ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

Υποδοχή του Θείου Βρέφους

“Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών”.

Λίγες μόνο μέρες μας χωρίζουν από την κοσμοσωτήρια ημέρα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των ναών θ’ αντιλαλούν στα πέρατα της οικουμένης και θ’ ακούμε και πάλιν τους αγγέλους να δοξολογούν το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο της σάρκωσης του άναρχου Θεού.
Σήμερον γεννάται
Για τον συνειδητό χριστιανό, που γνωρίζει τι πιστεύει και γιατί ζει, το μυστήριο της σαρκώσεως είναι συγκλονιστικό όχι μόνο γιατί φανερώνει την άφατη κένωση του Θεού για το δικό μας πλουτισμό, αλλά κυρίως γιατί σαν διαρκές μέσα στην Εκκλησία γεγονός, δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους όλων των εποχών να το βιώσουν στην εποχή τους. “Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται”. Αυτό το “σήμερον” δεν είναι λογοτεχνική έκφραση. Είναι μια πραγματικότητα. Σήμερα, μέσα στην Εκκλησία γεννάται ο Χριστός. Σήμερα μέσα σ’ ένα κόσμο που μαστίζεται από τη βία και την τρομοκρατία, “ο ειρήνης πρύτανης προέρχεται Χριστός, ειρηνεύσαι τα σύμπανατα”.
Γιατί ενανθρώπησε;

Χριστός Γεννάται Δοξάσατε!


Ο καθοριστικός ρόλος των Μητροπολιτών της Θράκης, για την ίδρυση "εισαγωγικής κατευθύνσεως Ισλαμικών σπουδών"


Θέματα της ανάρτησης:  Ισλαμικές σπουδές, Μητροπολίτες Θράκης, Ελληνική διπλωματία, Εθνικά θέματα, Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξις

ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΘΥΜΩΝ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες»[1].          (Ησαΐας ε΄ 20-21)
Εισαγωγικά
Αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο στις μέρες μας, πως εντός του χώρου της Εκκλησίας επικρατεί μια πρωτοφανής σύγχυση ως προς την αυτοσυνειδησία και την οντολογική ταυτότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών, μία βλάβη πρώτου μεγέθους που ξεκινά με κατακόρυφη κατεύθυνση από τα υψηλότερα –θεσμικά πάντα- κλιμάκια, που είναι η διοίκηση της Εκκλησίας (κοινώς οι Ιεράρχες), και εμποτίζει κατά τρόπο διαβρωτικό μέχρι και τον τελευταίο (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός) πιστό. Η σύγχυση αυτή διογκώνεται σε βαθμό επικίνδυνο, όταν πολλές φορές το πλήρωμα της Εκκλησίας παρακολουθεί έκπληκτο τα μέλη της Ιεραρχίας να εκφράζουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε θέματα που η ίδια η Εκκλησία τα έχει λύσει εδώ και αιώνες, είτε μέσα από τις Οικουμενικές Συνόδους, είτε μέσα από τον αυθεντικό  θεολογικό λόγο που εξέφρασαν απλανώς και αλαθήτως οι χαρισματούχοι κάθε εποχής, οι κατεξοχήν Θεόπτες και Θεολόγοι της Εκκλησίας που είναι οι Άγιοι Πατέρες.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Τοις πριν νεογνών τρυγόνων ζεύγος, δυάς τε ην νεοσσών· ανθ΄ ων ο θείος Πρέσβυς, και σώφρων Άννα Προφήτις, τω εκ Παρθένου τεχθέντι, και οίω γόνω Πατρός, εν τω ναώ προσιόντι, λειτουργούντες εμεγάλυνον.

Ερμηνεία.


Εις  τους παλαιούς, λέγει, Ιουδαίους ήτον προσταγή νόμου ότι, όταν οι γονείς ήθελον προσφέρη εν τω ναώ κανέν παιδίον τεσσαράκοντα ημερών, να προσφέρουν μαζί με αυτό εις θυσίαν και ένα ζευγάρι τρυγόνων, ή δύο νεογέννητα περιστέρια· ούτω γαρ γέγραπται εν τω Λευϊτικώ: «Ούτος ο νόμος της τεκούσης άρσεν, ή θήλυ· εάν δε μη ευρίσκη η χειρ αυτής το ικανόν εις αμνόν, και λήψεται δύο τρυγόνας ή δύο νεοσσούς περιστερών, μίαν εις ολοκαύτωμα και μίαν περί αμαρτίας, και εξιλάσεται περί αυτής ο Ιερεύς, και καθαρισθήσεται» (Λευϊτ. ιβ: 7-8). Επροτύπωναν δε αι τρυγόνες την σωφροσύνην· καθότι το ζώον αυτό είναι σωφρονέστατον· αι δε περιστεραί επροεικόνιζαν την ακεραιότητα και απλότητα· από την σωφροσύνην γαρ και απλότητα κανέν άλλο αφιέρωμα εις τον Θεόν καλύτερον δεν ευρίσκεται. Κοντά λοιπόν εις τους παλαιούς εκείνους Ιουδαίους τοιαύτα ήτον τα προσφερόμενα ζώα· εις δε τον Δεσπότην Χριστόν, τον Μονογενή μεν όντα Υιόν του Πατρός κατά την προαιώνιον γέννησιν, Μονογενή δε όντα της Παρθένου κατά την χρονικήν γέννησιν, ήτον προσφερόμενα τα τοιαύτα ζώα εις εκπλήρωσιν της προσταγής του Νόμου· διότι, αν τα ζώα ταύτα δεν επρόσφερεν ο Ιωσήφ και η Θεομήτωρ, ίσως και ήθελαν λιθοβοληθή ως παραβάται του Νόμου. Πλην απορίας άξιον εστί, διατί δεν επρόσφεραν και αμνόν οι γονείς του Κυρίου, καθώς ο Νόμος επρόσταζεν; Εις τούτο αποκρίνεται ο Προκόπιος, ότι δια την πτωχείαν των, και διότι ο Χριστός ήτον ο αληθής αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του Κόσμου· ούτω γαρ φησί: «Τούτο εποίησαν οι γονείς του Κυρίου ως πτωχοί και μη ευπορούντες αμνού εις ολοκαύτωμα, ή ότι αυτός ήμελλεν ο τεχθείς αμνός του Θεού ολοκαύτωμα προσφέρειν εαυτόν υπέρ της του Κόσμου ζωής». Παρατηρεί δε ο θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι το μεν ζεύγος των τρυγόνων εδήλουν τους με γάμον συνεζευγμένους και σωφρονούντας· δια τούτο και παρατετηρημένως είπεν ο Νόμος: «Ζεύγος Τρυγόνων»· οι δε νεοσσοί των περιστερών προεδήλουν την Παρθένον Μαρίαν και το Παρθένον βρέφος· δια τούτο και εις αυτούς επίτηδες δεν επρόσθεσεν ο Νόμος το «ζεύγος»· ούτω γαρ φησίν: «Όρα του Νόμου το ακριβές· επί μεν γαρ των τρυγόνων, ζεύγος είπεν, ως αινιττομένων τους γάμω συνεζευγμένους· επί δε των νεοσσών εφυλάξατο τούτο· απειρόζυγος γαρ και η τεκούσα και ο τεχθείς» (Λόγος εις την Εορτήν). Πλην κοντά εις τα τοιαύτα ζώα, και αντί τούτων των ζώων επροσφέρθη και άλλο ζευγάρι, όχι νεογνών τρυγόνων, αλλά ζευγάρι γεροντικόν και πρεσβυτικόν, ο δίκαιος Συμεών και η δικαία Άννα, οίτινες και οι δύο ήτον Προφήται και προορατικοί των μελλόντων, ασυγκρίτως μεν σωφρονέστεροι από τας τρυγόνας, απλοϊκώτεροι δε από τας περιστεράς· όθεν ο ανωτέρω θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς είπε περί αυτών: «Αυτού δε του παραδόξως τεχθέντος (Χριστού) νυν εις το Ιερόν αναχθέντος, ετέρας τρυγόνας, και άλλους περιστερών νεοσσούς πρεπωδεστέρους ητοίμασε το Πνεύμα το Άγιον. Τίνας τούτους; Συμεών και την Άνναν, ους ει τις νεοσσούς περιστερών ερεί δια το προς κακίαν παντάπασι νηπιώδες, ή τρυγόνας δια το της σωφροσύνης ακρότατον, ευλόγως ερεί». Προσφέρονται δε αυτοί εις τον ναόν, όχι δια να θυσιασθούν, καθώς εθυσιάζοντο αι τρυγόνες και τα περιστέρια, αλλά δια λειτουργίαν, ήγουν δια να υπηρετήσουν το προσφερόμενον βρέφος εις τον ναόν, και να μεγαλύνουν αυτό· υπηρέτησαν γαρ και οι δύο, ο μεν Συμεών προφητεύσας περί Χριστού και εναγκαλισάμενος αυτόν, η δε Άννα υποφητεύσασα μεν και αυτή περί του Χριστού και λατρεύσασα Αυτόν, την δε Θεοτόκον ανακηρύξασα. Επειδή δε ο προσφερόμενος εις τον ναόν ήτον διπλούς, και κατά μεν την Θεότητα ήτον παλαιός ημερών, κατά δε την ανθρωπότητα ήτον βρέφος νεογέννητον και τεσσαρακονθήμερον· δια τούτο έπρεπεν ακολούθως να προσφερθούν δι΄ αυτόν, και το ζεύγος των νεογεννήτων ζώων δια την νηπιάζουσαν σάρκα, και το ζεύγος των γηραιών δικαίων δια την άχρονον Θεότητα, ίνα και δια των δύο ομού αποδειχθή, ότι ο προσφερόμενος Χριστός δεν είναι μόνον νέον βρέφος, αλλά και παλαιός ημερών. Ο δε θεσπέσιος της Αλεξανδρείας Κύριλλος εν τω εις την εορτήν λόγω αυτού ούτως ερμηνεύει τας τρυγόνας και τα περιστέρια: «Η τρυγών λαλίστατόν εστιν εν στρουθίοις αγρού, η δε περιστερά, ήπιόν τε και πράον· γέγονε δε τοιούτος εις ημάς ο των όλων Σωτήρ, πραότητα μεν την εις άκρον έχων, τρυγόνος δε δίκην κατακελαδήσας την υπ΄ Ουρανόν και της αυτού καλλιφωνίας τον ίδιον αμπελώνα πληρών, τουτέστιν ημάς τους πιστεύοντας εις αυτόν. Γέγραπται ουν εν τω άσματι των ασμάτων, ότι φωνή της τρυγόνος ηκούσθη εν τη γη ημών· λελάληκε γαρ προς ημάς το θείόν τε και ευαγγελικόν και σωτήριον κήρυγμα». Ο δε Κλήμης ο Στρωματεύς περί αυτών λέγει: «Νεοττούς τε δύο περιστερών, ή τρυγόνων ζεύγος υπέρ αμαρτίας κελεύει δια Μωσέως προσφέρεσθαι, το αναμάρτητον των απαλών, και άκακον και αμνησίκακον των νεοττών ευπρόσδεκτον είναι λέγων τω Θεώ, και το όμοιον του ομοίου καθάρσιον υφηγούμενος· αλλά και το δειλόν των τρυγόνων την προς τας αμαρτίας ευλάβειαν υποτυπούται». Ο δε Πηλουσιώτης Ισίδωρος ούτω φησί: «Δύο τρυγόνας και δύο νεοττούς περιστερών τους νεογνούς άρρενας των Εβραίων φέρειν δώρα της προς Θεόν εμφανείας ο Νόμος προσέταττε, των φιλαρέτων και ανεξικάκων ορνέων τοις τύποις την απλότητα και απαλότητα των νέων αινιττόμενος, και τοις ομοίοις τα όμοια διδάσκων καθαίρεσθαι· ους και αρνία προσαγορεύει ετέρωθι· τους γαρ εξοιστρούντας και αθετούντας και αταξία την φύσιν υβρίζοντας ερίφοις παρείκασε». Λέγει δε και ο Ιεροσολύμων Μόδεστος εν τω εις την Υπαπαντήν λόγω: «Εικότως ως αιτίας της εναμαρτήτου ηδονής τας Θυγατέρας της Εύας προσφέρειν ο Νόμος προσέταξεν υπέρ του καθαρισμού αυτών την θυσίαν των δύο τρυγόνων, ή νεοσσούς περιστερών· δηλούντος του νόμου, ότι δει τον προσερχόμενον Θεώ καθαρεύειν και ψυχή και σώματι και ακακίας έχεσθαι» (Σελ. 835 της Μυριοβίβλου του Φωτίου). 

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Το πάθος του Φθόνου (κήρυγμα Κυρ. Ι΄Λουκά)

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 20 Δεκεμβρίου 2014

Ιγνατίου του Θεοφόρου, Φιλογονίου.

Ὁ χρόνος γέννησης καὶ ἡ ἐθνικότητα τοῦ Ἅγιου Ἰγνατίου εἶναι ἀσαφή. Στὸ θρόνο τῆς Ἀντιόχειας ὁ Ἰγνάτιος ἀνέβηκε μεταξὺ 68 – 70 μ.Χ. Ποίμανε σὰν ἀποστολικὸς διδάσκαλος καὶ στάθηκε φρουρὸς τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του.
Ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, θαρραλέα ὁ Ἰγνάτιος, ἐνῶ ὁ βασιλιὰς περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, παρουσιάστηκε μπροστά του καὶ ὑπεράσπισε τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης. Τότε ὁ Τραϊανός, διέταξε τὴν σύλληψη τοῦ Ἰγνατίου καὶ τὴν μεταφορά του στὴν Ρώμη. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης σκόπευαν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ ὁ Ἰγνάτιος, μὲ φλογερὴ δίψα πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραψε σ’ αὐτοὺς νὰ ἀφήσουν νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι, τὴν 20η Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 107 μ.Χ., τὸν ἔριξαν στὸ ἀμφιθέατρο, ὅπου πεινασμένα θηρία τὸν κατασπάραξαν. Διασώθηκαν μόνο τὰ μεγαλύτερα ἀπὸ τὰ ὀστά του, ποὺ μεταφέρθηκαν καὶ τάφηκαν μὲ τιμὲς στὴν Ἀντιόχεια.
Ἀργότερα μετεκομίσθησαν στὴν Ρώμη (β’ ἀνακομιδὴ τὸ 540 μ.Χ. καὶ ἐναποτέθησαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος).
Ἔτσι, ὁ Ἰγνάτιος ἔμεινε μέχρι τέλους πιστὸς στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει». Ἐκεῖνος δηλαδή, ποὺ μένει στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ ἔχει, διότι αὐτὸς ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως φέρει μέσα του τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰγνάτιος ἐπονομάσθηκε Θεοφόρος.

π. Θεόδωρος Ζήσης -- Άγιος Αμβρόσιος Επίσκοπος Μεδιολάνων

Πανηγύρεις καὶ «φιγουρομανία»!...

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γ. Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος


Μιλάμε γιὰ παράδοσι. Καὶ ζοῦμε τὸ παράδοξο! Μιλᾶμε γιὰ Ἐκκλησία. Καὶ ζοῦμε πανηγύρια φρικτῆς φιγούρας, τεράστιας σπατάλης, προκλητικοῦ θρησκευτικοῦ «χαβαλέ»! Μιλᾶμε γιὰ τιμὴ μαρτύρων, καὶ ζοῦμε τὴ λάμψι τῆς πολυτέλειας ἀκόμα καὶ στὶς λάρνακες τῶν πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως λειψάνων. Δὲν χρειάζεται νὰ δυσκολευθῆτε ψάχνοντας. Οἱ ἱστοσελίδες ἐκεῖνες, ποὺ ἔχουν ἀποκλειστικὰ καὶ ἐργολαβικὰ ἀναλάβει νὰ καλύπτουν τὰ λεγόμενα «πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα», ἐνημερώνουν ἀνὰ μία περίπου ὥρα γιὰ τὸν πλοῦτο τῆς κενοδοξίας καὶ φιγουρομανίας μέσα στὸν ἅγιο χῶρο τοῦ θυσιαστηρίου. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὸν Ἐσταυρωμένο τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν Ἰησοῦ, τὸν Κύριο τῆς δόξης, νὰ δορυφορῆται τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἀπὸ τριάντα (30) δεσποτάδες, φανταχτερὰ καὶ χρυσοστόλιστα ντυμένους καὶ στεφανωμένους μὲ περίλαμπρες μίτρες;  Ἡ ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ Γολγοθᾶς. Τί δουλειὰ ἔχει ὅλος ὁ ἐπισκοπικὸς συνωστισμὸς γύρω-γύρω, ποὺ τολμοῦν μάλιστα ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀποθέτουν τὶς μίτρες τους πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα; «Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς». Δὲν θὰ πρότεινε κανεὶς σὲ ἐπίσκοπο σήμερα νὰ λειτουργῆ μὲ ἀκάνθινο στεφάνι. Τουλάχιστον ὅμως ἂς λειτουργῆ καὶ ἂς παρίσταται στὸ Ναὸ τῆς λατρευτικῆς προσευχῆς καὶ συνάξεως, ὅπως ζητεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διά τοῦ ἀποστόλου Παύλου, δηλαδή, ἀσκεπὴς (Α´ Κορ. ια/ 5). Ἀρέσκονται πολλοὶ σημερινοὶ ἐπίσκοποι νὰ λένε, ὅτι βρίσκονται «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», ἐπικαλούμενοι τὸν θεοφόρο Ἰγνάτιο, χωρὶς βέβαια νὰ μᾶς πληροφοροῦν ποῦ καὶ γιατί λέει τὸ λόγο αὐτὸ ὁ ἀποστολικὸς Πατήρ. Ἀλλ´ ὡς πρὸς τὸν «τόπον», ὡρισμένοι λησμονοῦν δύο τόπους. Ὁ ἕνας εἶναι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας ὁ τόπος. Εἶναι ὁ Σταυρός. Ὁ «κρανίου τόπος» (Ματθ. κζ 33). Οὔτε σὲ σταυρὸ ζοῦμε οἱ σημερινοὶ διάκονοί Του, οὔτε σὲ σταυρὸ μᾶς ἔχουν ἀνεβάσει. Λησμονοῦν, λοιπόν, πολλοὶ σημερινοὶ διάκονοί Του (κυρίως ἐπίσκοποι) τὸν «κρανίου τόπον». Ἀλλὰ λησμονοῦν καὶ τὸν ἄλλον, τὸν δικό τους τόπο. Πότε μερικοὶ (εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι) Μητροπολίτες παραμένουν στὸν τόπο τους; Ὅταν διαρκῶς περιφέρωνται ἀπὸ πανηγύρι σὲ πανηγύρι, ἀπὸ ὀνομαστήρια σὲ ὀνομαστήρια, ἀπὸ χειροτονίες σὲ χειροτονίες, ἀπὸ ὑποδοχὲς σὲ ὑποδοχές, ἀπὸ λιτανεύσεις σὲ λιτανεύσεις, ἀπὸ ταξίδια σὲ ταξίδια, πότε θὰ τοὺς μείνη καιρὸς γιὰ τὸν τόπο τους; Πότε θὰ ποιμάνουν τὸ λαό, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος; Πότε θὰ ἐργαστοῦν πνευματικά, πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ λαοῦ, πρὸς φύλαξι τῶν προβάτων, ἰδίως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων; Πότε θὰ κλειστοῦν στὸ κελλί τους πρὸς περισυλλογὴ καὶ μελέτη; Ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν κακὸ ποιμένα λέει, ὅτι «ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει» (Ἰωάν. ι´ 12). Πιστεύουμε ὅτι δὲν θέλουν οἱ ἐπίσκοποί μας νὰ εἶναι κακοὶ ποιμένες. Ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον παρασύρεται.  Ἂς ἐπαναφέρη, λοιπόν, ἡ ἱερὰ Σύνοδος παλαιότερες ἐγκυκλίους γιὰ περιορισμὸ τῶν πολυαρχιερατικῶν ἐμφανίσεων. Ἑορτάζει ἕνας ἐπίσκοπος; Ἂς παραμείνη μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐπαρχίας του, νὰ συμπροσευχηθοῦν. Καιρὸς ἄλλωστε λιτότητας. Χειροτονεῖται ἕνας διάκονος ἢ πρεσβύτερος; Ἀρκεῖ ὁ ἐπίσκοπός του. Τί χρειάζονται οἱ ἄλλοι; Χειροτονεῖται ἕνας ἐπίσκοπος; Ἀρκοῦν τρεῖς ἢ τέσσερις ἐπίσκοποι. Γιατί πρέπει νὰ μαζευθοῦν τριάντα δεσποτάδες; Ἑορτάζει ὁ πολιοῦχος μιᾶς πόλεως; Εὐκαιρία ὁ ἐπίσκοπος νὰ δῆ τὸ λαό του, καὶ ἀντὶ νὰ κάνη προσφωνήσεις σὲ ἀρχιερεῖς, νὰ ἀπευθύνη νουθεσίες πρὸς μετάνοια καὶ προκοπὴ πνευματική.

"Ο.Τ"

Eνώ οι "αντι-οικουμενιστές" βάζουν εναντίον της μικτής "Ορθόδοξης" μονής του "Μποζέ" κάνουν την πάπια για τη μικτή "Ορθόδοξη" μονή του Έσσεξ της Αγγλίας!!!

Ἱδρύθη καὶ τὸ Ὀρθόδοξον «Μποζέ»!


Μετά τὸ διαβόητο παπικὸ οἰκουμενιστικὸ «μοναστήρι» τοῦ Μποζέ, ἱδρύεται καὶ «ὀρθόδοξο Μποζέ»! Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν τί εἶναι τὸ παπικὸ «μοναστήρι» τοῦ Μποζέ, τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι πρόκειται γιὰ «μοναστικὴ ἀδελφότητα», ποὺ ἑδρεύει στὸ Μιλάνο τῆς Ἰταλίας, καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Ἡγούμενος εἶναι παπικὸς καὶ σκοπὸ ἔχει τὴν προώθηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Τὸ ὀρθόδοξο «Μποζὲ» ἱδρύθηκε στὴν Αὐστρία, ἀπὸ τὴν οἰκεία Ἱερὰ Μητρόπολη καὶ ἀναζητεῖ μοναχοὺς «νὰ γνωρίζουν καλὰ τὴν γερμανικὴ γλώσσα καὶ νὰ εἶναι "ἀνοιχτοὶ" στὸν οἰκουμενισμό. Το νέο μοναστήρι πρέπει νὰ εἶναι «ἕνας χῶρος προσευχῆς καὶ συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους», ὅπως τόνισε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος. «Θὰ εἶναι ἀνοιχτὸ γιὰ ὅλους τοὺς ὀρθόδοξους πιστοὺς στὴν Αὐστρία, ἀλλὰ παραπέρα καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους "χριστιανοὺς" καὶ ἐνδιαφερόμενους!» (Ἱστολ. Κατάνυξις). Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη σημαντικὴ παράμετρος: τὸ οἰκόπεδο τῆς Μονῆς τὸ δώρισε ἡ παπικὴ «ἀρχιεπισκοπὴ» Αὐστρίας! Τόσο ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ ἁγίου Αὐστρίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, εἶναι ξεκάθαρη ἡ ἀποστολὴ τῆς Μονῆς, νὰ προάγει τὸν οἰκουμενισμό, νὰ γίνει τὸ ὀρθόδοξο «Μποζέ»! Σὲ προηγούμενο σχόλιό μας ἀναφέραμε ἤδη τὴν δολιότητα τῶν παπικῶν δώρων, τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν ὑπῆρξαν προϊὸν ἀγάπης, ἀλλὰ σκοτεινῆς σκοπιμότητας. Ἐν προκειμένῳ, ἡ Ἱερὰ Μονὴ θὰ γίνει ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ ὁρμητήριο γιὰ τὴν παραπέρα ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν παράδοσή της στὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Βατικανοῦ, δίκην οὐνιτικῆς ἑνώσεως. Αὐτὴ εἶναι δυσ τυχῶς ἡ σκληρὴ πραγματικότητα, ἄκρως ἀνησυχητική!


σ.σ.Το κείμενο είναι του σημερινού "Ορθόδοξου Τύπου".

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Αββάς Φιλήμονας : Πρόσεχε τις σκέψεις σου

Πρόσεχε με ακρίβεια και φύλαγε την καρδιά σου να μη δέχεται πονηρούς λογισμούς ή οποιουσδήποτε μάταιους και ανωφελείς. Πάντοτε όμως, και όταν κοιμάσαι και όταν τρως ή πίνης ή συνομιλής, η καρδιά σου κρυφά να μελετά, άλλοτε τους ψαλμούς με νοερόν τρόπον, άλλοτε να προσεύχεσαι με τα «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Και πάλιν όταν ψάλλης με την γλώσσα σου, πρόσεχε μη λέγη άλλο το στόμα σου και αλλού να γυρίζη ο νους σου.

ΕΝ ΕΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ…


Ο Θεός είναι ο Ων. Ο Υπάρχων. Τίποτε πέραν τούτου μεγαλύτερον, τίποτε αληθέστερον… Απεκαλύφθη εις τον εκλεκτόν Του λαόν Ισραήλ και ήνοιξε μετ’ αυτού διάλογον. Και ο διάλογος ούτος εκωδικοποιήθη εις την Παλαιάν Διαθήκην… Εις τα «Έθνη» «ωμίλησε» δια του «σπερματικού λόγου», δια της φυσικής οδού. Και «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», «επ’ εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ»… Και έκτοτε, έκλεισεν ο διάλογος, ο «δια γνόφου και νεφέλης» με τον Ισραήλ και ήνοιξεν ένας άλλος διάλογος, «τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα». Ο διάλογος με τα Έθνη, με ολόκληρον τον κόσμον… Και ο διάλογος ούτος συνεπυκνώθη εις την Καινήν Διαθήκην. Η Καινή Διαθήκη είναι κήρυγμα, εξαγγελία του θελήματος του Θεού, είναι το Ευαγγέλιον. Ως κήρυγμα αποτελεί μονόλογον. Ως πρόσκλησις προς τα λογικά όντα, προς έτερον λόγον, μεταβάλλεται εις διάλογον. Κατά βάθος, βεβαίως, ο Θεός λαλεί προς τους ανθρώπους, δεν διαλέγεται. Διαλέγεται ο άνθρωπος με τον Θεόν, αφού έχει αντιρρήσεις, διατυπώνει ενστάσεις, αρνείται, αποδέχεται τον λόγον, μισεί, αγαπά…
Ο λόγος όμως δεν είναι μόνον λόγος, δεν είναι Ευαγγέλιον μόνον. Είναι και ζωή, ύπαρξις, οντότης, σαρξ. Και «ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Και ούτως, ο ενυπόστατος λόγος, ο Ιησούς Χριστός, ίδρυσε την Εκκλησίαν…