100,000 Martyrs of Tbilisi by the Mongols

Commemorated on October 31

In 1227 Sultan Jalal al-Din of Khwarazm and his army of Turkmen attacked Georgia. On the first day of the battle the Georgian army valorously warded off the invaders as they were approaching Tbilisi. That night, however, a group of Persians who were living in Tbilisi secretly opened the gates and summoned the enemy army into the city.

According to one manuscript in which this most terrible day in Georgian history was described: “Words are powerless to convey the destruction that the enemy wrought: tearing infants from their mothers’ breasts, they beat their heads against the bridge, watching as their eyes dropped from their skulls....”

A river of blood flowed through the city. The Turkmen castrated young children, raped women, and stabbed mothers to death over their children’s lifeless bodies. The whole city shuddered at the sound of wailing and lamentation. The river and streets of the city were filled with death.

The sultan ordered that the cupola of Sioni Cathedral be taken down and replaced by his vile throne. And at his command the icons of the Theotokos and our Savior were carried out of Sioni Cathedral and placed at the center of the bridge across the Mtkvari River. The invaders goaded the people to the bridge, ordering them to cross it and spit on the holy icons. Those who betrayed the Christian Faith and mocked the icons were spared their lives, while the Orthodox confessors were beheaded.


One hundred thousand Georgians sacrificed their lives to venerate the holy icons. One hundred thousand severed heads and headless bodies were carried by the bloody current down the Mtkvari River.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η αντιμετώπιση του Θανάτου κατά τον ιερό Χρυσόστομο [ΒΙΝΤΕΟ-2013]

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ - AGNI PARTHENE DESPOINA - VIRGIN MARY


Οι Τούρκοι (;) εορτάζουν σήμερα την ημέρα της Δημοκρατίας...


ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΗΣ ΠΟΝΕΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

ΑΘΩΝΙΚΑ  ΑΝΘΗ  τόμος Δ΄
(Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου)

 1. Όποιος ορθόδοξος έλληνας, που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, δεν επέστρεψε περισσότερον έλληνας και θερμότερος ορθόδοξος, σημαίνει ή ότι δεν αισθανότανε ως ελληνορθόδοξος ή ότι ούτε σκέφτηκε ορθά, ούτε αισθάνθηκε τη φρίκη ενός απέραντου τουρκικού νεκροταφείου, που τώρα αριθμεί δέκα εκατομμύρια πτώματα. Ναι, ένα φρικαλέο νεκροταφείον είναι ολόκληρο το τουρκικόν έθνος, στα μάτια ενός ορθοδόξου χριστιανού, που προεκτείνει το όμμα της ψυχής του πέραν από την εμβέλεια, που αγγίζει την Κωνσταντινούπολη και πέραν από τις αισθητές πραγματικότητες. Περισσότερα από πενήντα εκατομμύρια παιδιά του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα! Αληθινή συμφορά, για αμέτρητα πεντάκις εκατομμύρια ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένα και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!…
Έκλαψα τους δυστυχέστατους ολετήρες των πατρίδων μας και του χριστιανισμού και απηύδησα επί δεκαπέντε ημέρες να αισθάνωμαι την φρίκη της ισλαμικής πτωμαϊνης, την αφόρητην άπνοιαν, από την απουσία κάθε ορθοδόξου αγαθού, την αγελαία και βοσκηματώδη παραίσθηση ζωής, επικεντρωμένης στις παχυλές σωματικές αισθήσεις και ηδονές.
Ατέλειωτη περιφορά νεκρών ψυχών μέσα σε ρυπαρά σώματα, που δεν δέχτηκαν την «κάθαρσιν του Ιορδάνου» και την «χιονοφεγγή στολήν» του Αγίου Πνεύματος. Και ανύποπτοι για την απερίγραπτη συμφορά τους, ότι μολύνουν κάθε έννοια πολιτισμού, ότι επιβιώνουν παράφωνα στον ευρωπαϊκό κόσμο του εικοστού αιώνος, αισθάνονται υπερήφανοι για την κατάλυση του βυζαντινού πολιτισμού! Και σαν ν’ αμφιβάλλουν ακόμη για την αναπάντεχη λεία τους, σ’ όλη την Πόλη ανεμίζουν την ερυθράν ημισέληνον όλες τις ημέρες, για να αισθάνονται την βεβαιότητα και την ικανοποίηση των κατακτητών.
Βέβαια, αν δεν είχαν οι ταλαίπωροι γείτονες την βαρβαρικήν αντίληψη, ότι οφείλουν να επεκταθούν σ’ όλο τον κόσμο, για να διαδώσουν τον Ισλαμισμό, σύμφωνα με το αντιφατικό συμπίλημα του μισαλλοδόξου Κορανίου, θα έπρεπε να αισχύνωνται πανηγυρίζοντες και επαιρόμενοι που, στη θέση ενός αυτοκρατορικού Έθνους, με τον υψηλότερο πολιτισμό, που εγνώρισεν η ανθρωπότης, εγκατέστησαν στίφη απολίτιστα, λαούς με κτηνώδη ένστικτα, απαίδευτες μάζες, πρωτόγονα ήθη, εκβαρβαρίζοντες τους κατακτωμένους λαούς.

2. Αυτά σκεπτόμουνα, όταν έβλεπα με τα σωματικά μάτια μου, κατακόκκινη την τέως αγία Κωνσταντινούπολη από τις κυματίζουσες μωαμεθανικές σημαίες, και με τα μάτια της ψυχής έβλεπα το Χριστοφόρο Βυζάντιό μας με τους ακτινοβολούντας Σταυρούς στους τρούλλους της αγίας Σοφίας και όλων των αριστουργηματικών βυζαντινών ιερών Ναών μας. Και τώρα; Στη θέση του παναγίου και τρισμακαρίστου Ξύλου, «εν ω ετάθη Χριστός, ως βότρυς πλήρης ζωής» δεσπόζει η ημισέληνος και γύρω από τους πάμφωτους Ναούς μας, ορθούνται ως «βδελύγματα ερημώσεως» σκοτεινά τεμένη, απολήγοντα στους θλιβερούς μιναρέδες, από τους οποίους, τετράκις της ημέρας, ακούγεται η όλο απελπισμό και θάνατο και βαρβαρότητα μακρόσυρτη φωνή του μοεζίνη!
Κύριε και Θεέ μου, διερωτώμουνα προσευχόμενος, όταν έκλαιγα κάτω από τον ουράνιο θόλο της αγίας Σοφίας, έως πότε θα ανέχεσαι την αφόρητη ύβρι, που Συ παρεχώρησες, προ πεντακοσίων και πλέον ετών, για τις αμαρτίες του Γένους; Και μέχρι πότε, Θεοτόκε, πολυώνυμε, θα μολύνουν την «Πόλιν Σου», τους τιμωμένους ιερούς Ναούς Σου στο θείον Όνομά Σου και τα αγιάσματά Σου, που φέρουν επίθετα της Θεομητορικής δόξης Σου, τα θλιβερά, τα ρυπαρά και άζωα τέκνα της παιδίσκης Άγαρ;…
Σε μια σκιερή γωνία του νεκρωθέντος αρχιτεκτονικού, αριστουργήματος, της αγίας Σοφίας, ακουμπισμένος, χωρίς σκούφο και ράσο, μόνο με το καλογερικό ζωστικό, για να μη προκαλώ την μήνιν των μισοχρίστων, μέσα στον κλαυθμό μου, από την μνήμην «ημερών αρχαίων», περιήλθα σε εκστατικήν, ονειρικήν κατάσταση, βλέποντας σαν σε όραμα τις περιπέτειες της ελληνικής φυλής μου από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι την κλασσικήν αρχαιότητα, με τους φιλοσόφους και τους ποιητές της, τον πολιτισμό της, με την ειδωλολατρία της και όλα τα «σεβάσματά» της. Και εθαύμαζα την ζωτικότητα, την διανοητικότητα, την εκλεπτυσμένην αισθητική της ελληνικής μου φυλής, όταν πέρασε από τον νουν μου ο ίσκιος του Μ. Αλεξάνδρου που, σαν ασυνείδητον όργανο της Προνοίας του Θεού, διέδιδε μάχρι των Ινδιών την ελληνική γλώσσα, προετοιμάζοντας έτσι την εξάπλωση του Χριστιανισμού.

3. Και «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν». Και «ο Λόγος σαρξ εγένετο». Και όπως η φυλή μου ήταν καλλιεργημένη από τον «σπερματικόν λόγον», δέχτηκε τον σαρκωμένο Λόγο, την διδασκαλία Του, τον Σταυρόν Του, την Ανάστασή Του, την Εκκλησία Του και ντύθηκε ολόκληρο τον Χριστόν μας, με την φεγγοειδή στολή του μεγίστου Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ενσωματώθηκε στον Χριστό και ενχριστώθηκε.
Άστραψε με τις αρετές του ο ελληνισμός, και την θεολογική σοφία του—όπως είπεν ο μακαρίτης π. Γ. Φλωρόφσκυ, «όσο πιο έλληνας γίνεται κανείς, τόσο και πιο ορθόδοξος καθίσταται». Κατηύγασεν ουρανό και γη και τα καταχθόνια με την λάμψη των Μαρτύρων του, επί τρεις ολοκλήρους αιώνες. Όπου ελληνισμός και ελληνική γλώσσα, Καππαδοκία, Καισάρεια, Επτά Εκκλησίες, Αθήνα, Κόρινθος, Θεσσαλονίκη, Φίλιπποι, Βέρροια και κύκλω του Ιλλυρικού, στα ελληνικά νησιά, στα παράλια της Μ. Ασίας, στην Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, Κάτω Ιταλία, παντού δοξάστηκε ο Θεός εν Χριστώ Ιησού.

4. Και έδωσεν ο Θεός και σταμάτησαν οι διωγμοί. Και ο Κύριος του Κόσμου, που «εποίησέ τε εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης, ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών», από την πανσοφία και αγάπη Του, εσόφισε τον ρωμαίον ηγεμόνα Κωνσταντίνο να ιδρύσει το Κράτος του, ωσάν μια «πολιτεία του Θεού», στο επτάλοφο Βυζάντιο.
Και όπως αφηγείται με αφελότητα και χάρη το σχετικό Συναξάρι του Μ. Κωνσταντίνου: «Τον καιρόν εκείνον, ήγουν στους 316 χρόνους από Χριστού, είδεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος θείαν όρασιν, όπου τον πρόσταζεν να κτίση πόλιν εις τα μέρη της Ανατολής, και να την αφιερώση εις το όνομα της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου… Και πηγαίνει εις την Χαλκηδόνα, του ήρεσεν ο τόπος και ήρχισε να κτίζη. Αλλά του Θεού δεν ήρεσεν, όθεν ήρχοντό τινες αετοί και ελάμβανον τα σύνεργα των μαστόρων και τα έρριπτον εις το Βυζάντιον. Λοιπόν βλέπων τοιούτον θαυμάσιον, απήλθεν εκεί… Αλλά δεν ήξευρε πόσον μεγάλην να την κτίση. Και την νύκτα πάλιν, είδεν άγγελον εις το όραμα και του λέει: «Το πρωϊ, όταν εξημερώση, να με ακολουθήσης… Ούτως επήγαινεν ο άγγελος έμπροσθεν, και μόνος ο βασιλεύς τον έβλεπε… και του βασιλέως κατόπιν ηκολούθει ο τέκτων… Και έβαλεν ένα γνωστικόν και πρακτικόν άνθρωπον, Ευφρατά καλούμενον… του οποίου έδωκε χρυσίον αναρίθμητον δια έξοδον… την έκαμε κατά πολλά ωραίαν, ως έπρεπε και έγινεν ομοία της Ρώμης εις όλα τα κτίρια»…

5. Και έγινε η Πόλη, η Μητρόπολη του Ελληνισμού και η καρδιά της Ορθοδοξίας! Και μέσα στην ονειροπόλησή μου θυμήθηκα, που είχα γράψει προ σαράντα ετών για το Βυζάντιό μας και τον πολιτισμό του: «…Το Βυζάντιον διέσχισε τα ιστορικά ορόσημα και εισήλθεν εις την αιωνιότητα, διότι συνεκροτείτο από πληθύν υπερκοσμίων οραματισμών και η πίστις του, η αδαμαντίνη ορθοδοξία του και αι πνευματικαί ενατενίσεις του, εξώθουν την ψυχικήν του ευγένειαν εις αιθερίους και αϋλους κόσμους… Ο κόσμος δεν θα καταξιωθή πλέον ν’ αποθαυμάση ένα βυζαντινόν θαύμα εις ευσέβεια και πολιτισμόν, με τους χαροποιούς ρυθμούς των εκκλησιών του και τας αυστηράς Μονάς του…
… Η Κωνσταντινούπολις ήτο «η Πόλις του Θεού» και εγένετο θρύλος. Δεν ήτο μία οιαδήποτε πόλις, ένα ευνομούμενον Άστυ, φορεύς εγκοσμίων ιδεωδών. Συνεδυάζετο, κατά ανεξιχνίαστον βουλήν του Θεού, εν τη Πόλει, το Πνεύμα του εγκοσμίου και υπερκοσμίου εις μίαν εκπληκτικήν αρμονίαν. Ο λαός συνεπύκνωνεν εις την ψυχήν του όλας τας εφέσεις προς παν το αγαθόν, το ωραίον και το αληθές, και δια τούτο η Άλωσις υπήρξε πλήγμα όχι μόνον δια την Ελλάδα και δια τον πολιτισμόν, αλλά πλήγμα κατ’ αυτών των Ιδεωδών της ανθρωπίνης ψυχής, των οποίων η κατάκτησις αποτελεί ιδιαίτερον προνόμιον των τελείων χριστιανών. Και το μυστικόν του Βυζαντίου ήτο ο ερωτικός χριστοκεντρισμός του και η δόξα του, ο Χριστός…
… Ο Απόστολος Παύλος θα ηγάλλετο δια τον «παροξυσμόν αγάπης» και δια τον «ζήλον Θεού» των Βυζαντινών. Δεν υπάρχει προηγούμενον εν τη ιστορία, που να αμιλλάται με τας παραδόξους συνθέσεις της ευσεβείας και της πολιτικής, της αγιότητος και της εγκοσμίου εξουσίας, των θείων αναζητήσεων και των υλικών πραγματώσεων, της θρησκείας και της βασιλείας, της Εκκλησίας και της Συγκλήτου.
Ουδέποτε άλλοτε είδον, ουδέν πλέον θα ιδούν οφθαλμοί αγγέλων και ανθρώπων, υπεριπταμένην των τρούλλων της αγίας Σοφίας την λευκήν περιστεράν του Παναγίου Πνεύματος, ουδέ τον βυζαντινόν Αετόν διασχίζοντα τους αιθέρας της απεράντου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και πετόμενον δεσποτικώς από κωδωνοστασίου εις κωδωνοστάσιον και από Μητροπόλεως εις Μητρόπολιν…
… Εν τούτοις εις την ψυχήν μας εξακολουθεί να ζη, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιας τόσον μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος που εχάσαμεν. Όχι μόνον ως αιματωμένη ανάμνησις δόξης που έδυσε και πόνων που κατέτρωσαν την καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις αδιάστατον ένωσιν με την ιδέαν της Πατρίδος, αλλά ζη εντός μας, με την δύναμιν βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν, «εν ω ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή του είναι μας. Ζη εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηϊνων όρων και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών…
… Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ο τείνομεν, ως λαός και ως Έθνος Ιδεώδες μας. Είναι ο αστραβής κανών της Ορθοδοξίας μας, ο ακτινοβόλος φάρος μας… Εις την ψυχήν μας ζη συνεχώς. Το Βυζάντιον δεν απέθανε. Το δικέφαλον πτηνόν περιϊπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας… Αλλά, φευ! Η φαντασία, μας ηπάτησεν! Ο Αετός κατάκειται νεκρός από πεντακοσίων ακριβώς ετών…».

6. Συνήλθα από τις ονειροπολήσεις μου, τις νοσταλγίες μου, τις γλυκειές φαντασιώσεις κι’ από τον κλαυθμό μου, όταν ο συνοδός μου ιεροδιάκονος, χωρίς ράσα, με επανέφερε στην πραγματικότητα. Αφήσαμε τον πάγκαλλον ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, αιώνιον σύμβολον ελληνορθόδοξον, κενόν, αλειτούργητον, με τα αριστουργηματικά ψηφιδωτά αφίλητα, τον Χριστόν μας, την Παναγίαν μας απροσκύνητη, απλούν θέαμα των περιέργων και ψυχρών τουριστών. Ανατριχιάζοντας στη θέα των συμβόλων των βαρβάρων κατακτητών με τα αραβικά γράμματα, μπήκαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο, για να μη προκαλούμε την περιέργεια των χαύνων ασιατών και την όχληση των πειναλέων μικροπωλητών.
Ανεχώρησα με σφιγμένη την καρδιά, κλαίοντας εσωτερικά και προσευχόμενος, ενώ κατευθυνόμεθα προς το Πατριαρχείο μας, για να προσθέσω ό,τι έγραψα παλαιότερα: «Επί τη πεντακοσιοστή αμφιετηρίδι από της  Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, η ψυχή του Έθνους εθρήνησεν, όπως θρηνεί και θα θρηνή. Η Ελληνική καρδία, συνεσφιγμένη από την λύπην, νυττομένη από τας αναμνήσεις, οδυνωμένη δια το μαρτύριον μυριάδων αδελφών, πλέκει «ύμνους εξοδίους» και δέεται δι’ όσους έπεσαν μαχόμενοι επί των αιματοβαφών τειχών της Κωνσταντινουπόλεως, υπέρ των σκηνωμάτων του Κυρίου των αγαπητών και υπέρ όσων «πολύ ηγαπήσαμεν»…
Αλλ’ εν πρώτοις, μνήσθητι Κύριε, του μαρτυρικού μας Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και του «τεταπεινωμένου του σκήπτρου…».

7. ….Αλλά και πάλι παραδόθηκα στη μελέτη αυτού του αλησμόνητου τραγικού ιστορικού «σκανδάλου», της άρδην ανατροπής ενός θείου πολιτισμού και της επιστροφής στην ειδωλολατρική βαρβαρότητα. Γιατί όσο κι’ αν ο μωαμεθανισμός είναι μία μονοθεϊστική θρησκεία, όμως το περιεχόμενό της δεν διαφέρει της ειδωλολατρίας, αφού τα επίγεια και τα μεταφυσικά ινδάλματά του είναι οι κτηνώδεις σαρκικές απολαύσεις, υπέρ των οποίων οι οπαδοί του ευχαρίστως σκοτώνονται, για να γίνουν «μάρτυρες».
Σκεπτόμουνα ακόμα πως, αν το ελληνικό Βυζάντιον «εγήρασε» -και «παν το γηράσκον εγγύς αφανισμού», κατά Παύλον- γιατί δεν το διεδέχετο ένας άλλος Ορθόδοξος χριστιανικός λαός, ώστε να συνεχίσει την φωτιστικήν ιστορική πορεία της Ορθοδοξίας και να αποτραπεί η εγκατάσταση στην Ευρώπη του οδηγούντος στην απώλεια αναρίθμητες ψυχές αθέου, απανθρώπου και αντιχριστιανικού μωαμεθανισμού;
Έτσι συλλογιζόμενος, υπό την πιεστικήν αίσθηση, ότι ήμουν ελεύθερος πολιορκημένος, - όσον έβλεπα από το παράθυρο την κολπουμένην από τον άνεμο του βρωμώδους Κερατίου και πότε ακινητούσαν, από την δυσώδη άπνοιαν, ερυθράν ημισέληνο και κύκλω των πατριαρχικών οικοδομημάτων να υψούνται αναιδώς δύο φρικτοί μιναρέδες- έφθασα στα όρια του προβλήματος: Ποιος διαμορφώνει την ιστορία;

8. Χριστιανός ων Ορθόδοξος, με την χάριν του Θεού, είμαι δέσμιος της διδασκαλίας της αγίας Εκκλησίας μου. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτόν μου επικινδύνους και αναποδείκτους ελευθέρους συλλογισμούς, αλλά οφείλω να αποδεχθώ ανεπιφυλάκτως τι εδίδαξαν οι άγιοι Πατέρες, που μας παρέδωσαν ως καθολικήν εμπειρικήν εν Αγίω Πνεύματι διδαχήν, ως προς το ερώτημα αυτό.
Και ορατώς μεν φαίνεται, ότι τα πάντα ακολουθούν νομοτελειακώς τον δρόμον αιτίων και αιτιατών, μιας ατελείωτης, απτής και ορατής, αιτιοκρατίας, ενός ανυπερβλήτου ντετερμινισμού, που μόνο τα φανερά θαύματα αναστέλλουν την αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας, που διαμορφώνει η ανθρωπίνη δραστηριότης. Η αόρατη όμως και αθέατη πλευρά, ο Θεός, αποτελεί τον βέβαιο και υπεραισθητόν έτερο παράγοντα της ιστορίας του κόσμου.
Αποτελεί θεμελιώδη διδασκαλία της Εκκλησίας, ότι ο Θεός «έως άρτι εργάζεται». Δεν παύει να «εργάζεται», αλλά και να συνεργάζεται, αφού «συνεργοί Θεού εσμέν». Μετά το δόγμα της Δημιουργίας ακολουθεί το δόγμα της Προνοίας, δι’ όλη την κτίση, που τα πάντα συντηρεί και συνέχει με άρρητη αγαθότητα.
Με τα λογικά όμως όντα, πλην της προνοίας Του γι’ αυτά, ως πρόσωπα, τιμημένα με το αυτεξούσιο και την ελευθερία, συνεργάζεται και δημιουργεί την προσωπική και παγκόσμια ιστορία. Και η «συμπεριφορά» του Θεού, έναντι των ανθρώπων, είναι ανάλογη με τη γνώση ή την αγνωσία τους. Οι Προφήτες, τα στόματα του Θεού, συνεχώς ήλεγχαν τις παρανομίες του Ισραήλ και προέλεγαν τις μάστιγες του Θεού με το : «ανθ’ ων…», δηλαδή για τις συγκεκριμένες αμαρτίες και παρανομίες τους θα υποστούν διάφορες θλίψεις. Τόσον οι απειλές, όσο και οι κολασμοί, με παιδαγωγικό χαρακτήρα, γεμίζουν τα προφητικά βιβλία και ένας αλάθητος οδηγός των σχέσεών μας με τον Θεόν, ημών των χριστιανών, είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού.
Αποκορύφωμα δε της παιδαγωγικής τιμωρίας του, για την αντίχριστη συμπεριφορά του, ήταν ο διασκορπισμός του σκληροτραχήλου αυτού λαού σύμφωνα με τον λόγον του Ιησού: «ήξουσιν ημέραι επί σε και περιβαλούσιν οι εχθροί σου χάρακά σοι και περικυκλώσουσί σε και συνέξουσί σε πάντοθεν, και εδαφιούσί σε και τα τέκνα σου εν σοι, και ουκ αφήσουσιν εν σοι λίθον επί λίθω, ανθ΄ ων ουκ έγνως τον καιρόν της επισκοπής σου…» (Λουκ. 19,41 ). Τα λόγια του Ιησού πραγματώθηκαν κατά τον τραγικότερο τρόπο.

9. Για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο Θεός είναι απόλυτος. Δεν ανήκουμε στον εαυτόν μας. «Ουκ εστέ εαυτών». Μας θέλει ολοκληρωτικά δικούς Του, γι’ αυτό δεν παύει να μας παιδαγωγεί με την πατρική ράβδο Του. Και η ιστορία μας είναι ανάλογη με την ιστορία του Ισραήλ. Οσάκις επορεύετο το Έθνος μας με φόβο Θεού, εβοηθείτο στις διάφορες ανάγκες του. Όταν αμάρτανε και αποστατούσε, «έπεφτε ράβδος», για να υποστούμε τελικώς την μακρόχρονη αιχμαλωσίαν, από την αμετανοησία των αρχόντων και του λαού. Μάτην ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος προέλεγε στους πάντες για την ερχομένη ρομφαίαν, από τις αμαρτίες του Έθνους ολοκλήρου και κυρίως του Κλήρου όλων των βαθμών, μη εξαιρών τους Πατριάρχες και τους Βασιλείς.
Και φαίνεται από την εξιστόρηση της πτώσεως της Πόλεως υπό των χρονικογράφων, ότι επί δύο μήνες πολιορκίας, ο Θεός, δια των πρεσβειών της Θεοτόκου και του νέφους των Αγίων και Μαρτύρων Του, επροστάτευε την «φιλόχριστη» αυτοκρατορική Πόλη. Αλλά φαίνεται ότι δεν ήταν και τόσο φιλόχριστη, γιατί αφηγείται ο Φραντζής ότι, κατά τη μαρτυρία τούρκων στρατιωτών, ενώ κάθε νύχτα έβλεπαν συνεχώς μια φωτεινή νεφέλη να σκεπάζει την Πόλη, την τελευταία νύχτα είδαν την νεφέλη- ήταν η χάρις του Θεού- που απεσύρθη προς τον ουρανό. Και ενώ την προηγουμένην ο Μωάμεθ διέταξε να συγκεντρωθεί ο στρατός για αναχώρηση, την τελευταία στιγμή ένας στρατηγός του τον μετάπεισε να επιτεθεί κατά των τειχών για τελευταία φορά, ερμηνεύοντας το όραμα των στρατιωτών, ότι ο Θεός εγκατέλειψε τους Χριστιανούς της Πόλεως, που δεν μετανοούσαν.

10. Και η Πόλη εάλω. Εάν δεν ήθελεν ο Θεός, η Πόλη δεν θα παρεδίδετο στους αντιχρίστους ασιάτες. Και παρεδόθη από το Έλεος του Κυρίου, για να σωθούν από την αμαρτία τα χριστοφόρα πλήθη, αλλά και για να σωθεί η Ορθοδοξία, που κινδύνευε να απορροφηθεί από τον παπισμόν. Ας μη λησμονείται ότι το επίσημο κράτος είχε δεχθεί την Φλωρεντινή ψευδένωση και στην τελευταία Λειτουργία στην αγία Σοφία είχε μνημονευθεί ο Πάπας, λειτουργούντος του καρδιναλίου Ισιδώρου. Γι’ αυτό και, όταν το 1920 εθεωρείτο βεβαία η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Έλληνες, οι ουνίτες της Πόλεως φώναζαν: «η αγία Σοφία είναι δική μας, γιατί έπεσε ουνιτική»! Συναφώς προς τον κίνδυνο του εξουνιτισμού, μου έλεγε κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ότι ένας παπικός κληρικός του είπεν, ότι «εάν δεχόσαστε την βοήθεια της Δύσεως, η Πόλη δεν θα έπεφτε». «Ναι, του απάντησε, αλλά θα εχάναμε την Ορθοδοξία μας».
Κι’ έτσι, ο Πανάγαθος Θεός, μέσα στο σκοτάδι της δουλείας και την ανελέητη μεταχείριση υπό των μισαλλοδόξων τέκνων του Ισμαήλ, είχεν οικονομήσει για τον λαόν Του κάποιες παρηγοριές, με τη σχετική θρησκευτικήν ελευθερία και την προστασία της εθναρχούσης Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εκάλυπτε σαν όρνις με τα φτερά της τα νοσσία της. Και οι αποθήκες του ουρανού συνέλεγαν άφθονο σιτάρι, νεομάρτυρες, οσίους και αγνιζομένους ελληνορωμαίους Ορθοδόξους Χριστιανούς μέσα στο καμίνι της δουλείας, με θλιβερή εξαίρεση τους εξισλαμιζόμενους.

11. Και ήρθε το ΄21. Ήταν θέλημα Θεού, ήταν ευλογία; Ποιος  μπορεί να βεβαιώσει, αν η εθνική και πολιτική ελευθερία ήταν πιο ευάρεστη στον Θεόν από την χωρίς πατρίδα δουλεία; Η ελευθερία αποδέσμευε τα πάθη, που οδηγούσαν στις αμαρτίες. Η δουλεία περιώριζε τις αμαρτίες από τη μνήμη του Θεού. Τον Θεόν δεν τον ενδιαφέρουν τα πολιτεύματα και οι ελευθερίες, πλην μιας, της προσωπικής, της ηθικής, της συνειδήσεως. Ό,τι ζητάει και επιποθεί είναι η σωτηρία ψυχών, «δι’ ας Χριστός απέθανε». Το άριστον είναι να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστόν μέσα σε όρους εθνικής ελευθερίας. Αν όμως την ελευθερία χρησιμοποιούμεν ως «επικάλυμμα της κακίας»; Γιατί οι Εβραίοι, μόνον όταν τους παρέδιδεν ο παιδαγωγών Θεός στους εχθρούς τους, εφώναζαν εν μετανοία: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν σου»;
Καλό λοιπόν το ΄21, εφ’ όσον μας έδιδε περισσότερες δυνατότητες να εύρωμε τον Θεόν μας και μας βοηθούσε να ενωθούμε με τον Χριστόν. Τι απεδείχθη όμως; Όσον ήμαστε δουλωμένοι εθνικώς και δεχόμαστε την πνευματικήν αγωγή της Μητέρας Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέναμε πιο ταπεινοί, πιο Ορθόδοξοι και αμαρτάναμε λιγότερο. Ποιος όμως θέλει την δουλείαν; Εν τούτοις, όταν ο Θεός επέτρεπε να πάσχουμε από τους εχθρούς μας, ενεργούσεν από αγάπη, χάριν του συμφέροντός μας, για να κερδήσουμε την αιώνια ζωή. Η παρούσα, στα μάτια του Θεού, είναι αμελητέα. Η αιώνια, είναι η όντως ζωή. «Δεν είναι άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. Η΄,18 ).

12. Η Ελλάδα, η Πατρίδα μου, ήταν άτυχη θα έλεγα, αν δεν εγνώριζα την αμεσότατη σχέση του Θεού με τα ορθόδοξα παιδιά Του, άτυχη σε ηγέτες και διδασκάλους, που παραχωρεί ο Θεός από την αναξιότητα του λαού. Ποτέ της, πλην σπανίων εξαιρέσεων, δεν είχε κυβερνήτες με τη συνείδηση του ορθοδόξου ρωμηού, όπως διαμορφώθηκε στο χωνευτήρι του μεταβυζαντινού ελληνορθοδόξου και ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, με κέντρο την Μητέρα Εκκλησία. Ποιος εγνώριζε το αγαθό θέλημα του Θεού προ του ΄21; Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι η ελευθερία του Έθνους ήταν θέλημα ευδοκίας του Θεού και δεν απετέλει καρπόν εκβιασμού του θελήματός Του; Θέλετε ελευθερία, με παρακαλείτε ν’ αποκτήσετε ελεύθερον Έθνος; Θα σας βοηθήσω, επειδή με παρακαλείτε, χωρίς να μ’ ερωτήσετε αν σας συμφέρει και ποια σχέδια έχω για σας τους Ορθοδόξους ελληνορωμαίους. Εγώ ήθελα να σας μεταχειρισθώ ωσάν ζύμη αληθείας και φωτός στο ακάθαρτο φύραμα των αποπλανηθέντων τέκνων μου, των υιών της Άγαρ, για να σωθούν κι’ αυτοί κοντά σας. Κάπως έτσι θα μίλαγε ο Θεός, που ήθελε να αναβιώσει η ρωμηοσύνη στα παληά εδάφη της με εγκεντρισμό των ισμαηλιτών στο δένδρο της Ορθοδοξίας. Τώρα το Έθνος μου, συρρικνωμένο στα δεκαπέντε εκατ., πόσον ορθόδοξον είναι; Και αν δεν ήθελεν αυτήν την εθνικήν ελευθερίαν ο Θεός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχαμεν εξασφαλίσει εκ των προτέρων την αποτυχία; Το πρόβλημα αυτό συζητούσα κάποτε με δυο πολύπειρους Γέροντες στην Έρημο του Άθω.

13. Τι πονοκεφαλάς; μου είπαν. Αν μέτρο πάντων, για μας τους Ορθοδόξους, είναι ο Χριστός, τι φρονούμεν; Είναι ευχαριστημένος από το ΄21 και τους καρπούς του; Το αίμα που χύθηκε, ήταν να εξασφαλισθούν τόσες χιλιάδες χιλιομέτρων γης ελληνικής, για να ζουν οι Έλληνες ελεύθεροι, χωρίς Χριστόν; Την ελευθερίαν αυτή την ήθελεν, αφού εγνώριζεν ότι οι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήσαν συνέχεια της ειδωλολατρικής Ελλάδος και όχι της ρωμηοσύνης; Τι έγινε μετά την επανάσταση; Απαίδευτοι και ακατήχητοι χριστιανικώς και χωρίς ορθόδοξον ήθος, πως θα χρησιμοποιούσαν την εθνικήν ελευθερία τους; Αυτός ο στρατηγός Μακρυγιάννης ήταν δουλοπρεπής όταν έγραφε: «Αν ηξέραμεν ότι θα είχαμεν τέτοιαν ελευθερίαν, θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήσει άλλα τόσα χρόνια κάτω από τους τούρκους, για να μάθωμεν τι είναι η θρησκεία, η δικαιοσύνη, η ηθική και η τιμιότης»; Ένα είναι βέβαιον, ότι το Έθνος δεν βρίσκεται στο δρόμο των ελληνοχριστιανικών παραδόσεων και καθόλου απίθανο να χρησιμοποιήσει ο στοργικώτατος Πατέρας και Θεός μας κάποια μέσα οδυνηρά και αφυπνιστικά, για να μετανοήσουμε. Να ξαναβρούμε το κέντρον, απ’ όπου έχουμε μακρυνθεί… Και συμφώνησα, φρονώντας ότι το κέντρο βρίσκεται στην αγία Σοφία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που δακτυλοδεικτούν τον μόνον αληθινό Θεόν, τον Χριστόν για όλους τους Ορθοδόξους λαούς…

Τέλος. 

Τὸ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὸ σῶ­μα νο­σεῖ ἐ­πι­κίν­δυ­να

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει !!!

...Οἱ συμπροσευχὲς αὐτές, γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τοὺς συνοδοιπόρους του, σημαίνει ὅτι ἔχει ἤδη γίνει ἡ ἕνωση μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, καὶ ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὰ κατηγορηματικῶς λεγόμενα τοῦ ὑπεύθυνου τοῦ Γραφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρώπη, Μητροπολίτου Ἀχαΐας κ. Ἀθανασίου, τώρα προσπαθοῦν, μὲ ὑπόγειες διαδρομές, νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς πιστοὺς αὐτὴ «τὴν ἄμικτον μῖξιν», ἀλλὰ στὴν σατανοκίνητη αὐτὴ προσπάθειά τους συναντοῦν, ὡς εἶναι τοῦτο ἑπόμενον, σκληρὲς ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸ κέντρον τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐκεῖθεν, ἀπὸ τὸν ὑπερασπιστὴ δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. 
«Παρʼ ἡμῖν οὔτε Πατριὰρχαι οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁλαός,   ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων  αὐτοῦ»,       (Ἀπόκρισις τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπαν Πίον τὸνΘ´, ἔτος  1848).
Ὁ Ἀχαΐας λοιπὸν κ. Ἀθανάσιος, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ἀπολογούμενος,  ὡς φαίνεται, πρὸς τὸ Βατικανὸ γιὰ τὴν καθυστέρηση τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸν αἱρεσιάρχη Πάπα ὁμολογεῖ, ὅλως ἀνερυθρίαστα: "ΣτὴνἙλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ κατάσταση, γιατί ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν  νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ οἱ πιστοὶ δὲν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτική τοῦ διαλόγου…  Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος  ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα. Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴν συνείδηση τοῦ κόσμου".

(Του Πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ,
Θεολόγου –Εκκλησιαστικού Συνηγόρου)
O.T.1905 9/12/2011

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Οι 26 Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες Μοναχοί

Η Παναγία της Σκριπούς

 Σεπτέμβριος του 1943. Οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού ( Διονύσου ) . 
Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους γερμανούς, οι οποίοι αποφασίζουν να κάψουν τον Ορχομενό και να τιμωρήσουν τους κατοίκους.
 
Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη , ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.
 
Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία εκκλησία της Βοιωτίας ( 874 μ.Χ. ) , αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό μοναστήρι της Σκριπούς .
 
Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου. Μπροστά τους οι γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο , αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει.
 
Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα!
 
- Θαύμα, θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην εκκλησία .
 
Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον ναό. Ο γερμανός στη θεομητορική εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει!
 
Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με θαυμασμό:
 
- Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε.
 
Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους.
 
Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.
 

Από τότε η 1η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα πανηγύρεως. Όσο ζούσε ο Χόφμαν , παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο. Αφιέρωσε μάλιστα στην Παναγία ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη απεικόνιση του θαύματος.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ :

.....Ὁ Μακρυγιάννης σ’ ὅλες του τὶς διαστάσεις μένει μάρτυρας τῆς παράδοσης τοῦ Γένους, σὲ μία κοσμογονικὴ καμπὴ τῆς πορείας του. Ὁ ἕνας, ἀδιάτμητος καὶ ἑνιαῖος Μακρυγιάννης, ἀνήκει σ’ ὅλο τὸ Γένος καὶ μόνο σ’ αὐτό. Καμιὰ μερίδα δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἰδιοποιηθεῖ, γιατί κάθε μέρος ἀνήκει στὸ ὅλο, στὴν καθολικότητα, ποὺ ἐνσάρκωσε ὁ μεγάλος αὐτὸς Ρουμελιώτης, δηλαδὴ Ρωμηός. 
* * *
Μέ τά δύο κείμενά του ὁ Μακρυγιάννης δείχνει τήν ἀναγκαία στάση τοῦ Ρωμηοῦ-Ἑλληνορθοδόξου, καί τότε καί σήμερα, στούς ξένους καί στούς ξενόδουλους δικούς μας, πού σκέπτονται καί ἐνεργοῦν ὡς ξένοι στήν Ἑλλάδα καί ὄχι ὡς Ἕλληνες, καί μάλιστα ὀρθόδοξοι. Τήν Ὀρθοδοξία, ποῦ νά τήν μάθουν; Στά ἀμερικανικά κολλέγια καί Πανεπιστήμια ἤ στή Λέσχη Bilderberg;
Ζοῦμε παράλληλες καταστάσεις μέ ἐκεῖνες τῆς ἐποχῆς τοῦ Μακρυγιάννη. Ἡ οὐσία δέν ἀλλάζει, μόνο λίγο τό πλαίσιο. Ἡ ἀναμενόμενη ἀπό τόν Στρατηγό καί τούς ὁμοψύχους του ἀνάσταση ἀποδείχθηκε χιμαιρική, διότι δέν ἐτοποθετεῖτο ὀρθά. Περίμεναν Ἡγέτη, ὁ ὁποῖος ὅμως, καί τότε καί σήμερα, ἄν δέν δηλώσει ὑποταγή στούς ὅποιους Ξένους, δέν εἶναι δυνατόν νά κυβερνήσει! (Πρβλ. τόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ μας, Ματθ. 4, 8-9). Ἡ Χώρα μας ἀπό τότε εἶναι μόνιμα προτεκτοράτο τῶν Φράγκων καί σέ νέα τουρκοκρατία, κατά τόν Μάνο Χατζηδάκη, αἰωνία του ἡ μνήμη! Τό «Μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας» (Ψαλμ. 145,3) ἰσχύει μόνιμα. Ὁ Μακρυγιάννης πρέπει νά συνειδητοποίησε, ὅτι ἡ μόνη ἀνάσταση τοῦ Ἔθνους μόνο ὡς ἀναβίωση τῆς στάσης μας στήν Δουλεία μπορεῖ νά εἶναι δυνατή. Ἐπανεύρεση τοῦ πατερικοῦ μας φρονήματος καί ἀνάπτυξη τῆς ζωῆς μας, ἀτομικῆς καί συλλογικῆς στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς σώματος καί ὄχι ἁπλῶς Ἡγεσίας. Ἡ λατρεία καί ἡ κοινότητα, ὡς ἐνορία, μένει πάντα ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας μας. 

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Η έννοια της Χριστιανικής ελευθερίας. Πατερικές θέσεις μέρος Β' (Video 2013)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ποίον άλλον σκοπόν έχει η παιδεία παρά να διαφωτίση τον άνθρωπον, να φωτίση όλας τας αβύσσους και τους κρημνούς μέσα του και να εκδιώξη απ΄ αυτού όλα τα σκότη; Εάν όμως ο άνθρωπος είναι χωρίς Χριστόν τον Θεόν, δηλαδή χωρίς αυτό το μοναδικόν άσβεστον Φως, πως θα διασκορπίση τον ζόφον του σύμπαντος, ο οποίος από παντού επιτίθεται εναντίον του, και πως θα εκδιώξη το σκότος από μέσα του; Με όλα τα φώτα του, αλλά χωρίς τον Θεόν, ο άνθρωπος δεν είναι άλλο τι από πυγολαμπίδα εις τον άπειρον ζόφον του σύμπαντος. Η δε επιστήμη του και η φιλοσοφία του, η παιδεία και η κουλτούρα του, η τεχνική και ο πολιτισμός του, όλα αυτά είναι μικρά κηρία, τα οποία ούτος ανάπτει μέσα εις το βαθύ σκότος των επιγείων και κοσμικών γεγονότων. Όλα αυτά τα κηρία τι ημπορούν να κάμουν εις την ατελείωτον νύκτα και το βαθύ σκότος των ατομικών, κοινωνικών, εθνικών, διεθνών προβλημάτων και συμβάντων; Ή μήπως και αυτά έχουν ήδη σβήσει και εκάλυψε την Ευρώπην και τον κόσμον ολόκληρον το πυκνόν και βαθύ σκότος και έπεσεν επάνω των ζόφος αδιαπέραστος;                                                                                                                                                         

Cherubic Hymn-Theodoros Vasilikos-Our Home


Εξίσωση Εκκλησίας και αιρέσεων

Ο Παπισμός διεκδικώντας για τον εαυτό του μέχρι και σήμερα την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα, υπεύθυνος και πρωτουργός της διαιρέσεως, δεν διέπραξε το σφάλμα να μετάσχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και να μεταλλαγεί σε μία από τις πολλές «εκκλησίες». Φραστικά πάντως και υποκριτικά επαινεί την Οικουμενική Κίνηση, την οποία επευλογεί ως προεργασία για την μετά της Ρώμης του Πέτρου και του πάπα ενότητα. Ιδιαίτερα επιχαίρει και συγχαίρει για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αυτοκαταργήθηκε στην πράξη ως η μοναδική ενσάρκωση και συνέχεια της Una Sancta, εκχωρήσασα το ιδικό της πεδίο, την ιδική της ταυτότητα, στην σχισματική και αιρετική Ρώμη, στη Ρώμη του filioque, του πρωτείου εξουσίας του πάπα, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής χάριτος και όλων των άλλων καινοτομιών και παρεκκλίσεων.

The Story of Oxi Day


Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το θαύμα της Κυρίας Θεοτόκου ενάντια στους εχθρούς "εμού τε και του Υιού μου", αντίχριστους παπικούς, προς δόξαν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας της Φιλτάτης μας Ορθοδοξίας!


Ο Ορθόδοξος Μακρυγιάννης: 

Εκεί που ΄φκιανα τις θέσεις στους Μύλους, ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί.
Μου λέγει:
Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;
Του λέγω:
Είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς. Όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας προστατεύει, και θα δείξουμε την τύχη μας σ΄ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ΄ έναν τρόπο· ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. 

(Στη μάχη των Μύλων ο Ιμπραήμ πασάς έπαθε πανωλεθρία....).

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Εορτοδρόμιον σελ. 250:

Σημειούμεν ενταύθα, ότι τέσσαρα τινά ακολουθούσι κατά σειράν: α) Ακοή κατηχήσεως η και της Πίστεως προηγουμένη· «Η γαρ πίστις, φησίν ο Απ. Παύλος εξ ακοής»· β) Πίστις εγκάρδιος. γ) Ομολογία δια στόματος: «Καρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν», λέγει ο Απ. Παύλος· Και δ) ακολουθεί το Βάπτισμα, σφραγίζον την Πίστιν και Ομολογίαν· όθεν είπεν ο μέγας Βασίλειος Κεφάλαιον ιβ΄ προς Αμφιλόχιον: «Πίστις και Βάπτισμα δύο τρόποι της σωτηρίας συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι· Πίστις μεν γαρ τελειούται δια Βαπτίσματος· Βάπτισμα δε θεμελιούται δια της Πίστεως· και δια των αυτών ονομάτων εκάτερα πληρούται· ως γαρ πιστεύομεν εις Πατέρα, και Υιόν, και Άγιον Πνεύμα· ούτω και βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος· και προάγει μεν ομολογία προς την σωτηρίαν εισάγουσα· επακολουθεί δε το Βάπτισμα επισφραγίζον ημών την συγκατάθεσιν». Και εν τοις ασκητικοίς λέγει ο αυτός Άγιος: «Περί Πατρός, Υιού, και Αγίου Πνεύματος μη συζητητείν, αλλά άκτιστον και ομοούσιον Τριάδα μετά παρρησίας λέγειν και φρονείν, και τοις επερωτώσι λέγειν: ότι βαπτίζεσθαι δει, ως παρελάβομεν· πιστεύειν δε, ως βεβαπτίσμεθα· δοξάζειν δε, ως πεπιστεύκαμεν».

Parishioners Find Miracle in Fire at Ukrainian Orthodox Church (ο Ναός κάηκε, όχι η εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου!)

Parishioners Find Miracle in Church Fire
Amid a pile of scorched rubble, many of the icons at Saint Mary the Protectress Ukrainian Orthodox Church remained in tact after a four alarm fire torched much of the historic building on Sunday.



Parishioners of a Philadelphia Ukrainian Orthodox church say the four-alarm fire that destroyed millions of dollars in furniture and artifacts and left a gaping hole in the center of the historic building also revealed a miracle.
"The fire was blazing, so when we saw the fire, we thought everything burned," Saint Mary the Protectress Ukrainian Orthodox Church treasurer and parishioner Pasha Prasko said. "But now that we can see inside, we looked at it and said it’s amazing so many icons are still there."
Although a large portion of the church’s roof collapsed and more than 100 firefighters doused the building in water to tame the blaze, several icons remained untouched by the flames at the historic house of worship in the East Oak Lane section of the city on Sunday.

http://www.nbcphiladelphia.com/news/local/Parishioners-Find-a-Miracle-in-the-Fire-221226761.html

Οι Ζωγραφίτες οσιομάρτυρες

Επειδή το Άγιον Όρος αποτελούσε ανέκαθεν το προπύργιο και το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή, οι Λατίνοι θέλησαν να το καταστρέψουν και να εγκαθιδρύσουν και σε αυτό την εξουσία του Πάπα. Μπήκαν λοιπόν το 1280 στο Όρος με στρατιωτική δύναμη, κι επιδόθηκαν στο έργο τους άλλοτε με υποσχέσεις και χρήματα, κι άλλοτε με απειλές , βιαιότητες και μαρτύρια . 
Μερικοί δειλοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως μοναχοί αρνήθηκαν την εξουσία του Πάπα ως τοποτηρητού του Χριστού, καθώς και τα σαθρά του δόγματα, για αυτό επισφράγισαν με το αίμα την ομολογία τους. Σε αυτή τους την προσπάθεια οι Λατίνοι είχαν δυστυχώς συνεργούς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο και τον Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο.
 
Αφού έκαναν ό,τι έκαναν στις άλλες μονές, πέρασαν τελευταία κι από τη μονή Ζωγράφου. Εκείνη την περίοδο ασκήτευε κοντά στο μοναστήρι ένας μοναχός που είχε τη συνήθεια να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου μπροστά στην εικόνα
Tης . 
Κάποια μέρα, ενώ στα χείλη του γέροντα ηχούσε ο αρχαγγελικός ασπασμός, ακούει ξαφνικά από την αγία εικόνα τη φράση: « Χαίρε κι εσύ, Γέρον του Θεού! » .
 
Ο γέροντας τρόμαξε.
 
- Μη φοβάσαι! συνέχισε ήσυχα η θεομητορική φωνή που έβγαινε από την εικόνα. Πήγαινε όμως γρήγορα στο μοναστήρι, και πες στον ηγούμενο και στους μοναχούς ότι οι εχθροί μου και εχθροί του Υιού μου πλησίασαν. Όποιος λοιπόν είναι ασθενής στο φρόνημα, ας πάει να κρυφτεί μέχρι να περάσει ο πειρασμός. Όσοι όμως επιθυμούν μαρτυρικά στεφάνια, να παραμείνουν στο μοναστήρι. Πήγαινε γρήγορα!
 
Ο γέροντας ξεκίνησε αμέσως , υπάκουος στην εντολή της Θεοτόκου. Και μόλις έφτασε στη μονή, βλέπει κατάπληκτος στην πύλη την εικόνα της Παναγίας , μπροστά στην οποία διάβαζε πριν από λίγο τους Χαιρετισμούς. Γονάτισε με κατάνυξη, ασπάστηκε την εικόνα και μαζί με αυτή παρουσιάστηκε στον ηγούμενο.
 
Οι μοναχοί ταράχθηκαν από το φοβερό άκουσμα. Μερικοί έτρεξαν και κρύφτηκαν στα όρη και στις σπηλιές. Είκοσι έξι όμως –  μαζί τους και ο ηγούμενος – έμειναν στο μοναστήρι , ανέβηκαν στον πύργο και περίμεναν εκεί τους εχθρούς και τα μαρτυρικά στεφάνια.
 
Σε λίγο έφτασαν και οι Λατινόφρονες. Στην αρχή επιστράτευσαν όλη τους τη ρητορική δεινότητα, για να πείσουν τους μοναχούς να ανοίξουν τις πύλες και να αναγνωρίσουν τον Πάπα σαν κεφαλή της  οικουμενικής Εκκλησίας.
 
- Και ποιος σας είπε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της Εκκλησίας; φώναξαν οι μοναχοί. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός! Δεν ανοίγουμε τις πύλες. Προτιμάμε να πεθάνουμε, παρά να σας αφήσουμε να μολύνετε τον ιερό αυτό τόπο!
 
- Αφού το θέλετε, θα πεθάνετε! φώναξαν οι Λατινόφρονες με μανία.
 

Κι αμέσως μάζεψαν ξύλα και φρύγανα γύρω από τον πύργο, άναψαν φωτιά και τους έκαψαν όλους.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ιδού λοιπόν εις τι μετεβάλλετο και τελικώς μετεβλήθη από την Αναγέννησιν έως σήμερον η Ευρώπη: εις εργαστήριον ρομπότ! Το δε ρομπότ είναι ο αθλιώτερος τύπος ανθρώπου. Όστις έχει οφθαλμούς δια να βλέπη ας ιδή:  δεν υπήρχεν επί του πλανήτου τούτου αθλιώτερος, ασχημότερος και απανθρωπότερος άνθρωπος από το ευρωπαϊκόν ρομπότ. Εντροπή και αίσχος, αιωνία εντροπή και αιώνιον αίσχος της Ευρώπης, αυτό είναι ο «νέος άνθρωπός» της, άνθρωπος χωρίς Θεόν και χωρίς ψυχήν, ο άνθρωπος-ρομπότ.                                                                                                                                            Αφού εφόνευσε τον Θεόν και την ψυχήν μέσα του ο τύπος του ευρωπαίου ανθρώπου, από τινων ήδη δεκαετιών, βαθμηδόν αυτοκτονεί. Διότι η αυτοκτονία είναι ο αναπόφευκτος ακόλουθος της Θεοκτονίας. Η παιδεία χωρίς τον Θεόν οδηγεί την Ευρώπην και δι΄ αυτής όλην την οικουμένην εις τοιούτον σκότος, εις το οποίον η ανθρωπότητα δεν έπεσε ποτέ. Εις το σκότος αυτό ουδείς γνωρίζει ουδένα και ουδείς αναγνωρίζει ουδένα δι΄ αδελφόν!....                                                                                                                                                       

Τον Κύριον υμνείτε


ΜΑΝΑ ΜΑΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις «Διδαχές» του, όσες διεσώθηκαν, λέγει ότι η Εκκλησία είναι «ωσάν την Μάνα». 
Ιδού τα λόγια του:
 

«Κιβωτός είναι η Αγία Εκκλησία μας. Και όσοι αδελφοί έμπουν μέσα εις την Εκκλησίαν, θέλουν συγχωρηθή τα αμαρτήματά τους, και δεν θέλουν να πνιγούν από τα σφάλματά τους. Η αγία Εκκλησία είναι ωσάν την Μάνα. Όταν σφάλλη ο υιός της, τον μαλώνει και πάλιν τον συμπαθεί. Η αγία μας Εκκλησία είναι μία πηγή, οπού ποτίζει όλους τους διψασμένους. Και πρέπει κάθε ημέραν να λειτουργούν οι ιερείς, δια να ευλογήση ο Θεός την χώραν σας, τα χωράφια σας, τον τόπον και όλα τα έργα των χειρών σας».
 

Ωδή α΄. Ήχος α΄. Ο Ειρμός.

Χριστός γεννάται· δοξάσατε. Χριστός εξ Ουρανών· απαντήσατε. Χριστός επί γης· υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί· ότι δεδόξασται.

Ερμηνεία.
(Aγ. Νικοδήμου Αγιορείτου από το ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ).

Από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν άρτους οι χρείαν έχοντες τούτων, πάρεξ από τον αρτοπωλητήν; Ή από ποίον πρέπει να λαμβάνουν οίνον οι εστερημένοι τούτου, πάρεξ από τον οινοπώλην; Αλλά και οι χρείαν έχοντες νομίσματος χρυσού και αργυρού, από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν τούτο, ει μη από τον αργυραμοιβόν;(σαράφην). Ούτω παρομοίως και οι θέλοντες να πανηγυρίζουν και να εγκωμιάζουν τας του Χριστού εορτάς, από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν λόγους πανηγυρικούς και εγκώμια, πάρεξ από τον τούτων πανηγυριστήν και εγκωμιαστήν, τον μέγαν λέγω εν Θεολογία Γρηγόριον; Διότι ούτος ο κατ΄ εξοχήν λεγόμενος Τριαδικός Θεολόγος, όχι μόνον εστόλισε τας Δεσποτικάς εορτάς με τους ιδικούς του λόγους και τα εγκώμια, αλλ΄ έδωκεν άδειαν και εις τους μεταγενεστέρους να κλέπτουν τα ιδικά του λόγια και ποιήματα με μίαν κλεψίαν επαινετήν και ακατηγόρητον· την οποίαν όποιος εργάζεται, όχι μόνον δεν εντρέπεται, ως οι κλέπται των άλλων πραγμάτων, αλλ΄ εξεναντίας με την κλεψίαν αυτήν καλλωπίζεται.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Κυ- ρίου στὴν ζωὴ μας τονίζει:

«Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Κύριο καὶ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, μποροῦμε ὅμως νὰ Τὸν βλέπουμε διαρκῶς μὲ τὰ μάτια τῆς διανοίας, ἂν εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση.
Μποροῦμε μάλιστα ὄχι ἁπλῶς νὰ Τὸν βλέπουμε ἀλλὰ καὶ νὰ καρπωνόμαστε μεγάλα ἀγαθά. Διότι αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ἀναίρεση κάθε ἁμαρτίας, καθαίρεση κάθε πονηροῦ πράγματος, ἀπομάκρυνση κάθε κακοῦ. Αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ποιητικὴ κάθε ἀρετῆς, γεννητικὴ καθαρότητος καὶ ἀπαθείας, παρεκτικὴ αἰωνίου ζωῆς καὶ ἀτελείωτης βασιλείας»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ καί πρωτάκουστα, «αἰσχύνης γέμοντα», ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς εἶναι ὅσα ἐτελέσθησαν κατά τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου Α’, προεξάρχοντος δυστυχῶς τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου Α’, μετά τῆς συνοδείας ἐκπροσώπων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Ὄχι, δέν ἦταν ἐκεῖ παροῦσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῶν μεγάλων ὁμολογητῶν τῆς πίστεως ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ: Τοῦ Μ.Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τῶν ἐπί τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου μαρτυρησάντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, τῶν ὁσιομαρτύρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καντάρας τῆς Κύπρου, τῶν ἐν τοῖς χρόνοις ἡμῶν σφαγιασθέντων Σέρβων Ὀρθοδόξων ἀπό τούς «Καθολικούς» Οὐστάσι τῇ ὑποκινήσει τοῦ καρδιναλίου, καί τώρα «ἁγίου» τῶν Παπικῶν, Στέπινατς.


Εἶναι δυνατόν οἱ σφαγιασθέντες «ὥσπερ ἄρνες» ἀπό τούς παπικούς νά ἔστειλαν ἐκπροσώπους, χαίροντες ἐπί τῇ ἐνθρονίσει τοῦ σφαγέως των; Εἶναι δυνατόν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος πού προειδοποίησε τους Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐπί τῇ ἀφίξει τῶν παπικῶν και φιλοπαπικῶν ἐπί Βέκκου λέγοντας ὅτι «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου», νά συμμετεῖχε ἐγκρίνοντας τήν ἐνθρόνιση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἱοῦ Της, χωρίς μέχρι τώρα ἐπί χίλια ἔτη ἀπό τοῦ σχίσματος νά ὑπάρξη ἴχνος μετανοίας;

Ανακοίνωση της αυθεντικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου περί του νέου ηγουμένου των ψευδοεσφιγμενιτών.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ 

Μοναχός ανελεύθερος και ανίκανος να εφαρμόσει την ευαγγελική αλήθεια είναι ενώπιον του Θεού ανύπαρκτος και ανυπόστατος. Έναν ακόμη τέτοιας κοπής ηγούμενο, τον Ιερομόναχο Βαρθολομαίο Γαζέτα, τυφλό όργανο του ομωνύμου του πατριάρχου κ.Βαρθολομαίου εξέλεξαν τα υπολείμματα της αδελφότητος του κοιμηθέντος π. Χρυσοστόμου Κατσουλιέρη για μία θέση που κανείς σοβαρός αγιορείτης Ιερομόναχος δεν θα δεχόταν.

Δυστυχώς η παραβίασης των αγιορείτικων θεσμών συνεχίζεται κατάφωρα αρκεί μόνον να γεμίσει το άγιον όρος με πρόσωπα που θα κάνουν την εγκληματική υπακοή να συμπορεύονται στην Οικουμενική Κίνηση με τον κ. Βαρθολομαίο, την τελευταία και μεγαλυτέρα αίρεση στην ιστορία της Εκκλησίας.

Πώς εκλέγεται ένας ηγούμενος, λοιπόν, της Μονής μας που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του μέσα σ αυτήν; Ο Καταστατικός Χάρτης Αγίου Όρους (ΚΧΑΟ) απαιτεί ο υποψήφιος να διατηρεί τουλάχιστον δέκα χρόνια φυσικής παρουσίας εντός της Μονής. Ένας ηγούμενος αγιορείτικης Μονής εκλέγεται από την αδελφότητα. Η αδελφότητα μας όχι μόνον δεν τον εξέλεξε, αλλά και αναγνωρίζει τον συγκεκριμένο Ιερομόναχο σαν έναν από τους σφοδρούς διώκτες της που μάλιστα επανειλημμένως εκτύπησαν το αντιπροσωπείο μας στας Καρυάς με σκοπό την κατάληψη του. Και τί σημαίνει ηγούμενος κοινοβίου χωρίς να έχει αδελφότητα; Οι εναπομείναντες μοναχοί της συνοδείας των, όντες μόνον πέντε, δεν μπορούν ούτε την γεροντική σύναξη να απαρτίσουν. Οι υπόλοιποι περίπου 12 νέοι που εγράφησαν χωρίς να συμβιώνουν μαζί των για να φανεί δήθεν ωσάν αδελφότης κοινοβίου, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, διότι απαιτούνται 6 χρόνια παρουσίας στην Μονή. Ποιά αδελφότης, λοιπόν, τον εξέλεξε; Όλα έκνομα, όλα ανυπόστατα και ενώπιον Θεού και στην συνείδηση του λαού. 

Είμεθα σίγουροι ότι η Ιστορία θα καταδικάσει αυτόν τον παναγιορείτικο εκτραχηλισμό, ακόμη κι αν προς το παρόν οι διώκτες μας καταφέρουν σιγά σιγά να μεταμφιέσουν την αντίρρηση του φρονήματός μας σε ποινικό έγκλημα, κι ημάς αυτούς, από αντιρρησίας συνειδήσεως σε τρομοκράτες. Εμείς λοιπόν οι "τρομοκράτες", απειλούμεθα με στέρηση των φυσικών μας καταλυμάτων, είμεθα υπό συνεχές καθεστώς απελάσεως, αδυνατούμε να εισέρθουμε νομίμως στο Άγιον Όρος, προμηθευόμεθα τροφάς, φάρμακα και αναλώσιμα κρυφίως, είμεθα για χρόνια άποροι από χρηματικά εισοδήματα, αδυνατούμε να κάνουμε χρήση των οχημάτων, να αλιεύσουμε, να καλέσουμε στην μονή μας αδελφούς μας, να προσλάβουμε εργαζομένους, και άλλα πολλά. Πάντες και από παντού κινδυνεύομαι και υποβλεπόμεθα. Εκτός από τα εισοδήματα, την κινητή και ακίνητη περιουσία της Μονής μας, τα τηλέφωνα, τις ταχυδρομικές θυρίδες που ήδη μας άρπαξαν, ο νέος ηγούμενος φανταζόμαστε ότι θα συνεχίσει την λεηλασία από την άπορο εκατονταμελή αδελφότητά μας και όλων όσων υπολοίπων ανήκουν στον λογότυπο "Ιερά Μονή Εσφιγμένου". Του δηλώνουμε όμως κι εμείς: Αυτό που δεν θα μπορέσει να μας πάρει είναι το πιστεύω μας και την ελευθερία μας να παλεύουμε γι αυτό!

Καλούμε, λοιπόν, τον τραγικό αυτόν νέο να εγκολπωθεί πνεύμα μετανοίας κι όχι αυτάρκειας, πνεύμα ομολογίας κι όχι ανθρωπαρεσκείας, πνεύμα ανδρείας κι όχι δειλίας, και να επανέλθει στον χώρο της σοβαρότητας και της κατά Θεόν δικαιοσύνης.

Μετ' ευχών κι ευλογιών

Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΕΜΟΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΙ.

Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΜΑΣΩΝΩΝ-ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Η άγνωστη «καλόγρια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο συμμοριτοπόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους καί προσφευγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο. 
Ύστερα από καιρό αρχίζουν οί επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν.
 
Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά στο τέμπλο, στ' αριστερά της ωραίας πύλης, να είναι αναμμένο καντήλι καί μια καλόγρια γονατιστή.
 
Οι στρατιώτες απορούν. Πώς ζει αυτή η μοναχή εδώ,τι στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πώς συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά:
 
- Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό καί ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο.
 
Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τίς επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της. Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο για κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον μητροπολίτη.
 
Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο.
 
- Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε...
 

Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135


Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ:

Εκφράζουμε και πάλιν την βαθύτατη θλίψη μας για όσα κακόδοξα διεκήρυξε ο Μακαριώτατος Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρώμη, με τα οποία αναδεικνύεται ως διαπρύσιος κήρυκας του Πανθρησκειακού Οικουμενισμού. Προσευχόμεθα προς τον Θεόν να Τον φωτίσει να συνειδητοποιήσει την τραγικότητα των λόγων Του. Τον παρακαλούμε δε να λάβει ιδιαιτέρως υπ’ όψιν Του την παραγγελία, που δίδει το Άγιο Πνεύμα διά του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου προς τον Επίσκοπο της εν Εφέσω Εκκλησίας: «Μνημόνευε ούν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον. Ει δε μη έρχομαί σοι και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (Αποκ. 2,5). 

ΜΙΑ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΛΥΠΗ.

Στο έργον του «Περί των οκτώ λογισμών της κακίας» ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος γράφει μεταξύ άλλων: 

«Μόνον μια λύπη να έχουμε, την μετάνοια για τις αμαρτίες μας ενωμένη με την αγαθή ελπίδα, για την οποίαν ο Απόστολος Παύλος λέγει: Η κατά Θεόν λύπη προξενεί μετάνοια, που οδηγεί σε οριστική σωτηρία (Β΄Κορ. Ζ/10 ). Και αυτό, γιατί η κατά Θεόν λύπη τρέφοντας την ψυχή με την ελπίδα, που ακολουθεί την μετάνοια, είναι ανάμικτη με χαρά. Γι’ αυτό η λύπη κάνει τον άνθρωπον πρόθυμον και υπάκουον για κάθε καλή πράξη, ευκολοπλησίαστον, ταπεινόν, υπομονετικόν, πράον σε κάθε αγαθόν κόπον και κάθε συντριβή, αφού η λύπη αυτή είναι κατά Θεόν…»
 

Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο / ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία / γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία / γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, / μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. / κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω / τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...
... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.

«νέα» «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…

Η παναίρεση (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που οι επίσκοποί μας αρνούνται να εξετάσουν και να καταδικάσουν συνοδικά. Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλησίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση. Ως φυσική συνέπεια έρχεται η ραγδαία επικράτηση του Οικουμενισμού, η οποία αλλοιώνει τα Ορθόδοξα αισθητήρια του λαού, διαγράφοντας από τις συνειδήσεις των χριστιανών-διά καθημερινών λόγων και πράξεών της -την Ορθόδοξη παράδοση και εισάγοντας «νέα» δήθεν «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…

Παναγία η Λιμνιά

Σε μια γραφική παραλία στον βόρειο Ευβοϊκό , όπου το αρχαίο Ελύμνιο, είναι σήμερα χτισμένη η κωμόπολη της Λίμνης. Στον περικαλλή ναό της είναι θησαυρισμένη η θαυματουργή εικόνα της πολιούχου της Παναγίας της Λιμνιάς. 
Στα 1560 , καθώς διασώζει η παράδοση, όταν ήταν σουλτάνος ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής, ένα τούρκικο πλοίο έπεσε στα μέρη της Κασσάνδρας με κατεύθυνση τη Χαλκίδα. Στο πλήρωμα του καραβιού ήταν κι ένας χριστιανός ναύτης, ο λοστρόμος Δημητρός, άνθρωπος ευλαβής και ηλικιωμένος.
 
Το καράβι πλησίαζε στη Σκιάθο με φουσκωμένα τα πανιά από τον σορόκο. Ξαφνικά ο άνεμος κόπασε. Τότε ο Δημητρός έδωσε εντολή να ρίξουν τις βάρκες στη θάλασσα, για να ρυμουλκήσουν το καράβι.
 
Εκείνη τη στιγμή βλέπει ο λοστρόμος στο πλάι του καραβιού , πάνω στα κύματα, ένα μεγάλο εικόνισμα. Χωρίς να χάσει καιρό, κατεβαίνει σε μια φελούκα, σηκώνει την ιερή εικόνα από το νερό, και προσκυνάει την Παναγία που ήταν ζωγραφισμένη πάνω σε αυτή. Ύστερα ανεβάζει την εικόνα στο κατάστρωμα και την παραδίδει στον πλοίαρχο , στον Τούρκο Μεχμέτ.
 
Αμέσως σηκώνεται δυνατός βοριάς, που κολπώνει τα πανιά. Τα άλμπουρα τριζοβολούν, ενώ η πλώρη σκίζει με ορμή το αφρισμένο κύμα.
 
Παρέκαμψαν τις Σποράδες, μπήκαν στον Ευβοϊκό κι έβαλαν πλώρη για την Χαλκίδα. Μόλις όμως έφθασαν στην περιοχή της Λίμνης, ο άνεμος κόπηκε απότομα και το καράβι ακινητοποιήθηκε. Ρίχτηκαν και πάλι οι βάρκες στη θάλασσα και άρχισαν να το ρυμουλκούν.
 
Ύστερα από ώρες έφθασαν στη βάση του όρους Καντήλι. Εκεί απροσδόκητα ξεσπά καταιγίδα . Τα κύματα σηκώνονται απειλητικά και σπρώχνουν το σκάφος πάλι στη Λίμνη. Μόλις πλησιάζουν εκεί, η τρικυμία σταματά και η θάλασσα πάλι γαληνεύει.
 
Το πλήρωμα κάνει καινούρια προσπάθεια να κατευθύνει το καράβι στον προορισμό του. Ξεσπάει όμως νέα καταιγίδα, πιο απειλητική, και τους σπρώχνει πάλι στη Λίμνη.
 
Ο καπετάνιος και οι ναύτες έχουν απελπιστεί. Δεν μπορούν να διακρίνουν πίσω από τη θαλασσινή περιπέτεια το χέρι της Παναγίας.
 
Τότε φωτίστηκε επιτέλους ο ευλαβής λοστρόμος. Πλησιάζει τον καπετάνιο και του λέει:
 
- Δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από αυτήν την ταλαιπωρία , αν δεν βγάλουμε σε αυτήν εδώ τη στεριά την εικόνα της Παναγίας.
 
Ο πλοίαρχος συμφώνησε και ειδοποίησε το χωριό Καστριά- χτισμένο λίγα χιλιόμετρα μακριά από την παραλία- να έρθουν να την παραλάβουν.
 
Δεν άργησε να καταφθάσει ο πιστός λαός, έχοντας επικεφαλείς τους ιερείς, με εξαπτέρυγα, σταυρούς και λαμπάδες. Στην παραλία τους περίμενε ο Δημητρός , που τους παρέδωσε την ιερή εικόνα σαν ατίμητο θησαυρό.
 
Αμέσως φύσηξε φρέσκο αεράκι κι έσπρωξε κατάπρυμνα το ιστιοφόρο με τους ναύτες, κατευθείαν για τον προορισμό τους. Ήταν το « ευχαριστώ » της Παναγίας, η ευαρέσκειά
Tης για τον κόπο τους.