Simeron Wordpress
....Γυρίζει πίσω ο πατήρ
Νικόλαος, βρίσκει τον αληθινό τόπο μας, την Ελλάδα του φιλότιμου, την Ρωμιοσύνη
της «έντιμου πενίας», που λέει ο Παπαδιαμάντης, του χωριού με τους απλούς
ανθρώπους, που είχαν στήριγμα την πίστη στο Χριστό και απαντοχή την Θεοτόκο και
τους αγίους, σαν τον Αϊ-Γιάννη τον Πρόδρομο, τον προστάτη του χωριού, στο οποίο
ζούσε ο Θανασάκης, ο πρωταγωνιστής του διηγήματος. Και όπως συνέβαινε παλιά,
πριν μας σακατέψει η πολλή η «πρόοδος» και τα άρρωστα φώτα του δήθεν
εξευρωπαϊσμού μας, «ωράισμα και κλέος» βοηθός και προστάτης των χωριανών, ο
πράος και ταπεινός παπα-Ηλίας, ο ιερέας του χωριού. Πόσο νοσταλγούμε σήμερα
αυτές τις ήσυχες και τρυφερές εικόνες των παιδικών μας χρόνων!
Διαβάζεις το βιβλίο
του π. Νικολάου και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως.
Νιώθεις θαλπωρή, γλυκασμό και νοσταλγία, όλα αυτά που προσφέρει απλόχερα και
άφθονα ο Ποιητής των Όλων. (Ο Θεός μας τα δίνει αφθόνως, εμείς λιώνουμε από
φθόνο). Είναι και μάθημα πατριδογνωσίας το διήγημα. Παιδιά και μεγάλοι
«περπατούν» (αυτό σημαίνει διαβάζω), την Ελλάδα, που μοσχοβολούσε από τα
μυρίπνοα άνθη της Ορθοδοξίας και της Παράδοσής της.... (Δημήτρης Νατσιός).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου