ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 – Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

Πνευματική καρποφορία

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Η διήγηση της παραβολής του Καλού Σπορέα ξεδιπλώνει μπροστά μας πολύ ζωντανές εικόνες από την αγροτική ζωή, με βαθύτερα μηνύματα και νοήματα να ξεδιπλώνονται με ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπ. Αποκαλύπτονται μέσα από το περιεχόμενό της σπουδαίες πνευματικές αλήθειες, απόλυτα συμβατές με τις υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου, με πυξίδα πάντα την αδιάψευστη αλήθεια που οδηγεί στον Σωτήρα Χριστό.
Ως κέντρο και καρδιά της παραβολής προβάλλει το Πρόσωπο του Κυρίου, με τους εξής σημαντικούς άξονες:
α. Ο Θεός είναι ο γεωργός και εμείς το χωράφι του.
β. Ο Χριστός είναι ο καλός Σπορέας.
γ. Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού.
δ. Η γη, το χωράφι, το χώμα που πέφτει ο σπόρος, είναι η καρδιά μας.
ε. Η ανάπτυξη και η καρποφορία του, συνδέονται και εξαρτώνται από το κατά πόσο η καρδιά μας είναι ανοικτή στην κοινωνία αγάπης του Θεού.
Διαπίστωση επιβεβαιωμένη ιδιαίτερα στις μέρες μας είναι ότι διάφορα ζιζάνια που ξεφυτρώνουν στη ζωή, δεν αφήνουν την καρδιά να είναι μαλακή και ν’ αποτελεί γόνιμο έδαφος στα μηνύματα της Εκκλησίας. Η αμαρτία την αφήνει να είναι ακατάστατη και να προκαλείται έτσι ένα πνευματικό «έμφραγμα» στην ύπαρξη του ανθρώπου, με πολλές άμεσες και παράπλευρες συνέπειες.

The music harmony of the Universe-Theodoros Vasilikos


Αν δεν ευρεθή ένας νέος Μάρκος Ευγενικός, τότε σίγουρα το Έθνος μας θα οδηγηθή εις τον τάφον της Ιστορίας, διότι χωρίς την Ορθοδοξίαν δεν ημπορεί να επιβιώση!

O Oικουμενισμός, σαν πύρινη καταιγίδα της κολάσεως, απειλεί να κατακαύση τον Ορθόδοξον Ελλησισμόν! Αξίαι και ιδανικά ποδοπατούνται! Τα άγια «ρίπτονται τοις κυσίν» και  «οι μαργαρίται τίθενται ενώπιον των χοίρων». Αι Αιρέσεις μολύνουν την άχραντον Ορθοδοξίαν με  «συμπροσευχάς» και  «συλλείτουργα»  και η Ελλαδική Εκκλησία, μετά την επάρατον Ημερολογιακήν Μεταρρύθμισιν του 1924, όπου διέσπασε την Εκκλησιολογικήν ενότητα του Ελληνισμού, οδηγείται δεσμία εις την «φυλακήν» του Βατικανού δια να «δεχθή» τώρα,  μετά την επίσκεψιν του «αγίου πατερούλη» στο εκλατινισμένο Φανάρι, και το Κοινόν Πάσχα και να προκληθή έτσι ένα νέον σχίσμα. Οι πολλοί σιωπούν! Οι ολίγοι γράφουν, αλλά ποιος τους «λογαριάζει»; Το «φιλάδελφον» και το «κοινωνικόν» των Φρουρών (;;)  της Αμπέλου επιβάλλει φίμωτρον εις κάθε διαμαρτυρίαν. Οι καιροί ζητούν τον  Ένα  που θα τολμήση να καταγγείλη· να καταδικάση· να φωνάξη δυνατά  «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, πρόσχωμεν»! Να διακόψη κάθε επικοινωνίαν με τους Ενόχους, «Συνετούς» και «Σιωπίους», τους εσθίοντας  «τράπεζαν Ιεζάβελ». Αν δεν ευρεθή ένας νέος Μάρκος Ευγενικός, τότε σίγουρα το Έθνος μας θα οδηγηθή εις τον τάφον της Ιστορίας, διότι χωρίς την Ορθοδοξίαν δεν ημπορεί να επιβιώση!

Αγνή Παρθένε - Βυζαντινών μουσική


O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 11 Οκτωβρίου 2014

Φιλίππου αποστόλου εκ των 7 διακόνων, Θεοφάνους.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ ἦταν διάκονος μεταξὺ τῶν ἑπτὰ διακόνων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στὴν Ἱερουσαλὴμ (Πράξ. στ’).
Ἐπίσης, ἦταν ἔγγαμος καὶ εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες μὲ προφητικὸ χάρισμα. (Πράξ. κα’ 8 – 9). Ὁ Φίλιππος, ὅμως, δὲν στάθηκε μόνο στὴν Ἱερουσαλήμ. Πῆγε στὴ Σαμάρεια καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, σὰν γνήσιος καὶ αὐτὸς «Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἐπὶ γνῶσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν». Δηλαδὴ Ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ διδάξει μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐξέλεξε ὁ Θεός, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐσέβεια.
Ἐκεῖ στὴν Σαμάρεια, διὰ τοῦ κηρύγματός του βάπτισε χριστιανὸ τὸν Σίμωνα τὸν μάγο. Ἔπειτα, ὁ Φίλιππος συνάντησε στὸ δρόμο του τὸν Εὐνοῦχο τῆς βασίλισσας Κανδάκης, καὶ ἀφοῦ τὸν κατήχησε, βάπτισε καὶ αὐτὸν Χριστιανό. Κατόπιν, πῆγε στὶς Τράλλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου μὲ τὴ διδασκαλία του ἔπεισε ὅλους σχεδὸν τοὺς κατοίκους τῆς πόλης νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.
Ὁ Φίλιππος στὴν πόλη αὐτή, ἀφοῦ ἔκτισε καὶ χριστιανικὸ ναό, παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν ψυχή του.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς : Περιττό νά ποῦμε ὅτι οἱ ὀρθοδοξολογοῦντες καί ὀρθοδοξοφανεῖς αὐτοί Μητροπολίτες ἀποτελοῦν καί τή σημαία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί ἔχουν τόν ρόλο τοῦ κυματοθραύστη, προκειμένου νά μήν ξυπνήσουν καί ἐξεγερθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι.

...Ἡ σημερινή λοιπόν ἐξέλιξις τῆς ἀκοινωνησίας καί τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν δέν ἔχει οὔτε κἄν τά δείγματα τῆς ἀκοινωνησίας καί διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας τῶν προαναφερθεισῶν περιπτώσεων μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, τήν στιγμή πού ὑπάρχει (μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν) ἡ συμπροσευχή καί συνιερουργία, ἡ ἀλληλοαναγνώρισις τῆς ἱεροσύνης καί τῶν μυστηρίων, ἡ ἀπό κοινοῦ πορεία καί οἱ ἐπί μέρους συμφωνίες βάσει κοινοῦ προγράμματος, ἡ δέ διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ, λέγω, Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ὑφίσταται μόνο ἐξωτερικῶς διά τόν φόβο τῶν Ἱουδαίων καί μέχρι νά χωνέψουν οἱ ἀφελεῖς Ὀρθόδοξοι ὅτι εἴμαστε ἀδελφάκια καί ἐνσωματωμένοι μέ τούς Παπικούς ἀπό τότε πού ἔγινε ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων.
Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο σήμερα δέν ὀνομάζομε τούς Παπικούς αἱρετικούς, ἀλλά σχισματικούς, τίς δέ πλάνες των καί αἱρέσεις τίς ὀνομάζομε «θεολογούμενα θέματα» καί μάλιστα ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὑπῆρχαν καί πρό τοῦ σχίσματος (πχ. τό FILIΟQUE) καί παρ’ ὅλα αὐτά εἴμεθα ἑνωμένοι. Ἄν δέ κάποιοι Μητροπολίτες (πχ. ὁ Πειραιῶς) τούς ὀνομάζουν αἱρετικούς, αὐτό γνωρίζουν ἅπαντες (καί ὁ Πειραιῶς) ὅτι δέν ἔχει καμμιά σημασία, οὔτε δημιουργεῖ πρόβλημα στήν ἐξέλιξι καί προώθησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφ΄ ὅσον οἱ ἀποφάσεις καί ἡ γραμμή καί πορεία λαμβάνονται καί χαράσσονται συνοδικῶς καί, ἐφ’ ὅσον, συνοδικῶς ἀναιροῦμε αὐτά πού ἐκφράζουμε προσωπικῶς.

Νομίζω μάλιστα ὅτι οἱ παλληκαρισμοί αὐτῶν τῶν Μητροπολιτῶν βοηθοῦν τήν προαγωγή τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι χρησιμοποιοῦνται σάν βιτρίνα καί σάν νέο μοντέλο Ὀρθοδοξίας, κατά τό ὁποῖο μέ τά λόγια ὁμολογῶ καί μέ τά ἔργα συμφωνῶ καί συνοδοιπορῶ. Χρησιμοποιοῦνται αὐτοί οἱ παλληκαρισμοί, καί οἱ ὀρθοδοξολογίες τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν, καί σάν ναρκωτικό γιά τούς ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους, διότι νομίζουν ὅτι ὑπάρχουν σκοποί (Ἐπίσκοποι) γιά τήν προστασία τοῦ ποιμνίου. Περιττό νά ποῦμε ὅτι οἱ ὀρθοδοξολογοῦντες καί ὀρθοδοξοφανεῖς αὐτοί Μητροπολίτες ἀποτελοῦν  καί τή σημαία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί ἔχουν τόν ρόλο τοῦ κυματοθραύστη, προκειμένου νά μήν ξυπνήσουν καί ἐξεγερθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι.

Eπιστολή Διαμαρτυρίας προς την Ιερά κοινότητα Αγίου Όρους και την Ι.Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=10097

Ἀνάβυσσος 2/10/2014
Πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους Ἄθω


Σεβαστοὶ Πατέρες,
Στὴν ἀγωνιστικὴ ἐφημερίδα « Ὀρθόδοξος Τύπος» (ἀρ. φύλ. 2038/26-9-2014), διάβασα τὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἐπιστολὴ-Ὁμολογία Πίστεως ὑπὸ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους» καὶ μοῦ δημιουργήθηκαν συναισθήματα ἱερῆς ἀγανάκτησης γιὰ τὴν στάση ποὺ κρατήσατε, τόσο στὴν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅσο καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας.
Αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε αὐτονόητα νὰ ἔχει γίνει ἀπὸ ἐσᾶς ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρὸ, δηλαδὴ νὰ ἐλέγξετε τὴν στάση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ποὺ μὲ τὶς πράξεις του μᾶς ὁδηγεῖ ταχύτατα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὄχι μόνο δὲν τὸ πράξατε, ἀλλὰ ἀντίθετα προσπαθήσατε νὰ φιμώσετε τὴν γενναία πράξη ὁμολογίας πίστεως, τοῦ Μοναχοῦ Γέροντα Σάββα Λαυριώτη.

Αχ αυτός ο Δικέφαλος Αετός....

Στον ίδιο Ναό βλέπουμε σε δύο μέρη τον Δικέφαλο Αετό. Ο ένας είναι επί του εδάφους και ο άλλος είναι δίπλα στον Κληρικό. Αυτός που είναι δίπλα στον Κληρικό έχει στέμμα μεταξύ των δύο κεφαλών του Αετού. Το στέμμα έχει Σταυρό. Σε αυτή την φωταγραφία 
  1. ctos
διακρίνεται καθαρότερα η ύπαρξη Σταυρού. Τώρα ο Δικέφαλος Αετός που βρίσκεται σε ιστό όπως και η ελληνική σημαία μας, έχει το στέμμα με τον Σταυρό, είναι εθνικοθρησκευτικό σύμβολο. Επομένως δεν είναι δυνατόν για δύο λόγους να τοποθετηθεί επί των δαπέδων. Πρώτον διότι υπάρχει ο Σταυρός είτε φαίνεται είτε δεν φαίνεται (εννοείται ότι υπάρχει), και ο τοποθετών Σταυρό επί του εδάφους αφορίζεται (73ος Κανόνας της ΣΤ΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου), και  δεύτερον το γεγονός ότι είναι εθνικοθρησκευτικό σύμβολο δεν καταπατείται από Έλληνες Ορθοδόξους!

9sepgmh

Και το σχόλιο του αδελφού μας Νικολάου (Δάσκαλος) :

Έχω ξαναγράψει πως ο δικέφαλος αετός κοσμεί τα δάπεδα των ναών μας ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ χρόνια τώρα. Δεν υπάρχει καμία προσβολή συμβόλου. Άλλωστε το σύμβολο μας ως χριστιανών, το σύμβολο της ζωής, είναι ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός. Μην δημιουργείτε ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ευχαριστώ

Και δεύτερη απάντηση του αδελφού μας Νικολάου (Δάσκαλος) :

1. Όπως θα δείτε και εδώ: http://protostrator.blogspot.gr/2011/05/byzantine-flag.html
η επίσημη σημαία της Αυτοκρατορίας ήταν ο Σταυρός με τα τέσσερα Β και όχι ο Δικέφαλος Αετός.
2. Η σημαία που βάζετε στην ανάρτηση δεν είναι η επίσημη σημαία της Ελλάδος.
3. Ο δικέφαλος, όταν τον βλέπουμε ως διακοσμητικό σύμβολο στα δάπεδα, ΔΕΝ έχει σταυρό. 


Απάντηση του διαχειριστού της "Ορθόδοξης Φωνής" :
1) Δεν νομίζω να έγραψα πουθενά για επίσημη σημαία της Αυτοκρατορίας. Έγραψα για την σημαία που γνωρίζω μια ολόκληρη ζωή από την σχολική μου ηλικία,  που κρατούσαμε έναν ιστό με την ελληνική σημαία και δίπλα άλλον ιστό με το Δικέφαλο Αετό είτε με στέμμα είτε χωρίς.
2) Η σημαία που έβαλα στην ανάρτηση, την έβαλα για να διακρίνουν οι επισκέπτες την ύπαρξη Σταυρού στον Δικέφαλο Αετό, διότι στη φωτογραφία δίπλα στον Κληρικό δεν διακρίνεται καθαρά.
3) "ΔΕΝ έχει σταυρό", αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι παύει να νοείται η ύπαρξής του. 

Εν Αγίω Πνεύματι,
Κωνσταντίνος Αργυρακόπουλος
Μόντρεαλ-Καναδά.


Ο αδελφός μας Νικόλαος (Δάσκαλος) ερωτά : 


Αγαπητέ αδελφέ Κωνσταντίνε έχω δει σε παλαιότατους (προ τετρακοσίων και πλέον χρόνων)ναούς της Ελλάδος δικέφαλους να κοσμούν το δάπεδο ως διακοσμητικοί. Πιστεύετε ότι οι πρόγονοί μας προσβάλαν το σύμβολό μας; Ευχαριστώ.



Απάντηση: 
Πιστεύεις αδελφέ Νικόλαε, η ενέργειά τους αυτή (των προγόνων μας), ήτο αποτέλεσμα φωτισμού εκ Πνεύματος Αγίου, ή αποτέλεσμα πλάνης του Πονηρού που δεν αντέχει να βλέπει τον Σταυρό να ίσταται σε περίοπτη θέση υπενθυμίζοντας στους πάντας την παντοδυναμία Του έναντι  των αντιχρίστων δυνάμεων; 

Και πάλι ο αδελφός μας Νικόλαος (Δάσκαλος) : 
Μιλάμε για δικεφάλους χωρίς τον Σταυρό, αδελφέ. Ας μην εξισώνουμε το μυθικό πτηνό με το Σύμβολο της ζωής, τον Σταυρό του Κυρίου.
Δεν επιμένω παραπάνω όμως για να μην γίνω κουραστικός. Την άποψή μου την είπα και ευχαριστώ για την άριστη φιλοξενία.

Για εμάς τους Έλληνες Ορθόδοξους, από τα σχολικά μας ήδη χρόνια, όπως ήδη ανάφερα,  έχουμε "ζυμωθεί" με τον Δικέφαλο Αετό σαν εθνικοθρησκευτικό σύμβολο  με το στέμμα και το Σταυρό επάνω του. Σε μερικές περιπτώσεις υπάρχει και χωρίς τον Σταυρό αλλά για μάς, νοείται. Έτσι είναι αδύνατον να τον βλέπουμε στα τέμπλα των Ναών μας και συγχρόνως να ποδοπατείται. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο νους μας μεταφέρεται στον Ευαγγελιστή και αγαπητό μαθητή του Κυρίου μας Ιωάννη που μας εφιστά την προσοχή διότι  "αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν" (Α΄ Ιωάν. 2: 18).....

Νάσαι πάντα καλά, η Κυρία Θεοτόκος σκέπη και καταφυγή μας!

Εν Αγίω Πνεύματι,
Κωνσταντίνος Αργυρακόπουλος
Μόντρεαλ-Καναδά.

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης εἶπε σὲ ὁμιλία του στὸ Βόλο, παρουσία ἱερέων, μοναχῶν καὶ ἑκατοντάδων πιστῶν

«Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες... Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται... Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους».

Διατί ο Γραικυλισμός;

Μήπως έχει αλωθή η «Εκκλησία» από τον Οικουμενισμόν, τον Παπισμόν, την Μασωνίαν και τας διαφόρους αιρέσεις; Πως αλλοιώς να εξηγηθή η αδιαφορία των Διοικούντων τας επί μέρους Τοπικάς Εκκλησίας απέναντι εκκλησιαστικών ανδρών, «λαλούντων διεστραμμένα», μασωνιζόντων ή και Μασώνων, κηρυσσόντων αίρεσιν «γυμνή τη κεφαλή»;  Ή και θωπευόντων δουλοπρεπώς τον Πάπαν, οσάκις το Βατικανόν ασχοληθή με κάποιο γενικώτερον ζήτημα επιδημίας, ως να είμεθα ανίκανοι ως Εκκλησία να αντιμετωπίσωμεν και ημείς τα συγκλονιστικά του ανθρώπου προβλήματα; Διατί αυτός ο Γραικυλισμός; Αυτός ο Επαρχιακός εκστασιασμός εμπρός εις τας «βιτρίνας» των αιρετικών; 

Ο αείμνηστος Ιωάννης Κορναράκης : Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

 Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και 

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας! 

Πρόσκλησις-- της Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως και του Ορθοδόξου Τύπου στην εκδήλωσιν μνήμης επί τη ευκαιρία των 300 ετών από την γέννησιν του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.


Αυτό, για να μη ξεχνούμε τον αείμνηστο Καθ. του Πανεπ. Αθηνών Ιωάννη Κορναράκη : Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)


Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθ
o
δόξου Παραδόσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

π. Θεόδωρος Ζήσης - Παρουσίαση του βιβλίου Ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος ως αγωνιστής και ομολογητής της Ορθοδοξίας.

"Ορθόδοξος Τύπος" : Κατώρθωσαν νὰ μᾶς κλείσουν νομίμως τὸ στόμα!


Το λεγόμενο «ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο» εἶναι πλέον νόμος τοῦ Κράτους καὶ οἱ ρατσιστὲς (ἐντὸς καὶ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν), ὑπόλογοι ἐνώπιον τῶν αὐστηρότατων διατάξεών του!

Τί καὶ ἂν μᾶς ἦρθε (ἀποδεδειγμένα) καὶ αὐτό, μαζὶ μὲ δεκάδες ἄλλα νομοσχέδια, «φυτευτὸ» ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ἕτοιμο πρὸς ψήφιση. Τί καὶ ἂν ἀντέδρασαν σθεναρὰ (δυστυχῶς ἐλάχιστοι) ἐπίσκοποί μας καὶ μαζί τους, πλῆθος πατριωτικῶν ὀργανώσεων καὶ μία πλειάδα πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν. Οἱ «ἐθνοπατέρες καὶ οἱ ἐθνομητέρες» μας δὲν «ἱδρώνει τὸ αὐτί τους» ἀπὸ κάτι τέτοια. 

Θλιβερὴ ἐξαίρεση ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἡ ὁποία «ἔβαλε πλάτη» στὴν κυβέρνηση, γιὰ νὰ «περάσει» τὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο χαρακτήρισε, μὲ μία ἄνευ προηγουμένου δουλική της ἀνακοίνωση, ὅτι εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ μας ἡ ψήφισή του! Τὸ πόσο «συμφέρον» εἶναι γιὰ τὸ λαό μας, ἀναφέρουμε μόνο ἐτοῦτα: Ἐὰν τολμήσουμε πλέον νὰ χαρακτηρίσουμε τὴν ὅποια σεξουαλικὴ διαστροφὴ ὡς ἀνωμαλία καὶ ἁμαρτία κινδυνεύουμε νὰ βρεθοῦμε στὴ «στενὴ» καὶ νὰ μᾶς ἐξουθενώσουν μὲ βαριὰ πρόστιμα. Τὸ ἴδιο θὰ πάθουμε ἂν καταγγείλουμε τὰ ἀνείπωτα ἐγκλήματα τοῦ Ἰσλὰμ ὡς «ἱερὸ πόλεμο». Ἂν τολμήσουμε νὰ καταδείξουμε στοὺς πιστούς μας τὴν ὅποια καταστροφικὴ λατρεία. Ἀλλὰ καὶ ὄχι μόνον αὐτό:

Κατὰ τὴν Μ. Ἑβδομάδα θὰ σύρονται οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ψάλτες μας στὰ δικαστήρια, ὅταν τολμήσουν νὰ ψάλλουν τοὺς γνωστούς μας «ἀντισημιτικοὺς» ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἐλπίζουμε νὰ καταλάβατε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ὅτι ὁ «ἀντιρατσιστικὸς νόμος» εἶναι ἄλλος ἕνας κρίκος τῆς ἁλυσίδας, μὲ τὴν ὁποία μᾶς δένουν σταδιακὰ χειροπόδαρα!
Τροπάριον.
Δανιήλ σε όρος καλεί νοητόν· Γεννήτριαν Θεού ο Ησαϊας· Βλέπει δε ως πόκον Γεδεών. Ο Δαβίδ δε, Αγίασμα φάσκει, Πύλην δε σε άλλος· ο δε Γαβριήλ σοι κραυγάζει· Χαίρε κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου.

Ερμηνεία.

Εν τω Τροπαρίω τούτω φέρει εις το μέσον διαφόρους Προφήτας ο Μελωδός, προεικονίζοντας την Παρθένον με διάφορα σύμβολα· όθεν και αποτείνων προς αυτήν τον λόγον, ούτω φησίν· ω Αειπάρθενε Μαριάμ, ο μεν Προφήτης Δανιήλ ονομάζει εσέ Όρος απελέκητον, από το οποίον εκόπη λίθος χωρίς χέρι ανθρώπου: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός χωρίς σποράν ανδρός· «Ον τρόπον είδες ότι από όρους ετμήθη λίθος άνευ χειρών» (Δαν. β: 25)· ο δε Προφήτης Ησαϊας Γεννήτριαν του Θεού: ήτοι Μητέρα του Θεού και Θεοτόκον σε ονομάζει· «Ιδού, φησίν, η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν» (Ησ. ζ: 14)· ο Κριτής Γεδεών βλέπει εσέ, Παρθένε, ως απαλόν ποκάρι των μαλλίων, το οποίον εδέχθη την άνωθεν καταβαίνουσαν βροχήν: ήτοι τον άνωθεν κατελθόντα Υιόν του Θεού, και συλληφθέντα εν τη κοιλία σου· «Ιδού εγώ τίθημι τον πόκον του ερίου εν τη άλωνι· εάν δρόσος γένηται επί τον πόκον μόνον και επί πάσαν την γην ξηρασία, γνώσομαι ότι σώσεις εν χειρί μου τον Ισραήλ καθώς ελάλησας» (Κριτ. στ: 37)· ο δε Προφητάναξ Δαβίδ Αγίασμα σε ονομάζει λέγων· «Αγιωσύνη και μεγαλοπρέπεια εν τω Αγιάσματι αυτού» (Ψαλμ. ψε: 6)· Αγίασμα δε ονομάζει κατά μεν το γράμμα, τον εν Ιεροσολύμοις ναόν, κατά δε αλληγορίαν, εσέ καλεί την αληθώς ούσαν άγιον ναόν του Θεού· Πύλην δε κεκλεισμένην ονομάζει σε άλλος Προφήτης: ήτοι ο Ιεζεκιήλ λέγων· «Η Πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται, και ουδείς ου μη διέλθη δι΄ αυτής» (Ιεζ. μδ: 2)· ο δε Αρχάγγελος Γαβριήλ πλέον υψηλότερα από όλους τους Προφήτας ονομάζει σε κεχαριτωμένην· καθότι εσύ είσαι το απάνθισμα και η συνάθροισις όλων των θείων και ανθρωπίνων χαρίτων· δια τούτο και φωνάζει εις εσέ τον χαρμόσυνον ασπασμόν «Χαίρε κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου». Άμποτε δε και ημείς οι ψάλλοντες και αναγινώσκοντες και ακούοντες τον παρόντα Κανόνα του θείου Ευαγγελισμού, άμποτε, λέγω, να ωφεληθώμεν από την εορτήν ταύτην και να συλλάβωμεν πνευματικώς εις την ψυχήν μας, και να κοιλοπονήσωμεν και να γεννήσωμεν. Πως και με τι τρόπον; Άκουσον μετά προσοχής και πίστεως· «Εάν γαρ, φησί, μη πιστεύσητε, ουδ΄ ου μη συνήτε». Ο Προφήτης Ησαϊας λέγει· «Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν (ήτοι συνελάβομεν) και ωδινήσαμεν (ήτοι εκοιλοπονήσαμεν) και ετέκομεν πνεύμα σωτηρίας σου ο εποιήσαμεν επί της γης» (Ησ. κστ: 17-18). Όπερ ερμηνεύων ο της Αλεξανδρείας θεσπέσιος Κύριλλος, λέγει ότι ο νους του ανθρώπου και η καρδία παρομοιάζει με την Μήτραν, ο δε Λόγος του Θεού παρομοιάζει με το σπέρμα. Σπειρόμενος λοιπόν ο λόγος του Θεού εις την καρδίαν δια της πίστεως, κάμνει αυτήν έγκυον πρώτον από τον φόβον του Θεού· ο δε του Θεού φόβος συλλαμβανόμενος εν τη ψυχή, κάμνει αυτήν να μισή μεν κάθε επιθυμίαν και αγάπην σαρκικήν, να ποθή δε κάθε αρετήν και αγαθοεργίαν. Χρονίζων δε ο φόβος ούτος εις την ψυχήν, και καθαρίζων αυτήν από τα πάθη, τέλος πάντων γίνεται πρόξενος εις το να συλλάβη και την του Θεού αγάπην, και ακολούθως να γεννήση πνεύμα σωτηρίας: ήτοι την ποθητήν και αιώνιον σωτηρίαν, φθάσασα εις άνδρα τέλειον και εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, κατά τον Παύλον. Δια τούτο και ο ανωτέρω Ησαϊας επιφέρει «Και ωδινήσαμεν και ετέκομεν πνεύμα σωτηρίας σου». Η τάξις γαρ η φυσική είναι πρώτον να δέχεται η γυνή το σπέρμα· δεύτερον, να συλλαμβάνη αυτό και να το μορφώνη εις βρέφος· τρίτον, να κοιλοπονή· και τέταρτον, να γεννά. Τοιουτοτρόπως ακολουθεί και εις την πνευματικήν γέννησιν· πρώτον, ως είπομεν, δέχεται η ψυχή δια της πίστεως τον σπόρον του λόγου του Θεού· δεύτερον, συλλαμβάνει τον φόβον του Θεού· τρίτον, κοιλοπονεί· και τέταρτον, γεννά το πνεύμα της σωτηρίας· το γαρ τέλος της πνευματικής γεννήσεως ταύτης και ο καρπός των πνευματικών ωδίνων είναι η σωτηρία κατά τον Θεοδώριτον. Όμοιον δε τούτο είναι με εκείνο όπου γράφει ο Παύλος προς τους Γαλάτας· «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» (Γαλ. δ: 19)· επειδή γαρ οι Γαλάται παραιτήσαντες την εις Χριστόν πίστιν, εφύλαττον τα του Ιουδαϊσμού, τούτου χάριν ο Παύλος έλαβεν ανάγκην να αναγεννήση πάλιν αυτούς, και να σπουδάση να μορφώση τον Χριστόν δια της πίστεως εις τας καρδίας εκείνων. Θέλεις, αγαπητέ αναγνώστα, να βεβαιωθής την πνευματικήν ταύτην σύλληψιν και κοιλοπόνησιν και γέννησιν; Άκουσον και άλλας μαρτυρίας αγίων, τας οποίας εσπουδάσαμεν να συνάξωμεν προς πληροφορίαν των απιστούντων τω τοιούτω Μυστηρίω. Γράφει ο θείος Νύσσης Γρηγόριος «Όπερ γαρ εν τη αμιάντω Μαρία γέγονε σωματικώς, του πληρώματος της Θεότητος εν τω Χριστώ δια της Παρθένου εκλάμψαντος, τούτο επί πάσης ψυχής κατά λόγον παρθενευούσης γίνεται, ουκέτι σωματικήν ποιουμένου του Κυρίου την παρουσίαν, αλλά πνευματικώς εισοικιζομένου, και τον Πατέρα εαυτού συνεισάγοντος» (Κεφ. β΄ περί Παρθενίας Τόμος γ΄). Έφη δε και ο Θεοφόρος Μάξιμος· «Ο του Θεού Λόγος εφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, αεί γεννάται θέλων κατά Πνεύμα δια φιλανθρωπίαν τοις θέλουσι, και γίνεται βρέφος, εαυτόν εν εκείνοις διαπλάττων ταις αρεταίς» (Κεφ. η΄ της γ΄ εκατοντάδος των Γνωστικών). Αλλά και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος ούτω λέγει· «Καλότυχος είναι εκείνος όπου ιδή το φως του Κόσμου, ήγουν τον Χριστόν ότι εμορφώθη μέσα του· ότι αυτός θέλει νομισθή Μήτηρ Χριστού, έχων τον Χριστόν μέσα του ωσάν βρέφος, καθώς αυτός ο αψευδέστατος υπέσχετο· «Μήτηρ μου και αδελφοί μου και φίλοι μου ούτοί εισιν, οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και ποιούντες αυτόν. Ώστε εκείνοι όπου δεν φυλάττουν τας εντολάς του, υστερούνται θεληματικώς από την τοιαύτην χάριν· επειδή τούτο το πράγμα και ήτον, και είναι, και θέλει είναι δυνατόν· και έγινε, και γίνεται, και θέλει γένη εις όλους εκείνους όπου κάμνουν τας εντολάς του» (Λόγ. νζ΄ σελ. 304). Και πάλιν· «Εις ποίον δε τόπον και μέρος του σώματος νομίζεται ότι μορφούται ο Χριστός; Εις το πρόσωπον ή εις το στήθος; Όχι, αλλά μέσα εις την καρδίαν μας μορφώνεται· και όχι σωματικώς, αλλά ασωμάτως και καθώς πρέπει εις τον Θεόν» (αυτόθι). Εις τούτο συντείνει και το εις την Χριστού Γέννησιν του Θεολόγου Γρηγορίου ρητόν το λέγον· «Χριστός εκ Παρθένου· γυναίκες παρθενεύετε, ίνα Χριστού γένησθε Μητέρες». Όπερ ερμηνεύων ο σχολιαστής Νικήτας λέγει· «Πάσα ψυχή άρρενος ομού και θηλείας από πάσης εμπαθείας παρθενεύουσα, συλλαμβάνει τον λόγον της αρετής, και γεννά αυτόν». Λέγει δε και Ιωσήφ ο Βρυέννιος εν τω δευτέρω λόγω εις τον Ευαγγελισμόν· «Γινώμεθα υπόθεσις εορτής, μάλλον δε έκαστος ημών καθ΄ εαυτόν εορτή, και αποδώμεν άγε η σήμερον πανήγυρις απαιτεί. Έσται δε τούτο πως; Ψυχή ήσθα στείρα και άκαρπος και μηδέν τέκνον γεννώσα ζωής άξιον και φωτός; Απάρτι εν γαστρί ευθέως τον φόβον τον δεσποτικόν εγκολπώθητι, και πνεύμα σωτηρίας σεαυτώ απογέννησον, και θρέψον το τέκνον και αύξησον τη της θείας Τριάδος ορθοδοξία εν τε πράξει και θεωρία του πνεύματος, και τούτο απόδος τω Κυρίω ανάθημα». Πρέπει δε να ηξεύρης, ω αναγνώστα, ότι αύτη η πνευματική σύλληψις και γέννησις αποκτάται μεν και δια της εργασίας των θεουργών εντολών του Κυρίου, κυρίως δε και εξαιρέτως αύτη αποκτάται δια της του νοός επιστροφής εις την καρδίαν, και δια της εν καρδία συνεχώς και αδιαλείπτως μελετωμένης θείας και μονολογίστου προσευχής της λεγούσης «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με»· ενοικεί γαρ δια της προσευχής ταύτης εν τη καρδία καθ΄ έξιν, και συλλαμβάνεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος· όθεν είπεν ο μέγας Βασίλειος· «Τούτό εστι του Θεού ενοίκησις, το δια της μνήμης έχειν ενιδρυμένον εν εαυτώ τον Θεόν· ούτω γινώμεθα ναός Θεού, όταν μη φροντίσει γηϊναις το συνεχές της μνήμης διακόπτηται, αλλά πάντα αποφυγών ο φιλόθεος επί τον Θεόν αναχωρή» (Επιστολή α΄). Από πού δε εμπορεί να καταλάβη τινάς ότι συνέλαβε πνευματικώς εις την ψυχήν του και εγγαστρώθη; Από δύο σημάδια, ων το μεν πρώτον σημάδι αναφέρει ένας νηπτικός Πατήρ και Γέρων, λέγων· καθώς σημείον της σωματικής συλλήψεως της γυναικός είναι η έλλειψις των καταμηνίων αιμάτων· ούτω και της πνευματικής συλλήψεως της θείας χάριτος είναι σημείον η έλλειψις της ηδονικής ρεύσεως του σπέρματος· και καθώς, όταν η γυνή συλλάβη, αποβάλλει την επιθυμίαν του ανδρός· ούτω και όταν πνευματικώς η ψυχή συλλάβη, αποβάλλει και μισεί κάθε άλλην επιθυμίαν, ηδονών δηλαδή, πλούτου, δόξης και κάθε άλλου προσκαίρου καλού. Το δε δεύτερον σημάδι της κατά πνεύμα συλλήψεως αναφέρει ο μέγας Αθανάσιος και Συμεών ο νέος Θεολόγος· ο μεν γαρ Αθανάσιος λέγει· «Ώσπερ η εν γαστρί λαβούσα γυνή εκ των σκιρτημάτων του βρέφους του εν τη μήτρα αυτής επίσταται αψευδώς ότι καρπόν έλαβεν· ούτω και η ψυχή του αληθώς Χριστιανού, ου δια ρημάτων γονέων, αλλά δια πραγμάτων και σκιρτημάτων της καρδίας αυτού, και μάλιστα τω καιρώ των εορτών και των φωτισμάτων και της μεταλήψεως του αγίου σώματος και αίματος του Χριστού μανθάνει εκ της χαράς της ψυχής αυτού ότι το Πνεύμα το Άγιον έλαβε βαπτισθείς» (εν ταις ερωταποκρίσεσι). Ο δε Συμεών ούτω φησί· «Καθώς όταν είναι εγγαστρωμένη η γυνή το γνωρίζει φανερά, επειδή σκιρτά το βρέφος εις την κοιλίαν της, και δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζη ότι έχει μέσα της βρέφος· τοιουτοτρόπως και εκείνος όπου έχει τον Χριστόν μεμορφωμένον εις τον εαυτόν του γνωρίζει τα σκιρτήματα και κινήματα, ήγουν τας ελλάμψεις και αστραπάς του, βλέπει μέσα του την μόρφωσιν του Χριστού» (Λόγος νζ΄ σελ. 304). Αλλά τι φέρω μαρτυρίας από άλλους περί της κατά Πνεύμα ταύτης συλλήψεως και γεννήσεως της ψυχής; Αυτή η ιδία Παρθένος Μαρία η παρ΄ ημών σήμερον εορταζομένη, αυτή ας είναι διδάσκαλος εις ημάς και παράδειγμα του πνευματικού τούτου Μυστηρίου· διότι και αυτή προ του να συλλάβη ουσιωδώς και σωματικώς τον Υιόν και Λόγον του Θεού, συνέλαβεν αυτόν ασωμάτως και πνευματικώς εν τη αυτής καρδία, και εκυοφόρησε και εγέννησε κατά τον μυστικόν τρόπον όπου είπομεν ανωτέρω. Ποίος τούτο βεβαιοί; Ο σοφός Ψελλός εν τω εις τον Ευαγγελισμόν εγκωμίω αυτού· ούτω γαρ φησί περί της Παρθένου· «Υπέρ τα Σεραφείμ και πριν συλλαβείν ορώσα Θεόν, και αρρήτως ταις θεωρίαις (ήτοι πνευματικώς και ασωμάτως) συλλαμβάνουσα και κυοφορούσα και αποτίκτουσα, ώσπερ ύστερον ουσιωδώς ταύτη ταύτα κατείργαστο». Δια τούτο ο αυτός Ψελλός παρακινεί και ημάς εις την εργασίαν της μυστικής ταύτης και πνευματικής συλλήψεως και γεννήσεως, ούτω γράφων· «Συ δε μοι δέξαι του καιρού το δώρον, και την σύλληψιν θαύμασον ομού και ενέργησον, και συλλαβών τον λόγον, άνευ ωδίνων απότεκε. Αλλά και την σύλληψιν διακρίβωσον, και δέξαι μετά φιλοσοφίας τα ευαγγέλια· αν μεν γαρ αληθεύη, υπόδεξαι· αν δε ψεύδηται, αποπήδησον· και γυμνάσθητι τα αισθητήρια της ψυχής προς διάκρισιν του χείρονος και βελτίονος· ούτω γαρ καθαρώς συλλήψη Θεόν, και ωδινήσεις εν τω νοϊ, και αποτέξεις κατά καιρόν, και ουκ απατηθήση προς τα ευαγγέλια, αλλά μετά κρίσεως λογισμού εγκυμονήσεις τον λόγον, εν αυτώ τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ ημών, ω η δόξα και το κράτος συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν.

Τα ιερά μας σύμβολα καταπατούνται παντού...

Το Βυζάντιον δεν απέθανε. Το δικέφαλον πτηνόν περιίπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας….



9sepgmh

Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας;

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.