Ιδού γιατί οι Οικουμενιστές απαγόρευσαν στον πατέρα Νικόλαο Μανώλη να Ομιλεί

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (Δ΄)

 Οι λίγες εκατοντάδες μέτρα από το πραιτώριο ως το Γολγοθά μου φάνηκαν ότι κράτησαν αιώνες. Τώρα πια συνειδητοποιούσα τι εννοούσε όταν μίλαγε για ενταφιασμό. 
Ήξερε! Ήξερε τι τον περίμενε!
 
Αλλά αν ήξερε, τότε και μπορούσε...
 
Μπορούσε να τα αποφύγει όλα αυτά.
 
Ένας που ξέρει το μέλλον, ένας που ανασταίνει νεκρούς ...
 
( Νεκρούς είχε αναστήσει τρεις... όχι είχε αναστήσει τέσσερις. Είχε αναστήσει κι εμένα. Με είχε βγάλει μέσα από τη ζωή μου με ένα τρόπο όχι λιγότερο θαυμαστό από εκείνον που έβγαλε το Λάζαρο από τον τάφο!)
 
Τότε γιατί; Απ' όλα τα “γιατί” της ζωής μου εκείνο με βασάνιζε περισσότερο.
 
Γιατί αφού μπορούσε, άφησε να συμβούν τα πράγματα έτσι; Μέσα σε εκείνο το “γιατί” ζήταγε να εισχωρήσει κι ο άλλος.
 
Περπατούσα ανάμεσα στο πλήθος που τον συνόδευε στο Γολγοθά και πιο δυνατά από τις φωνές τους άκουγα εκείνη μέσα στο μυαλό μου.
 
-Αν εκείνος δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του τότε ούτε για σένα μπορεί να κάνει τίποτε.
 
-Έχεις χάσει τα πάντα.
 
-Δεν σώζει αφού δεν σώζεται.
 

ΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πανανθρώπινα καί διαχρονικά εἶναι ἀποδεκτό ὅτι θάνατος σωματικός ἑνός ἀνθρώπου ὁρίζεται ἡ μή ἀναστρέψιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας του. Τά τελευταῖα, ὅμως, χρόνια, μέ τήν τεχνολογική ἀνάπτυξη καί τή δημιουργία ἀνάγκης λήψης ὀργάνων γιά μεταμοσχεύσεις δημιουργήθηκε
καί ὁ ὅρος «ἐγκεφαλικός θάνατος». Ἔτσι, σύμφωνα μέ ὁρισμένα ἰατρικά κριτήρια (πού κατά καιρούς ἔχουν ἀλλάξει) εἰδική ἐπιτροπή γιατρῶν ἀποφασίζει ὅτι ἔχει ἐπέλθει «ἐγκεφαλικός θάνατος» σέ ἄνθρωπο, πού νοσηλεύεται σέ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας (ΜΕΘ), ὅταν κατά τά κριτήρια αὐτά ἔχουν παύσει, μή ἀναστρέψιμα, ὅλες οἱ ἐγκεφαλικές λειτουργίες ὁλοκλήρου τοῦ ἐγκεφάλου του ὅμως διατηρεῖται (μέ τήν τεχνική ὑποστήριξη τῆς ΜΕΘ) ἡ καρδιοαναπνευστική του λειτουργία. Δηλαδή διατηρεῖται στή ζωή μέ τήν τεχνολογία, πού διαθέτει μία ΜΕΘ, ὅπως καί οἱ ἄλλοι νοσηλευόμενοι συνασθενεῖς του στή ΜΕΘ, μέ τή διαφορά ὅτι ἐκεῖνοι δέν ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ἐγκεφαλικά νεκροί. Αὐτός ὁ χαρακτηρισμένος
«ἐγκεφαλικά νεκρός» ἀσθενής εἶναι καί ὑποψήφιος δότης ὀργάνων πρός μεταμόσχευση (ἐφόσον δέν συντρέχουν ἄλλοι σοβαροί λόγοι ἀπό τήν γενικότερη ὑγεία τῶν ὀργάνων των). Μέ λίγα λόγια, ὁ ὑποψήφιος δότης ὀργάνων πρέπει νά εἶναι ζωντανός (ἀφοῦ ἔχει τήν καρδιακή του καί ἀναπνευστική λειτουργία), ὥστε νά εἶναι κατάλληλη ἡ λήψη ζωτικῶν του ὀργάνων γιά μεταμόσχευση σέ κάποιον δέκτη. Μερικά ζωτικά ἐρωτήματα:
1. Μέ ποιό δικαίωμα διακόπτεται βίαια ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου, δηλ. τοῦ χαρακτηρισμένου «ἐγκεφαλικά νεκροῦ», χωρίς νά ἔχει ἐπέλθει ὁ σωματικός του θάνατος (ἀφοῦ λειτουργεῖ ἡ καρδιά καί ἡ ἀναπνοή του) χωρίς ἀκόμη νά γνωρίζουμε ἄν καί πότε ἡ κατά χάρι Θεοῦ ἀθάνατη ἀνθρώπινη ψυχή του ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπό τό σῶμα της; Ἐπίσης, γνωρίζουμε ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα ἐξόδου τῆς ψυχῆς ἀπό τό πρός τό παρόν φθαρτό σῶμα της; Γνωρίζουμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει ἐκεῖνες τίς κρίσιμες στιγμές αὐτῆς τῆς ἐξόδου γιά τό καλό αὐτῆς τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Ζωοδότη της Θεό;
2. Μποροῦμε νά ἀποκλείσουμε τήν ἐπιβίωση τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» ἀπό κάποιο θαῦμα τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ καί χορηγοῦ τῆς Ζωῆς;
3. Χαρακτηρίζεται ἤ ὄχι θυσία ζωῆς ἡ δωρεά ζωτικῶν του ὀργάνων, ἐκ μέρους τοῦ χαρακτηρισμένου «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» δότη, ἐφόσον αὐτός διατηρεῖ τίς καρδιοαναπνευστικές του λειτουργίες, δηλαδή ζεῖ;
4. Κάποιος ἄνθρωπος μέ καλή διάθεση μπορεῖ νά δηλώσει δωρητής ὀργάνων, μέ ἐλεύθερη ἐπιλογή του, γνωρίζοντας τί σημαίνει «ἐγκεφαλικός θάνατος» θέλοντας νά «θυσιάσει» τή ζωή του -(ἄν κάτι τέτοιο μπορεῖ νά θεωρηθεῖ θυσία! καί ὄχι αὐτοκτονία!)- γιά νά ζήσει κάποιος συνάνθρωπός του. Ὅμως, ποιός, εἶναι ἐκεῖνος πού θά τελέσει αὐτή τήν θυσία! Μέ ἄλλα λόγια νά παίξει τόν ρόλο «δημίου»!;
Πράξη ἀγάπης, θεωρῶ, ὅτι εἶναι ἡ ἐνσυνείδητη προσφορά ὀργάνου ἤ ἱστῶν, ὅταν ὁ δότης εἶναι στήν ζωή, χωρίς νά ἀφαιρεῖται ἡ ζωή τοῦ δότη κατά τήν προσφορά αὐτή.

Ταπεινά
Μαρία Γκιουρτζιάν
Ἰατρός ΕΣΥ, Ὀρθοπαιδικός,
Διευθύντρια
Διδάκτωρ Ἰατρικῆς Σχολῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Γεν. Νοσοκομεῖον Ἀθηνῶν
«Γ. Γενηματᾶς»

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ο λαός είδεν, ο πριν ημαυρωμένος, Μεθ΄ ημέραν φως, της άνω φρυκτωρίας· Έθνη Θεώ δε, κλήρον Υιός προσφέρει, Νέμων εκείσε, την απόρρητον χάριν, Ου πλείστον εξήνθησεν η αμαρτία.

Ερμηνεία.


Τρία ρητά μεταχειρίζεται ο Ιερός Μελωδός εις τούτο το Τροπάριον. Πρώτον, το του Ησαϊου εκείνο το λέγον: «Ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει ίδε φως μέγα» (Ησαϊα θ: 2)· όθεν λέγει, ότι ο λαός εκείνος όπου ήτον προ της ενσάρκου Οικονομίας εσκοτισμένος από την ασέβειαν και αμαρτίαν, αυτός μετά την ημέραν: ήτοι μετά την ένσαρκον Οικονομίαν (ημέρα γαρ αύτη ονομάζεται δια την παρουσίαν του νοητού Ηλίου της δικαιοσύνης Χριστού)· όθεν γέγραπται: «Αβραάμ ηγαλλιάσατο, ίνα ίδη την ημέραν την εμήν» (Ιωάν. η: 56)· είδε το φως της άνω φρυκτωρίας: ήτοι της θεογνωσίας και αρετής. Δεύτερον ρητόν μεταχειρίζεται ο Μελωδός εκείνο το ψαλμικόν: «Αίτησαι παρ΄ εμού, και δώσω σοι Έθνη την κληρονομίαν σου» (Ψαλμ. β: 8)· όθεν λέγει, ότι ο Υιός του Θεού ο κατά σάρκα γεννηθείς προσφέρει εις τον Θεόν και Πατέρα τα Έθνη εκείνα, όπου έλαβε παρ΄ Αυτού κληρονομίαν· προσφέρει δε αυτά λελουμένα μεν από τον βόρβορον της ειδωλολατρείας και αμαρτίας, καθαρά δε με την θεογνωσίαν και αρετήν. Ακολούθως δε μεταχειρίζεται ο Μελουργός και τρίτον ρητόν από τον Παύλον, το λέγον: «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε: 20), διο λέγει, ότι ο σαρκωθείς Υιός του Θεού εχάρισε χάριν υπερπερισσήν και άρρητον εκείσε. Που; Εις τα Έθνη εκείνα, εις τα οποία πρότερον εξήνθησε πολύ: ήτοι επλεόνασε και επερίσσευσεν η αμαρτία. Δια τι δε ο Υιός εχάρισεν εις αυτά την τοιαύτην υπερπερισσήν χάριν; Ίνα μη εξ έργων δικαιωθώμεν, αλλ΄ εκ χάριτος και ελέους Θεού, κατά τον αυτόν Απόστολον λέγοντα: «Ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη, ων εποιήσαμεν ημείς, αλλά κατά τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς» (Τίτον γ: 5).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 9 Απριλίου 2015

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ, Ο Μυστικός Δείπνος. Ευψυχίου μάρτυρος, του εν Καισαρεία, Βαδίμου μάρτυρος του αρχιμανδρίτου.
Των εν Περσία αναιρεθέντων 300 αιχμαλώτων.


Κατά τη Μ. Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου. (β) Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. (γ) Της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του. Και (δ) Της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα. 
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ


Father Josiah Trenham - The Wicked Do Not Rule - Palm Sunday

Father Josiah Trenham - The Wicked Do Not Rule - Palm Sunday (mp3-2015)


Γεροντικό του Σινά: Ή διατήρηση της ψυχικής καθαρότητας

Με άνθρωπο που αγαπάει τη φιλονικία και θέλει σώνει και καλά να επιβάλει τη γνώμη του, που έχει πονηρή σκέψη και είναι αδιάντροπος στις αισθήσεις του, όπως στην δράση και στην ακοή, (με τέτοιον άνθρωπο) να μην έχεις καμιά δοσοληψία, για να μη χάσεις την ψυχική σου καθαρότητα, που απέκτησες με πολύ κόπο, και για να μη γεμίσεις την καρδία σου με σκοτάδι και ταραχή.

ΠΕΡΙ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ

Συνεζητήθη τελευταίος μεταξύ θεολόγων και θεολογούντων το ζήτημα της Μάρθας και της Μαρίας, δηλαδή της πρακτικής και θεωρητικής ζωής. Ποία είναι πλέον ευάρεστος εις τον Θεόν. Είναι γνωστή η ευαγγελική ιστορία. Όταν ο Κύριος Ιησούς περιήρχετο τας κώμας διδάσκων, εισήλθεν εις το εν Βηθανία σπίτι του Λαζάρου. Αι αδελφαί υπεδέχθησαν τον θείον Διδάσκαλον με χαράν. Και η μεν Μάρθα μετουσίωσε τον ενθουσιασμόν της, εις την φροντίδα της τιμητικωτέρας και πλουσιωτέρας φιλοξενίας· η δε Μαρία, έκθαμβος από την ακτινοβολίαν του την θείαν, «καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού ήκουε των λόγων αυτού».                                                                                                                                     Η Μάρθα «περισπωμένη περί πολλήν διακονίαν» απετάθη προς τον Κύριον· «Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;» Σύστησέ της να με βοηθήση. Τότε ο Κύριος απεκρίθη το μνημειώδες: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία. Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…» (Λουκ. ι: 41-42).

ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

«Η πλάση κλαίει. Μοιρολογάν οι αύρες μεσ΄ τα δάση.                                                                          

Στ΄ αγγελοπάλατα οδυρμός και γόος έχει ξεσπάσει                                                                                
Τ΄ αηδόνια πάψαν στα κλαδιά και σκύψανε ν΄ ακούσουν.                                                                   Δάκρυα τα ρόδα στάξανε, τον θείο νεκρό να λούσουν.                                                                       Φούσκωσ΄ η οδύνη τη φτωχή καρδιά και πάει να σπάσει» (Γ. Βερίτης).

Η Πατρίδα μας, ύστερ΄ απ΄ το μεγαλείο του Σαράντα, που εφώτισε ολόκληρη την ανθρωπότητα και κατηύθυνε τα πεπρωμένα των λαών τής γης, ήταν πεπρωμένο και πάλι να γίνει ο Γολγοθάς και μαζί ο Ιερός Φάρος για τη διάλυση του πνιγηρού σκότους της οικουμένης. Η λαμπρή ιστορία μας μαρτυρεί την υπεροχή και τις αρετές της Φυλής μας.                                                                    
Πικρή ήταν η Άνοιξη και δραματικό το Πάσχα του 1941. Οι βάρβαροι πέρασαν. Οι ώρες τραγικές για το Έθνος. Δυόμισι χιλιάδες αεροπλάνα ανέσκαψαν τα θεμέλια των προγονικών μας σπιτιών, όργωσαν τα χώματά μας, βούλιαξαν τα καράβια μας. Το αίμα έτρεχε άφθονο απ΄ τις πληγές της Πατρίδας μας και το όπλο έγερνε τσακισμένο στο χέρι της. Η γη μας εκάπνιζε απ΄ τη φωτιά του πολέμου και τα φαράγγια αντιβούϊζαν ακόμη απ΄ την κλαγγή της μάχης. Αίματα παντού, πένθη και δάκρυα!...  Οι νικήτριες ελληνικές στρατιές του Μετώπου διαλύθηκαν. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κουρελιασμένους, αποκαμωμένους και πεινασμένους πολεμιστές, που γύριζαν, φορτωμένοι δόξα και ιστορία, στα σπίτια τους.                                      
Στις 27 Απριλίου, ημέρα Κυριακή, τις πρωϊνές ώρες, οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα, σε μια νεκρή πόλη. Τα σπίτια ήταν κατάκλειστα και κανένας δεν κυκλοφορούσε. Οι Αθηναίοι συναγμένοι και πικραμένοι όπως οι Μαθητές του Χριστού, ύστερ΄ απ΄ τη Σταύρωση. Στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως εκυμάτιζε η σημαία των κατακτητών με τον αγκυλωτό σταυρό. Ο Στράτης Μυριβήλης μάς δίνει μια εικόνα της τραγικής εκείνης Εποχής γράφοντας:                                      
«Πάτησαν την Ακρόπολη οι ύαινες του βορρά και οι λύκοι του νότου, σέρνοντας πίσω τους τα πιο αιμοχαρή τσακάλια των Βαλκανίων. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν νεκρούς. Η Ελλάδα βογγούσε ανυπόταχτη, μέσα στο ερειπωμένο της χαράκωμα, δίχως ν΄ αφήσει το σπασμένο της σπαθί απ΄ το σακατεμένο χέρι…».                                                                                                                              
Εγέμισαν οι Εκκλησιές μας με πονεμένους Χριστιανούς, στις πόλεις και στα χωριά, με βάγια και με μύρα, που αναδίδουν άρωμα νίκης και αθανασίας. Οι θόλοι τους αντιλάλησαν με ύμνους και τροπάρια, που, ως πνεύμα λόγοι και ήχοι, εκφράζουν την ισχυρότερη δόνηση χαράς στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι η λυτρωτική χαρά της Λαμπρής, ύψιστη δωρεά, δύναμη ακατάλυτη και ανίκητη, αιώνιος λόγος και αθάνατο ελληνικό πνεύμα.
                                                      
«Πάσχα Κυρίου! Απ΄ τη φθορά, Λαοί, λευτερωθείτε.                                                                          
Του Ναζωραίου η έγερση και του θανάτου η νίκη                                                                            
μεσ΄ της αγάπης τής Εδέμ σάς κράζει να βρεθείτε,                                                                           
στης νέας ζωής τη χαραυγή απ΄ της νυχτιάς τη φρίκη».                                                                                           
Το ακήρατο φως της Αναστάσεως είναι ένα διαρκές θαύμα ζωής. Ύστερ΄ από τα πάθη του γλυκύτατου Ναζωραίου, το χαρμόσυνο άγγελμα της Μεγάλης Εορτής προμηνύει τη δύναμη της εγέρσεως απ΄ το βαθύ σκοτάδι στο υπερούσιο φως, την εποχή, που η φύση βγαίνει από τη νάρκη και ανεβαίνει στο ύψος μιας ακατάλυτης ωραιότητας. Το αιώνιο και ανέσπερο φως της Αναστάσεως σπάζει τα δεσμά του θανάτου και χαρίζει τη λύτρωση στους αλύτρωτους, τη χαρά στους πονεμένους και την πίστη στους απελπισμένους.                                                                                        
Τη δύναμη και το θρίαμβο έφεραν, μέσα στις τρικυμισμένες ψυχές των σκλάβων χριστιανών οι γλυκύτατοι Πασχαλινοί ύμνοι! Η πίστη τους ανέβαινε θερμότερη, από κάθε άλλη φορά, στον Ουράνιο Πατέρα. Κι Εκείνος στοργικά τους έδειχνε την παρηγοριά της υπομονής και την ελπίδα του λυτρωμού.                                                                                
Η τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων αφάνισε τις δυνάμεις του Έθνους. Η Πατρίδα μας έζησε τριάμισι χρόνια, κάτω απ΄ τα αβάσταχτα δεσμά της τυραννίας. Τα έδωσε όλα: το καταπληγωμένο σώμά της, το γάλα των νηπίων της, το αίμα των παρθένων. Η Ελλάδα της ελευθερίας και της τιμής, χωρίς ελευθερία και τιμή, πνιγμένη στο βαθύ σκοτάδι.                                    
Η Ελληνική ψυχή, πλημμυρισμένη απ΄ το θείο κρασί της πίστεως, αδιάφορη στα μαρτύρια και στο θάνατο, έμεινε Πάναγνη και ολοφώτεινη, όπως οι ψυχές των Αγίων. Ο λαός μας αντιστάθηκε, με πίστη και πείσμα, στους επιδρομείς και εξεπλήρωσε το χρέος του στο ακέραιο και με απόλυτη συνέπεια.                                                                           
Πόσο αίμα και πόση δόξα, πόση θλίψη και πόσος ιδρώτας, πόσες καταιγίδες και πόσοι χαλασμοί, πόσοι μόχθοι και πόσοι πόνοι!                                                                                                                  
Όσες φορές θυμούμαι το Πάσχα εκείνο, ποτέ δεν μπορώ να συγκρατήσω την καρδιά μου να μη τρέμει και τα μάτια μου να μη τρέχουν!

Δημητρίου Κουτσουλέλου                                                                                                                      Επιτίμου Επόπτου Δημοτικής Εκπαιδεύσεως

Τα «φάουλ» Τσίπρα και Μπαλτά για το «1821»

Κωνσταντίνος Χολέβας
*Πολιτικός Επιστήμων


Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, γνωστός συγγραφεύς της ελληνιστικής περιόδου, έγραψε -μεταξύ άλλων- ένα κείμενο με τίτλο «Πώς δει ιστορίαν συγγράφειν», δηλαδή έδινε οδηγίες για το πώς πρέπει να γράφεται η Ιστορία.
Σήμερα θα ήταν χρήσιμη για τους πολιτικούς και τους «προοδευτικούς» ιστορικούς μια συζήτηση για το πώς πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία. Λαμβάνω αφορμή από το πρόσφατο μήνυμα του υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αρ. Μπαλτά προς τους μαθητές για την 25η Μαρτίου και από την ομιλία του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανήμερα της εθνικής επετείου.