ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ διάβασα μία εἴδηση, ποὺ μὲ προκάλεσε. Ἀθωώθηκε Μητροπολίτης στὸ Ἐφετεῖο γιὰ ἐργασίες, ποὺ εἶχε κάνει σὲ μοναστήρι τῆς περιφέρειάς του, χωρὶς τὴν ἄδεια τῆς ἀρχαιολογικῆς ὑπηρεσίας. Πρωτοδίκως εἶχε καταδικαστεῖ σὲ φυλάκιση ὀκτὼ μηνῶν. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση ἐκδόθηκε μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια!
Ἀπὸ τὴν ἱστορία αὐτὴ—ἡ ὁποία δὲν εἶναι μοναδική—ἀναδεικνύεται ὅτι καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀρχαιολογικὴ ὑπηρεσία δημιουργεῖ προβλήματα, στὸ ὄνομα τῆς προστασίας τῶν μνημείων, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα διευκολύνει τὴν κατάρρευσή τους, ἀφοῦ δὲν διαθέτει ἡ ἴδια τὰ ἀπαιτούμενα ποσὰ καὶ ἐμποδίζει τοὺς Μητροπολίτες, τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς μοναχοὺς νὰ προβαίνουν σὲ διάφορες ἐργασίες.

Ὑπάρχουν πολλὰ σημεῖα ἀσυνεννοησίας μὲ τοὺς ἀρχαιολόγους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὰ δικά τους κριτήρια καὶ εἶναι προσκολλημένοι στὸ παρελθόν. Πιστεύουν ὅτι μόνο αὐτοὶ προστατεύουν τὰ μνηνεῖα. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική. Οἱ προθέσεις τους δὲν εἶναι πάντα ἁγνές.
Βέβαια, ἔχουν τὸ νόμο μὲ τὸ μέρους τους καὶ μποροῦν νὰ ἐλέγχουν τὰ ἔργα, ποὺ κάνει ἡ Ἐκκλησία. Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς διακρίνει εἶναι ἡ βραδύτητα στὶς ἐνέργειες. Δὲν βιάζονται, γιὰ νὰ διασωθοῦν τὰ μνημεῖα, ποὺ κινδυνεύουν. Θεωροῦν ὅτι εἶναι καλύτερο νὰ καταρρεύσουν παρὰ νὰ παρέμβουν οἱ κληρικοί. Οἱ ὑποδείξεις τους εἶναι ὑπερβολικὲς καὶ στοιχίζουν δύο καὶ τρεῖς φορὲς περισσότερο. Εἶναι ἀδύνατο νὰ τὶς ἀκολουθήσουν οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώνουν τὰ χρήματα μὲ πολλὴ δυσκολία.
Ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι πολλὲς φορὲς οἱ κληρικοὶ γνωρίζουν καλύτερα μερικὰ πράγματα ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἀρχαιολόγοι, κυρίως σὲ θέματα λειτουργικότητας τῶν Ἱ. Ναῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν συντηροῦνται ἁπλῶς, γιὰ νὰ τοὺς ἐπισκέπτονται οἱ περίεργοι τουρίστες, ἀλλὰ γιὰ νὰ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καὶ νὰ ἐξυπηρετοῦνται οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἐνδιαφέρει τοὺς ἀρχαιολόγους. Γι᾽ αὐτοὺς μέγιστη ἀξία ἔχει ἡ συντήρηση τοῦ παλαιοῦ μνημείου, ἀλλὰ καὶ τῶν κακοτεχνιῶν, ποὺ ἐνδεχομένως ἔχει.
Ὅσες φορὲς τοὺς μιλᾶνε οἱ κληρικοὶ γιὰ τὴ λειτουργικότητα τῶν Ἱ. Ναῶν, αὐτοὶ δὲν ἀκοῦν καὶ μιλοῦν ἀπαξιωτικά. Εἶναι φυσιωμένοι καὶ ὡς «εἰδήμονες» δὲν μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν μὲ τοὺς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου. Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἀρχαιολόγοι εἶναι ἄσχετοι περὶ τὴ θρησκεία, ἂν ὄχι καὶ ἐχθρικοί. Ἄλλοι πάλι εἶναι ἰδιοτελεῖς καὶ θέλουν τὰ ἱερὰ χρήματα τῆς Ἐκκλησίας νὰ πηγαίνουν στὰ δικά τους συνεργεῖα…
Ὁ ρυθμὸς μὲ τὸν ὁποῖο κινοῦνται οἱ ἀρχαιολογικὲς ὑπηρεσίες καὶ ἡ πτωχεία, ποὺ συνήθως τὶς διακρίνει, συμβάλλουν στὴ γρηγορότερη καταστροφὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν μνημείων. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα πρόβλημα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ ἀγνοεῖ ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δὲ κληρικοὶ ποὺ ὁδηγοῦνται στὴ δικαιοσύνη γιὰ «παραβάσεις» τοῦ νόμου περὶ προστασίας τῶν μνημείων δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχοῦν. Τέτοιες διώξεις εἶναι πρὸς ἔπαινόν τους. Ὁ Θεὸς θὰ ἀναγνωρίσει τὸ ἔργο τους καὶ θὰ τοὺς ἀμείψει ἀνάλογα. Ἀλλὰ καὶ ὁ πιστὸς λαὸς δὲν θὰ τοὺς ἀφήσει μόνους. Θὰ ἐκδηλώσει μὲ πολλοὺς τρόπους τὴν ἀγάπη του στὸ πρόσωπό τους, προσφέροντας συγχρόνως καὶ τὰ ἀπαιτούμενα ποσὰ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ θεοφιλὲς ἔργο τους.

"Ορθόδοξος Τύπος"

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ.

 Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στὸ «Συμβουλευτικὸν Εγχειρίδιον» για την Παναγίαν Θεοτόκον την «προστασίαν πάντων των Χριστιανών» ότι είναι το καταφύγιον όλων των πονεμένων και δυστυχισμένων αυτού του κόσμου. Και αυτό γίνεται, διότι: 

«Νυν η Θεοτόκος ως Μήτηρ Θεού αμέσως μετά τον Θεόν ούσα και ασυγκρίτως υπερβάσα όχι μόνον ανθρώπους, αλλά και αυτάς τας πρώτας και ανωτάτας τάξεις των αγγέλων, Χερουβίμ και Σεραφίμ, δι᾽εαυτής διανέμει τον πλούτον όλων των εκ Θεού χαρισμάτων και θείων ελλάμψεων, εις όλους αγγέλους ομού και ανθρώπους, καθώς όλη κοινώς η του Χριστού φρονεί Εκκλησία».
 

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς… 

Agni Parthene Simonopetra Monastery / Preacurata Fecioara..


Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας :



…..Γιά νά ἀφήσουμε τήν μεγάλη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἐρχόμαστε στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ναί! Ὅπως στήν ἐποχή τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν την μεγαλύτερη αἵρεση, τόν Γνωστικισμό, τόν ὁποῖο θεωροῦσαν ὡς «ἀνώτερο χριστιανισμό», ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα ἔχουμε τόν Οἰκουμενισμό. Καί μάλιστα ὅσοι εἶναι Οἰκουμενιστές πιστεύουν τούς ἑαυτούς τους γιά ἀνωτέρους, γιά προοδευμένους καί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἀνθρώπους(!...) καί περιφρονοῦν καί ὑβρίζουν ἐμᾶς, πού θέλουμε καί ἀγωνιζόμαστε νά ἀκολουθοῦμε τήν πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων μας. Ὅπως δηλαδή στήν ἐποχή τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν τόν Γνωστικισμό καί τόν ἔλεγαν «ἀνώτερο χριστιανισμό», ἔτσι συμβαίνει σήμερα μέ τόν Οἰκουμενισμό. Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, χριστιανοί μου; Οἰκουμενισμός σημαίνει ὅλα τά θρησκεύματα ὅλων τῶν λαῶν, καί ἡ δική μας βέβαια πίστη, ἡ Ὀρθόδοξη, νά ἑνωθοῦν ὅλα καί νά συμπροσευχόμαστε ὅλοι μαζί, ὁ καθένας στόν θεό του. Καί ὅλες αὐτές οἱ προσευχές, ἀπό κοινοῦ λεγόμενες («συμπροσευχή»), ἑνώνονται καί κατευθύνονται ὅλες στόν ἕνα κοινό θεό. Δηλαδή, μέ τόν Οἰκουμενισμό δέν φαίνεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἡ μόνη ἀληθινή, ἀλλά ὡς μία σάν τίς ἄλλες θρησκεῖες. Οἰκουμενισμός, ὅπως τόν χαρακτήρισε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατήρ Αὐγουστῖνος, εἶναι «ἕνα παπούτσι, γιά ὅλα τά πόδια»! Στήν ἐποχή μας ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει «πιάσει» πολύ, γιατί κηρύττεται μέ τό ὡραῖο σύνθημα τῆς ἀγάπης καί τῆς συναδελφώσεως τῶν λαῶν. Καί βέβαια πρέπει νά εὐχόμαστε «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί πρέπει νά ἀγαποῦμε ὅλους τούς λαούς, ὄχι ὅμως νά συμπροσευχόμαστε μαζί τους καί νά ἀναμείξουμε τήν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μας μέ τό δικό τους ψέμα. Αὐτό ΠΟΤΕ!

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  29ον.


1. Εκείνος που περιμένει να λάβει από το Θεό το σπόρο της Χάριτος, πρέπει πρώτα να καθαρίζει τη γη της καρδιάς του, ώστε να πέσει ο σπόρος του Αγίου Πνεύματος, για να δώσει πολλαπλάσιους καρπούς. Αν δεν γίνει πρωτύτερα αυτό και δεν καθαρίσει τον εαυτόν του από κάθε μολυσμό σαρκικό και πνευματικό, είναι ακόμη σάρκα και βρίσκεται μακριά από την αληθινή ζωή.                                                                                                                                                                          2. Από όλες τις πλευρές πρέπει να παρατηρούμε τα τεχνάσματα και τα κακούργα σχέδια του εχθρού. Διότι ο σατανάς φροντίζει και γίνεται και άγγελος φωτός ακόμη, ώστε όλους να τους οδηγήσει στην απώλεια. Έτσι ο σατανάς στους προσευχομένους προξενεί έπαρση, στους νηστεύοντας οίηση, στους αξιωθέντας Θείου Φωτός εμφανίζεται σαν άγγελος φωτός, για να τους ρίξει στην πλάνη. Δηλαδή στους πάντες τα πάντα μεταχειρίζεται, για να τους υποσκελίσει. Γι΄ αυτό με πολλή προσοχή πρέπει να φυλάγουμε την καρδιά μας, να μη πλανεθεί και αντί κατοικητήριο του Θεού γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων.                                                                                                   
3. Γι΄ αυτό και αν ακόμη κάνουμε όλα τα έργα της αρετής να τα αποδίδουμε στο Θεό και όχι στον εαυτό μας. Έτσι και το ότι είμεθα άνθρωποι κι αυτό είναι έργο του Θεού. Γι΄ αυτό τα πάντα να αποδίδουμε στο Θεό και σ΄ Αυτόν να αναθέτουμε τα πάντα.                                                                                                                                     
4. Όταν η γυναίκα έρθει σε συμβίωση και γάμο με τον άνδρα, γίνεται κυρία όχι μόνο στα υπάρχοντα του άνδρα, αλλά και στο ίδιο του το σώμα. Έτσι και η αληθινή και μυστική γάμου κοινωνία της νύμφης ψυχής με το Χριστό, καθιστά αυτήν κυρία όλων των ανεκφράστων θησαυρών Του. Γιατί, όταν ο Θεός γίνει δικός της, είναι φανερό ότι τα δικά του όλα είναι δικά της.                                        
5. Όσο καιρό ο Ισραηλιτικός λαός ευαρεστούσε τον Κύριο, τον οδηγούσε η πύρινη στήλη και η νεφέλη και η Ερυθρά Θάλασσα του άνοιγε διάβαση και πολλά άλλα θαυμαστά απολάμβανε. Όταν όμως απομακρυνόταν από την αγάπη Του, τότε παραδινόταν στους εχθρούς και υποτασσόταν σε πικρές δουλείες. Το ίδιο συμβαίνει και στην ψυχή, η οποία με τη Χάρη γνώρισε το Θεό, και αφού πρώτα καθαρίστηκε από πολλούς μολυσμούς, έπειτα έγινε και άξια να λάβει και θείες δωρεές. Επειδή όμως δεν κράτησε ως το τέλος την πρέπουσα αγάπη στον ουράνιο άνδρα της, ξέπεσε από τη ζωή την κοντά στο Θεό. Γιατί, όπως γίνεται χαρά στον Ουρανό—κατά τας Γραφάς—για ένα αμαρτωλό που μετανοεί, έτσι γίνεται και λύπη για μια ψυχή που χάνει την αιώνια ζωή.                                                                                                                                                        
6. Όταν η ψυχή κριθεί άξια να λάβει τη Χάρη, τότε ο Θεός ακόμη περισσότερο της δίνει χρήσιμα δώρα, γνώση, φρόνηση και διάκριση. Αυτά δίνει ο Θεός εις τους ζητούντας, για να ζουν με φόβο Θεού και να μη κάνουν τίποτε, που δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.

Μυτιλήνη: Απεβίωσε η ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ραφαήλ



Πέθανε σήμερα τα χαράματα η ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ραφαήλ στη Θερμή της Μυτιλήνης, Ευγενία Κλειδαρά.

Η ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά - κατά κόσμον Ειρήνη Κλειδαρά- γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου και κατά κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας της από το 1963, διακρίθηκε για το πνευματικό της έργο. 

http://www.naftemporiki.gr/story/671670

Ο ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ πρώτ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐπισημαίνει;

«…Οὔτε ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ μετάσχουμε, οὔτε τώρα ἀμετανοήτως νὰ συνεχίζουμε νὰ μετέχουμε τοῦ ΠΣΕ καὶ τῶν ἄλλων οἰκουμενιστικῶν θεσμῶν καὶ διαλόγων, γιατί αὐτὴ ἡ συμμετοχὴ μας, ἀκυρώνει τὸ Εὐαγγέλιο, προσβάλλει τοὺς μάρτυρες, διαφωνεῖ μὲ τοὺς ἁγίους Πατέρες, ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτομία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ εἶναι μέρος τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς Βαβυλῶνος τῆς μεγάλης».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

ΠΕΡΙ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ  ΩΣ  ΚΡΙΤΟΥ.


Η αιωνία ευαγγελική αλήθεια περί του Θεού ως Κριτού δεν είναι βιαίως επιβεβλημένη εις την ανθρωπίνην συνείδησιν ούτε είναι αφύσικη η θέσις της μεταξύ των αποκεκαλυμμένων αληθειών. Είναι φυσικόν και συστατικόν μέρος της θείας Αποκαλύψεως εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Χωρίς αυτήν η λογική της Αποκαλύψεως δεν θα ήτο θεία και η θεανθρωπίνη Οικονομία της σωτηρίας δεν θα ήτο ολοκληρωμένη. Χωρίς αυτήν η θεία Αποκάλυψις θα ήτο παρομοία με τον κόσμον χωρίς τον ουρανόν επάνω του. Αυτή είναι η στέγη η καλύπτουσα και ολοκληρούσα τον μαργαρίτινον ναόν των θεανθρωπίνων αληθειών περί του ανθρώπου και του κόσμου. Η φύσις των άλλων αγίων δογμάτων και αληθειών είναι και η ιδική της φύσις, είναι ομοούσιος με αυτάς, ευρίσκεται μέσα τους όπως και αυταί εντός αυτής, έχει την αυτήν αξίαν και ζωτικήν δύναμιν με αυτάς, δεν δύναται να χωρισθή απ΄ αυτάς, επειδή όλαι μαζί αποτελούν ένα αχώριστον θεανθρώπινον οργανισμόν.