ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΕΛΕΗΜΟΝΕΣ

Κάποτε, στο κάστρο της Αφρικής, ζούσε ένας χριστιανός πολύ πλούσιος, ο Πέτρος, ο οποίος όμως ήταν σκληρόκαρδος και ανελεήμονας. Ήταν τόσο άσπλαχνος, που κυριολεκτικά, δεν έδινε ούτε του αγγέλου του νερό.
Μια μέρα, οι ζητιάνοι του κάστρου συγκεντρώθηκαν σʼ ένα απόμερο σημείο κι εκεί, μετρώντας τις εισπράξεις της ημέρας, συζητούσαν τι τους έδιναν ως ελεημοσύνη.
Όταν αναφέρθηκε το όνομα του Πέτρου, όλοι δήλωσαν πως δεν είχαν δει τίποτα από τα χέρια του. Ακούγοντας αυτές τις δηλώσεις για έναν τόσο πλούσιο άρχοντα,  ένας αρχάριος ζητιάνος τους χαρακτήρισε ανίκανους για την τέχνη της επαιτείας ( ζητιανιάς) και απεφάσισε να πάει ο ίδιος και νʼ αποσπάσει ελεημοσύνη απʼ αυτόν τον τόσο άκαρδο
 
άνθρωπο. Ζήτησε, μάλιστα, να βάλουν και στοίχημα, αν τα κατάφερνε, να του δώσουν οι άλλοι ζητιάνοι όλες τις εισπράξεις της ημέρας εκείνης κι αν έχανε, να τους δώσει αυτός με την σειρά του τις εισπράξεις μιας εβδομάδας. Η συμφωνία κλείστηκε και ο θαραλλέος ζητιάνος πήγε στο σπίτι του άρχοντα Πέτρου.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Agni Parthene (Complete) - Simonopetra Monastery


Coffee with Sister Vassa (September 2)


Mνημόνευση του λατινόφρονα κ. Βαρθολομαίου, που μνημονεύει τον Πάπα ως αγιώτατο Επίσκοπο Ρώμης, σημαίνει ότι η Εκκλησία μας είναι εκκλησία Πλάνης:

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας. Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Αναμφιβόλως αι αρχαί και αι δυνάμεις της ευρωπαϊκής κουλτούρας και του πολιτισμού είναι Χριστομάχοι. Επί πολύν καιρόν διεμορφούτο ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου έως ότου αντικατέστησεν ούτος τον Θεάνθρωπον Χριστόν με την φιλοσοφίαν και την επιστήμην του, με την πολιτικήν και την τεχνικήν του, με την θρησκείαν και την ηθικήν του. Δια των συγχρόνων τεχνικών μέσων και πολιτικο-κοινωνικών επαναστάσεων, αι οποίαι είναι και αυταί γέννημα και θρέμμα της τοιαύτης της Ευρώπης, ο τοιούτος τύπος του ευρωπαίου ανθρώπου καθίσταται πρότυπον του τελείου ανθρώπου καθ΄ άπασαν την οικουμένην! Ούτως, ωσάν να πραγματοποιήται ενώπιόν μας ο τραγικός λόγος της Αποκαλύψεως: «Εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής πέπωκαν πάντα τα έθνη, και οι βασιλείς της γης μετ΄ αυτής επόρνευσαν, και οι έμποροι της γης εκ της δυνάμεως του στρήνους αυτής επλούτησαν» (Αποκ. 18, 3). Και η Ευρώπη τι σπουδαίον έκαμε δια να την αγαπήσουν τόσον; Εχρησιμοποίησε τον Χριστόν «μόνον ως γέφυραν εκ της μη πολιτισμένης εις την πολιτισμένην βαρβαρότητα, δηλαδή εκ της ατέχνου εις την έντεχνον βαρβαρότητα!» (Episkop Nikolaj Reci o Svecoveky, σ. 334).                                                                                                                                       

«Απέσταλκέ με…κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν»

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ
                                                                             
Ο χρόνος σε φάση ευλογίας

Η Εκκλησία μέσα από τη σοφία της ξεδιπλώνει μπροστά μας τις πιο ευλογημένες προοπτικές, προκειμένου να επιτυγχάνεται μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής μας με τον ανώτερο προορισμό στον οποίο μάς έταξε η αγάπη του Θεού.  Σήμερα, λοιπόν, η μητέρα μας Εκκλησία μάς ξανοίγει στους ορίζοντες του καινούργιου, οι οποίοι παραπέμπουν σε ανεπανάληπτες ευκαιρίες για να επανατοποθετήσουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη αξιοπιστία και σιγουριά στις σταθερές της αιωνιότητας. Να επιτρέψουμε δηλαδή σ’ αυτόν να βιώνει τον χρόνο, όχι βέβαια στον εφιάλτη της ανασφάλειας της φθοράς και του θανάτου –στοιχεία που ζώνουν από παντού στην καθημερινή μας ζωή- αλλά ως εμπειρία και πρόγευση του αιωνίου, δηλαδή της παρουσίας του Θεού σε κάθε στιγμή  και σε κάθε μας βήμα.
Το νόημα της ημέρας εστιάζεται στην υψηλή πρόσκληση που μάς απευθύνει η Εκκλησία να βιώσουμε τον χρόνο στην προοπτική και την αιώνια αξία του καινούργιου. Εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του νέου εκκλησιαστικού έτους, όπως καθιερώθηκε εδώ και πολλούς αιώνες. Η σημασία της Ινδίκτου, όπως αυτή πέρασε και στα ρωμαϊκά χρόνια, συνίστατο στην απαρχή του νέου έτους από άποψης χρόνου.  Οι Ρωμαίοι προσδιόριζαν το νέο χρόνο και τον συνέδεαν με γεωργικές δραστηριότητες και ειδικότερα με τη σπορά. Ο ενιαυτός είναι δανεισμένος  από το ομηρικό ρήμα «ενιαύω», που σημαίνει αναπαύομαι, ξεκουράζομαι. Στην Παλαιά Διαθήκη και ειδικότερα στο Λευιτικό , εντοπίζεται διάταξη, η οποία χαρακτηρίζει άγιο κάθε «ιωβηλαίο»  έτος, δηλαδή το πεντηκοστό έτος που έρχεται ως επιστέγασμα επτά εβδομάδων ετών. Η είσοδος του αγίου έτους σημαινόταν με σάλπιγγες και προσελάμβανε ένα χαρούμενο και ευφρόσυνο χαρακτήρα. Κάθε 50 χρόνια με σκοπό την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής απελευθερώνονταν οι Εβραίοι δούλοι, χαρίζονταν δυσβάστακτα χρέη και επίσης τα διάφορα προϊόντα δεν συγκεντρώνονταν πλέον στις αποθήκες των μεγαλοϊδιοκτητών, αλλά είχε πρόσβαση σ’ αυτά όλος ο κόσμος και κυρίως οι πτωχοί άνθρωποι.
Ποιοτικό περιεχόμενο
Πώς όμως συνδέονται τα γεγονότα με τον Χριστό και την Εκκλησία;  Ένας πρώτος συσχετισμός εξακριβώνεται αν καταφύγει κάποιος στα Προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.  Ο προφήτης Ησαϊας αναφέρει για το Μεσσία: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με…κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Σύμφωνα με τους προφητικούς αυτούς λόγους, ο «ενιαυτός του Κυρίου» αποβλέπει όχι μόνο στην τακτοποίηση υλικών αγαθών και βιοτικών μεριμνών αλλά στην πνευματική ανύψωση του ανθρώπου. Την ένταξή του δηλαδή στην προοπτική της αιωνιότητας. Σε μια τροχιά που ο χρόνος παύει πλέον να κυλά μέσα στην τραγικότητα και τον εφιάλτη της φθοράς και του θανάτου, αλλά αναδεικνύεται ως ροή ευκαιριών για ν’ ανυψωθεί υπαρξιακά ο άνθρωπος και ν’ αναπαύεται αιωνίως στις αγκάλες της αγάπης του Θεού. Τότε ο καινούργιος χρόνος κηρυσσόταν ως έτος αφέσεως των χρεών και άλλων συναφών υποχρεώσεων. Απελευθερώνονταν οι άνθρωποι από δυσβάστακτα βάρη και χρέη που τους γονάτιζαν και τους οδηγούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Όπως βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει και σήμερα με την κρίση που μαστίζει την ανθρωπότητα, όχι μόνο σε οικονομικό αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο. Ο χρόνος στον χώρο της Εκκλησίας είναι πάντα καινούργιος και αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο, πέραν από ένα ανιαρό και επιφανειακό πέρασμά του. Με την αξιοποίησή του ο άνθρωπος απελευθερώνεται τώρα από τα δεσμά της αμαρτίας και καταξιώνεται ως πρόσωπο, με την ανεκτίμητη αξία του ως εικόνα του Θεού. Γιατί ακριβώς αξιώνεται να εγκολπώνεται την αγάπη Του σε μια συναρπαστική και βαθιά υπαρκτική συνάντηση μαζί Του.

Αγαπητοί αδελφοί, το πέρασμα από τον παλιό στον καινούργιο χρόνο όταν δεν υπάρχει ο Χριστός στη ζωή του ανθρώπου, σημαίνει σκλαβιά και υποδούλωση. Σημαίνει μια ψυχοφθόρα βίωση των πραγμάτων. Αντίθετα, αποδοχή της αγάπης Του, συνιστά απελευθέρωση από την καταδυνάστευση της αμαρτίας,  που παραπέμπει  στη φοβερότερη μορφή δουλείας. Ο Χριστός είναι τελικά εκείνος που ελευθερώνει τον σκοτισμένο  νου του ανθρώπου και επανασυνδέει όλες τις τεθραυσμένες ψυχοσωματικές δυνάμεις του και του χαρίζει την ελευθερία στην αυθεντικότερη μορφή της. Το παλιό «ιωβηλαίο έτος» ονομάζεται τώρα «ενιαυτός Κυρίου». Δηλαδή, ο Θεός αρέσκεται στην προσφορά αγάπης σε όλους τους ανθρώπους. Ας αφήσουμε επομένως πρόσφορο έδαφος στην καρδιά μας για να καρποφορήσει ο «ενιαυτός του Κυρίου», με την κάθε ευλογημένη στιγμή που συνεπάγεται το πέρασμά του.

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.


Ό προφήτης Νάθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως του Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε την μετάνοια. Αντί βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε σε χώμα και στάκτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάκτη, αλλά και έφαγε στάκτη, καθώς ο ίδιος λέει:            «Σ π ο δ ό ν ωσεί άρτον έ φ α γ ο ν και το πόμα μου μετά κλαυθμού ε κ ί ρ ν ω ν». Έλιωσε με τα δάκρυα τα μάτια, πού έγιναν αφορμή να συλλάβη την αισχρή επιθυμία: «Λούσω καθ' έκάστην νύκτα την κλίνην μου εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» 
Άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει την νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Εάν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωσε την μετάνοιά του, εσύ ο απλός άνθρωπος δεν θα εξομολογηθείς;
 
Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλιτώσει φεύγοντας προς το Όρος των Ελαιών, σαν να προσευχόταν στον Λυτρωτή, πού έμελλε από εκεί να αναληφθεί στους ουρανούς. Στην δύσκολη μάλιστα αυτή περίσταση ο Σεμεΐ του ξεστόμιζε υβριστικά λόγια. Ό Δαβίδ όμως τον αντιμετώπισε με ταπείνωση και καρτερία λέγοντας: «Α φ ή σ τ ε  τον. Ο Θεός του επιτρέπει να με  υ β ρ ί ζ η». Γνώριζε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες εκείνου πού συγχωρεί τους άλλους.
 

Του Αγίου ΙΣΑΑΚ του Σύρου

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια. Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλειά σου, γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μʼ αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι η αυτή γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών, απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν. 

Μη θυμώσεις μαζί μου, που σου λέω την αλήθεια. Ποτέ δε ζήτησες με όλη σου την ψυχή την ταπείνωση. Αν θέλεις, έλα στον τόπο της και θα δεις πως θα σε λυτρώσει από την κακία των πειρασμών σου, διότι κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου, το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρό και, έτσι, παρηγοριέσαι. Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς το Θεό αυξάνει. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα. Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν. Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές τους στην τελειότητα. Εύχομαι ο Χριστός και Θεός μας να μας αξιώσει με τη χάρη του να υπομένουμε την πίκρα των πειρασμών για την αγάπη του και με ευχαριστίες της καρδιάς μας. Αμήν. 

POLYELEOS: PSALM 135 (Tone V) - Monks of Simono Petra Monastery


Μανία που έχουν να ποδοπατούν τον Δικέφαλο Αετό με το Σταυρό!

neasmirni

Ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης προς τους αντιοικουμενιστάς :

....Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:
«την διδάσκουν “γυμνή τη κεφαλή”, την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.
Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!
Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.
Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ’ όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.
Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;
Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.
Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ’ όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους· και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης».

Πόλεμος Αρμαγεδδώνα, η έβδομη φιάλη, ο μέγας σεισμός.


Μάξιμος Ομολογητής:

Όταν μας ίδουν οι δαίμονες να καταφρονώμεν τα κοσμικά πράγματα, δια ν’ αποφύγωμεν τας αιτίας του μίσους κατά των ανθρώπων και δια να μη εκπέσωμεν της αγάπης, τότε διεγείρουν τους ανθρώπους να μας συκοφαντήσουν, με τον σκοπόν να λυπηθώμεν και να μισήσωμεν τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από την συκοφαντίαν, που στρέφεται εις την ορθήν πίστιν μας ή εις την ηθικήν μας. Κανείς δεν δύναται να αδιαφορήση εις τας συκοφαντίας αυτάς, ειμή μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του εις τον Θεόν…

Όσον προσεύχεσαι εις τον Θεόν υπέρ του συκοφαντήσαντος, τόσον ο Θεός αποκαλύπτει την αθωότητά σου εις τους σκανδαλισθέντας.

Ο Κυθήρων Σεραφείμ : Ποιμαντική Εγκύκλιος για τη νέα εκκλησιαστική χρονιά.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(ὑπἀριθ. 106/2013)
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων 
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Εὐλογημένη, εἰρηνική καί καρποφόρος ἡ νέα ἐκκλησιαστική χρονιά, πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα καί τελειώνει τήν 31ην Αὐγούστου τοῦ ἑπομένου ἔτους.
Ἐνώπιόν μας ὁ νέος ἐνιαύσιος ἑορταστικός κύκλος. Εἰς αὐτόν περιλαμβάνονται οἱ Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές καί οἱ ἑορτές τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Οἱ Δεσποτικές ἑορτές ἀρχίζουν μέ τήν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τήν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα ἀκολουθοῦν : ἡ Περιτομή τοῦ Χριστοῦ, ἡ Βάπτισις τοῦ Κυρίου - τά Θεοφάνεια, ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ, ἡ θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Θείου Διδασκάλου εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἡ σύλληψις τοῦ Χριστοῦ, τά Ἅγια Πάθη, ἡ Θεόσωμος Ταφή, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις, ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου.
Οἱ Θεομητορικές ἑορτές κάνουν τήν ἀρχή τους μέ τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου, τήν τοπικήν μας ἱεράν Πανήγυριν τῆς Πολιούχου μας Παναγίας τῆς Μυρτιδιωτίσσης, τήν ἐκ μεταθέσεως ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης (28 Ὀκτωβρίου), τά Ἱερά Εἰσόδιά της εἰς τόν Ναόν τοῦ Κυρίου, τήν Σύναξιν τῆς Θεοτόκου, τόν Εὐαγγελισμό τῆς Παρθένου Μαρίας, τήν Κατάθεσι τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος καί τῆς Ἁγίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν τῶν Βλαχερνῶν καί τήν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Οἱ ἑορτές τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνακυκλώνονται μέ τόν ἑορτασμό τῆς ἱερᾶς μνήμης των καί ὡρισμένων ἐξ αὐτῶν καί τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τους.
Τό ἐτήσιο αὐτό Ἑορτολόγιο καί Ἁγιολόγιο, ὅλος αὐτός ὁ ἑορτολογικός καί ἁγιολογικός κύκλος, προσφέρει εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας καί τόν κάθε πιστό τήν ἀπαραίτητη λειτουργική καί λατρευτική ἀγωγή. Ἡ δέ ἐνεργός καί συνειδητή συμμετοχή εἰς τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας χαρίζει τήν λειτουργική ἀναγέννησι εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν πνευματική καλλιέργεια καί ἀνακαίνισί τους ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Εἰς τήν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, 4 Σεπτεμβρίου, ἑορτάζει ἕνας ἀπό τούς ἁγίους Προστάτες τῆς νήσου τῶν Κυθήρων, ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ νέος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ πού ἔζησε τόν 18ον αἰῶνα (1727-1782), ὁ τυφλός Ἱεραπόστολος τοῦ Αἰγαίου, ὅπως ὀνομάζεται.
Ἔχουμε ἀναφερθῆ καί σέ ἄλλες Ἐγκυκλίους μας διά τόν γνωστόν εἰς τά Κύθηρα, ἀλλά τελευταίως ἀπό τοῦ ἔτους 2005 λειτουργικά τιμώμενον Ἅγιο Ἄνθιμο, ὅπως ἀναφέρεται καί εἰς τό τελευταῖα ἐκδοθέν βιβλίο του. Γεννήθηκε τό 1727 εἰς τό Ληξούρι τῆς Κεφαλληνίας. Σέ ἡλικία 7 ἐτῶν ὁ μικρός Ἀθανάσιος (αὐτό ἦταν τό κοσμικό του ὄνομα) τυφλώθηκε ἐντελῶς ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς εὐλογιᾶς. Οἱ προσευχές τῆς εὐσεβεστάτης μητέρας του καί τό ἱερό σαρανταλείτουργο, πού ἐτελέσθη διά τήν ὑγεία του, (εἰς τό ὁποῖο καθημερινά συμμετεῖχε μέ τήν μητέρα του) τοῦ ἐχάρισε τό φῶς. Ἀργότερα, σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἀκολούθησε τό ἐπάγγελμα τοῦ ναυτικοῦ πατέρα του καί μετά τόν θάνατό του συνέχισε τά ταξίδια του ὡς ναυτικός. Σέ ἡλικία 23 καί ἐνῷ ἑτοιμάζονταν νά νυμφευθῇ ἐξύπνησε τελείως τυφλός καί βεβαίως ὁ γάμος ματαιώθηκε.
Ἔτσι κατενόησε ὅτι ἄλλο ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δι' αὐτόν. Γι' αὐτό καί ἀνεχώρησε διά τό Ἅγιον Ὄρος, προκειμένου νά ἀφιερωθῆ ὁλοκληρωτικά εἰς τόν Θεόν. Ἔγινε μεγαλόσχημος Μοναχός, μετά ἀπό τήν καθιερωμένη μοναχική δοκιμασία, μᾶλλον εἰς τό Μοναστῆρι τῆς Πορταΐτισσας, τήν Μονή τῶν Ἰβήρων.
Ἦταν σύγχρονος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἡ ζωή καί ἡ διακονία τους εἰς τό σκλαβωμένο Γένος μας ἦταν παράλληλη καί παρόμοια. Τυφλός ὤν περιώδευσε τήν νησιωτική Ἑλλάδα καί ὅπου ἐπέρασε ἔκτισε Μοναστήρια καί Σχολεῖα. Περιώδευσε στή Χίο, τήν Σίφνο, Νάξο, Καστελλόριζο, Ἀστυπάλαια, Κεφαλληνία, Κρήτη, Κύθηρα (ὅπου ἔκτισε τήν Μονή Προδρόμου, στίς Ἀγριολίες Λιβαδίου), Σίκινο καί πάλιν ἐπέστρεψε εἰς Κεφαλληνίαν καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ εἰς τήν Μονήν Λεπέδων τήν 4η Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1782.
Αὐτόν τόν ἅγιο Προστάτη τῆς νήσου μας, εἰς τήν ὁποία παρέμεινε ἐπί διετίαν, θά τιμήσωμε καί ἐφέτος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί κατά τήν ἐτήσια μνήμη του.
Τό ἀπόγευμα τῆς 3ης Σεπτεμβρίου καί ὥρα 6 μ.μ. θά τελεσθῆ ὁ Πανηγυρικός Ἑσπερινός στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στίς Ἀγριολίες τοῦ Λιβαδίου καί τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἡ γιορτινή Θεία Λειτουργία.
Ἀπό καρδίας εὔχομαι εἰς ὅλους σας πλούσια τήν Χάρι καί τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Τοπικοῦ μας Προστάτου Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ νέου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Προστάτης μας Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἱερή πανήγυρί του ἀνοίγει τό νέο ἐκκλησιαστικό μας ἔτος, νά δέεται διά παντός ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ οὕτως, ὥστε νά ἔχουμε πλούσιες τίς θεῖες δωρεές καί εὐλογίες τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ κατά τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος, καί καθ' ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς ἡμῶν. Ἀμήν.-
Ἐπί δέ τούτοις διατελῶ,
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
Ὁ Μητροπολίτης


† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

http://www.imkythiron.gr/

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου, ο οποίος σήμερον έχει κερδίσει όλον τον κόσμον, εχρεωκόπησεν ενώπιον των βασικών προβλημάτων της ζωής. Ο ορθόδοξος Θεάνθρωπος τα έχει λύσει όλα. Ο ευρωπαίος άνθρωπος έλυσε τα προβλήματα της ζωής με τον μηδενισμόν, ο Θεάνθρωπος με την αιώνιον ζωήν. Δια τον ευρωπαϊκόν δαρβινοφαουστικόν άνθρωπον το κύριον εις την ζωήν είναι η αυτοσυντήρησις, δια τον άνθρωπον του Χριστού η αυτοθυσία. Ο πρώτος λέγει: θυσίαζε τον άλλον χάριν του εαυτού σου! Και ο δεύτερος: θυσίαζε εαυτόν χάριν των άλλων!... Ο Ευρωπαίος άνθρωπος δεν έχει λύσει το καταραμμένον πρόβλημα του θανάτου, ο Θεάνθρωπος το έλυσε δια της αναστάσεως.

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα και έπεσε στην αμαρτία. Δεν νεκρώθηκε όμως ή καλή του διάθεσης να αναγνώριση το σφάλμα του. 
Ήλθε ο προφήτης Νάθαν για να τον ελέγξει και να θεραπεύσει το τραύμα. Ό υπήκοος είπε στον βασιλιά: «Αμάρτησες και οργίστηκε ο Θεός εναντίον σου». Ό πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν έδωσε προσοχή στο πρόσωπο του προφήτου, άλλ' ύψωσε την σκέψη σ' αυτόν πού τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας σε τόσο πλήθος στρατιωτών πού είχε γύρω του, διότι έφερε στον νου του τον αγγελικό στρατό του Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία νοιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον προφήτη, μάλλον όμως στον Θεό πού τον έστειλε: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».
 
Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλέως; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε προηγουμένως ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Σε σύντομο χρονικό διάστημα αμάρτησε και αμέσως ο προφήτης παρουσιάσθηκε. Μόλις του απηύθυνε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρησης.
 

Tο ευλογημένο φραγγέλιο

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Psalm 33 I will bless the Lord- Ψαλμός 33 Ευλογήσω Τον Κύριον


Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’ όσον ακολουθούν πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, «δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», μόνο εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνο «ο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνο ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριο ορθόδοξον φρόνημα των ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονική πλάνη και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέση εις την Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιο σημείο εκ των τριών—πίστη, γνώση, βίωση—νοσούν; Αλλ’ υπάρχει ευσεβής κλήρος και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένες και τους διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τις ευθύνες των θα σαλπίσουν το «στώμεν καλώς εις την βάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας. Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη. 

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Άλλα και αν ένας ολόκληρος λαός αμαρτήσει, ή αμαρτωλότητά του δεν ξεπερνά την φιλανθρωπία του Θεού. Ό Ισραηλιτικός λαός στην έρημο του Σίνά λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι. Ό Θεός όμως δεν έπαψε τις εκδηλώσεις της φιλανθρωπίας του. Οι άνθρωποι τον αρνήθηκαν. Ό Ίδιος όμως δεν αρνήθηκε τον εαυτό του. Ενώ λάτρεψαν το είδωλο, δεν σταμάτησε να τους σώζει. 
Και δεν αμάρτησε τότε μόνο ο λαός. Αμάρτησε μαζί του και ο Ααρών ο άρχιερεύς! Καθώς αναφέρει ο Μωϋσής: «Και έπ' Ααρών έγένετο οργή Κυρίου και έδεήθην υπέρ αυτού και συνεχώρησεν αύτω ο Θεός»
 

Αγρυπνία και προσκύνησις του Ι. Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου, στον Ι.Βυζ.Ν. Προφ. Ηλιού Θεσ/νίκης, στις 2/9 το βράδυ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ἱερὰ Ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νεκταρίου, Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ καὶ προσκύνηση τεμαχίου αὐτοῦ.

Τὴ Δευτέρα τὸ βράδυ, 2 Σεπτεμβρίου 2013, θὰ τελεσθεῖ στὸν Ἱερό μας Ναό, ἡ Ἱερὰ Ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νεκταρίου, Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ. Ἡ Ἀγρυπνία θὰ διαρκέσει ἀπὸ τὶς 8.00 τὸ βράδυ ἕως τὶς 1.00 τὴ νύχτα. Ἡ προσκύνηση τοῦ ἰ. Λειψάνου θὰ γίνει περίπου στὶς 11.00μμ. Ἡ Θ. Λειτουργία θὰ ἀρχίσει στὶς 12.00.

ἐκ τοῦ Ἱ. Ναοῦ
τηλέφωνον 2310273790

Μάλιστα τόσο πολύ «ήρεσεν» η λικνιζομένη και εκκολαπτόμενη πόρνη,.....

Το παρόν κείμενο είναι από τον αδελφό μας Ιουστίνο (Justin ) :

Γράφω , αγαπητέ Silver, μερικές σκέψεις μου πάνω στην αποτομή της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου και παρακαλώ την αγάπη σας να με συγχωρέση , αν σας στενοχωρήσω ή σκανδαλήσω με τα λεγόμενά μου. 

Όλοι μας βέβαια ξέρουμε, ότι της φρικτής αποτομής της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου προηγήθηκε ένας πορνικός χορός της Σαλώμης, κόρης της φονικής Ηρωδιάδας και μοιχαλίδας του Ηρώδου. 

Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, ο άνομος αυτός χορός «ήρεσεν» σε όλους τους παρευρισκομένους άρχοντες, πλουσίους, αξιωματούχους, υψηλά ισταμένους στο πλέγμα κοσμικής εξουσίας, και περισσότερο από όλους βεβαίως στον βασιλέα Ηρώδη, εραστή της μητέρας τού κατάλληλα δασκαλεμένου πορνικού κορασίου. 

Μάλιστα τόσο πολύ «ήρεσεν» η λικνιζομένη και εκκολαπτόμενη πόρνη, ώστε ο μοιχός Ηρώδης πάνω στο ηδονικό του παραλήρημα, ξεχνάει την Ηρωδιάδα και υπόσχεται στη κόρη της μέχρι και το μισό του βασίλειο, όλοι μας υποψιαζόμαστε για πια συνέχεια. 

Η πόρνη θυγατέρα της μοιχαλίδας τα χάνει απο την «επιτυχία» της, δεν ξέρει τι να ζητήση από τον βασιληά και τρέχει στη μητέρα της να ζητήση συμβουλή. Παρακαλώ να προσέξετε έναν φανταστικό διάλογο: 

Mητέρα, ο εραστής σου μου προσφέρει μέχρι και το μισό του βασίλειο. Τι να του ζητήσω; 
To κεφάλι του Προδρόμου. 
- Μα γιατί να του κόψουμε το κεφάλι; Δεν μας φθάνει το μισό βασίλειο; 
- Αν του κόψουμε το κεφάλι , τότε θα έχουμε όλο το βασίλειο μικρή μου. Ο Ηρώδης τότε θα είναι δικός μας. Εμείς από το κρεββάτι του , θα κυβερνάμε το βασίλειο. Όλα θα είναι στα πόδια μας. Μόνο , για να μην μας γελάσει ο Ηρώδης και αποκεφαλίσει κάποιον άλλον, επειδή σεβεται τον Ιωάννη, να ζητήσης το κεφάλι του σε πινάκιο, και να μου το φέρης φρέσκο με τα αίματα, να το δώ με τα μάτια μου.... 

Άραγε είνα μακριά απο την αλήθεια ο διάλογος αυτός; 

Είναι άραγε φανταστική η άμεση σχέση πορνείας, μοιχείας με τον φόνο; 

Και είναι άσχετος ο φόνος με το μίσος που γεννάει στην πορνεύουσα ψυχή ο έλεγχος της συνειδήσεως απο την τιμία φωνή του Προδρόμου; 

Πόση κακία και φόβο και πάθος κρύβει μέσα της η αποτρόπαια φωνή της Ηρωδιάδας, αλλά και κάθε πόρνης ή μοιχαλίδας που καταλήγει μέχρι και το παιδί της να οδηγήση στην πορνεία ή και το σπλάγχνο της να σκοτώση με την έκτρωση! 

Ας πάρουμε την σημερινή αποτρόπαια πραγματικότητα της Ελλάδας. 

Πόσες Ηρωδιάδες και Σαλώμες κυκλοφορούν στον κάθε έναν δίπλα μας; 

Ποιά είναι η φυσική κατάληξη της πορνείας και της μοιχείας τους; 

Ο φόνος.... Κια μάλιστα τριπλός. 

Γιατί πριν απο τον φόνο του Βαπτιστού προηγήθηκε ο φόνος της ψυχής του Ηρώδη και της ψυχής της Σαλώμης. Ο πρώτος φονεύθηκε με την μοιχεία, η δεύτερη με την εξώθησή της στην πορνεία και μάλιστα, απο την ίδια της την μάνα. Και γίνονται όλοι τους στο τέλος φονιάδες... 

Έτσι και σήμερα, το αποτρόπαιο έγκλημα συνεχίζεται στην «ορθόδοξη» Ελλάδα μας. Οι Σαλώμες γυμνώνονται και μοιχεύουν και σκοτώνουν. Απο την κούνια τους ακόμη, οι μάνες Ηρωδιάδες τις εκπαιδεύουν. Περιοδικά, τηλεόραση, σχολείο, βιβλία, ίντερνετ, μόδα φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, καθηγητές, όλοι τιμούν την πορνεία και την μοιχεία, τις σύγχρονες θεότητες της σαρκολατρείας. 



Και αν βρεθεί κάποιος χριστιανός να καταγγείλη την γυμνότητα, ξεσηκώνονται οι πορνεύοντες «φιλελεύθεροι ορθόδοξοι» και τον κατηγορούν ότι προσπαθεί να επιβάλη την «μπούργκα».... 

Πόσα όμως ελληνόπουλα αβάπτιστα κάθε χρόνο στέλνει στην μηχανή του κιμά η ακόρεστη πορνεία και η μοιχεία μας; 

Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι οι φυσικές μητέρες των φόνων αυτών; 

Πόσες άραγε πυρκαϊές και πόσους καρκίνους δικαίως πρέπει να στείλη ο πανάγαθος Θεός για να ξεπλήνουμε την αμαρτία μας ; 
Kύριε Ιησού Χριστέ δια των πρεσβειών του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου ελέησον και σώσον ημάς τους πόρνους, και μοιχούς αναξίους Έλληνες! 

Την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013, η πρώτη Ομιλία για το νέο εκκλησιαστικό έτος του πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου Μανώλη

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης. Ομιλία με θέμα:«Ο αντιρατσιστικός Νόμος στα "σκαριά". Να χει ο Πρωθυπουργός κάτι να υποσχεθεί πηγαίνοντας στο Ισραήλ!»



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου, θα γίνει Ομιλία με κεντρικό θέμα:
«Ο αντιρατσιστικός Νόμος στα "σκαριά". Να χει ο Πρωθυπουργός κάτι να υποσχεθεί πηγαίνοντας στο Ισραήλ!»

Στο πνευματικό μας κέντρο (Ολυμπιάδος 53) κάθε Τετάρτη στις 7.30 μμ, πραγματοποιείται η σύναξη νέων (και μεγαλυτέρων).
Αναλύουμε το Ευαγγέλιο της επομένης Κυριακής, καθώς επίσης σοβαρά θέματα της εκκλησιαστικής επικαιρότητας και της σύγχρονης προσωπικής, οικογενειακής και ενοριακής ζωής.

εκ του Ι. Ναού
τηλέφωνον 2310273790

Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται.

Δοξαστικόν των αίνων. Ήχος πλ. β’.



Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται. Ώ όρχημα δόλιον, και πότος μετά δόλου! Ο Βαπτιστής απετέμνετο, και Ηρώδης εταράττετο. Πρεσβείαις Κύριε, του σου Προδρόμου, την ειρήνην παράσχου ταις ψυχαίς ημών.

Λόγος εις την αποτομήν της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.


Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας τόμος Η΄ σελ. 487. Eκ του «Νέου Θησαυρού» Γ. Σουγδουρή ελαφρώς διωρθωμένος. 

Προ της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ήτο ηγεμών της Ιουδαίας αλλόφυλος τις, Αντίπατρος ονόματι, αλλόφυλοι δε ελέγοντο όσοι δεν ήσαν εκ της θρησκείας των Εβραίων. Ούτος λαβών γυναίκα την θυγατέρα του βασιλέως της Αραβίας, Κύπρον λεγομένην, εγέννησεν εξ αυτής τέσσαρας υιούς, Φάσαιλον, Ηρώδην, Ιώσηπον και Φερώραν·

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Με παροιμία απάντησε η Χρυσή Αυγή στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

anthimoslathro  article
Κόντρα έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο και τη Χρυσή Αυγή, μετά την προτροπή του πρώτου προς το κόμμα του Ν.Μιχαλολιάκου να μιμηθεί την Εκκλησία στα συσσίτιά της και να μην κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους που βοηθάει.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε η Χρυσή Αυγή, απαντάει στον Μητροπολίτη, με μια παροιμία. Αναλυτικά η απάντηση:
«Πολύ καλά κάνει η Εκκλησία και εφαρμόζει τους νόμους του Θεού. Μήπως, όμως, θα πρέπει να υπάρξει και μια προσαρμογή στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Διότι, ο Ιησούς γύρισε και το άλλο μάγουλο, αλλά κάποια στιγμή δε δίστασε να πάρει και το φραγγέλιο.
Μήπως, λοιπόν, η Εκκλησία ταΐζοντας και ποτίζοντας τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες επιβεβαιώνει τη σοφή λαϊκή παροιμία "θρέφε φίδι το χειμώνα να σε φάει τον Απρίλη";
Και βέβαια, όταν έρθει η ώρα που θα καταντήσουμε μειοψηφία στον τόπο μας, ο μουσουλμανικός όφις δεν θα καταπιεί μόνον την Ελλάδα μας, αλλά και την Ορθοδοξία μας».
Πηγή : Ρομφαία.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ-ΣΙΜΟΝΟΠΕΤΡΑ..mp4


430 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

 http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Του π. ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΑΥΤΟ ΆΡΘΡΟ-ΚΑΤΑΠΕΛΤΗ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ π. ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚ.
Αυτόν τον Οκτώβριο (σ. Κ.Σ. το άρθρο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2012) συμπληρώνονται 430 χρόνια από την εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου. Το ημερολόγιο αυτό εισήχθη στις ρωμαιοκαθολικές χώρες από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ στις 4 Οκτωβρίου 1582 και είχε ως στόχο να αντικαταστήσει το παραδοσιακό Ιουλιανό ημερολόγιο. Έτσι, για τους Ρωμαιοκαθολικούς το 1582, την ημέρα της Πέμπτης, 4 Οκτωβρίου, την διαδέχθηκε όχι η Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου, αλλά η Παρασκευή, 15 Οκτωβρίου. Ο Διάκονος Vladimir Vasilik εξηγεί τη σημασία της εκδήλωσης για τον χριστιανικό κόσμο και τονίζει την ανάγκη για τους Ορθοδόξους να διατηρήσουν το Ιουλιανό (παλαιό) ημερολόγιο.
Πρώτον, η εισαγωγή από τον Πάπα Γρηγόριο ενός νέου ημερολογίου, το οποίο έφερε το όνομά του, προκάλεσε στην Ευρώπη ένα τεράστιο σοκ. Κάποιοι μπορεί να εκπλαγείτε αν μάθετε ότι στην αρχή, όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και οι Προτεστάντες αντιτάχθηκαν σφοδρά στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, θεωρώντας ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα παπικό κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε για μεγαλύτερη προώθηση του Παπισμού σε όλη την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα η Ευρώπη υιοθέτησε το ημερολόγιο λόγω της φαινομενικής αστρονομικής ευκολίας του.
Περιττό να πούμε πως ο Πάπας Γρηγόριος έλαβε την απόφαση σχετικά με το ημερολόγιο μονομερώς, χωρίς διαβούλευση με κανέναν. Όχι μόνο χωρίς διαβούλευση με τους Ορθοδόξους, οι οποίοι εκείνη την εποχή θεωρούνταν σχισματικοί, αλλά ακόμη και χωρίς να γνωμοδοτήσει Σύνοδος της Λατινικής Εκκλησίας. Ωστόσο, ένα σημείο που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι η εισαγωγή του νέου ημερολογίου ήταν στο πνεύμα της αντι-Μεταρρυθμιστικής Συνόδου του Τριδέντου, της επιθετικής θριαμβολογίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο Πάπας Γρηγόριος ο οποίος καθιέρωσε το μετάλλιο προς τιμή της Σφαγής της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου (μαζική δολοφονία των Προτεσταντών από τους Ρωμαιοκαθολικούς που άρχισε στο Παρίσι στις 23 Αυγούστου του 1572, με τον αριθμό των νεκρών Καλβινιστών να κυμαίνεται από 5.000 έως 30.000).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία απέρριψε το νέο ημερολόγιο όχι λόγω κάποιου στείρου αντιλατινισμού, αλλά επειδή το ημερολόγιο αυτό δεν ήταν κατάλληλο για τις ανάγκες της Εκκλησίας, και για να είμαι πιο ακριβής - για τον υπολογισμό της ημερομηνίας του εορτασμού του Πάσχα. Το νέο ημερολόγιο παραβιάζει μια σειρά από διορισμούς, συμπεριλαμβανομένου εκείνου που αναφέρει ότι το χριστιανικό Πάσχα δεν πρέπει να συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων και δεν μπορεί να εορτάζεται πριν. Κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), η απαγόρευση για τον εορτασμό του Πάσχα πριν ή ταυτόχρονα με το Πάσχα των Εβραίων ήταν σαφώς οικουμενική απόφαση.Το Ιουλιανό ημερολόγιο, που προτιμάται από τον ιστορικό και τους αστρονόμους, μπορεί να φαίνεται ατελές στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά ταιριάζει όμορφα τις ανάγκες της Εκκλησίας. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε το ίδιο κριτήριο όταν αναφερόμαστε στην Εκκλησία με αυτό που χρησιμοποιούμε για ένα εμπορικό κέντρο. Έτσι στο καμπαναριό ανεβαίνουμε με σκάλα και όχι με ασανσέρ. Είναι ανατριχιαστικό στους δυτικούς ναούς, να βλέπεις τις κεντρικές πόρτες να ανοιγοκλείνουν αυτόματα.
Έτσι και με το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο είναι αυτό που μας διασώζει την ιερή μέτρηση του χρόνου, που ήταν γνωστή και αξιόπιστη από τους Αγίους Πατέρες ξεκινώντας από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Αυτό το ημερολόγιο, τουλάχιστον όσον αφορά τον εορτασμό του Πασχάλιου κύκλου, ενώνει ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο. Και στις υπόλοιπες εορτές τα Πατριαρχεία της Ρωσίας, της Σερβίας, της Γεωργίας και των Ιεροσολύμων.


Στον 20ο αιώνα, η εισαγωγή του νέου ημερολογίου σε ορισμένες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες συνδέθηκε με μια πολύ σκοτεινή και αμφίβολη προσωπικότητα, όπως ο Μελέτιος Μεταξάκης, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος πιστεύεται δικαιολογημένα ότι είχε διασυνδέσεις με τον Τεκτονισμό. Η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου συνοδεύτηκε από ωμή βία κατά της συνειδήσεως ​​των πιστών χριστιανών, όπως στην περίπτωση της Μονής Βαρλαάμ. Ο Κύριος είπε: "ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς" (Ματθ. 7:16).Ως εκ τούτου ελπίζουμε ότι η Ρωσική και οι άλλες Εκκλησίες που κρατούν το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο αγιάζεται με τη χάρη του Θεού από τα διατάγματα των Αγίων Πατέρων, να μην εγκαταλείψουν ποτέ αυτό που τους έχει ανατεθεί από τους αγίους.

Του αγίου Ισαάκ του Σύρου:

Είναι κανείς πού δε στεναχωριέται και δεν κουράζεται, ενόσω γυμνάζεται; Και είναι κανείς, στον οποίο να μη φαίνεται πικρός ο καιρός, που πίνει το φαρμάκι των πειρασμών και των θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, να περάσει απ΄ αυτό το στάδιο δεν μπορεί να αποκτήσει ισχυρή κράση. Αλλά και η υπομονή στους πειρασμούς δεν είναι δική μας. Πώς μπορεί, αλήθεια, ο άνθρωπος, ένα πήλινο αγγείο, να βαστάζει μέσα του το νερό, αν δε το κάνει στέρεο η θεϊκή φωτιά; Αν σκύψουμε το κεφάλι, τότε ό,τι καλό και ωφέλιμο ζητήσουμε από το Θεό στην προσευχή μας με ταπείνωση, με διαρκή πόθο και με υπομονή, όλα θα μας τα δώσει.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ:

 «Οι Εσφιγμενίτες μάχονται «υπέρ πίστεως» ενώ οι κατσουλιέρηδες μάχονται για τα χρήματα του ΕΣΠΑ.»
 Η παρακάτω επιστολή συντάχθηκε στο Άγιο Όρος στις 6 Αυγούστου 2013 από έναν μεγάλο αριθμό Αγιορειτών Πατέρων και μας εστάλει με email. Η επιστολή αναφέρεται στα τελευταία γεγονότα που έλαβαν χώρα στο κονάκι της Ι. Μ. Εσφιγμένου.
Μια άλλη άποψη για τα γεγονότα του κονακίου της Ι.Μ. Εσφιγμένου.
 Ακούμε από πολλούς δυσμενή σχόλια για τους Εσφιγμενίτες που υπερασπίστηκαν το κονάκι τους με μολότοφ και απορούμε, γιατί εθελοτυφλούν και δεν βλέπουν ποιος δημιουργεί το πρόβλημα; Αυτός που πηγαίνει να σπάσει την πόρτα, την μια με βαριά, την άλλη με λοστό και τώρα με κλάρκ; Ή αυτός πού κάθεται στο κελλί του ήσυχα και δεν ενοχλεί κανέναν;
 Τουλάχιστον οι Εσφιγμενίτες μάχονται «υπέρ πίστεως» και «υπέρ βωμών και εστιών», ενώ οι κατσουλιέρηδες μάχονται για τα χρήματα του ΕΣΠΑ.
 Επιτέλους η Ιερά Κοινότης ας περιορίσει αυτή την χούφτα των ταραχοποιών πατέρων στο κελλί που έκαναν με τα χρήματα της Εσφιγμένου, χωρίς να έχουν αξιώσεις στην Ι.Μ.Εσφιγμένου, ειδάλλως ας τους απελάσει εξ’ Αγίου Όρους για να ειρηνεύσουμε και να μη επωμιστεί, ως άμεσα υπεύθυνη, το βάρος των θυμάτων που αναπόφευκτα θα προκληθούν.
 Εξάλλου, η αδελφότητα της Μονής, είτε μας αρέσει, είτε όχι, εκπροσωπεί εκατομμύρια παλαιοημερολογητών ορθοδόξων χριστιανών, ενώ η νέα αδελφότητα εκπροσωπεί μόνο τον Πατριάρχη πού μας σκανδαλίζει με τις ανορθόδοξες ενέργειές του με τους αιρετικούς.
 Εμείς δεν είμαστε ζηλωτές, ούτε Εσφιγμενίτες, αλλά συγχαίρουμε τους ζηλωτές Πατέρες , που έχουν «πιστεύω» και «αξίες» πιο πάνω από τους κοσμικούς νόμους και αντιστέκονται όπως οι μάρτυρες και οι ομολογητές Αγιορείτες Πατέρες.


Αγιορείτες Πατέρες

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Δια μέσου όλων των πολιτιστικών εφευρέσεών του ο ευρωπαίος άνθρωπος αποτόμως αποθνήσκει και εξαφανίζεται. Ο ναρκισσισμός της ευρωπαϊκής ανθρωπότητος είναι ο τάφος, εκ του οποίου αύτη δεν θέλει και δια τούτο δεν δύναται να αναστηθή. Το γεγονός ότι είναι ερωτευμένη με την λογικήν της είναι το μοιραίον πάθος της, το οποίον την ερημώνει. Η μόνη σωτηρία εκ τούτου είναι, ισχυρίζεται ο Γκόγκολ, ο Χριστός. Ο κόσμος όμως, «διασκορπισμένος εις εκατομμύρια φωτεινών αντικειμένων, τα οποία του σκορπίζουν τας σκέψεις πανταχού, δεν έχει την δύναμιν να συναντηθή αμέσως με τον Χριστόν».                                                                                                                                                  

Φανουρόπιτες για μια δουλίτσα!


Με κατάνυξη, λαμπρότητα, τις παραδοσιακές φανουρόπιτες αλλά και με χιλιάδες νέους να ζητούν από τον άγιο να τους φανερώσει την... πολυπόθητη -σε καιρό κρίσης- θέση εργασίας, ώστε να ξεφύγουν από τον εφιάλτη της ανεργίας, τιμήθηκε και φέτος η μνήμη του αγίου Φανουρίου. Πλήθος πιστών, κάθε ηλικίας, μοναχικοί ηλικιωμένοι, πλήθος φοιτητών και 30άρηδων ανέργων και μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά κατέκλυσαν ιερούς ναούς, μοναστήρια και παρεκκλήσια σε κάθε γωνιά της χώρας και πρόσφεραν πίτες και τάματα, ελπίζοντας ότι ο άγιος θα ακούσει τις προσευχές τους.

Στο παρεκκλήσι του Αγίου Φανουρίου στο Ιλιον τελέστηκε πανηγυρική δοξολογία, προεξάρχοντος του μητροπολίτη Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως Αθηναγόρα και παρουσία του πρωτοσύγκελου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Μάξιμου Παπαγιάννη, ενώ στον αύλειο χώρο του ναού τοποθετήθηκαν πάγκοι για τις εκατοντάδες φανουρόπιτες που ετοίμασαν οι πιστοί. «Ο άγιος Φανούριος φανερώνει σε όλους μας αυτό που του ζητάμε. Ας του προσφέρουμε λοιπόν και εμείς την αγάπη μας» είπε ο μητροπολίτης Αθηναγόρας, ενώ ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών αναφέρθηκε στον βίο και στα θαύματα του αγίου.

Στο Ναύπλιο η μνήμη του αγίου Φανουρίου εορτάστηκε και φέτος στο μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στις παρυφές του Παλαμηδίου, με πανηγυρικό εσπερινό και με την καθιερωμένη λιτανεία της εικόνας. Στον ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου στη Λάρισα πραγματοποιήθηκαν αρτοκλασία, παράκληση και αγρυπνία, ενώ στην Καστοριά εκατοντάδες πιστοί συγκεντρώθηκαν στο ιστορικό παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου Πολιτείας, όπου η ιερά ακολουθία «ντύθηκε» με τις μελωδίες της Σχολής Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής της μητρόπολης. Με κατάνυξη τιμήθηκε η μνήμη του αγίου Φανουρίου και στον ομώνυμο ναό του Λουτρακίου, πανηγυρικός εσπερινός τελέστηκε στον ναό της Παναγίας της Σισσιώτισας στην Κεφαλονιά (χοροστατούντος του μητροπολίτη Σπυρίδωνα), ενώ στη Μώραινα Φιλιατρών, στη Μεσσηνία, διοργανώθηκε το καθιερωμένο παραδοσιακό πανηγύρι, με γουρουνόπουλα και άφθονο κρασί.


Γεράσιμος Κόντος : http://www.dimokratianews.gr/

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Ας έλθουμε τώρα και σε παραδείγματα αμαρτωλών, πού σώθηκαν με την μετάνοια. 
Ίσως κάποια από τις γυναίκες να πει: «Εμόλυνα την ψυχή και το σώμα με κάθε είδους ακολασίες. Άραγε μπορώ να σωθώ;» Θυμήσου, γυναίκα, την Ραάθ την πόρνη, και προσδόκησε κι εσύ την σωτηρία. Διότι εάν εκείνη, πού αμάρτανε φανερά και ενώπιον όλων, σώθηκε με την μετάνοια, εσύ δεν θα σωθείς με τον ίδιο τρόπο;
 
Ζήτησε να μάθεις πώς σώθηκε εκείνη. Αυτό μόνο είπε: «Ό Θεός σας είναι ο μόνος αληθινός στον ουρανό και στην γη». Από την Βαθειά συναίσθηση της ακολασίας της δεν τόλμησε να πει «Ό Θεός μου», αλλά είπε «ο Θεός σας». "Ολοφάνερη έχεις την έγγραπτη μαρτυρία της σωτηρίας της στον στίχο των Ψαλμών: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος, τοις γινώσκουσί με»
 
Πόσο μεγάλη είναι ή φιλανθρωπία του Θεού! Μνημονεύει και την πόρνη μέσα στην Αγ. Γραφή. Και μάλιστα δεν λέει απλώς: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος», αλλά προσθέτει: «τοις γινώσκουσί με (οι όποιες με γνωρίσουν και με λατρεύουν)».
 
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Σωτηρία, την οποία προκαλεί ή μετάνοια.