εἶναι ἡ διευκόλυνση ἐξεύρεσης ὀργάνων πρὸς μεταμόσχευση». (Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε, καὶ «ἐφευρέθηκε» μόλις τὸ 1968 ἡ ἔννοια τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀπὸ κάποιους ἐπιστήμονες τοῦ Harvard). Τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου εἶναι μεγάλο μυστήριο, θὰ μᾶς ποῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κανεὶς δὲν γνωρίζει οὔτε πρόκειται ποτὲ νὰ γνωρίσει, πότε (ποιὰ ἀκριβῶς χρονικὴ στιγμὴ) ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅσο ἡ καρδιὰ λειτουργεῖ, ἡ ψυχὴ εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸ σῶμα! Ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὅταν ρωτήθηκε περὶ μεταμοσχεύσεων, ἀντιτάχθηκε κατηγορηματικὰ στὴ μεταμόσχευση ζωτικῶν ὀργάνων (ὄργανα χωρὶς τὰ ὁποῖα ὁ δότης δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει νὰ
ζεῖ), γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον: «ἀποτελεῖ ἀνεπίτρεπτη παρέμβαση, ἀντιστρατευόμενη στὸ δημιουργικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν μία θανατώνοντας τὸν δότη, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δημιουργώντας μας τὴν ἔπαρση γιὰ τὴν ζωοποίηση τοῦ λήπτη». Καὶ δεύτερον: «Θὰ γίνει αἰτία ἐφευρέσεως τρόπων νὰ σκοτώνουν τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ νὰ πάρουν τὰ ὄργανά τους». Ὁ π. Πορφύριος ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν μεταμόσχευση συμπαγῶν ὀργάνων ἀπὸ «ἐγκεφαλικῶς νεκρούς». Ἔκανε τὴν ἑξῆς σύσταση σὲ ζεῦγος, ποὺ ἤθελε νὰ δωρίσει τὰ ὄργανα τοῦ παιδιοῦ τους μετὰ ἀπὸ σοβαρὸ ἀτύχημα: «ΕΝΑΣ θάνατος ὑπάρχει. Νὰ δώσετε μόνον τοὺς κερατοειδεῖς χιτῶνες τῶν ὀφθαλμῶν». Ὁ εὑρισκόμενος στὴν κατάσταση τοῦ λεγόμενου "ἐγκεφαλικοῦ
θανάτου" εἶναι βαριὰ πάσχων ἀσθενὴς καὶ ὄχι νεκρός. Μὲ τὴ λήψη τῶν ζωτικῶν ὀργάνων ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενή αὐτὸς ὁδηγεῖται διά τῆς βίας στὸν ὁριστικὸ κλινικὸ θάνατο·
αὐτὴ ἡ ἐνέργεια, μὲ τὰ κριτήρια τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἰσοδυναμεῖ μὲ ΦΟΝΟ.
Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων εἶναι αὐτοθυσία καὶ πράξη εὐγενική, πράξη ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Αὐτός, ποὺ ὁρίζει πότε θὰ πεθάνουμε, εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ ὄχι ἐμεῖς. Στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Δισθήκη, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὑμνογραφία
τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἔμφαση τονίζεται ὅτι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Δημιουργός. Ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχει συναίνεση, ἡ «ΔΩΡΕΑ» ζωτικῶν ὀργάνων δέν εἶναι αὐτοθυσία, ἀλλὰ ἰδιόμορφη αὐτοκτονία καὶ μέγιστη ἁμαρτία, διότι ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν δότη τὴν δυνατότητα τῆς μετάνοιας (νὰ πεῖ δηλαδή, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» καὶ νὰ σώσει ὁ Θεὸς ἐνδεχομένως τὴν ψυχή του). Γνωρίζεις γιὰ τὸν Νόμο 150/3984 ἄρθρο 95 παρ. 2 περὶ "εἰκαζόμενης συναίνεσης"; Ἂν ὄχι, σὲ ἐνημερώνουμε: Ἀπὸ τὴν 1η Ἰουνίου 2013: «...Ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ὀργάνων ἀπὸ ἐνήλικο, "θανὸν" πρόσωπο
πρα γματοποιεῖται ἐφόσον, ὅσο ζοῦσε, δὲν εἶχε ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του σύμφωνα μὲ τὴν παρ. 3...», δηλαδή, ἂν δὲν ἔχεις δηλώσει ἀρνητικά, σὲ θεωροῦν "δωρητή"! Ἂς δηλώσουμε στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων τὴν ἄρνησή μας, (Τμῆμα Προώθησης Δωρεᾶς Ἱστῶν καὶ Ὀργάνων, Ἀν. Τσόχα 5, 115 21 Ἀθήνα) κάνοντας μία ὑπεύθυνη δήλωση, μὲ βεβαιωμένο τὸ
γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς μας ὅτι: «Σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ληφθοῦν τὰ ὄργανά μου πρὸς μεταμόσχευση κατόπιν διαπιστώσεως τοῦ θανάτου μου εἴτε μὲ κριτήριο τὴ θεωρούμενη "νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους" εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο κριτήριο. Ἐπίσης δὲν ἐπιθυμῶ νὰ λάβω ὄργανα πρὸς μεταμόσχευση ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενῆ».

Κίνηση Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐναντίον τοῦ «Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου» καί τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης»

π. Θεόδωρος Ζήσης - Σχόλια στην Εκκλησιαστική επικαιρότητα

Οἱ άγιοι Κάλλιστος καὶ Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι σὲ ἐρώτηση πῶς πρέπει νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ἐννοοῦμε τὰ πνευματικὰ λόγια τῶν Πατέρων ἀπαντοῦν:


«Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, νὰ ἀκοῦς καὶ νὰ ἐννοεῖς μὲ πίστη καὶ μὲ τὴν πρέπουσα εὐλάβεια τὰ θεῖα καὶ πνευματικὰ θεσπίσματα τῶν Πατέρων. Γιατί λέει ὁ ἅγιος Μακάριος “Τὰ πνευματικὰ εἶναι ἀπλησίαστα στοὺς ἀπείρους, στὴν ἁγία ὅμως καὶ πιστὴ ψυχὴ ἔρχεται ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ τὴν κάνει νὰ τὰ ἐννοήσει. Καὶ οἱ ἐπουράνιοι θησαυροὶ τοῦ Πνεύματος γίνονται φανεροὶ μόνο σὲ ἐκεῖνον ποὺ τοὺς ἐδοκίμασε. Ὁ ἀμύητος οὔτε κἄν νὰ τὰ ἐννοήσει μπορεῖ. Ἄκουε λοιπὸν, μὲ εὐλάβεια γι᾽ αὐτά, μέχρις ὅτου φτάσεις κι ἐσὺ μὲ τὴν πίστη σου νὰ ἀξιωθεῖς νὰ τὰ ἐπιτύχεις».

Ο Κοσμάς :

3. Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος 


γ. Το πρόβλημα με τον π. Επιφάνιο ήταν, αφενός μεν, η θεολογία την οποία εξέφραζε, και κυρίως η «εκκλησιολογία» του, και αφετέρου, ο λεγόμενος «αντι-παλαιοημερολογιτισμός» του.

Στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν τρία θεολογικά ρεύματα. Ένα «συντηρητικό», ένα «φιλελεύθερο» και ένα άλλο, από τα μέσα του 20ου αιώνα, το «Παραδοσιακό».

Ο π. Επιφάνιος μολονότι είχε διαβάσει τους Πατέρες ,ως φοιτητής ακόμα, όπως έλεγε, ήταν περισσότερο συντηρητικός θεολόγος. Το καυχιόταν άλλωστε ο ίδιος γι’ αυτό. Εξάλλου ήταν και εγκεφαλικός τύπος. Η θεολογία του και η «εκκλησιολογία» του ήταν επηρεασμένη περισσότερο από το συντηρητικό πνεύμα, το οποίο στην Ελλάδα εξέφραζαν καθηγητές, όπως ο Ανδρούτσος, τον οποίο θεωρούσε «αυθεντία» κ.ά. Η περίφημη Δογματική του Ανδρούτσου, όπως είχε εμπιστευθεί ο Ιω. Καρμίρης στον π. Ιω. Ρωμανίδη, είναι μετάφραση παπικού συγγράμματος!
Ως εκ τούτου, ο π. Επιφάνιος, είχε μεγάλη εκτίμηση στους συντηρητικούς καθηγητές των Θεολογικών Σχολών, όπως τον Παν. Τρεμπέλα, τον Παν. Μπρατσιώτη, τον Χρ. Ανδρούτσο, τον Κων. Μουρατίδη κ. ά. Δεν συμφωνούσε όμως, με το π. Ιω. Ρωμανίδη, η θεολογία του οποίου ήταν καθαρά Πατερική.
Ήταν αντίθετος σε κάποιες θεολογικές θέσεις και του νυν Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου, ο οποίος τότε ήταν ακόμα αρχιμανδρίτης και είχε ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του.
Το πόσο συντηρητικός υπήρξε στη θεολογία του ο π. Επιφάνιος φαίνεται και από κάτι που μου είπε κάποτε, με αφορμή τις παρ’ ηλικία χειροτονίες ωρισμένων κληρικών. Ας υποτεθεί, μου είπε, ότι ήταν κάποτε επίσκοπος και κατέβαινε απ’ τον ουρανό ο Απ. Παύλος, ζητώντας του να τον χειροτονήσει ιερέα. Θα του έβαζε μετάνοια. Στη συνέχεια θα τον ρωτούσε, πόσο χρονών είναι. Αν του έλεγε ότι είναι 29 ετών και έξη μηνών, θα τον συμβούλευε να ξαναπάει στον ουρανό και να επιστρέψει μετά από έξη μήνες, μέχρι να συμπληρώσει το όριο των 30 ετών της ηλικίας του, που ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες. Τότε θα τον χειροτονούσε!....

δ. Σε μιά συνάντηση, που έγινε στο Χαλάνδρι, στο σπίτι του νυν Παλαιοημερολογίτη Μητροπολίτη Αμερικής Παύλου, ο οποίος τότε ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, προκλήθηκε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ π. Ιω. Ρωμανίδη και π. Επιφανίου. Στη συνάντηση αυτή συζητήθηκε το θέμα του Παλαιού Ημερολογίου. Ο π. Επιφάνιος υποστήριζε, όπως πάντα, ότι οι Παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί και εκτός Εκκλησίας! Αντίθετη γνώμη είχε ο π. Ιω. Ρωμανίδης. Την τεκμηρίωνε με αδιάσειστα πατερικά θεολογικά επιχειρήματα. Ο π. Ιω. Ρωμανίδης υποστήριξε, όπως πάντα, τους Παλαιοημερολογίτες. Πίστευε ότι είχαν κι’ έχουν δίκηο. Το «Ημερολογιακό» έλεγε είναι «Κανονικοδογματικό ζήτημα»! Δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στη συζήτηση αυτή. Μου τη μετέφερε όμως, τόσο ο Μητροπολίτης Παύλος, όσο και ο ίδιος ο π. Ιω. Ρωμανίδης.
Ο τελευταίος, «έξω φρενών» μου είπε την επομένη μέρα για τον π. Επιφάνιο:
- Τι είναι αυτά που λέει αυτός ο άνθρωπος! Αυτός είναι ο Επιφάνιος, που μου επαινείς;
Και μου εξιστόρησε όλη τη συζήτησή τους, εκφράζοντας την απόλυτη
αντίθεσή του με τις θεολογικές απόψεις του.

ε. Σημειωτέον, ότι ο π. Επιφάνιος είχε συγκρουσθεί για θεολογικά θέματα και με τον π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, ο οποίος ήταν περισσότερο εμποτισμένος από την πατερική θεολογία, παρά από την ακαδημαϊκή, που ήταν ο μακαριστός γέροντας.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι ευεξήγητη η στάση του π. Επιφανίου απέναντι στους Παλαιοημερολογίτες, τους οποίους θεωρούσε σχισματικούς, ακόμα και αιρετικούς! Θεωρούσε την παύση της «κοινωνίας» με τους κακοδόξους επισκόπους, μόνο ως δικαίωμα των πιστών, και όχι ως υποχρέωσή τους. Δεν ήθελε να ακούσει για παύση «κοινωνίας» με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς!
Φαίνεται ότι τον αντι- παλαιοημερολογιτισμό τον μετέδωσε σ’ αυτόν ο συμπατριώτης του π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, τον οποίο εκτιμούσε βαθύτατα. Ο π. Ιωήλ έγραψε ένα μικρό βιβλίο για το Παληό Ημερολόγιο. Σ’ αυτό εξέτασε το Παλαιό Ημερολόγιο κυρίως ως αστρονομικό ζήτημα!
Ο π. Επιφάνιος κατέστη ο περισσότερο γνωστός αντι- παλαιοημερολογίτης. Σ’ αυτό τον βοήθησαν όχι μόνο οι πολλές γνώσεις του, αλλά και οι πολλές του ικανότητες, ώστε με λογικά επιχειρήματα να μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του και εκεί ακόμα που τυχόν δεν είχε δίκηο. Από την άλλη μεριά η επίσημη εκπροσώπηση της Εκκλησίας του Παλαιού Ημερολογίου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ μέχρι σήμερα να αντικρουστούν συστηματικά οι απόψεις αυτές του π. Επιφανίου.

στ. Είναι χαρακτηριστική μιά επιστολή, που έστειλε ο π. Επιφάνιος σε κάποιο αγιορείτη μοναχό, ονόματι Νικόδημο, παληό πνευματικό του τέκνο. Ο μοναχός αυτός ζήτησε τη γνώμη του για το αν θα πρέπει να παύσει η συνοδεία του το μνημόσυνο του Αθηναγόρα.
Ο π. Επιφάνιος στην απάντησή του αυτή δέχεται μεν την παύση του μνημοσύνου του Αθηναγόρα, αρνείται όμως την προσχώρηση στους «Ζηλωτές» (δηλ. τους Παλαιοημερολογίτες). Την επιστολή αυτή ξαναδημοσιεύει σε συνέχειες η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος». ΄Εχει δε διαφημιστεί τόσο πολύ η επιστολή αυτή, ώστε έγινε το εντρύφημα κάθε Νεοημερολογίτη.
Μεταγενέστερα όμως, όταν εξ αιτίας του π. Ιωάννη Ρωμανίδη γνώρισα κάπως την Πατερική Θεολογία, διαπίστωσα πόσο ανερμάτιστη είναι η επιστολή αυτή. Μπορώ να πω, ότι σχεδόν όλα τα στοιχεία και οι ισχυρισμοί της είναι ανιστόρητοι και αθεολόγητοι. Σκέφτηκα πολλές φορές να την αντικρούσω με τα νεώτερα δεδομένα. Δεν το απεφάσισα όμως για συναισθηματικούς, και άλλους λόγους.
Πάντως οι απαράδεκτες από πλευράς Πατερικής Παραδόσεως αυτές απόψεις του π. Επιφανίου, επηρέασαν και επηρεάζουν αρνητικά μέχρι σήμερα πολύ κόσμο, θεολόγους, κληρικούς και μοναχούς, «γεροντάδες», όπως και τον π. Παΐσιο, όπως έλεγε ο ίδιος σε γνωστό μου μοναχό.

ζ. Είναι χαρακτηριστικά δύο περιστατικά, που μου ανέφερε ο ίδιος ο π. Επιφάνιος:

Το πρώτο αφορά τον τότε αρχιμανδρίτη και νυν πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος είχε αποφασίσει κάποτε να γυρίσει με το Παληό Ημερολόγιο. ΄Οταν το έμαθε ο π. Επιφάνιος τον μετέπεισε με την διαλεκτική ικανότητα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι παληότερα ο π. Επιφάνιος με τον τότε αρχιμ. Αυγουστίνο Καντιώτη είχε πάει στην Κερατέα, όπου διέμενε ο παλαιοημερολογίτης επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, για να τον συμφιλιώσει με τον ηγέτη της Εκκλησίας του Παλαιού Ημερολογίου Μητροπολίτη πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη, για τη διένεξή τους του 1937, περί του αν οι Νεοημερολογίτες κατέστησαν από το 1924 σχισματικοί. ΄Οταν τον ρώτησα πως το έκανε αυτό, αφού θεωρεί τους Παλαιοημερολογίτες σχισματικούς και «εκτός Εκκλησίας», μου απάντησε ότι πήγε μόνο ως συνοδός του π. Αυγουστίνου. Περί τούτου γράφει σχετικά ο θεολόγος Σταύρος Καραμήτσος στο βιβλίο του « Η αγωνία στον κήπο της Γεσθημανή».

η. Το δεύτερο περιστατικό αφορά τον μακαριστό π. Φιλόθεο Ζερβάκο, που είναι μιά σπουδαία μορφή του μοναχισμού.
Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος πάντα συμπαθούσε το Παληό Ημερολόγιο. Ήδη, από το 1924 συμβούλευε τα μοναστήρια ν’ ακολουθούν το Παληό. Και υποσχόταν ότι και ο ίδιος θα το ακολουθούσε. Πράγματι, κάποτε προτού το αποφασίσει, ανέβηκε στην κορυφή ενός βουνού και εκεί κάθησε προσευχόμενος όλη τη νύκτα. Ζητούσε να τον φωτίσει ο Θεός, αν θα πρέπει να προσχωρήσει στην Εκκλησία του Παληού Ημερολογίου, ή όχι. Και πράγματι τη νύκτα εκείνη, όπως έγραψε ο ίδιος, άκουσε μέσα του μια φωνή, που του είπε:
- Το Παληό είναι το ορθό!
Τη φωνή αυτή θεώρησε φωνή του Θεού. Αμέσως γύρισε αυτός και το
μοναστήρι του με το Παληό. Ο π. Επιφάνιος στενοχωρήθηκε πολύ με την απόφαση αυτή του π. Φιλόθεου Ζερβάκου. Φρόντισε, όσο μπορούσε μαζί με άλλους και τον μετέστρεψαν πάλι στο Νέο!
Και τη «φωνή του Θεού», που άκουσε ο μακαριστός γέροντας, κανένας δεν την αναφέρει σήμερα. Αν η φωνή αυτή του έλεγε, να πάει με το Νέο Ημερολόγιο, δεν θα υπήρχε αντι –παλαιοημερολογίτης, που να μην την έχει κάνει φλάμπουρο και ... ταμπούρλο!

θ. Ο π. Επιφάνιος για τη στάση του αυτή απέναντι στους Παλαιοημερολογίτες επικαλούνταν ως επιχείρημα το ότι δημιούργησαν σχίσμα στην Εκκλησία, το οποίο δεν ξεπλένει, όπως τόνιζε, ούτε αίμα μαρτυρίου, κατά τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο.

Όταν σε κάποια συζήτησή μας έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου της Ορθοδοξίας από τους Λατινόφρονες Πατριάρχες, μου είπε:
- Αχ, να μην υπήρχαν αυτοί οι Παλαιοημερολογίτες και θα έβλεπες, τι θα έκανα!
Έκπληκτος, του απάντησα:
- Πάτερ μου, υπόθεσε, πως δεν υπάρχουν οι Παλαιοημερολογίτες. Γιατί δεν κάνεις αυτό που προστάζουν οι Κανόνες κι’ οι Πατέρες; Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολεμάς όσους έκαμαν αυτό, που λένε οι Πατέρες;
Μετά από αυτά, δεν δόθηκε άλλη συνέχεια στη συζήτησή μας.

ι. Μιά άλλη δε φορά, ο «Ορθόδοξος Τύπος» είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με φοβερά στοιχεία για τη διάβρωση της Ορθοδοξίας από τον Οικουμενισμό. Ο π. Επιφάνιος έτυχε να λάβει γνώση του φύλλου της εφημερίδας αυτής μιά μέρα προ της κυκλοφορίας της. Ανησύχησε πολύ από το δημοσίευμα αυτό. Φοβήθηκε, μήπως το εκμεταλλευτούν οι Παλαιοημερολογίτες. Έπεισε τους υπευθύνους της εφημερίδας αυτής να πολτοποιήσουν το τεύχος αυτό και ανέλαβε τα έξοδα για την εκτύπωση νέου, χωρίς το επίμαχο δημοσίευμα!

ια. Από την άλλη μεριά, ο π. Επιφάνιος εκμεταλλεύονταν ορισμένες άστοχες ενέργειες Παλαιοημερολογιτών για να πλήξει την Εκκλησία τους. Είχαν όμως και κάποια δικαιολογία οι άνθρωποι αυτοί, γιατί βρίσκονταν σε διωγμό από τους επισκόπους της κρατικής Εκκλησίας. Ακόμα, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι Παλαιοημερολογίτες, πολλές φορές, δεν είχαν και την καλύτερη εκπροσώπηση. Αυτό έδωσε πολλές φορές ευκαιρίες στον π. Επιφάνιο για οξεία κριτική σε βάρος τους. Εγώ, όμως αν και δεν ήμουνα την εποχή εκείνη Παλαιοημερολογίτης, τους βοηθούσα, όσο μπορούσα. Αυτό ενοχλούσε τον π. Επιφάνιο. Γι’ αυτό σε μια συζήτηση μου είπε:
- Θα πας στη κόλαση, γιατί γίνεσαι αιτία, η μισή Ελλάδα να είναι με το
Παληό!
Του απάντησα:
- Ευτυχώς, πάτερ μου, γιατί η άλλη μισή Ελλάδα, εξ αιτίας σου, είναι με
τον...πάπα!

ιβ. Πατά ταύτα, παρά τις διαφωνίες μας, τον αγαπούσα και με αγαπούσε
ιδιαίτερα. Δεν υπήρχε μέρα, που να μην επικοινωνήσουμε τουλάχιστο τηλεφωνικά, και μάλιστα όχι μιά φορά, άλλα και δυό και τρεις φορές.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με τον π. Επιφάνιο ήταν ότι πολλές φορές, μολονότι ήταν όντως σοφός άνθρωπος, ζητούσε τη γνώμη μου, και ενίοτε, άλλαζε τη δική του. Νομίζω ότι τον αδίκησαν οι περιστάσεις της εποχής του, μέσα στις οποίες έζησε. ΄Ηταν κι’ αυτός «τέκνο της εποχής» του.
Είμαι βέβαιος, πως αν ζούσε σήμερα ο π. Επιφάνιος, θα άλλαζε στάση σε πολλά πράγματα. Ήταν τίμιος άνθρωπος. Αν ζούσε τώρα, θα λάμβανε υπόψη του τα σημερινά δεδομένα της προδοσίας της Ορθοδοξίας από τους ανάξιους ποιμένες της. Πιστεύω πως θα συμφωνούσαμε στις αντιδράσεις μας, απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση.
Τότε, πίστευε, ότι όλοι οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, ίσως πλην ενός, του τότε Μητροπολίτη Περιστερίου Αλέξανδρου, ήταν αντιπαπικοί και αντιαθηναγορικοί!
Σήμερα όμως, που θα έβλεπε πως με τη γραμμή, που αυτός χάραξε και υιοθέτησαν οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι, πνευματικοί, γεροντάδες, μοναχοί, θεολόγοι και λαϊκοί, όλοι οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, πλην ενός ίσως, είναι φιλοπαπικοί και φιλοπατριαρχικοί, αλλά και Λατινόφρονες, θα αντιμετώπιζε διαφορετικά αυτά τα θέματα.. Όταν θα διαπίστωνε ότι ήδη έγινε η Ένωση των Εκκλησιών, θα είχε αλλάξει γνώμη και τακτική!
Είμαι μάλλον βέβαιος, πως θα είμασταν σήμερα σ’ ένα κοινό μέτωπο! Κρίμα, που δεν ζει σήμερα αυτός άνθρωπος!
Κρίμα!

Η ταχεία βιοψία και η ταχεία διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου

http://kyprianoscy.blogspot.gr/


Σάββατο, 30 Μαρτίου 2013, και η κρατική ΝΕΤ παρουσιάζει σε επανάληψη εκπομπή για τις Μεταμοσχεύσεις. Καλεσμένοι ο ιατρός πρόεδρος του ΕΟΜ κύριος Χατζής, ο μητροπολίτης Μεσογαίας/Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου και μια νεαρά, λήπτρια οργάνου καρδιάς. Την εκπομπή συντονίζουν δυο γυναίκες δημοσιογράφοι. Η διαφωτιστική προπαγάνδα των Μεταμοσχεύσεων σε επανάληψη και σε όλο το μεγαλείο. Η κρατική ΝΕΤ ουδέποτε θα διανοείτο να εκθέσει απόψεις εντελώς διαφορετικές. Ίσως, επειδή εκθέτουν ανεπανόρθωτα το ευλογούμενο υπό της εκκλησίας έργο της επιστήμης.

Η ενημέρωση μονόπλευρη όπως πάντα, αφήνει στην άκρη ερωτήματα που μόνο ένας γνώστης του αντικειμένου από επιστημονικής, αλλά και θεολογικής, πλευράς θα μπορούσε να θέσει. Τα κρίσιμα ερωτήματα ελαχιστοποιούνται από τις δυο δημοσιογράφους και μειώνονται ακόμη περισσότερο, με τις κατευθύνσεις - το λιγότερο αδέξιες και απαράδεκτες - που δίνουν οι καλεσμένοι ομιλητές. Όλα όμως παρακάμπτονται και διαγράφονται με την παρουσία της νεαρής λήπτριας του οργάνου. Που έζησε, ενώ κάποιος άλλος πέθανε λίγο πριν της ώρας του. Τα μηχανήματα χρησιμοποιήθηκαν για να τον σώσουν ταχέως, αν και η κατάσταση του ασθενή μόνο ταχύτητα δεν χρειαζόταν.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με την ταχεία βιοψία, σήμερα έχουμε και την ταχεία διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου. Βέβαια, ουδεμία η ομοιότης της ταχείας βιοψίας με την ταχεία διάγνωση του νεοθανάτου. Η πρώτη αποσκοπεί μεν στην άμεση διάγνωση, για να γνωρίζει όμως ο χειρουργός αν πρέπει να προβεί σε μείζονα χειρουργική επέμβαση ή όχι. Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή του εγκεφαλικού θανάτου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Είναι πολύ πιο σύνθετα και περίπλοκα. Διότι έχουμε στα μηχανήματα έναν άρρωστο διασωληνωμένο, τον οποίο προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε θεραπευτικά (με ό,τι διαθέτουμε), παράλληλα όμως βρίσκεται σε κατάσταση νωτιαίας καταπληξίας ή άλλου είδους τραυματικής αιτιολογίας
shock (εγκεφαλική θλάση).

Η διάγνωση στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί να είναι ταχεία. Χρειάζεται χρόνος για να εκτιμηθεί η θεραπευτική αγωγή, αλλά και η διάγνωση, ως προς το μέγεθος και την έκταση της βλάβης. Αυτός όμως ο χρόνος δεν παρέχεται στους ασθενείς με τραυματικό
shock. Επείγει οι εντατικολόγοι γιατροί να θέσουν γρήγορα και άμεσα, αν και αυτό είναι λίαν δύσκολο, τη διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου.  Για να μην μακραίνει ο λόγος, δεν θα εκθέσω τις αιτίες που καθιστούν δύσκολο το έργο της άμεσης διάγνωσης του νέου είδους θανάτου. Θα γράψω μόνο ότι, τα διαγνωστικά τεστ στα οποία υποβάλλονται οι ασθενείς αυτοί, πιστοποιούν με έμμεσο τρόπο - συγκριτικά με τη βιοψία - και όχι άμεσο, την έκταση της εγκεφαλικής βλάβης. Ειδικότερα του στελέχους και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου έχουμε έκχυση της εγκεφαλικής ουσίας ή τραύμα δια πυροβόλου. Ασφαλώς, εδώ, η μονάδα εντατικής δεν έχει κανένα λόγο.  Συνεπώς, ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της ταχείας βιοψίας και της ταχείας διάγνωσης του εγκεφαλικού θανάτου.

Προφανές λοιπόν είναι ότι οι ασθενείς με τραυματικό
shock
πρέπει να διαγνωστούν ταχύτατα ως πάσχοντες από εγκεφαλικό θάνατο. Διότι όσο περνά η ώρα τα όργανα αρχίζουν να χαλάνε λόγω "νευροτρόπων ορμονών", όπως ομολόγησε ο πρόεδρος του ΕΟΜ κ. Χατζής.

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος :


Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΖΗΤΕΙ ΜΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ

E-mail Εκτύπωση PDF
1Με μία 31 σέλιδη επιστολή, στα ελληνικά και στα αγγλικά, με όλο το ιστορικό και με τα γεγονότα που έπληξαν το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων προ 8 ετίας, ο έγκλειστος σήμερα στο κελί του στους Αγίους Τόπους, Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος ζητάει σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου για να αναγνωρίσει ως ανυπόστατη την εκθρόνισή του το 2005 και να δρομολογήσει την επάνοδό του στον Πατριαρχικό Θρόνο.

Διαβάστε την επιστολή:

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

π. Θεόδωρος Ζήσης - Τα αναθέματα...

Psalm 33 I will bless the Lord- Ψαλμός 33 Ευλογήσω Τον Κύριον


Ο παραλυτικός


Με τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου συνάπτεται άμεσα και η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.  Φαίνεται μέσα από τη διήγηση ότι η προσωπική συνάντηση του ανθρώπου με το Χριστό που διέρχεται σίγουρα μέσω της πίστεως, είναι η δυνατότητα μετοχής του στη ζωή του Θεού εν Χριστώ Ιησού που αποτυπώνει την προοπτική θέωσης του ανθρώπου. Όπως μπορούμε να διακρίνουμε, ο Χριστός προσφέρει συγχώρηση των αμαρτιών όταν ο άνθρωπος, όπως ο παραλυτικός της περικοπής, είναι ανοικτός και αποδέχεται την κοινωνία της αγάπης του. Με τη θεϊκή προσταγή του ο Κύριος, «έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου», βοηθεί τους ανθρώπους να ανακαλύψουν την πατρική του αγάπη. Αγαπητοί αδελφοί, ισχυρή είναι η βάση της Ορθόδοξης Πίστης μας όπως εκφράζεται μέσα από την θεραπεία του Παραλυτικού αλλά και μέσα από τη διδασκαλία, την αγιότητα και το Εκκλησιαστικό φρόνημα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά το άγιο παράδειγμα του οποίου μας παρακινεί να προσβλέπουμε στα πιο ιερά πνευματικά ανεβάσματα.

http://www.churchofcyprus.org.cy

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σὲ λόγο του περὶ τῶν εἰκόνων μᾶς τονίζει:

«Ὁ διάβολος  ὅταν θέλει νὰ καταστρέψει ἕνα ἄνθρωπο, τυφλώνει τὴν ψυχή του καὶ τὸν νοῦ, γιὰ νὰ μὴ γνωρίζει τὸ καλό. Ἐμεῖς ὅμως ἂς ἐρευνήσουμε τὶς Γραφὲς καὶ τὶς παραδόσεις τῶν Πατέρων καὶ  νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Καὶ ὅπως βρήκαμε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι  νὰ τὴν διαφυλάξουμε καὶ ἔτσι νὰ τὴν παραδώσουμε, καὶ νὰ μὴ χωρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας, μὲ τὸ νά διαβάζουμε ἄλλα καὶ ἄλλα νὰ καταλαβαίνουμε, μήπως ἔλθει ἄλλη γενεὰ καὶ μᾶς ἀναθεματίσει καὶ μᾶς γκρεμίσει, ὡς πιστεύοντας διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς τύπους καὶ νόμους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ πράγματι δὲ θὰ μᾶς ὠφελήσουν καθόλου τὰ πέρατα τῆς γῆς»

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς


Η Εκκλησία μας αύριο προβάλλει ένα μεγάλο και σημαντικό πρόσωπο το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης. Τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που, λόγο του μεγάλου ρόλου, που διαδραμάτισε, η Εκκλησία έχει αφιερώσει τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών. Η Κυριακή αυτή θεωρείται από πολλούς ως συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής της Κυριακής της Ορθοδοξίας γιατί και στις δυο αυτές Κυριακές θριαμβεύει η ορθόδοξη πίστη έναντι της κακοδοξίας.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γεννήθηκε στην Ασία το 1296. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια, πράγμα που του επέτρεψε να σπουδάσει διάφορες σπουδές, όπως φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Τελειώνοντας τις σπουδές του φεύγει για το Άγιο Όρος όπου αρχικά εγκαθίσταται στη μονή Βατοπαιδίου και κατόπιν στη Μεγίστη Λαύρα του αγίου Αθανασίου. Ακολούθως έρχεται στη Βέροια και ασκητεύει σε μια σπηλιά κοντά στη σκήτη του Προδρόμου. Λόγω εισβολής των Σέρβων στη περιοχή ξαναφεύγει και εγκαθίσταται ξανά στο Άγιο Όρος. Το 1346 γίνεται Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης . Έχει γράψει πολλά θεολογικά συγγράμματα καθώς και αρκετές επιστολές προς τους αντιησυχαστές.
Ευρύτερα γνωστός γίνεται μετά το 1334 όταν αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ησυχασμού εναντίον του λόγιου μοναχού Βαρλαάμ του Καλαβρού ο οποίος ειρωνευόταν τις θεωρίες των ησυχαστών, που έλεγαν ότι η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας. Ο Παλαμάς έκανε διάκριση της ουσίας και ενέργειας του Θεού. Η ουσία Θεού του είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη ενώ οι ενέργειες του είναι μεν άκτιστες αλλά καταληπτές.
Αποκαλείται και ως ο θεολόγος της χάριτος του Ακτίστου Φώτος, λόγω της διδασκαλίας του ότι το φώς το οποίο είδαν οι μαθητές του Χριστού στο όρος Θαβώρ, κατά τη μεταμόρφωση του, το βλέπουν και οι ησυχαστές οι οποίοι προσεύχονται με τη νοερή προσευχή προς τον Ιησού « Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε του Θεού ελέησον με τον αμαρτωλό ». Κοιμήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1359 σε ηλικία 63 χρόνων. Σχεδόν αμέσως μετά την κοίμηση του τιμήθηκε ως άγιος. Το λείψανο του βρίσκεται σήμερα στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης, όπου διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος.

Θλιβερά διαπίστωσις.


Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και  η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! 
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….

π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος :

 - «Ένα βήμα» να κάνουν ακόμα (οι οικουμενιστές), και θα δεις τι έχει να γίνει!



Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..…   

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Μέτρον πάντων των μέτρων.

Δι΄ όλα αυτά η σάρκωσις του Λόγου είναι η Αλήθεια όλων των καινοδιαθηκικών αληθειών. Με τον Θεάνθρωπον ίσταται ή πίπτει όλη η Εκκλησία και όλη η Θεανθρωπίνη Οικονομία της σωτηρίας. Αυτό είναι η καρδία και η ψυχή όλων των καινοδιαθηκικών και εκκλησιαστικών έργων, αγώνων, αρετών και γεγονότων, είναι ευαγγέλιον των ευαγγελίων ή μάλλον το Πανευαγγέλιον. Επί πλέον, το γεγονός αυτό και το πανευαγγέλιον αυτό είναι το μέτρον παντός μέτρου. Με αυτό ως με τον ασφαλέστερον κανόνα μετρούνται τα πάντα εις την Εκκλησίαν και εις τον Χριστιανισμόν. Ο μη αναγνωρίζων την σάρκωσιν του Θεού, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, δεν είναι μέλος της Εκκλησίας ή μάλλον είναι αντίχριστος. Αυτό το αλάθητον μέτρον ευαγγελίζεται ο άγιος και χριστοφόρος θεόπτης και γνώστης των θείων μυστηρίων Ιωάννης ο Θεολόγος:  «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ή εκ του Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού, παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστι, και παν πνεύμα ο μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστι, και τούτο εστι το του αντιχρίστου, ο ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστιν ήδη» (Α΄ Ιω. 4, 1-3. 2, 22. Α΄ Κορ. 12, 3).

Ο Κοσμάς :

3. Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

α. Ήμουνα μάλλον δευτεροετής φοιτητής Θεολογίας, όταν γνώρισα τον π.
Επιφάνιο. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη γνωριμία αυτή. Την εποχή εκείνη, που «όλα τάσκιαζε η φοβέρα των οργανώσεων και τα πλάκωνε η σκλαβιά του ευσεβισμού» ήταν το κάτι άλλο. Ανυπόκριτος! Σοφός και ενάρετος! Πολυτάλαντος! Άνθρωπος μεγάλης αγάπης, ακόμα και προς τους εχθρούς του, τους οποίους, όπως έλεγε, προσπαθούσε να «εκδικηθεί» ευεργετώντας τους!
Όταν τον γνώρισα ήταν ακόμα διάκονος. Δεν είχε θέση σε ναό. Έμενε στο ίδρυμα των «Τριών Ιεραρχών», επί της οδού Μενάνδρου 4. Για να εξοικονομεί τα έξοδά του έκανε διορθώσεις στα βιβλία, που εξέδιδε ο εκδοτικός οίκος Παπαδημητρίου. Τότε, τον είχαν πλησιάσει άλλοι δύο φοιτητές. Αργότερα απέκτησε πολλά πνευματικά παιδιά, μεταξύ των οποίων είναι οι σημερινοί Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Συμεών Κούτσας, Έδεσσας Ιωήλ Φραγκάκος, ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών πρωτοπρεσβύτερος Θωμάς Συνοδινός, κ.ά.
΄Οταν μετά από λίγους μήνες χειροτονήθηκε ιερεύς, τον έκανα και εγώ για ένα διάστημα πνευματικό μου.

β. Για το θέμα του παπισμού, που εγώ τότε ενδιαφερόμουνα ιδιαίτερα, ο π. Επιφάνιος δεν ανησυχούσε, όπως όλοι οι πνευματικοί την εποχή εκείνη. Πίστευε, ότι ήταν «νεφύδριο», όπως έλεγε ο Μέγας Αθανάσιος για τον «αρειανισμό». Νόμιζε ότι τα πράγματα θα άλλαζαν γρήγορα, όταν θα πέθαινε ο Αθηναγόρας! Αδυνατούσε να συλλάβει το μέγεθος του προβλήματος. ΄Ηταν άλλωστε άγνωστα τα τόσα στοιχεία, που είναι σήμερα γνωστά σε μας. Παρά ταύτα, και με τα ελάχιστα αυτά στοιχεία, που είχε τότε υπόψη του, έγραφε εναντίον του παπισμού, του οικουμενισμού, του Αθηναγόρα και όλων των φιλενωτικών! Και σ’ αυτό διέφερε από τους άλλους πνευματικούς της εποχής εκείνης.
Αργότερα άρχισε να πιστεύει, ότι ο Αθηναγόρας και ωρισμένοι επίσκοποι του Φαναρίου υπερέβησαν τα όρια ασφαλείας από ένα Ορθόδοξο. Γι’ αυτό, το 1970, υποστήριξε τη διακοπή του μνημοσύνου του ονόματος του Αθηναγόρα. Δεν συμφωνούσε όμως και με τη παύση της «κοινωνίας», με όσους μνημόνευαν τον Αθηναγόρα, γιατί νόμιζε ότι έτσι θα αποκόπτονταν κάποιος από την Εκκλησία.
Ο π. Επιφάνιος είναι εκείνος που εξώθησε τον Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο, με τον οποίο συνδεόταν στενά, να σταματήσει το μνημόσυνο του ονόματος του Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος πράγματι έπαυσε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα το 1970. Το παράδειγμα του Αμβροσίου ακολούθησε τότε και ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Ύστερα, και ο Παραμυθίας Παύλος Καρβέλης. Διατήρησαν όμως «κοινωνία» με όσους εξακολουθούσαν να μνημονεύουν τον Αθηναγόρα. ΄Ετσι, η διακοπή αυτή του μνημόσυνου ήταν «κολοβή» και φαιδρή, γιατί σε μιά γιορτή που μπορεί να συλλειτουργούσε ένας απ’ τους τρεις αυτούς Μητροπολίτες, με κάποιον άλλο Μητροπολίτη των Νέων χωρών, ο μεν ένας δεν μνημόνευε τον Αθηναγόρα, τον μνημόνευε όμως ο άλλος στην ίδια λειτουργία! Οπότε μιά τέτοια διακοπή του μνημοσύνου, που την εισηγήθηκε π. Επιφάνιος, δεν ήταν ιδαίτερα οδυνηρή για τον Αθηναγόρα. Μάλλον, οι πονηροί φαναριώτες θα γελούσαν σε βάρος μας!
Όλα τα βαρυσήμαντα κείμενα του αείμνηστου Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, σχετικά με την διακοπή του μνημόσυνου του Αθηναγόρα, είναι γραμμένα από τον π. Επιφάνιο. Τα κείμενα αυτά, όπως και πολλά άλλα που έγραφε, συνήθως προηγουμένως, προτού τα κυκλοφορήσει, μου τα διάβαζε στο τηλέφωνο, ή μου τα έστελνε σε αντίγραφο, να εκφράσω τη γνώμη μου, ή υποδείξω τυχόν διορθώσεις, που νόμιζα χρήσιμες. Πολλές φορές σε πολλά σημεία διαφωνούσα μαζί του. Τις διαφωνίες μου αυτές, άλλοτε τις αποδεχόταν, άλλοτε όχι!

Β Χαιρετισμοί 2011

Ὁ Ἐκκλησιαστικός καί ὁ κοσμικός χαρακτήρ τῆς νηστείας.


Διανύουμε τὴν ἱερὴ περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς  καλεῖ νὰ ἀγωνιστοῦμε στὸ νοητὸ στάδιο τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα.
Καλούμαστε νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγώνα, προκειμένου νὰ ἀνακαινίσουμε τὸν πεπαλαιωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ φθορὰ ἑαυτό μας. Νὰ κόψουμε τὰ ψυχοκτόνα πάθη μας καὶ νὰ προσθέσουμε στὴν ψυχὴ μας ἀρετές, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς ἐπαναφέρουν στὴν κατὰ φύσιν κατάσταση τῆς ὑπάρξεώς μας. Μία βασικὴ μορφὴ τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα εἶναι καὶ ἡ νηστεία αὐτὴ τὴν κατανυκτικὴ περίοδο. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε τὴ νηστεία ὡς τὴν πλέον ἐνδεδειγμένη μέθοδο καθάρσεως καὶ πνευματικῆς ἀνατάσεως. Εἶναι παρατηρημένο πὼς τὰ τελευταῖα χρόνια ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀσκοῦν τὴ νηστεία κατὰ τὶς περιόδους, ποὺ καθόρισε ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀκόμα καὶ ἐπιχειρήσεις φαγητοῦ
προσαρμόζουν τὰ διαιτολόγια καὶ σερβίρουν νηστήσιμα φαγητά. Τίθεται ὅμως τὸ ἐρώτημα: εἶναι ἆραγε συνειδητὴ ἡ νηστεία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ὡς πνευματικὸς ἀγώνας ἢ περιορίζεται μόνο στὴν τυπικὴ ἀποχὴ ἀπὸ ζωικὲς τροφές; Ἔχει ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα ἢ ἀσκεῖται γιὰ λόγους ὑγιεινῆς καὶ αἰσθητικῆς τοῦ σώματος; Φοβούμαστε πὼς ἰσχύει καὶ στὴν ἄσκηση τῆς νηστείας ἡ κοσμικὴ καὶ ὠφελιμιστικὴ τακτική. Ἡ συνειδητὴ ἐκκλησιαστικὴ  νηστεία εἶναι πρωτίστως πνευματικὸς ἀγώνας, ὁ ὁποῖος δὲν περιορίζεται μόνο στὴν τυπικὴ ἀποχὴ ἀπὸ ζωικὲς καὶ λιπαρὲς τροφές. Ἡ σωματικὴ νηστεία εἶναι προέκταση τῆς ψυχικῆς καὶ πνευματικῆς μας νηστείας, διαφορετικὰ δὲν ἔχει οὐδεμία οὐσιαστικὴ εὐεργετικὴ ἐπίδραση στὸν ἑαυτό μας. Σωματικὴ νηστεία, ἡ ὁποία δὲν συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀποκοπὴ τῶν παθῶν μας καὶ τὶς ἁμαρτωλές μας ἕξεις εἶναι ἀνώφελη καὶ ὡς ἐκ τούτου ξένη ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἀδέλφια μας, συναγωνιστές μας στὶς ἀρετές, αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, ἂς ἀσκήσουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ ὄχι τὴν κοσμικὴ νηστεία, γιὰ νὰ ἔχουμε τὰ σωτήρια ἀποτελέσματά της!

" O. T."

Η καταγγελία του Πανελληνίου Συνδέσμου Νεφροπαθών στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών

http://kyprianoscy.blogspot.gr/

Μετά από την εκπομπή της κας Κανέλλη στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ-1 για τις Μεταμοσχεύσεις και όσα υποστήριξα, το 1993, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Νεφροπαθών έκρινε σκόπιμο να απευθυνθεί στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών προκειμένου "να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για τον συγκεκριμένο ιατρό". Τους ενόχλησε αυτό που είπα, το "let him die", το οποίο με διαφορετικά λόγια ισοδυναμεί με το "δικαίωμα στο θάνατο". Τούτο ισχύει μόνο όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα δυνατά θεραπευτικά μέσα που διαθέτει σήμερα η Ιατρική. Την εποχή όμως που σιωπηρά επικρατούσε εκ μέρους της παγκόσμιας ιατρικής κοινότητας η αποφυγή εφαρμογής της τεχνητής αιμοκάθαρσης, επειδή γνωρίζαμε πού τελικά θα οδηγείτο ο ασθενής αλλά και η οικονομία, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ουδείς αποφάσιζε να συστήσει στους ασθενείς την τεχνητή αιμοκάθαρση. Παρεκτός και ήταν εκατομμυριούχος, όπως στις ΗΠΑ, όπου άρχισε να εφαρμόζεται, για να γενικευθεί τελικά σε όλο τον κόσμο.

Η οικονομία και οι οικονομολόγοι γρήγορα κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι δαπάνες συντήρησης των ασθενών αυτών άρχισαν να αυξάνουν και τα Ταμεία των Δημόσιων Κοινωνικών Ασφαλειών, όπως και αυτά των Ιδιωτικών, άδειαζαν. Η λύση δόθηκε με τις μεταμοσχεύσεις, φαίνεται όμως ότι και εδώ, το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει σε μικρότερο βέβαια βαθμό.

Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα δεν μπορώ να το γνωρίζω. Ούτε μάντης, ούτε προφήτης είμαι. Πάντως δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι οι προοπτικές που ανοίγονται με την παγκόσμια αυτοκρατορία, που προσπαθεί να μας επιβάλει η ελίτ των Τραπεζιτών, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Αυτοί θα καθορίζουν το μέλλον μας, ποιοι θα ζήσουν, ποιοι θα πεθάνουν, ανάλογα με το αν θα έχουμε υπογράψει άρνηση ή κατάφαση στο κοινωνικό αγαθό - εκεί θα μας οδηγήσουν - της δωρεάς των οργάνων μας. Σε λίγο καιρό τα σώματά μας δεν θα μας ανήκουν. Θα τα διαχειρίζεται μια ελίτ τοκογλύφων και δολοφόνων, την οποία θα έχουμε εκλέξει με δημοκρατικές και ελεύθερες διαδικασίες. Δηλαδή, με την ψήφο.

Στο δεσμό που ακολουθεί, μπορείτε να διαβάσετε την καταγγελία του Συνδέσμου Νεφροπαθών και την απάντηση που μου ζήτησε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών. Συνέχεια δεν υπήρξε, αν και η διαφήμιση των μεταμοσχεύσεων δεν σταμάτησε ποτέ να γίνεται, τόσο εκ μέρους της πανεπιστημιακής ιατρικής αδελφότητας (πλέον), όσο και εκ μέρους της Διοικούσας Ιεραρχία της Εκκλησίας (και πάσης Ελλάδος).

Ζητώ τη συγγνώμη και την κατανόηση του αναγνώστη για το πρωτόλειο που καταθέτω. Δεν το επεξεργάστηκα και υπάρχει σωρεία φιλολογικών ή φραστικών λαθών. Όχι όμως και επιστημονικών. Υπόσχομαι να το διορθώσω.

https://docs.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_d2gzN1RtOExDaHM/edit?usp=sharing

Tὸ ζήτημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου…


Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τὸ  “ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας” Φιλιπ. 4, 7 μᾶς νουθετεῖ:

«Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ διαχέει στὴν ψυχὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, κάθε βιωμένο εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ, κάθε πεπραγμένη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ εἰρήνη προέρχεται ἀπὸ τὴν αἴσθηση καὶ τὴν γνώση ὅτι εἶναι θεϊκὰ τέλεια καὶ ἀνθρωπίνως πραγματικὰ λυμένα ὅλα τὰ κύρια ζητήματα τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, δηλαδὴ τὸ ζήτημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου… Γι᾽ αὐτὸ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ πάντα ἡ ἀθάνατη ἀδελφή της, ἡ θεϊκὴ χαρά. Αὐτὲς οἱ δύο μαζὶ κατεβαίνουν στὴν ψυχὴ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴν εὐαγγελικὴ μὲ ζῆλο ζωή, γιὰ τὴν εὐαγγελικὴ δικαιοσύνη».

Spiritual Counsels From Elder Cleopas Ilie of Sihastria Monastery.



—What kind of words are the most potent to benefit others?

The most powerful word for edifying others is practical—the example of our lives. St. Isaac the Syrian says the same: “The speech of works is one thing; beautiful words without deeds, another.” Afterwards he adds: “Many words without works are like an artist who paints pictures of water on the wall but is not able to quench his thirst.’’

—Another man asked Fr. Cleopas: “Father Cleopas, can a virtuous Christian save his family and his village by the holiness of his life?”

How can he not? The more virtuous Christians there are in the world, in a country, in a community, the more that country or community will be preserved from dangers, wars, disturbances, famines, and all kinds of evil. On the other hand, the fewer elect of God there are, the more severe will be God’s chastising blow. Someone asked a certain Saint: ‘’Can one man save a city?’’ ‘’He can,’’ the Saint answered. ‘’The Prophet King David is an example. Listen to what God said: For the sake of David My servant, I will not abandon the city of Jerusalem.’’

Τα πάντα επιβάλλουν εις όλους μας επαγρύπνησιν.


Κατόπιν όλων των ενεργειών των ταγών της Ορθοδοξίας ο κίνδυνος να απαμβλυνθή εις την ψυχήν μας η συνείδησις, ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί καθίσταται μεγαλύτερος. Όταν ονομάζουν την Εκκλησίαν  “πλοίον του Πέτρου”,  όταν αναγορεύουν ένα άνθρωπον αλάθητον, όταν παρεισάγουν εις το Σύμβολον της Πίστεως επινοίας ανθρώπων, όταν δημιουργούν νέα δόγματα άγνωστα εις την Μίαν, Αγίαν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν των πρώτων εννέα αιώνων, όταν στερούν τον λαὸν του Θεού απὸ το Αίμα του Κυρίου, ο Οποίος καλεί τους πάντας να το πίουν, όταν τόσα άλλα
παρόμοια διδάσκουν και πράττουν, δεν είναι αιρετικοί;
Είναι αιρετικοὶ οι Παπικοὶ και εμμένουν εις τας αιρετικὰς καινοτομίας των και τολμούν μάλιστα να τας θεωρούν, συμφώνως προς το  μήνυμα του Πάπα, “ως κληρονομίαν Χριστού”. Είναι αιρετικοὶ και δι᾿ αυτὸ ως αιρετικοὺς βλέπουν ημάς τους Ορθοδόξους και ζητούν να εγκαταλείψωμεν την Ορθοδοξίαν μας, ζητούν με την υπόσχεσιν να μας μεταχειρισθούν “μετ᾿ ευσπλαγχνίας” !
Τα πάντα, λοιπόν, διαλαλούν τον κίνδυνον, που διατρέχομεν συνδιαλεγόμενοι με επιμόνους αιρετικούς και τα πάντα επιβάλλουν εις όλους μας επαγρύπνησιν. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Η αλήθεια είναι το Πρόσωπον του Θεανθρώπου Χριστού.

Εις την Εκκλησίαν εν τω Θεανθρώπω Χριστώ εσαρκώθη, ενηνθρώπησεν, ανθρωποποιήθη όλη η Αλήθεια, δηλαδή έγινεν άνθρωπος. Η Αλήθεια=ο άνθρωπος. Ιδού ποίος είναι ο Χριστός και τι είναι ο Χριστός! Εφ΄ όσον δε ηδύνατο να σαρκωθή όλη η Αλήθεια, και αφού εσαρκώθη, τούτο σημαίνει ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη δια να γίνη το σώμα της Αληθείας, η σάρκωσις της Αληθείας. Όθεν το κύριον μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου είναι το εξής: Το να είναι κανείς άνθρωπος ουδέν άλλο σημαίνει παρά το να είναι η σάρκωσις της Αληθείας, η σάρκωσις του Θεού. δι΄ αυτό, ακριβώς, και έγινε ο Θεός άνθρωπος, παραμένων δια παντός Θεάνθρωπος. Ένεκα τούτου η εν Χριστώ ζωή, δηλαδή η ζωή εν τη Εκκλησία, είναι ζωή εν όλη τη Αληθεία. Ο Χριστός υπάρχει ολόκληρος εν τη Εκκλησία, και ως Λόγος και ως Θεάνθρωπος, ολόκληρος με όλην την Αλήθειάν Του, με όλην την Ζωήν Του, με όλην την Δικαιοσύνην, την Αγάπην και την Αιωνιότητά Του, με μίαν λέξιν, με όλον το πλήρωμα της Θεότητός Του και με όλον το πλήρωμα της ανθρωπότητός Του. Από τον Θεάνθρωπον εγνωρίσαμεν δια πρώτην φοράν εμείς οι άνθρωποι επί της γης, αλλά και οι άγγελοι εις τον ουρανόν, την Αλήθειαν, και γνωρίζομεν ότι Αυτός είναι η Αλήθεια. Απολύτως αληθεύει ο ευαγγελικός λόγος: «η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιω. 1, 17). Σημαίνει ότι η Αλήθεια είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός, η Αλήθεια είναι το δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Αυτή λοιπόν δεν είναι ούτε έννοια, ούτε σκέψις, ούτε λογικόν σχήμα, ούτε ενέργεια της λογικής, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε ανθρωπότης ή ο,τιδήποτε το ανθρώπινον, ούτε είναί τι το κριστόν, ούτε όλοι οι ορατοί και αόρατοι κόσμοι, αλλά τι το ασυγκρίτως και αμετρήτως υψηλότερον απ΄ όλα αυτά: Η Αλήθεια, η Αιώνιος και Υπερτέλειος Αλήθεια εις τον κόσμον μας, δι΄ αυτού δε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους, είναι αυτό το ιστορικόν Πρόσωπον του Θεανθρώπου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ένεκα τούτου ο Κύριος Ιησούς αναγγέλει περί του εαυτού Του εις το ανθρώπινον γένος το εξής αγιοτριαδικόν ευαγγέλιον:  «Εγώ ειμι η Αλήθεια» (Ιω. 14, 6. Πρβλ. Εφ. 4, 24. 21). Αφού, πάλιν, Αυτός είναι η Αλήθεια, τότε Αλήθεια είναι και το σώμα Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η Κεφαλή. Εκ τούτου και το θαυμαστόν και χαρμόσυνον μήνυμα του χριστοφόρου Αποστόλου του λέγοντος ότι η «Εκκλησία Θεού ζώντος» είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3, 15). Ιδού διατί δεν δύνανται να αφανίσουν την Εκκλησίαν και την Αλήθειάν της οι αχθροί της, όποιοι και αν είναι αυτοί, από την γην ή τον Άδην προερχόμενοι. Δια του Θεανθρώπου Χριστού αυτή είναι υπερτέλεια και παντοδύναμος, θείως παννικήτρια και αθάνατος, ως τοιαύτη απελευθερώνει τον κάθε άνθρωπον από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, απ΄ αυτό το τρισσόν και τρισκατάρατον ψεύδος, εξασφαλίζουσα την αθανασίαν και δίδουσα την αιώνιον ζωήν εις έκαστον χριστιανόν ιδιαιτέρως και εις όλους μαζί. Το πραγματοποιεί αυτό αγιάζουσα, χριστοποιούσα και θεανθρωποποιούσα το ανθρώπινον είναι, δια μέσου των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Τούτο μαρτυρεί το θείον στόμα του Σωτήρος δια του πανσωστικού μηνύματός του: «Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. 8, 32). Έχει δίκαιον, λοιπόν, ένας Πατήρ της Εκκλησίας όταν λέγη: «Η δε Εκκλησία της αληθείας εστί σύστασις. Πάντα γαρ εν αυτή τελούμενα αληθινά και ουδέν σκιώδες» (Θεοφυλάκτου, PG. 125,  c. 49 C). 

Τά ἐγκλήματα τῶν Ἰησουϊτῶν ἐναντίον τῶν Ἑλληνορθοδόξων


ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ Α´
Τό διαβόητον τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν ἀποτελεῖ τήν «ὁμάδα κρούσεως» τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ
Τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου–Καθηγητοῦ
Ο ΠΡΩΗΝ πάπας Βενέδικτος 16ος εἶναι πλέον παρελθόν. Ἀναγκάστηκε νὰ παραιτηθεῖ ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἀπίστευτων σκανδάλων, τὰ ὁποῖα ἐδῶ καὶ δεκαετίες ὄχι ἁπλὰ συμβαίνουν, ἀλλὰ κυριαρχοῦν στὸ «κράτος τοῦ Θεοῦ».
Ἤτοι τῶν χιλιάδων κακοποιημένων ἀθώων παιδιῶν ἀπὸ πληθώρα παιδοφίλων φραγκοπαπάδων, τοὺς πακτωλοὺς κατάχρησης ἀπὸ τὶς τράπεζες τοῦ Βατικανοῦ. Ἀναφέρουμε ἐπίσης καὶ τὶς φῆμες γιὰ ὄργια ὁμοφυλόφιλων «κληρικῶν» μέσα στὸ Βατικανό, οἱ ὁποῖες ἔφεραν στὸ φῶς μία ἀπίστευτη ἠθικὴ μπόχα, τὴν ὁποία, ἀπʼ ὅτι φαίνεται, δὲν τὴν ἄντεξε ὁ Βενέδικτος καὶ ἀποχώρησε, ἀποδεικνύοντας πὼς δὲν ἦταν ἱκανὸς νὰ σπάσει τὰ ἀφορμισμένα ἀποστήματα τῆς «Ἁγίας Ἕδρας».

Τὸ «κράτος τοῦ Θεοῦ» δὲν ἔμεινε χωρὶς τὸ βασιλιά του. Καὶ τί βασιλιάς! Τὴν ἀπολυταρχία του, θὰ τὴ ζήλευαν καὶ οἱ πιὸ αὐταρχικοὶ βασιλιάδες τοῦ μεσαίωνα!Ἡ Κούρια τῶν καρδιναλίων, δηλαδὴ τῶν πριγκίπων τοῦ κρατικοῦ φεουδαρχικοῦ ἀπολιθώματος, ἐξέλεξε νέο πάπα, τὸν ἀργεντινὸ «ἀρχιεπίσκοπο» Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, μὲ τὸ ὄνομα: Φραγκῖσκος ὁ Α΄. Καὶ γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἕνας ἀκόμη σφετεριστὴς καὶ καταληψίας ἀνέβηκε στὸ θρόνο τοῦ παλαίφατου Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, τὸ ὁποῖο τελεῖ σὲ αἰχμαλωσία ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια ἀπὸ τοὺς Φράγκους αἱρετικοὺς καὶ τοὺς διαδόχους τους!Αὐτὸ ἂς μὴ τὸ ξεχνᾶμε ποτέ!
H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more