Some brothers visited Abba Anthony and they said to him:

 ‘Tell us a saying [indicating] how we are to be saved.’ The elder said to them: ‘Have you not heard the Scripture? That is good enough for you,’ but they said: ‘We want to hear [it] from you, father.’ So the elder said to them: ‘The Gospel says: “If someone hits you on they right cheek, turn the other one to him too”‘ [Mt 5:39]. ‘We cannot do that,’ they told him. The elder said to them: ‘If you cannot turn the other [cheek], at least patiently endure the one [blow].’ ‘We cannot do that either,’ they told him. The elder said: ‘If you cannot do that either, do not return [the blow] you received,’ but they said: ‘Nor can we do that.’ So the elder said to his disciple: ‘Make them a little soup, for they are sick.’ and he said to them: ‘if you cannot do this and you will not do that, what am I to do for you? There is need of prayer.'”

π.Θεόδωρος Ζήσης - Κατηχήσεις για την περίοδο της Νηστείας (Αγ. Θεοδ. Στουδίτου)

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

 

Ρυπτόμενον ήλιον τις είδεν, ο Κήρυξ βοά, τον έκλαμπρον τη φύσει; Ίνα σε ύδασιν απαύγασμα της δόξης, Πατρός χαρακτήρ αϊδίου εκπλύνω, και χόρτος ων, πυρί ψαύσω της σης Θεότητος; Συ γαρ Χριστός, Θεού σοφία και δύναμις.

 

Ερμηνεία.

 


Εκ μέρους του Βαπτιστού Ιωάννου προσφέρει ο Μελωδός το παρόν Τροπάριον, και λέγει ούτω: ο Κήρυξ και Πρόδρομός σου, Σώτερ, αποφεύγων την βίαν όπου έκαμνες εις αυτόν δια να σε βαπτίση, ταύτα έλεγε δικαιολογούμενος· ποίος άνθρωπος είδε ποτέ τον αισθητόν τούτον και φύσει λαμπρότατον Ήλιον να καθαρίζεται; Βέβαια ουδείς. Αν δε τον αισθητόν τούτον Ήλιον, όστις είναι κτίσμα και ποίημα, κανείς δεν επιχειρίζεται να πλύνη και να καθαρίση καμμίαν φοράν, πως εγώ τολμώ να πλύνω και να καθαρίσω εσέ τον αληθή και καθαρώτατον Ήλιον της δικαιοσύνης, τον Κτίστην και Ποιητήν του Ηλίου; Πως δύναμαι να βαπτίσω εσέ όπου είσαι το απαύγασμα της δόξης του Πατρός, και ο χαρακτήρ της αϊδιότητος αυτού; και εκείνος μεν όπου ήθελεν επιχειρισθή να καθαρίση τον Ήλιον, βέβαια μέλλει να περιγελάται από όλους τους ανθρώπους και να περιπαίζεται ως ανόητος, επειδή επεχείρησε να κάμη ένα πράγμα αδύνατον· εγώ δε, αν βαπτίσω εσέ, όχι μόνον έχω να περιγελώμαι από όλους ως άφρων, αλλά προς τούτοις θέλω κατακαύσει τας χείρας μου· επειδή χορτάρι ξηρόν ων: ήτοι φθαρτός κατά την φύσιν του σώματος, απετόλμησα να εγγίσω εις το φύσει άϋλον πυρ της ιδικής σου Θεότητος. Επιφέρει δε ακολούθως ο Μελωδός Συ γαρ το, είσαι ο Χριστός η ενυπόστατος του Θεού σοφία και δύναμις· το οποίον είπε και ανωτέρω· συνήθειαν γαρ έχει ούτος εξαίρετον παρά τους άλλους Μελωδούς να τελειώνη πολλάς Ωδάς των Κανόνων του με το ίδιον τέλος, ως είπομεν ερμηνεύοντες τον Κανόνα της Υψώσεως του Σταυρού.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2015

Γ Χαιρετισμοί. Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως, ανακομιδή λειψάνων, Ποπλίου Κκαι Μαρίου των επισκόπων, Χριστίνης


Μετὰ τὴν κατάπαυση τῆς εἰκονομαχίας καὶ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων ὁ Πατριάρχης Μεθόδιος Α’ (842 – 846 μ.Χ.) εἰσηγήθηκε στοὺς βασιλεῖς Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρα (842 – 867 μ.Χ.), ὅτι δὲν εἶναι δίκαιο τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου νὰ βρίσκεται μακριά. Ἔτσι ἀπεστάλησαν ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν αὐτοκρατόρων οἱ ἁρμόδιοι, οἱ ὁποῖοι ἄνοιξαν τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ βρῆκαν τὸ ἱερὸ σκήνωμα αὐτοῦ ἀκέραιο καὶ ἄθικτο μετὰ δέκα ἐννέα ἔτη ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Μὲ ἱερὲς ὑμνωδίες καὶ μεγαλοπρέπεια τὸ ἔβαλαν σὲ βασιλικὴ τριήρη καὶ τὸ ἔφεραν στὴ Βασιλεύουσα. Ὅταν τὸ βασιλικὸ πλοῖο προσέγγισε στὸν πορθμὸ τῆς Ἀκροπόλεως, ἐξῆλθαν μὲ λαμπάδες ὁ αὐτοκράτορας καὶ ἡ σύγκλητος γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τὸ ἱερὸ λείψανο, τὸ ὁποῖο συνόδευσαν στὴν Ἁγία Σοφία. Ἀπὸ ἐκεῖ, τὸ ἔτος 846 μ.Χ., τὸ κατέθεσαν στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου ἐτελεῖτο ἡ Σύναξη αὐτοῦ (2 Ἰουνίου).
Ἐκεῖ ἐκκλησιαζόταν τὴ Δευτέρα τοῦ Πάσχα ὁ αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος πρὸ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου ἄναβε κεριὰ καὶ προσευχόταν.
άρτυρος.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ 1η ''ΛΥΣΕΙΣ ΑΠΟΡΙΩΝ'


Επιστολή του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίου

Τω Ευλαβεστάτω κυρίω Αιμιλίω Πολυγένη, Τέκνω εν Κυρίω
αγαπητώ της Ημετέρας Μετριότητος, Εγκρίτω Διευθυντή της
ιστοσελίδος «ΡΟΜΦΑΙΑ», Χάριν και Ειρήνην από Θεού
Πατρός.
Ευλαβέστατε κ. Πολυγένη, αφού ευχαριστήσω θερμώς τόσον εσάς όσον και τον αξιότιμον κ. Δημήτριον Ριζούλην διά την, ανάμεσα εις τα άλλα, ανάδειξιν, προβολήν και διεργασίαν ενός τόσο σημαντικού θέματος διά την Ορθοδοξίαν, της καταστάσεως δηλονότι που επικρατεί εις το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, παρακαλώ, όπως δημοσιεύσητε το κάτωθι κείμενον, γεγραμμένον εις το μονοτονικόν σύστημα προς διευκόλυνσίν σας, σχετικόν με την προσωπικήν μου κατάστασιν και τας σχετικάς δηλώσεις και σχόλια που είδον το φως της δημοσιότητος προσφάτως μέσω του υμετέρου εκκλησιασιαστικού ειδησεογραφικού πρακτορείου και των βιντεοσκοπημένων εκπομπών Σας. 
Από τον Φεβρουάριο του 2008 δεν μπορώ να εξέλθω από το κελλί μου στο Πατριαρχείο, το οποίο μου παραχωρήθηκε από της εποχής του Πατριάρχου Βενεδίκτου και στο οποίο συνέχισα να διαμένω και μετά την Πατριαρχική Εκλογή μου, και συνεχίζω με την δύναμι του Θεού και σήμερα.

O αείμνηστος Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης : Θλιβερά διαπίστωσις.

Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και  η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! 

Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….

Δεν ξεχνώ : Ευαγόρας Παλληκαρίδης 14-3-1957 απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης προς 14ης Μαρτίου 1957 από τους Άγγλους κατακτητές τής μαρτυρικής Κύπρου μας.

Την αρετή της φιλοπατρίας, τελευταία, την ευνουχίσαμε, τη στραγγαλίσαμε. Κι έμειναν τα πορτρέτα των ηρώων της φυλής μας στραπατσαρισμένα στους τοίχους των σχολείων… Κι απέμειναν κάποια λεβεντοπαλλήκαρα αποφασισμένα να θυσιαστούν για την πατρίδα, σαν τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, το Σολωμό Σολομού, τον Τάσο Ισαάκ, τον Καραθανάση, Βλαχάκο, Γιαλοψό ( ΙΜΙΑ ) και τον ηρωϊκό σμηναγό Κ. Ηλιάκη, να περιμένουν μιμητές… Η μεγαλύτερη αυτοθυσία είναι η θυσία για την πατρίδα, γιατί υπερασπίζεσαι πατρογονικές εστίες και χώματα.

π.Θεόδωρος Ζήσης - Η ευθύνη των Λαικών σε θέματα πίστεως (Άγ. Θεόδ. Στουδίτη)

Αββά Ισαάκ του Σύρου : Το φως της αγίας Τριάδας λάμπει στην καθαρή ψυχή.

Όπως στην ησυχία και στη γαλήνη της αισθητής θάλασσας κινείται και κολυμβά το δελφίνι, έτσι στην από θυμό και οργή ήσυχη και γαλήνια θάλασσα της καρδιάς κινούνται πάντοτε τα μυστήρια και οί θείες αποκαλύψεις, πράγμα που κάνει την καρδιά να ευφραίνεται.

Όποιος θέλει να δει τον Κύριο μέσα του, κάνει σχέδια πώς να καθαρίσει την καρδιά του με την αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Και έτσι, με τους φωτεινούς οφθαλμούς της διάνοιας του θα βλέπει πάντοτε τον Κύριο. Ό,τι συμβαίνει στο ψάρι που βγαίνει από τη θάλασσα, το ίδιο συμβαίνει και στο νου, που φεύγει από τη μνήμη του Θεού και περιπλανιέται στις ενθυμήσεις του κόσμου. Όσο ό άνθρωπος απομακρύνεται από την επικοινωνία με τους ανθρώπους, τόσο ό Θεός τον αξιώνει να έχει με την προσευχή και με το νου του παρρησία ενώπιον του. Και όσο ξεκόβει από την παρηγοριά που δίνει αυτός ό κόσμος, τόσο και αξιώνεται να χαίρεται τη χαρά του Θεού εν Πνεύματι Αγίω.

Πρωτοπρ Νικόλαος Μανώλης, Η καταδίκη του Οικουμενισμού από συνέδριο υπό την αιγίδα της Ι.Μ.Θ.



Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πρωτοπρ Νικόλαος Μανώλης, Η καταδίκη του Οικουμεν...":

http://katanixis.blogspot.gr/2015/03/blog-post_12.html
Ανακρίβειες από τον Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο: Οικουμενιστική μεταστροφή ή βολική λησμοσύνη;

Με ένα απογοητευτικό από κάθε άποψη κείμενο απαντά ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος στον “Ορθόδοξο Τύπο” και στην επιστολή των 1052 πιστών στο φύλλο 2058 στις 20/2/2015. Την κατάλληλη απάντηση από εμάς, τους διαχειριστές της “Κατάνυξης” θα την λάβει, πρώτα ο Θεός, αυτήν την Παρασκευή 13/3/2015, στο νέο φύλλο του Ο.Τ.

Προς το παρόν όμως θα θέλαμε να εκθέσουμε στους αγαπητούς αναγνώστες μας, την εξής απορία. Σε ένα σημείο της απάντησης του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης διαβάζουμε τα εξής:
“Όπως καλώς γνωρίζετε, ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος έχει συμπληρώσει 41 χρόνια αρχιερατείας στις Ιερὲς Μητροπόλεις Αλεξανδρουπόλεως και Θεσσαλονίκης και…ουδέποτε ησχολήθη με το θέμα του Οικουμενισμού, ούτε του Αντιοικουμενισμού…”
Φαίνεται όμως πως είτε ξεχνάει ο Παναγιώτατος είτε θέλει να ξεχάσει, το πιο πιθανόν, για προφανείς λόγους… Όχι απλώς ασχολήθηκε με τον Οικουμενισμό και με τον Αντιοικουμενισμό, αλλά υπό της αιγίδος της μητροπόλεώς του πραγματοποιήθηκε το 2004, στην μητροπολιτική του περιφέρεια και ένα μεγάλο συνέδριο το οποίο στα πορίσματά του καταδίκασε την παναίρεση του Οικουμενισμού. Συνεπώς, η δυσκολία του και η αποφυγή να καταδικάσει την παναίρεση του Οικουμενισμού ανταποκρινόμενος στην επιστολή των 1052, δεν είναι δικαιολογημένη. Του έδωσε ο Θεός καταπληκτικές πραγματικά ευκαιρίες σοβαρής ενασχόλησης με το θέμα. Η παρουσία άλλωστε στην μητρόπολή του δύο πολύ δυνατών και σοφών αντοικουμενιστικών ιερέων του (του π. Θεοδώρου Ζήση και του π. Νικολάου Μανώλη), είναι μια πολυτέλεια που άλλοι συνάδελφοί του δεν την έχουν. Αν ήθελε θα μπορούσε να ασφαλίσει τον εαυτό του ώστε να μην υποπέσει σε οικουμενιστικές πρακτικές τύπου πατριάρχου των Μονοφυσιτών...
Το γεγονός του αντιοικουμενιστικού συνεδρίου το διαπιστώσαμε ενώ ετοιμάζαμε για να αποστείλουμε στην Αυστραλία μία σειρά ανεκδότων Ομιλιών του πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη. Μέσα σε αυτόν τον ανέκδοτο θησαυρό των καταπληκτικών ομιλιών του πατρός Νικολάου, ανακαλύψαμε και αυτήν την Ομιλία, της οποίας μικρό απόσπασμα δημοσιεύουμε στην παρούσα ανάρτηση.
Τα συμπεράσματα δικά σας… 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Πανεπ. Αθηνών

Η τελευταία ιερατική συνδιάσκεψη εκπροσώπων ιερών Μητροπόλεων, στο Προκόπι της Ευβοίας, με θέμα· Η Νέα Εποχή, που ωργάνωσε η Εκκλησία και όσα ελέχθησαν δια των σχετικών εισηγήσεων και μάλιστα τα δημοσιευθέντα στον τύπο πορίσματα, δίνουν την εντύπωση, ότι η Εκκλησία είναι μια μάχιμη, κατά των αιρέσεων Ορθόδοξη Εκκλησία! Εξάλλου την εντύπωση αυτή ενισχύει το γεγονός ότι η Εκκλησία έχει συγκροτημένη Συνοδική Επιτροπή επί των δογματικών θεμάτων και των αιρέσεων, προεδρευομένη δηλαδή από τον οριζόμενο εκάστοτε, για την επιτροπή αυτή συνοδικό αρχιερέα. Έτσι στο πλήρωμα της Εκκλησίας φαίνεται, ότι η Εκκλησία ελέγχει, με ωργανωμένες ενέργειες, την κατάσταση στο χώρο τής εμφανίσεως και δραστηριότητος των αιρέσεων, των αποκλίσεων από την παράδοσή της και τη διδασκαλία της. Όμως, ποια είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα στη σχέση της διοικούσης Εκκλησίας με τα ποικίλα φαινόμενα αιρέσεων και ετεροδιδασκαλιών;

Η πραγματικότητα στο χώρο των αιρέσεων δείχνει ότι η Εκκλησία ασχολείται, κατά τακτά διαστήματα με τις εισαγόμενες αιρέσεις, αλλά σιωπά και αδιαφορεί για τις αιρέσεις της αυλής της. Κλείνει τα μάτια μπροστά σε γεγονότα, που δείχνουν ότι ακριβώς, κάτω από νεοεποχίτικες επιδράσεις, κάποιοι κληρικοί ή λαϊκοί θεολόγοι αντιστρατεύονται, με δικές τους προσωπικές γνώμες ή θεωρίες, στο γράμμα και στο πνεύμα της ορθοδόξου θεολογικής παρακαταθήκης και παραδόσεως, ιδιαίτερα μάλιστα της πατερικής θεολογίας!