«Η σκηνή μέσα στο
γραφείο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ, πριν από μερικά χρόνια,
όταν ήδη είχε αρχίσει να κλονίζεται η υγεία του. Ο υπογράφων αυτές τις γραμμές,
συζητά με τον προκαθήμενο τότε της Εκκλησίας μας, τι άλλο, θέματα του χώρου.
Τον φιλικό διάλογο διακόπτει ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα.
--Ναι.
Ακολουθεί ένα επίσης
διακριτικό άνοιγμα…
--Μακαριώτατε,
βρέθηκα στην Αρχιεπισκοπή και είπα να σας πω μια καλημέρα.
--Καλά έκανες
μωρέ Δημήτριε. Πως είσαι;
--Δόξα σοι ο
Θεός. Εσείς;
--Γεράματα.
Θέλεις τίποτα;
--Όχι. Την
καλημέρα μου και πάλι και εύχομαι υγεία.
--Σ΄ ευχαριστώ
Δημήτριε, σ΄ ευχαριστώ…
Η πόρτα κλείνει
ξανά, παίρνοντας μαζί της τον ευγενή επισκέπτη. Ο Σεραφείμ κουνάει το κεφάλι,
πιάνει με δύναμη τη γενιάδα του, κάνει έναν μορφασμό, που δηλώνει τη διαφωνία
του με κάτι, που τον βασανίζει και λέει:
-- Έχω τύψεις.
Ετούτος εδώ πάει χαμένος. Είναι καλό μυαλό και καλός άνθρωπος. Τον έχω αδικήσει
ρε Γρηγόρη…
--Με την πρώτη
καινούργια ευκαιρία τότε, κάντε τον μητροπολίτη, Μακαριώτατε…
--Αμ, δεν είναι
τόσο απλό, θα ΄χω πρόβλημα με τα… τσακάλια. Τον φοβούνται. Δεν τον θέλουν. Στα
ψέματα κάνουν πως τον υποστηρίζουν και από πίσω τον θάβουν. Άσ΄ τα να πάνε. Και
όμως, αξίζει… αξίζει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου