Οικουμενιστική και Διαθρησκειακή η Θεολογία της Εκκλησίας της Ελλάδος -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Στο επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος ΕΚΚΛΗΣΙΑ, στο τεύχ. Αρ. 7 του παρελθόντος Ιουλίου 2006 και στις σελ. 524 – 527, σε άρθρο της Συντάξεως (άρθρο γραμμής), σχετικό με τη σημασία της τελευταίας επισκέψεως του Μακαριωτάτου κ. Χριστοδούλου στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών στη Γενεύη, παρουσιάζεται εκτενώς «η μεγάλη σημασία, που είχε τελικά η επίσκεψη του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας για την καταγραφή της σύγχρονης διαχριστιανικής πραγματικότητας».                                                                                                    

Στην αρχή του εν λόγω άρθρου, ο συντάκτης του, μνημονεύει την ενθουσιώδη δήλωση, την οποία έκανε ο Μακαριώτατος, μόλις επέστρεψε στην Αθήνα.                                                                                              
«Επιστρέψαμε έμπλεοι εσωτερικής ικανοποιήσεως, γιατί μπορέσαμε να μεταφέρουμε, εκ νέου και με τον πλέον επίσημο τρόπο, στους αλλοδόξους αδελφούς μας, το μήνυμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας γενικώς, αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος ειδικώς, ένα μήνυμα γνησίου Χριστιανικού ήθους, ανόθευτης και ζωντανής αγάπης, αλλά και βαθιάς ελπίδος στο διαχρονικό όραμα της Εκκλησίας για την «εν παντί» ενότητα των μελών της»!                                                                     
Το μήνυμα αυτό για την «εν παντί» ενότητα των μελών τής Εκκλησίας, καταγράφεται στο δεύτερο σημείο-παράγραφο του εν λόγω άρθρου, στις σελ. 524 – 525, όχι, όμως, ως μελλοντική επιδίωξη και στόχος αλλά ως πραγματικότητα, η οποία ήδη υπάρχει ως γεγονός ενοποιητικό πασών των αιρέσεων και των θρησκειών!                                                             
Στη σελ. 524 και εξής διαβάζουμε: «Η σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, η οποία διακρίνεται από πνεύμα ανασφαλείας και φόβου και ακαταστασίας σε όλα τα επίπεδα, επιβάλλει τη συνεργασία και τη συμπόρευση των Χριστιανικών Ομολογιών αλλά και των θρησκειών, χωρίς «κόμπλεξ» και προκαταλήψεις, χωρίς στεγανά και συντηρητικές ανασφάλειες, γιατί «οι Εκκλησίες και οι Θρησκείες είναι οι μόνοι, ίσως, παράγοντες, που μπορούν να επιδράσουν καταλυτικά στον ανθρώπινο ψυχισμό και να τον καταστήσουν προέκταση της εικόνας του ίδιου του Θεού» (η υπογράμμιση δική μας).                                          
Σύμφωνα με την τελευταία αυτή απόλυτη διατύπωση της καταλυτικής επιδράσεως των «εκκλησιών» (γρ. αιρέσεων)  και των θρησκειών (συλλήβδην), στη μεταποίηση του ανθρώπινου ψυχισμού σε προέκταση της «εικόνας του ίδιου του Θεού», η Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία (δηλ. η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού) δηλώνει, αναγνωρίζει και αποδέχεται εγγράφως και επισήμως ότι οι αιρέσεις και οι θρησκείες του κόσμου, ασκούν καταλυτική θεωτική επίδραση στον παγκόσμιο ανθρώπινο ψυχισμό. Όλες οι αιρέσεις και όλες οι θρησκείες ενεργούν και πραγματοποιούν το «καθ΄ ομοίωσιν»!!!  Μετατρέπουν κάθε ανθρώπινη εικόνα σε εικόνα «του Θεού»!!!                                                                            
Με μία τέτοια, όμως, απόλυτη διατύπωση του θεοποιητικού έργου αιρέσεων και θρησκειών, η Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία αυτοκαταργείται ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού!!!  Εξισώνεται με τις αιρέσεις των αλλόδοξων αδελφών μας αλλά και με τον διαθρησκειακό συγκρητισμό, διατηρούσα για τον εαυτόν της τη θέση ενός απλού μέλους-εκκλησίας στον παγκόσμιο οικουμενισμό!                                                                            
Εξάλλου με την αναγνώριση και αποδοχή της «θεωτικής» επιδράσεως των αιρέσεων και των θρησκειών, στον ανθρώπινο ψυχισμό, η Ελλαδική Εκκλησία δείχνει να συμμαχεί και να συνεργάζεται με τις δαιμονικές δυνάμεις, που παράγουν και ενεργοποιούν τις αιρέσεις αλλά και τις θρησκείες! Τόσον δηλ. οι αιρέσεις όσον και οι θρησκείες είναι δαιμονογενή θρησκευτικά συστήματα, ισχυρά όπλα του διαβόλου κατά της Εκκλησίας του Χριστού! (1).                                                
Εν τοιαύτη περιπτώσει, εδώ ακριβώς, στο σημείο τούτο, έχει θέση η απορία του Αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους, η οποία αυτή τη στιγμή απευθύνεται και προς τον Μακαριώτατο·                                                              
 -«…τις συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; Τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»(2).    Με το καταστατικό επομένως κείμενο του ως άνω επίμαχου άρθρου·                                                         
α) Διαψεύδεται καταλυτικά ο Μακαριώτατος κ. Χριστόδουλος, όταν δηλώνει «έμπλεως εσωτερικής ικανοποιήσεως», ότι μπόρεσε να μεταφέρει το μήνυμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στους αλλοδόξους αδελφούς μας.                                            
Που βρίσκεται η Ορθοδοξία του άρθρου γραμμής, το οποίο αναλύει τη σημασία της επισκέψεως του Μακαριωτάτου στο Π.Σ.Ε., στη Γενεύη, και άρα και του μηνύματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας;                                                           
β) Με ποιο δικαίωμα καταργεί και απορρίπτει ο Μακαριώτατος την ορθόδοξη θεολογία και σωτηριολογία; Αν όλες οι αιρέσεις και οι θρησκείες θεώνουν σίγουρα και καταλυτικά τον παγκόσμιο ανθρώπινο ψυχισμό, τότε τι χρειάζεται η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού; Να σταματήσουμε να την ομολογούμε;                                        
Τέλος, θα ερωτήσουμε τον Μακαριώτατο· Ποιον εμπαίζει, όταν προτάσσει την Ορθοδοξία προκάλυμμα των οικουμενιστικών και διαθρησκειακών του τοποθετήσεων;                                                                                         
Ας απαντήσει ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου!
____
1. Στο κείμενο των Αποστολικών Διαταγών (Βιβλίου ΣΤ΄ Περί Σχισμάτων. ΒΕΠΕΣ Β΄ τόμ. σελ. 96. 35 -97. 25) διαβάζουμε ότι τις αιρέσεις «επέγειρε» και «ενήργησε» ο διάβολος, επειδή «εζήλωσε την αγίαν του Θεού Εκκλησίαν» και ότι «εκ της κακίας των αιρεσιωτών εξήλθε μόλυσμα επί πάσαν την γην». Ως προς τον δαιμονικό χαρακτήρα των θρησκειών αρκεί εδώ ο ψαλμικός στίχος «Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5).                                                              
 2. Β΄ Κορινθ. 6, 15. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: