Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


 Ο Οικουμενισμός είναι μία κίνησις, η οποία αφ΄ εαυτής θέτει πολλά προβλήματα. Όλα όμως τα προβλήματα αυτά εις την ουσίαν πηγάζουν και συνοψίζονται εις μίαν επιθυμίαν και μίαν δίψαν: Την δίψαν δια την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού. Η δε αληθινή Εκκλησία του Χριστού φέρει μέσα της, και πρέπει να φέρη, απαντήσεις εις όλα τα ερωτήματα και προβλήματα τα οποία θέτει ο Οικουμενισμός. Διότι, εάν τυχόν η Εκκλησία του Χριστού δεν έδιδε λύσιν εις τα αιώνια προβλήματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τότε αυτή θα ήτο άχρηστος. Και είναι πράγματι γεγονός ότι η εστία του ανθρωπίνου πνεύματος συνεχώς φλέγεται απ΄ αυτά τα αιωνίως κρίσιμα προβλήματα. Αυτά βασανίζουν, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, τον κάθε άνθρωπον, είτε το θέλει, είτε όχι, βασανίζουν την καρδίαν και τον νουν του, την συνείδησιν και την ψυχήν του, και όλην την ύπαρξίν του. «Και ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις αυτού». Μεταξύ των αστέρων ο πλανήτης μας είναι η έδρα όλων των βασανιστικών αιωνίων προβλημάτων, των προβλημάτων της ζωής και του θανάτου, του καλού και του κακού, της αρετής και της αμαρτίας, του κόσμου και του ανθρώπου, του χρόνου και της αιωνιότητος, του παραδείσου και της κολάσεως, του Θεού και του διαβόλου. Μεταξύ πάλιν των όντων ο άνθρωπος είναι το πλέον πολυσύνθετον και αινιγματώδες ον, αλλά και το πλέον μαρτυρικόν. Ακριβώς δια τον λόγον αυτόν κατήλθεν ο Θεός εις την γην και έγινεν άνθρωπος δια να μας απαντήση ως Θεάνθρωπος εις αυτά τα βασανιστικά και αιώνια προβλήματά μας. αυτός είναι και ο λόγος δια τον οποίον Αυτός έμεινε ολόκληρος επί της γης εις την Εκκλησίαν του, ως η Κεφαλή του σώματός Του. Η απάντησις εδόθη εις το Πρόσωπόν Του και εις αυτό το Σώμα Του, το οποίον είναι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, η κατέχουσα μέσα της όλον το Θεάνθρωπον με όλον το πλήρωμά Του. Επομένως, δια να ίδωμεν και κατανοήσωμεν ορθώς τι είναι ο Οικουμενισμός εις τας πρωταρχικάς ρίζας του, και εις την ουσίαν και την εντελέχειάν του, ποία είναι η πραγματικότης και ποίαι αι επιθυμίαι του, πρέπει να τον αντικατοπτρίζωμεν εις το κάτοπτρον της μόνης Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Δι΄ αυτό είναι ανάγκη να εκτεθή, πρώτον, έστω εις γενικάς γραμμάς, η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί της αληθινής Αποστολικής και Αγιοπατερικής Εκκλησίας του Χριστού. Και κατόπιν, υπό το φως της, να αντιμετωπισθή το φαινόμενον του Οικουμενισμού.


Συνεχίζεται.

English Small Paraklesis


St Maximus the Confessor :


"Nothing created by God is evil. It is not food that is evil but gluttony, not the begetting of children but unchastity, not material things but avarice, not esteem but self-esteem. It is only the misuse of things that is evil, not the things themselves."

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Εις το προ διετίας άρθρον μας εν τη «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» περί των τριών Ιεραρχών, περιωρίσθημεν εις την σκιαγράφησιν των ιδιαιτέρων εκάστου πνευματικών χαρισμάτων. Εις το ασκητικόν του ενός, το κοινωνικόν του δευτέρου, το θεολογικόν χάρισμα του τρίτου, ως και εις τους πνευματικούς, κοινωνικούς και θεολογικούς αγώνας των.                                                                          Εις το παρόν τεύχος του καλού τούτου και συντηρητικού Περιοδικού, θα μεταφέρωμεν τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος» εντεύθεν της εποχής των κατά δέκα πέντε αιώνας ολοκλήρους, εις τον ιδικόν μας αιώνα, εις την εποχήν μας ειδικώς. Και θα τους θέσωμεν ενώπιον των προβλημάτων του 20ου αιώνος, καταβάλλοντες την προσπάθειαν να διακρίνωμεν τας πιθανάς σκέψεις των και τον τρόπον δράσεως εκάστου, εντός του κλίματος της Ορθοδοξίας.                                                                                                                                        
Πολλάκις, η έλλειψις φαντασίας και βαθείας κρίσεως, μας κάμνει να βλέπωμεν τους θείους άνδρας δεδεμένους με την εποχήν των, να τους αξιολογώμεν μέσα εις αυτήν και να μη δυνάμεθα να τους αντιληφθώμεν χωρίς αυτήν. Εάν, καθ’ υπόθεσιν, τους απεδίδαμεν σκέψεις, τρόπους δράσεως, στόχους αγώνων, ενδιαφέροντα της εποχής μας ή πάσης άλλης εποχής, πιθανόν να ηκούαμεν διαμαρτυρίας δια την παραμόρφωσίν των!  


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ενότητα του ανθρωπίνου γένους. π. Γ. Μεταλληνός.

Λειτουργία στη Μόσχα.


O Συναξαριστής της ημέρας.


Τρίτη, 5 Φεβρουαρίου 2013

Αγαθής μάρτυρος, Πολυέυκτου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Θεοδοσίου οσίου των εκ Σκοπέλω Αντιοχείας, Αντωνίου νεομάρτυρος Αθηναίου (1774).

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀγάθη καταγόταν ἀπὸ τὴν Κατάνη τῆς Σικελίας. Τὸ λατινικὸ Μαρτύριον, ποὺ εἶναι ἀρχαιότερο, ὅπως καὶ τὸ Ἐγκώμιον, ποὺ συνέταξε ὁ Πατριάρχης Μεθόδιος, δὲν ἀναφέρουν τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα της. Ἀντίθετα ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Μεταφραστὴς σημειώνει ὅτι τόπος καταγωγῆς τῆς Ἁγίας ἦταν τὸ Παλέρμο. Τὴν πληροφορία αὐτὴ υἱοθέτησαν ἀβασάνιστα καὶ οἱ ὑπόλοιποι Συναξαριστές, ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι. Τὴν καταγωγὴ τῆς Ἁγίας Ἀγάθης ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Κατάνης ἐνισχύει καὶ ὁ Ἅγιος Πέτρος, Ἐπίσκοπος Ἄργους, στὸ Ἐγκώμιον ποὺ ἔγραψε γιὰ τὸν σικελικῆς καταγωγῆς, ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Κατάνης, Ἐπίσκοπο Μεθώνης Ἀθανάσιο. Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀναφέρει μάλιστα ὅτι στὴν πόλη αὐτὴ ἡ Ἁγία γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ μαρτύρησε.
Ἡ Ἁγία Ἀγάθη προερχόταν ἀπὸ εὐγενικὴ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἔχασε σὲ μικρὴ ἡλικία. Ὅμως ἡ Ἁγία ἀπὸ παιδὶ ἔβαλε στὴν καρδιά της τὸν Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἁγία Ἀγάθη μαρτύρησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας ἄρχισε ὅταν ὁμολόγησε τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Πρῶτα ἀσκήθηκε σὲ αὐτὴν ἕνας ψυχικὸς βιασμός, ποὺ εἶχε διάρκεια τριάντα ἡμέρες, χωρὶς ὅμως νὰ τὴν κάμψει. Βλέποντας ὁ ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός, ἄνθρωπος μὲ ἄγρια ἔνστικτα, τὴν σταθερότητα τῆς Ἁγίας, προσπάθησε νὰ μεταστρέψει τὸ φρόνημά της ὥστε νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς. Ὕστερα τὴν παρέδωσε σὲ κάποια ἄπιστη γυναῖκα, ποὺ τὴν ὀνόμαζαν Ἀφροδισία καὶ τὶς θυγατέρες της, γιὰ νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της στὸν Κύριο.
Ὅταν ἄκουσε ὁ Κυντιανὸς ἀπὸ τὴν Ἀφροδισία ὅτι ἡ Ἁγία Ἀγάθη παρέμενε ἄκαμπτη, πλημμύρισε ἀπὸ ὀργή. Διέταξε νὰ τὴν ὁδηγήσουν μπροστά του καὶ ἄρχισε πάλι τὶς ἀπειλές. Στὸν διάλογο ποὺ ἀκολούθησε, ἡ Ἁγία ὑποστήριξε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας της, ὅτι εἶναι δούλη Χριστοῦ. Κατηγόρησε εὐθέως τὸν ἔπαρχο ὅτι πιστεύει σὲ ξόανα καί, μάλιστα, ἀναρωτήθηκε, πῶς ἕνας τόσο ἔξυπνος ἄνθρωπος παρουσιάζεται μὲ τὴν πίστη του τόσο ἀνόητος. Ὁ ἔπαρχος, μόλις ἄκουσε αὐτό, ράπισε τὴν Ἁγία καὶ διέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν καὶ νὰ τὴν λογχίσουν. Παρὰ τοὺς φρικτοὺς πόνους, ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἐξακολουθοῦσε νὰ ὁμολογεῖ τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ νὰ δηλώνει ὅτι τὰ βασανιστήρια τῆς προξενοῦν χαρά, γιατί εἶναι πρόσκαιρα. Ὁ Κυντιανός, ἔξαλλος ἀπὸ ὀργή, διέταξε νὰ τὸν ἀποκόψουν τὸν μαστό. Ὕστερα ἀπὸ τὴν φρικώδη αὐτὴ πράξη τὴν ὁδήγησαν στὴ φυλακή.
Μόλις πλησίασαν τὰ μεσάνυκτα, ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἁγία ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, μὲ μορφὴ γέροντα καὶ ἕνας Ἄγγελος, μὲ μορφὴ παιδιοῦ, ποὺ κρατοῦσε λαμπάδα. Ἄπλετο φῶς πλημμύρισε τὸ ὑγρὸ καὶ σκοτεινὸ κελὶ τῆς Ἁγίας. Ὁ Ἀπόστολος γιάτρεψε τὶς πληγές της καὶ ἀποκατέστησε τὸν κομμένο μαστό. Ἡ πόρτα τῆς φυλακῆς ἄνοιξε καὶ οἱ λοιποὶ κρατούμενοι ὠθοῦσαν τὴν Ἁγία νὰ ἀποδράσει. Αὐτή, ὅμως, σκεπτόμενη ἀπὸ τὴ μία ὅτι θὰ τιμωρηθοῦν οἱ δεσμοφύλακες ἂν δραπετεύσει καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπομείνει τὸ μαρτύριο, δὲν ἔφυγε ἀπὸ τὸ δεσμωτήριο.
Τὴν τέταρτη ἡμέρα, ὁ Κυντιανὸς τὴν προσάγει στὸ δικαστήριο. Ἐκεῖ τῆς ἐπαναλαμβάνει ὅτι ἂν δὲν ὑπακούσει στὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα καὶ δὲν θυσιάσει στοὺς θεούς, θὰ θανατωθεῖ. Καμιὰ ὅμως ἀπειλὴ δὲν ἔκαμψε τὴν Ἁγία. Ὁμολόγησε καὶ πάλι τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ ἐπέδειξε τὶς θεραπευμένες πληγές της. Ὁ ἀπάνθρωπος τότε ἔπαρχος διέταξε νὰ ρίξουν γυμνὴ τὴν Ἁγία πάνω σὲ αἰχμηρὰ κεραμίδια, ποὺ πάνω τους ἔκαιγαν κάρβουνα. Ξαφνικά, μεγάλος σεισμὸς ἔγινε στὴν πόλη τῆς Κατάνης καὶ προξένησε πολλὲς ζημιές. Ἀνάμεσα στὰ θύματα ἦταν ὁ σύμβουλος τοῦ ἔπαρχου Σιλουανὸς καὶ ὁ φίλος του Φαλκόνιος. Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ Κυντιανὸς διέταξε νὰ μεταφέρουν τὴν Ἁγία στὴ φυλακή. Μέσα στὸ δεσμωτήριο ἡ Ἁγία προσευχήθηκε στὸν Κύριο καὶ Τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὴ δύναμη ποὺ τῆς χάρισε. Καὶ μόλις τελείωσε τὴν προσευχή της, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της. Ἦταν τὸ ἔτος 251 μ.Χ
 Ὁ λαὸς τῆς Κατάνης, ἔντονα θορυβημένος ἀπὸ τὸ γεγονός, διαμαρτυρήθηκε  στὸν ἔπαρχο. Στὴ συνέχεια, μετέφεραν τὸ τίμιο λείψανό της σὲ ἀσφαλὲς μέρος. Τότε παρουσιάσθηκε ἕνας λευκοντυμένος νεαρός, ἄγνωστος στοὺς αὐτόχθονες, ὁ ὁποῖος κατευθύνθηκε πρὸς τὸν τάφο τῆς Ἁγίας Ἀγάθης καὶ πάνω σὲ μαρμάρινη πλάκα ἔγραψε τὰ ἑξῆς: «Νοῦς ὅσιος, αὐτοπροαίρετος τιμὴ ἐκ Θεοῦ, καὶ πατρίδος λύτρωσις». Οἱ παριστάμενοι εἶπαν ὅτι ὁ νεαρὸς ἐκεῖνος ἦταν ὁ Ἄγγελος τῆς Ἁγίας.
Ὁ λαὸς τῆς Κατάνης τιμοῦσε καὶ σεβόταν τὴν Ἁγία. Ὡς ἀνταπόκριση στὴν τιμὴ αὐτή, ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἔσωσε τὴν πόλη της ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας. Οἱ κάτοικοι τῆς Κατάνης ἔτρεξαν στὸν τάφο της καὶ ἀφοῦ πῆραν τὴ λάρνακα μὲ τὸ ἅγιο λείψανό της, τὴν ἔστρεψαν πρὸς τὴν λάβα, ποὺ ζύγωνε τὴν πόλη καὶ ἔτσι ἀποσοβήθηκε ἡ συμφορά. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 252 μ.Χ., ἀκριβῶς ἕνα χρόνο μετὰ τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας.
Ἡ Σύναξη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀγάθης ἐτελεῖτο  στὸ Μαρτύριό της, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὸ ἕβδομο τοῦ Βυζαντίου. Τὰ ἱερὰ λείψανά της μεταφέρθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τὴν περίοδο τῶν αὐτοκρατόρων Βασιλείου Β’ (976 – 1025 μ.Χ.) καὶ Κωνσταντίνου Η’ (1025 – 1028 μ.Χ.).

Καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση!


Βιώνουμε συνεχώς την παναίρεση του Οικουμενισμού, δηλαδή της αλλοτρίωσης με ένα λόγο του Ορθόδοξου ήθους, της απεμπόλησης των Χριστιανικών Παραδόσεων και διδασκαλιών, της νοθείας των Ιερών Δογμάτων, θεσμών και Κανόνων της Ορθοδοξίας, υπό των οικουμενιστικών ετεροδιδασκαλιών και των Φράγκικων ηθών και εθίμων. Όθεν καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση, δεδομένης της κοσμικής υπεροπλίας και των δολίων διπλωματικών τρόπων με τους οποίους κινούνται και δρουν οι σκοτεινές οικουμενιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν την δια παντός τρόπου υποταγή και άλωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ.


Την περιγράφει ο Μ. Βασίλειος στον «Ασκητικόν Λόγον» του με τα εξής σύντομα: 

«Ο καλύτερος όρος και κανόνας της εγκρατείας ας είναι ο ακόλουθος: Να
μη αποβλέπουμε στην σαρκικήν απόλαυση ούτε στην κακοπάθεια του
σώματος, αλλά να αποφεύγουμε και στις δυο περιπτώσεις την αμετρία
(δηλ. την έλλειψη μέτρου), ώστε να μη ταράζεται η σάρκα με την πο-
λυσαρκία ούτε και να αρρωσταίνη και να μη μπορή να επιτελέση την
εργασία των εντολών»

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ


Ρωμαϊκές Επαναστάσεις και η ανάδυση του Φραγκικού Φεουδαλισμού και Δόγματος

      Kατά τη διάρκεια όμως του έβδομου αιώνα εμφανίσθηκαν τα σπέρματα του σχίσματος. Οι Βησιγότθοι στην Ισπανία είχαν εγκαταλείψει την αίρεση του Αρείου και είχαν γίνει τυπικά ορθόδοξοι. Ωστόσο, διατήρησαν τα αρειανικά τους έθιμα στη διοίκηση της Εκκλησίας, τα οποία υιοθετήθηκαν και από τους Καρλοβιγκίους Φράγκους και τελικά από τους Νορμανδούς. Οι Βησιγότθοι άρχισαν να καθυποτάσσουν τους Ρωμαίους της Ισπανίας, αντικαθιστώντας τους Ρωμαίους επισκόπους με Γότθους και το 654 είχαν καταργήσει πλέον το Ρωμαϊκό Δίκαιο.
     Κατά τη διάρκεια του ίδιου αιώνα, ιδίως μετά το 683, οι Φράγκοι διώρισαν μαζικά Φράγκους επισκόπους και απήλλαξαν έτσι τη διοικητική μηχανή από τους Ρωμαίους αξιωματούχους.
      Ενωρίτερα, κατά τον έκτο και στις αρχές του έβδομου αιώνα, οι επαναστάσεις ηγετών στην Φραγκία ήσαν συνομωσίες από κοινού Φράγκων και Ρωμαίων. Αλλά από το 673, οι επαναστάσεις έγιναν καθαρά Φραγκικές.
     Το γεγονός, ότι η Κωνσταντιούπολη έστειλε το ναυτικό της δύο φορές στην Ισπανία κατά το τέλος του 7ου και στις αρχές του 8ου αιώνα, για να ανακτήσει το προγεφύρωμά της, που έχασε το 629, μαρτυρεί τη δυσχερή κατάσταση που αντιμετώπιζαν οι Ρωμαίοι στην Ισπανία. Απέναντι στους θριαμβευτές Αραβες που είχαν ολοκληρώσει την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και είχαν προχωρήσει κατά μήκος της Βόρειας Αφρικής σε απόσταση βολής από την Καρχηδόνα, η Κωνσταντινούπολη φαινόταν όχι καλά προετοιμασμένη για τέτοιου είδους πολεμικές περιπέτειες στην Ισπανία. Πάντως, κρίνοντας από τη διαπλοκή των γεγονότων, φαίνεται ότι αυτές οι προσπάθειες αποβιβάσεως Ανατολικών Ρωμαίων στην Ισπανία είχαν ως απώτερο στόχο να υποκινήσουν μια γενική εξέγερση των Χριστιανών και Εβραίων Ρωμαίων στην Ισπανία και Γαλλία εναντίον της Γοτθικής και Φραγκικής κυριαρχίας. Η επιτυχία τέτοιου είδους εξεγέρσεων στην Ισπανία και Γαλλία θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αναχαιτίσει το Αραβικό παλλιροιακό κύμα, το οποίο βαθμιαία φαινόταν να κατακλύζει ολόκληρη την Αυτοκρατορία.
       
             Συνεχίζεται.