Η αληθινή νηστεία--Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Ακόνισε το δρεπάνι σου, το οποίο έγινε άχρηστο με την πολυφαγία, ακόνισέ το μάλιστα με την νηστεία, άρχισε την οδοιπορία που οδηγεί στον ουρανό, πιάσε τον στενό και ανώμαλο δρόμο και προχώρα. Πώς όμως θα μπορέσης και να πιάσης τον δρόμο και να προχωρήσης; «Με το να ταλαιπωρής και υποτάσσης το σώμα σου» ( Α’ Κορ. 9,27 ) ∙ γιατί όπου υπάρχη ανώμαλος δρόμος, μεγάλο εμπόδιο στο βάδισμα είναι η πολυσαρκία, που προέρχεται από την πολυφαγία. 
Κατεύνασε τα κύματα των ατόπων επιθυμιών, απόκρουσε την ζάλη των πονηρών λογισμών, διάσωσε το σκάφος της ψυχής σου, δείξε μεγάλη εμπειρία και ήδη έχεις γίνει άριστος κυβερνήτης. Και όλων αυτών βάσις και διδάσκαλος θα είναι η νηστεία ∙ όταν όμως λέγω νηστεία, δεν εννοώ αυτή που κάνουν οι πολλοί άνθρωποι, αλλά την αληθινή νηστεία, όχι μόνο την αποχή από τα φαγητά, αλλά και την αποχή από τα αμαρτήματα∙ γιατί δεν αρκεί η φύσις της νηστείας να απομακρύνη από τα αμαρτήματα αυτούς που νηστεύουν, εάν δεν γίνεται όπως πρέπει. «Διότι και ο αθλητής», λέγει, «δεν στεφανώνεται, εάν δεν αγωνισθή σύμφωνα με τους νόμους της αθλήσεως» ( Β΄ Τιμ. 2,6 ) . Για να μη χάσουμε τον στέφανο της νηστείας, αν και έχουμε υπομείνει τους κόπους της, ας μάθουμε πώς και με ποιόν τρόπο πρέπει να την εξασκούμε. Γιατί και ο Φαρισαίος εκείνος νήστευσε ( Λουκ. 18, 12-16 ) , αλλά μετά την νηστεία εκείνη κατέβηκε από τον ναό έρημος και κενός από τους καρπούς της νηστείας . Ο τελώνης πάλι δεν νήστευσε, και όμως αυτός που δεν νήστευσε ξεπέρασε στην αρετή αυτόν που νήστευσε, για να μάθης ότι δεν υπάρχει καμμία ωφέλεια από την νηστεία, αν δεν την συνοδεύουν και όλα τα άλλα.
 

Βυζαντινή μουσική - Δοξαστικὸν τοῦ Πάσχα


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 17 Φεβρουαρίου 2014

Θεοδώρου του Τήρωνος, Μαριάμνης ισαποστόλου, Ευξιφίου επισκόπου εν Κύπρω, Μαρκιανού και Πουλχερίας των ευσεβών βασιλέων, Θεοστηρίκτου οσίου, Θεοδώρος νεομάρτυρος του Βυζαντίου (1795) του εν Μυτιλήνη.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀμάσεια στὴ Μαύρη Θάλασσα, ποὺ ὀνομαζόταν Χουμιαλὰ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 – 311 μ.Χ.) καὶ Μαξιμίνου (305 – 312 μ.Χ.). Ὀνομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στὸ στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδὴ τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπὸ τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.

Διαβλήθηκε στὸν πραιπόσιτο ὡς Χριστιανὸς καὶ κλήθηκε σὲ ἐξέταση. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ χωρὶς δισταγμό. Ὁ διοικητὴς Βρίγκας δὲν θέλησε νὰ προχωρήσει στὴν σύλληψη καὶ τιμωρία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀλλὰ τὸν ἄφησε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. Πίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θὰ ἄλλαζε καὶ θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μεγαλομάρτυς, ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στὴν πίστη του, ἀλλὰ ἔκαψε καὶ τὸ ναὸ τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας, μετὰ τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καὶ ρίχθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες σὲ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στὸ ἁγιότατο Μαρτύριό του, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν περιοχὴ τοῦ Φωρακίου ἢ Σφωρακίου, τὸ Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τὸν ὀρθόδοξο λαὸ ἀπὸ τὰ μιασμένα εἰδωλόθυτα, τὰ ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπὸ ἄγνοια νὰ φάει.

Άγιος Αβδαίος ο Επίσκοπος και σχόλια

http://kyprianoscy.blogspot.gr/

Ἀτρόμητος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Κήρυττε ἄφοβα τὸν Χριστὸ καὶ καταγγέλθηκε μπροστὰ στὸν Πέρση βασιλιὰ Ἰσδιγέργη, ὁ ὁποῖος τὸν παρέπεμψε στὸν ἀρχιμάγο τοῦ παλατιοῦ.
Μετὰ ἀπὸ πολύωρη συζήτηση μὲ αὐτόν, ὁ Ἀβδαῖος στήριξε τὴν ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ δήλωσε ὅτι κανένα μαρτύριο δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁμολογία αὐτή. Τότε ὁ ἀρχιμάγος διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν μὲ βέργες τριανταφυλλιάς, ποὺ ἦταν γεμάτες ἀγκάθια.
Ἔτσι ὁ Ἀβδαῖος, γεμάτος αἵματα καὶ πληγὲς μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στὸ σπίτι του, ὅπου καὶ παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν τίμια ψυχή του.
(Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀβδαίου - ἑορτάζεται σὰν Αὐδᾶς – είναι στις 31 Μαρτίου).
Σχόλιο ιστολογίου
Orthodox Voice : Ευτυχώς που δεν ζήτησε άδεια από τον Πνευματικό του Πατέρα αν έπρεπε να ομολογήση την Πίστη του.

Τα ανωτέρω από
  το ιστολόγιο
http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/02/blog-post_1846.html

Τα Σχόλια

- κυπριανός χ
(σ.σ. Ευτυχώς που δεν ζήτησε άδεια από τον Πνευματικό του Πατέρα αν έπρεπε να ομολογήση την Πίστη του...)
Εντάσσεται κι αυτό μέσα στα πλαίσια της καινοτόμου νεοορθοδοξίας. Αποσιωπούν το γεγονός ότι οι νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας επί τουρκοκρατίας έπαιρναν την ευλογία (σημ. του μαρτυρίου) από τον πνευματικό τους, διότι, αν και βαπτισμένοι Χριστιανοί, είχαν αλλαξοπιστήσει. Είχαν, δηλαδή, "τουρκέψει". Εφόσον, δε, είχαν ασπασθεί το Κοράνι, ο νόμος έλεγε ότι κάθε αρνητής του Αλλάχ πρέπει να φονεύεται.

Έτσι, έδιναν την καλήν ομολογία κι έτσι εξηγείται γιατί δεν φόνευσαν το άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, όταν τον συνέλλαβαν και τον ανέκριναν μετά από τις γνωστές κατηγορίες των Εβραίων. Οι οποίοι τελικά τον δολοφόνησαν. Το ομολογούν, άλλωστε, και καυχώνται "επειδή εξολόθρευσαν - δικά τους λόγια - έναν δολοφονικό αντισιωνιστή".

-
  Ο/Η Silver είπε.
Για μένα αδελφέ μου είναι αδιανόητο Ηγούμενος Αγιορείτης, για θέμα ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως, να τρέχει στον Πνευματικό του για άδεια Ομολογίας!

Εξ ίσου αδιανόητο ο Πνευματικός του να τον αποτρέπει για λόγους συγκατάβασης, αν κατάλαβα ορθά, να ομολογήσει την Ορθόδοξη Πίστη!

Να σημειωθεί ότι όλοι οι αντιοικουμενιστές είναι οπαδοί του «Μεγάλου» Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου. Αν και δέχονται όλες τις θέσεις του δασκάλου τους, στην προκειμένη περίπτωση τον έγραψαν στα παλαιά των υποδήματα, διότι ο Επιφάνιος δεν δέχεται σε θέματα Πίστης συγκαταβάσεις. Ιδού τι γράφει στον Αθηναγόρα:
 

Παναγιώτατε,
Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις τινα έρημον νησίδα του Πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκκλισις από της χρυσής των Πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως». Αι επτά λυχνίαι της Αποκαλύψεως, δια τας αμαρτίας ημών, εσβέσθησαν προ πολλού. Επτά Εκκλησίαι αποστολικαί, Εκκλησίαι σχούσαι την υψίστην τιμήν να λάβωσιν, ειδικώς αύται, Γράμματα εξ Ουρανού μέσω του θεοπνεύστου της Πάτμου Οραματιστού, εξέλιπον εκ της επιφανείας της γης και εκεί, ένθα άλλοτε ετελείτο η φρικωδεστάτη Θυσία και ο Τριαδικός ανεμέλπετο Ύμνος, σήμερον ίσως κρώζουσι νυκτικόρακες ή «ορχούνται ονοκένταυροι». Και όμως η Νύμφη του Κυρίου δεν απέθανεν. Η Εκκλησία του Χριστού δεν εξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη και καθημαγμένη ως ο Ιδρυτής αυτής, αλλ΄ αείζωος και ακατάβλητος, την δια μέσου των αιώνων πορείαν αυτής, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονούσα, σώζουσα. Δεν θα αποθάνη λοιπόν αύτη και αν μετακινηθή ή και αποθάνη ο Οικουμενικός Θρόνος. Ουδείς Ορθόδοξος εύχεται την μετακίνησιν ή τον θάνατον του Οικουμενικού Θρόνου. Μη γένοιτο! Αλλά και ουδείς θα θυσιάση χάριν αυτού ιώτα εν ή μίαν κεραίαν εκ της Ορθοδόξου Πίστεως.

- κυπριανός χ
"Εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις", αλλά τη συγκατάβαση την έκανε ο π. Επιφάνιος Θ. Συνέστησε να κάνουμε υπομονή μέχρις ότου εγερθούν οι καθεύδοντες στρατηγοί. Καθεύδουν ακόμη, σημειωτέον, εδώ και αρκετά χρόνια.
Και ας πάμε παρακάτω.
 "Για μένα αδελφέ μου είναι αδιανόητο Ηγούμενος Αγιορείτης, για θέμα ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως, να τρέχει στον Πνευματικό του για άδεια Ομολογίας!"
Αδελφέ Κωνσταντίνε,
Ακριβώς, συμβαίνει αυτό το αδιανόητο, όπως αναφέρεις. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι η Ορθοδοξία έπαψε πλέον να ταυτίζεται με την αλήθεια. Ορθή δόξα, δηλαδή επ΄ αληθεία - ορθή, όχι στρεβλή - γνώμη και ό,τι αυτό συνεπάγεται ερμηνευτικά, δεν υπάρχει πλέον. Όλα είναι κομμάτια ενός παζλ, του παζλ της αλήθειας, και όλες οι Εκκλησίες - και θρησκείες σημειωτέον - είναι κάτοχοι ένός τμήματος από το μωσαϊκό της ορθής Δόξας.

Οι ηγούμενοι λοιπόν, που συμβαίνει να είναι και πνευματικοί, όντας βουτηγμένοι στην καινοφανή διδασκαλία αυτή του σιωνισμού, ή οικουμενισμού, πώς είναι δυνατόν να δώσουν ευλογία σε όποιον θέλει να καταγγείλει αυτή τη στημένη απάτη, αρχή της οποίας είναι η διπλωματία, έχοντας τις "πατερίτσες" των ποιμενικών ράβδων; Δεν γίνεται, και το μόνο που γίνεται, είναι οι ποιμένες να ραβδίζουν (με το ραβδί τους) όποιον τολμά να ομολογεί την αλήθεια. Θέλω να πω, εκείνον που καταπιστεύει(*) αυτό το "θέατρο παραλόγου" που παίζουν οι προϊστάμενοι, υφιστάμενοι της διπλωματίας, ποιμένες : Επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι, πατριάρχες κλπ.

(*) Σχετικά με το ρ. καταπιστεύω βλέπε :
 "Μὴ καταπιστεύσῃς με, ἀνθρωπίνη προστασία, Παναγία δέσποινα, ἀλλὰ δέξαι δέησιν, τοῦ ἱκέτου σου" 
και τα εξής.

Οι Βορειοηπειρώτες και ο αγώνας τους

Κωνσταντίνος Χολέβας

Εκατό χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από τον αγώνα των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας για την απόκτηση καθεστώτος αυτονομίας εντός των αλβανικών συνόρων. Στις 17 Φεβρουαρίου 1914 ανακοινώθηκε η Διακήρυξη της Αυτονομίας, δύο μόλις μήνες μετά την ίδρυση του τεχνητού αλβανικού κράτους. Η Αυστρία και η Ιταλία μετά την ήττα των Οθωμανών στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο δημιούργησαν το αλβανικό κράτος για να ελέγχουν μέσω αυτού την είσοδο της Αδριατικής. Η Ελλάς υποχρεώθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις να αποσύρει τον Στρατό της από το βόρειο τμήμα της Ηπείρου. Ετσι περισσότεροι από 250.000 Ελληνες παρέμειναν ακουσίως στην αλβανική επικράτεια. Χωρίς τη βοήθεια των Αθηνών αγωνίστηκαν επί επτάμηνο για την εδραίωση των δικαιωμάτων τους, κάτι που επισφραγίσθηκε με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας τον Μάιο του 1914.

Ἀββᾶς Ἰσίδωρος ὁ πρεσβύτερος :

Αν νηστεύετε κανονικὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, διαφορετικὰ καλύτερα νὰ τρῶτε κρέας. Γιατὶ περισσότερο συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ τρώει κρέας παρὰ νὰ εἶναι ὑπερήφανος καὶ ἀλλαζόνας.

St. Justin Popovich of Serbia: The "Third Fall"

"In the history of mankind there are 3 falls : The fall of Adam, of Judas the Iscariot and that of the Pope. The essence of falling into sin is always the same: the desire to become God by oneself. In this manner, a man insensibly equates himself with the devil, because he also wants to become God by himself to replace God with himself...The fall of the Pope lies exactly in this very thing: to want to replace the Godman with the man..." 

π. Θεόδωρος Ζήσης:

...Εἶναι πλέον καιρὸς ὅ,τι δὲν ἔπραξαν οἱ ἐπίσκοποι μετὰ τὸ Balamand καὶ μετὰ τὸ Porto Alegre καὶ ἄφησαν τὴν αἵρεση νὰ θριαμβεύει καὶ νὰ ἐξευτελίζει τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, νὰ τὸ πράξουν τώρα, μετὰ τὸ Πουσάν, ποὺ ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια καὶ προχωρεῖ σὲ χειρότερα, ὅπως θὰ δοῦμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας. Γιατί οἱ ἀντιπρόσωποί μας δὲν ἐχρησιμοποίησαν τὸ δικαίωμα ποὺ τοὺς δίνουν οἱ νέες ρυθμίσεις στὸ καταστατικὸ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐκκλησιολογική τους διαφοροποίηση; Μᾶς ταύτισαν, λοιπόν, λόγῳ ἀγνωσίας, δειλίας ἢ στοχευμένης ἀδιαφορίας, μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀποφάσισαν ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ ζητήσουμε συγγνώμη καὶ νὰ μετανοήσουμε μαζὶ μὲ τὶς αἱρέσεις, ἀντὶ ἀκολουθώντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ καλέσουν τοὺς αἱρετικούς, Προτεστάντες καὶ Μονοφυσίτες, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ : ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΝΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

.....Εξ άλλου ποιος δεν αναγνωρίζει ότι οι κρίσεις του Θεού για την Παρθένο αποδεικνύουν πως ήταν αμέτοχη στην παραμικρή αμαρτία; Γιατί ο ίδιος ο Κριτής, που "δεν κρίνει με προσωποληψία", κρίνοντας και την κοινή μητέρα όλων των ανθρώπων (τήν Εύα) και την Παρθένο, την Εύα, που αμάρτησε, ετιμώρησε επιτρέποντας να ζη με λύπη, ενώ την Παρθένο αξίωσε να χαίρη. Αφού λοιπόν η λύπη αρμόζει στους αμαρτωλούς, αυτοί στους οποίους αρμόζει η χαρά είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτε το κοινό με την αμαρτία. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πριν από την Παρθένο σε κανέναν απολύτως άλλον άνθρωπο μέσα στους αιώνες δεν απηύθυνε ο Θεός το "χαίρε", αφού όλοι ήσαν ακόμη υπόδικοι και μέτοχοι της παλαιάς, κακότυχης κληρονομιάς. 

********
«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων σου, Πανάχραντε! Ξένη σου η γέννησις υπάρχει∙ ξένος ο τρόπος ο της αυξήσεως∙ ξένα και παράδοξα τα σα πάντα, Θεονύμφευτε, και βροτοίς ανερμήνευτα».
***********************
εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαϊου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ σου ο εκ σου σαρκωθείς Θεός Λόγος.
************************
 «Ένδον τρέφει σε Γαβριήλ ναού, Κόρη, ήξει δε μικρόν και το Χαίρε σοι λέξων».
****************************
«Αγία των Αγίων υπάρχουσα, σεμνή, εν Ναώ ηγάπησας αγίω κατοικείν». Είναι μάλιστα σπουδαίας έμπνευσης οι στίχοι του υμνογράφου, που διακηρύσσουν την ωριμότητα της μικρής Παναγίας: «Η τριετίζουσα τω σώματι και πολυετής εν τω πνεύματι»∙  «νηπιάζουσα σαρκί και τελεία τη ψυχή». Και δεν πρέπει να μας παραξενεύει τούτο: «όπου γαρ βούλεται Θεός νικάται φύσεως τάξις».
*******************************
Ο Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος επάνω εις το όνομα της Παρθένου, πανηγυρίζων εις την εορτήν και λέγων· «Και το όνομα, φησί, της Παρθένου Μαριάμ· τούτο δε ερμηνεύεται «Κυρία» παρίστησι δε και το αξίωμα της Παρθένου, και το βέβαιον της Παρθενίας και εις το εξής αδιάπτωτον, και το εξηλλαγμένον αυτής του βίου και δια πάντων ηκριβωμένον και, ως ειπείν, παναμώμητον· κυρίως γαρ ούσα και φερωνύμως Παρθένος, πάσαν είχε την της αγνείας παντελή παγκτησίαν. Παρθένος ούσα και το σώμα και την ψυχήν, και τας της ψυχής δυνάμεις και τας του σώματος αισθήσεις πάσας μολυσμού παντός υπερανωκισμένας πλουτούσα, και τοσούτο κυρίως τε και βεβαίως και, ως ειπείν, κεκυρωμένως και τοις πάσιν ασύλως τον άπαντα χρόνον, ώσπερ η κεκλεισμένη πύλη τα εντεθησαυρισμένα, και το εσφραγισμένον βιβλίον οφθαλμοίς άψαυστα τηρεί τα εγγεγραμμένα.
***************************
επειδή συ μόνη εφάνης νύμφη πάναγνος, ήγουν κατά πάντα αγνή, όχι μόνον κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχήν, όχι μόνον κατά τας σωματικάς αισθήσεις και ενεργείας, αλλά και κατά τας ψυχικάς·
*********************
Αυτή ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε — λέγει ο μέγας Αθανάσιος — από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.
**************************
Διότι τόσον η Θεοτόκος ήτον καταπεπυκνωμένη κύκλω κατά την ψυχήν και τω σώμα από τας αρετάς και τας θείας και υπερφυσικάς χάριτας, ώστε δεν ευρήκεν ουδέ την παραμικράν είσοδον ο Διάβολος, δια να εμβάση εις το πανάγιον αυτής υποκείμενον καμμίαν προσβολήν πονηρού λογισμού.
***************
Δέχου, Ζαχαρία, την Σκηνήν την αμίαντον. Δέχου, ιερεύ, την ακηλίδωτον Παστάδα του Λόγου. Δέχου, Προφήτα, το θυμιατήριον του αϋλου Φωτός. Δέχου, δίκαιε, το πυρίμορφον άρμα του Υψίστου. Δέχου, άμεμπτε, την ωραίαν άμπελον, ήτις βλαστήσει τον Αείζωον Βότρυν. Εισάγαγε Αυτήν εις τα ενδότερα του Ναού του Κυρίου. Πρόσφερε Αυτήν εις τόπον αγιάσματος, ον κατειργάσατο ο Ύψιστος εις εαυτού κατοίκησιν. Ανάλαβε ταύτην, Ζαχαρία, την εκ της προμήτορος Εύας κατάρας ημάς απαλλάξασαν. Αγκάλισαι Αυτήν την εξ αγκαλών του όφεως ημάς αφαρπάσασαν.  Ιδού ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, ιδού το απαύγασμα του Αγίου Πνεύματος, ιδού ο παράδεισος της ζωής, ιδού η παρθένος και νύμφη, η άσπιλος και Παρθένος Μαρία, η οποία εισάγεται παραδόξως εν τω οίκω Κυρίου!
**************
Ώστε όλη συνώκει Θεώ, και Θεός μετά του σώματος εχρημάτιζε· και γην μεν ώκει και το ίχνος κάτω προσήρειδε, της δε απροσίτου Τριάδος, ει δει και τούτο θαρρήσαντα ειπείν, ουκ απελιμπάνετο, υπέρ τα Σεραφείμ και πριν συλλαβείν ορώσα Θεόν.(ο σοφός Ψελλός).
****************
Πάντοτε είχε το πλήρωμα της χάριτος η Παρθένος, και προ της συλλήψεως, και εν τη συλλήψει, και μετά την σύλληψιν. Είχε το πλήρωμα της χάριτος προ της συλλήψεως· διότι αν ο Πρόδρομος Ιωάννης εχαριτώθη έτι εκ κοιλίας Μητρός του, κατά τον λόγον του Αγγέλου, ον είπε «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται (ο Ιωάννης δηλ.) έτι εκ κοιλίας Μητρός αυτού» (Λουκ. α: 15)· πόσω μάλλον ήτον χαριτωμένη η Θεοτόκος η μέλλουσα γεννήσαι Αυτόν τον Υιόν του Θεού; διο και εν τω εις τα Εισόδια Τροπαρίω της Θεοτόκου γέγραπται «Τα ουράνια πάντα εξέστησαν ορώντα το Πνεύμα το Άγιον εν σοι σκηνώσαν». Όθεν και ο Γαβριήλ ευαγγελίσας αυτήν, κεχαριτωμένην ωνόμασεν, ειπών· «Χαίρε κεχαριτωμένη»· τούτον δε τον λόγον είπε προ του να συλλάβη η Παρθένος τον Κύριον. Είχε το πλήρωμα της χάριτος εν τη συλλήψει· διότι, επελθόντος του Αγίου Πνεύματος επ΄ αυτήν, συνέλαβεν αυτή τον Θεόν Λόγον εν τη αχράντω κοιλία της. Είχε δε μετά την σύλληψιν το πλήρωμα της χάριτος· διότι σύσσωμος ανήλθεν εις Ουρανόν ως Μήτηρ του Θεού Λόγου μετά τον θάνατόν της προς τον Μονογενή Υιόν Της.
******************
π. Θεόδωρος Ζήσης:
Ἐπὶ δύο χιλιάδες τώρα χρόνια ἡ Θεοτόκος ἐγκωμιάζεται καὶ μακαρίζεται μὲ χιλιάδες ὕμνων καὶ ἐγκωμιαστικῶν λόγων ἀπὸ ἀναρίθμητους ὑμνογράφους καὶ συγγραφεῖς, καὶ θὰ ἐγκωμιάζεται εἰς τοὺς αἰῶνας, διότι ἔγινε τὸ ἐργαστήριο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων· διότι λόγῳ τῆς καθαρότητος καὶ τῆς ἁγιότητός Της εἵλκυσε τὴν προσοχὴ τοῦ Θεοῦ, ἐρωτεύθηκε ὁ Θεὸς τὸ πνευματικό Της κάλλος καὶ δέχθηκε νὰ τὴν κάνει μητέρα Του, νὰ γεννηθεῖ  ἀσπόρως καὶ ἀνάνδρως, χωρὶς τὴν μεσολάβηση δηλ. ἀνδρός, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων Της.
******************
«Ο Θεός, φησί, κάθηται επί θρόνου αγίου αυτού» (Ψαλμ. μστ: 9), ύστερον επ΄ εσχάτων των χρόνων ήλθε καθήμενος εν τη ελαφρά νεφέλη: ήτοι εν τη Κυρία Θεοτόκω, ήτις νεφέλη μεν λέγεται, καθό ήτον υψηλοτέρα από την γην και τα γήϊνα, ελαφρά δε, καθό ήτον ελευθέρα από κάθε βάρος προαιρετικής αμαρτίας μέχρι και ψιλής προσβολής εμπαθούς λογισμού· τοιαύτη γαρ έπρεπε να είναι η γενομένη Μήτηρ του Θεού, ανεπίληπτος πάντη και παντός μώμου υπερτέρα, καθώς ονομάζεται εν τω Άσματι, «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσμ. δ: 7)·
*********************
Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης:
Μιά λλη φορά κουγα στήν κκλησία τήν νάγνωση τν προφητειν το σαΐα, καί στίς λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (σ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως Παναγία μάρτησε ποτέ, στω καί μέ τό λογισμό;». Καί, το θαύματος! Μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή νωμένη μέ τήν προσευχή πρόφερε ρητς: « Θεοτόκος ποτέ δέν μάρτησε, οτε κν μέ τήν σκέψη». τσι τό γιο Πνεμα μαρτυροσε στήν καρδιά μου γιά τήν γνότητά Της.
*******************
Τι γαρ θαυμασιώτερον, ειπέ, Βάτου μη καταφλεγομένης ή μήτρας παρθενικής καθαράς των αμαρτίας παθών;
*************
Ότι δε ο Άγγελος ησύχως είπε προς την Παρθένον το, Χαίρε, και όχι μετά βοής, ίνα μη ταράξη αυτήν, βεβαιοί ο θείος Ανδρέας ο Κρήτης, πανηγυρίζων εις την αυτήν και λέγων: «Ταύτα διστάσας καθ΄ εαυτόν ο Γαβριήλ, επέστη τη παστάδι, και προφθάσας τον θάλαμον, καθ΄ ον η Παρθένος ωκίζετο, ησυχή τη θύρα προσήγγισε· και γενόμενος ένδον, πραεία τη φωνή τη Παρθένω προσείπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Ίσως δε με το «Βοώ» σημαίνει ο Μελωδός όχι την αισθητήν βοήν του σώματος, αλλά την νοητήν της ψυχής. Όθεν κλίνον τα θεία σου ώτα, Παρθένε, και πρόσεχε εις τα λόγια μου. Κλίνον δε είπε τα ώτα σου εις εμέ, δια να δείξη της Παρθένου το μεγαλείον και το ανώτερον αυτής αξίωμα από το ιδικόν του· καθώς γαρ οι δούλοι, μη τολμώντες να πλησιάσουν εις τους αυθέντας των και να λαλήσουν προς αυτούς, παρακαλούσιν εκείνους να κλίνωσι τα ώτα των προς τους δούλους· ούτω και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, βλέπων υψηλοτέραν από τον εαυτόν του την Παρθένον, παρακαλεί αυτήν να κλίνη τα ώτα της δια να του ακούση κάτω ευρισκομένου.
********************
Αγνήν δε Παρθένον ωνόμασε την Θεοτόκον κατά τον Ιωάννην τον Ζωναράν· διότι όχι μόνον ήτον Παρθένος κατά το σώμα, ως μη γνούσα πείραν ανδρός, αλλ΄ ήτον ακόμη αγνή και καθαρά και κατά τον λογισμόν, χωρίς να δεχθή καμμίαν προσβολήν λογισμού ρυπαρού εις την παναγίαν ψυχήν Της.
***************
Ούτω δεν έφλεξε και το άσπιλον και άγιον σώμα της Παρθένου· επειδή δεν ευρήκεν εις αυτό καμμίαν ύλην και αμαρτίαν, ήτις καίεται υπό του θείου πυρός.
*******************
Έφη δε και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας εν τω εις τα Εισόδια λόγω αυτού: «Οίμαι γαρ, ει τινές εισιν Αγγέλων λόγοι, Μυστηρίων θείων τω όντι Άγγελοι, μηδέ τούτους αν εφικέσθαι των χαρίτων της Θεομήτορος· ης γαρ η αγιωσύνη την κτιστήν πάσαν φύσιν εκβέβηκεν, ουκ αν λόγος κτίσματος ταύτην αξίως υμνήσαι δύναιτο».
******************
Η δε του Κυρίου Μήτηρ μηδέ κατά τον νουν μολυνθήναι ποτε πιστεύεται· διο και αμόλυντος κέκληται(ιερός Κοσμάς ο Μελωδός: ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ σελ. 156).
*****************
Λέγει δε και ο Βρυέννιος Ιωσήφ: «Τις Μήτηρ του Θεού των Πατέρων εφάνη ποτέ; Τις άμα και πλάστην και πλάσμα συνέλαβε; Τις δε και συλλαβούσα Υιόν και κυήσασα και τεκούσα το είναι Παρθένον ουκ απεβάλετο; Προ της συλλήψεως Παρθένος· εν τη συλλήψει Παρθένος· εν τη κυήσει Παρθένος· εν τω τίκτειν Παρθένος· και μετά το τεκείν ωσαύτως Παρθένος και αεί Αειπάρθενος· η γαρ εν τω της ζωής αυτής παντί χρόνω και οράσει και γεύσει και ακοή και αφή και οσφρήσει και νω και διανοία και δόξη και φαντασία και αισθήσει και, ενί λόγω, πάσαις δυνάμεσι και ψυχικαίς και σωματικαίς άβατον λογισμοίς ρυπαροίς εαυτήν όλην τηρήσασα, εικότως αν Αειπάρθενος λέγοιτο.
*****************
διος Θεοτοκόφιλος γιος Γρηγόριος διδάσκει τι Θες θέλοντας ν δημιουργήσει, ν ζωγραφίσει μία εκόνα, να πίνακα, πάνω στν ποο θ ταν συγκεντρωμένα λα τ καλά, να κρμα λων τν θείων κα νθρωπίνων χαρισμάτων, στολίδι κα καλλον κα το ρατο κα το οράτου κόσμου, π τν ποία εκόνα θ ποδεικνυόταν κα δύναμη το δημιουργο της ς καλλιτέχνου, κατασκεύασε τόσο πάγκαλη τν Θεοτόκο, φο συγκέντρωσε πάνω της λα τ καλ τν νθρώπων κα τν γγέλων.
**************
Η  Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.

***************
δια τούτο, πως ήτον δυνατόν να κατακαύση την Παρθένον, εις την οποίαν δεν ευρίσκετο κανέν ίχνος αμαρτίας ή ρυπαρίας, ούτε προπατορικής (εκαθάρθη γαρ η Παρθένος της αμαρτίας ταύτης υπό της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος, κατά τον καιρόν του Ευαγγελισμού, ως η κοινή γνώμη των Ιερών Θεολόγων δογματίζει), αλλ΄ ούτε προαιρετικής;

********************
Ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος: «Η αγία των Αγίων αναφανείσα, η και των δι΄ αρετής κεκαθαρμένων πνευμάτων το σώμα καθαρώτερον έχουσα και θειότερον» (Λόγω β΄ εις τα Εισόδια) ου η αρχή: «Ει εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται».


«Προσφέρων και Προσφερόμενος»

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ησυχαστής, συγγραφέας του βιβλίου «Νηπτική θεωρία», διηγείται την ακόλουθη θαυμαστή εμπειρία του: 
Ενώ λειτουργούσα μαζί με το γέροντά μου, είδα σε όραμα τον Κύριο 'Ιησού Χριστό.
 
Φορούσε αρχιερατική στολή και ιερουργούσε σύμφωνα με την τάξη της 'Εκκλησίας.
 
Παραδόξως όμως, αυτός ήταν και «ο Προσφέρων και ο προσφερόμενος». στη λειτουργία συμμετείχαν και μερικοί από τη συνοδεία του γέροντά μου.
 
Δύο απ' αυτούς είχαν τα πρόσωπα ολόλαμπρα από τη θεία χάρη, σαν πρόσωπα αγγέλων. Το σχήμα, το πολυσταύρι και ο σταυρός πού κρατούσαν, άστραφταν πιο δυνατά κι από την αστραπή!
 
Λειτουργούσε μαζί μας κι ένας διάκονος. την ώρα πού ο διάκονος μνημόνευε τα ονόματα των χριστιανών, έσκυψε σπλαχνικά προς το μέρος του ο Χριστός και είπε: ", Ας είναι κι αυτοί μαζί μου στη βασιλεία μου'.
 
"Βλέποντας μπροστά μου τον γλυκύτατο 'Ιησού, έκλαιγα από χαρά και θαύμαζα, γιατί αξιώθηκα ν' απολαύσω τη θέα Του.
 
Κι όταν τον ασπάσθηκα ατό πανάχραντο στήθος Του, ένιωσα νά λειώνω σαν κερί από την πολλή κατάνυξη και τα δάκρυα.
 
Πήρα τότε θάρρος και του είπα κλαίγοντας: «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου». Κι αμέσως ακούω τον 'Ιησού με τη μελίρρυτη γλώσσα Του νά μου λέει: '" Ας γίνει όπως είπες".
 

Ύστερα συνήλθα από το όραμα. Εκείνη όμως τη μέρα, κάθε φορά πού το θυμόμουν, ή καρδιά μου πλημμύριζε από κατάνυξη".