BBC: «Ἡ Ἑλλάδα δέν σέβεται τούς μουσουλμάνους»!

Η προώθηση τῆς ἰσλαμοποίησης τῆς Εὐρώπης εἶναι ἔργο τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Αὐτὸ βεβαιώνουν ὅλα τὰ στοιχεῖα, ποὺ ἔχουμε στὴ διάθεσή μας. Ἔρχεται ἀκόμα ἕνα νὰ ἐπιβεβαιώσει αὐτόν μας τὸν ἰσχυρισμό.Τὸ βρεττανικὸ τηλεοπτικὸ δίκτυο BBC ἦρθε στὴν  Ἑλλάδα πρὶν λίγες ἑβδομάδες νὰ διαπιστώσει πῶς πάει ἡ ἀνέγερση τοῦ ἰσλαμικοῦ τεμένους.Τὸ δημοσιογραφικὸ ἐπιτελεῖο διαπίστωσε πὼς ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ μόνο εὐρωπαϊκὴ χώρα, ποὺ δὲν ἔχει ἀνεγείρει τζαμὶ γιὰ τίς λατρευτικὲς ἀνάγκες τῶν 300.000 μουσουλμάνων, ποὺ ζοῦν καὶ ἐργάζονται στὴν Ἑλλάδα.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Πάντα ηλλοιώθησαν.


Τι δεν μετεβλήθη, τι δεν μετεμορφώθη, τι δεν ανετράπη κατά τον μακρότατον δίαυλον των αιώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ιδέαι, συστήματα, καθεστώτα, έθνη, ο κόσμος ολόκληρος. Πάντα ηλλοιώθησαν. Και μόνη η Εκκλησία έμεινεν αρραγής, αμετάβλητος, υπερφυσικόν πράγμα και θέαμα μέσα εις την ρέουσαν του βίου τούτου διάβασιν. Ιδού το θαύμα. «Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη Εκκλησία και ουκ έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». Η δε πέτρα είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία, λοιπόν, μένει εις τον αιώνα και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι». Πίπτουσι μόνον οι άνθρωποι. Εάν δε είπητε ότι έπεσαν και Εκκλησίαι, θ’ απαντήσωμεν: Εκκλησίαι, ναι,-- ως σύνολα ανθρώπων. Η Εκκλησία ποτέ, ως διδασκαλία, ως θεσμός θεοφύτευτος και ως σώζουσα πνευματική Κιβωτός, ως Θεανθρώπινον Σώμα.                                                                                                  
Ιδού η Ορθοδοξία. Η νύμφη του Χριστού. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αι δε λεγόμεναι εκκλησίαι, όσαι απατηθείσαι υπό του σατανά εξεκόπησαν της Ορθοδοξίας, δεν είναι, ειμή άζωα, αφεγγή, «ακοινώνητα», απέλπιδα, δυστυχή και μεμολυσμένα την παρθενικότητα τμήματα. Νύμφαι διαζευγμέναι από τον Νυμφίον Χριστόν, ως μη φυλάξασαι αμώμητον την πίστιν. Δύνανται δε να επανέλθουν καλώς, όθεν κακώς απεσπάσθησαν. Αρκεί να επαναλάβουν του ασώτου την φωνήν. Και τότε πάλιν δίδονται αυτοίς ο Χριστός, οι Απόστολοι, των αγίων Πατέρων ο χορός, αι Σύνοδοι, η Παράδοσις, η Θεολογία. Όλα ιδικά των. Η απόφανσις της Εκκλησίας είναι σαφής: «Των αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα τη εκκλησία μίαν την πίστιν εσφράγισαν· η και χιτώνα φορούσα τον υφαντόν εκ της άνω Θεολογίας, ορθοτομεί και δοξάζει της ευσεβείας το μέγα μυστήριον».  

Από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:


ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ. 
 «Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον 
εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την
 
βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη,
 
αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον
 
του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξού-
 
σιον της προαιρέσεώς μας».
 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


50.  «Ζωή συν τω Χριστώ εν τω Θεώ». Ιδού τι πράγματι πρέπει να είναι η ζωή του ανθρώπου. Δια τούτο και εδημιουργήθησαν οι άνθρωποι, δια τούτο και ήλθεν ο Θεάνθρωπος εις τον κόσμον και ανέλαβε την ζωήν μας, δια να την οδηγήση εις τον θείον προορισμόν και τον σκοπόν της. Τοιαύτη ήτο η ζωή μας εν τω παραδείσω:  η ζωή εν τω Θεώ, «θεοζωή». Από την αρχήν έως το τέλος η ζωή του χριστιανού είναι «ζωή εν Χριστώ». Και όχι μόνον αυτό, αλλ΄ ακόμη περισσότερον, ο Χριστός είναι «η ζωή ημών». Ιδού τι είναι η ζωή, ιδού ο ορισμός της:  Ο Χριστός=ζωή. Εάν το έζησες, το πιστεύης, και το αισθάνεσαι, είσαι χριστιανός.

Συνεχίζεται.  

Οφείλομεν να αποβάλωμεν τον νοσηρόν δυτικόν συναισθηματισμόν


Το αίτημα σήμερον είναι το αιώνιον αίτημα: Περισσότερον χριστιανοί, περισσότερον ορθόδοξοι. Η απώλεια των κριτηρίων μας οφείλεται εις την μη συνεπή ορθόδοξον ζωήν. Και επομένως, είναι ανάγκη απορρίψεως όλων των ξένων προς την Ορθοδοξίαν μεθόδων «γνώσεως» και οικειώσεως του Πατερικού πνεύματος, δια να επανεύρωμεν την ορθόδοξον αίσθησιν και προσεγγίσωμεν τον Θεόν. Οφείλωμεν να εγκαταλείψωμεν το δαιμονικόν στοιχείον του Ορθολογισμού, που μας αφήρεσε την διάκρισιν της Ορθοδοξίας από τους αιρετικούς της Δύσεως και να ακολουθήσωμεν την οδόν της ορθοδόξου πνευματικής παραδόσεως. Οφείλομεν να αποβάλωμεν τον νοσηρόν δυτικόν συναισθηματισμόν, τας υποκειμενικάς ενοράσεις μας και να βιώσωμεν με τους παραδεδομένους υπό των Αγίων Πατέρων κανόνας πνευματικής ζωής, δια να απαλλαγώμεν από τα στοιχεία του κόσμου, που μας επηρεάζουν ολεθρίως την σκέψιν…

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ


+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

 Σύνοδοι και Ορθόδοξος πολιτισμός

Η δύναμις του φωτισμού και της θεώσεως όχι μόνον υπέμεινε και εβάστασε τους διωγμούς, αλλά και κατέκτησε την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν και έγινε η καρδία του Ελληνικού της Πολιτισμού. Μη οικείοι με την πραγματικότητα αυτήν ιστορικοί, δεν έχουν κανένα τρόπον, να κατανοήσουν την έκτασιν της μεταμορφώσεως που υπέστη το Ρωμαϊκόν κράτος από την θεραπείαν του φωτισμού και της θεώσεως. Το κριτήριον με το οποίον η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έκαμε την Ορθόδοξον πίστιν και πράξιν και το συνοδικόν της σύστημα μέρος της νομοθεσίας και της διοικήσεώς της δεν διέφερε πολύ από την σημερινήν νομικήν υποστήριξιν της γνησίας ιατρικής και της προστασίας των πολιτών από κομπογιαννίτας. Θρησκείαι και δόγματα, που απομακρύνουν από τον φωτισμόν και την θέωσιν , δεν εθεωρούντο μόνον επικίνδυνα δια την σωτηρίαν, αλλά και ως μη συντελεστικά εις την παραγωγήν πολιτών, που θα ηδύναντο να συντελέσουν εις την θεραπείαν και μεταμόρφωσιν της κοινωνίας.
Η συμβολή των φωτισμένων και δοξασμένων εις τον Ελληνικόν Πολιτισμόν, τόσον εις το Ανατολικόν όσον και εις το Δυτικόν τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήτο πολύ μεγαλυτέρα, από όσον δύνανται οι μη γνώσται της Ορθοδοξίας ιστορικοί να φαντασθούν, έστω και αν πολλαί εκ των αυτοκρατορικών προσδοκιών απεδείχθησαν ουτοπικαί.
Ο ισχυρισμός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο Ελληνικός της Πολιτισμός αντικατεστάθησαν από κάποιαν "Βυζαντινήν" αυτοκρατορίαν και κάποιον "Βυζαντινόν" πολιτισμόν, είναι καθαρά καρικατούρα. Ο φωτισμός και ο δοξασμός είχον γίνει η καρδία και ο πυρήν τόσον του Ανατολικού όσον και του Δυτικού μέρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή η παράδοσις της θεραπείας και της τελειώσεως δεν ενδιέφερε τους Τεύτονας κατακτητάς των Δυτικών Ρωμαίων. Αλλ' οι Ανατολικοί Ρωμαίοι διετήρησαν και συνέχισαν την παράδοσιν αυτήν, η οποία δεν είναι "Βυζαντινή" αλλά Αποστολική.

Συνεχίζεται.