Του κ. Ιωάννου Κορναράκη

Ο εναγκαλισμός του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου με την παπική αίρεση, στο Φανάρι, γεγονός απρόσμενο, στις διαδικασίες στις οποίες εκδηλώθηκε, ως πτώση της κεφαλής της Ορθοδοξίας στα χέρια του Ρωμαίου Ποντίφικα, προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις όπως ήταν φυσικό στο αγιώνυμο όρος της παλαίφατης ορθόδοξης μοναχικής πολιτείας, αλλά διχασμένες, ως προς το πρακτέο! Δύο αγιορείτικα κείμενα, τα οποία είδαν, μέχρι σήμερα, το φως της δημοσιότητος, χρωματίζουν με διαμετρικά αντίθετες τάσεις, το μοναχικό δυναμικό της πολιτείας αυτής, σε σχέση με τη στάση των μοναχών απέναντι στον Πατριάρχη! Το κείμενο που προηγήθηκε χρονικώς αντανακλά το αγωνιστικό μοναχικό πνεύμα, που κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του Όρους, ιερομόναχων και μοναχών, στις φλέβες των οποίων φαίνεται να ρέει ο αγιοπνευματικός δυναμισμός της μαρτυρίας! Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας! «Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. Ο Πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα. Μας εμέτρησε και χάρηκε σφόδρα και κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, στο οποίο λες και ήλθε, για να πάρει την συγκατάθεση και ευλογία των Αγιορειτών για όσα είχε σχεδιάσει να πράξει με τον πάπα λίγες ημέρες αργότερα»! Και πιο κάτω «Εμείς οι ταπεινοί ιερομόναχοι και μοναχοί, εξομολογητικά σας αποκαλύπτουμε ότι έχουμε σκανδαλισθεί με την σιωπή και απραξία της πνευματικής ηγεσίας στο Άγιο Όρος, και μαζί με μας και το απανταχού της Ελλάδος και της Οικουμένης ορθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν όλοι να ακούσουν την φωνή του Αγίου Όρους…πιστεύουμε… το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»! Γενικώς, το πρώτο αυτό κείμενο είναι μακροσκελές και πλήρες με θαρραλέες αλήθειες της πίστεως και της παραδόσεως της Εκκλησίας! Υπογράφεται δε από πενήντα και πλέον ιερομόναχους και μοναχούς, αλλά σε αυτούς θα προστεθούν και πολλοί άλλοι, εφόσον η συλλογή υπογραφών στο Όρος, όπως λέγεται συνεχίζεται! Το δεύτερο κείμενο, το οποίο υπογράφουν «άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, Άθω», είναι γραμμένο με διαφορετικό σκεπτικό, από το πρώτο. Αναφέρεται σε γνωστά γεγονότα, χωρίς καμία νευρώδη αντίδραση, ανάλογη του ύψους του εγκλήματος της παραδόσεως του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην αγκαλιά και στην προστασία του Πάπα! Φαίνεται μάλλον σαν ένα καθησυχαστικό, σε πιθανές ανησυχίες του Πατριάρχου, για δυναμικές αντιδράσεις από το Άγιο Όρος, κείμενο! Μάλλον δηλώνει, και μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Φαναρίου, υπακοή και σεβασμό στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου! Το περιεχόμενο δηλαδή του εν λόγω κειμένου δικαιώνει τη θέση των Ιερομόναχων και μοναχών του πρώτου κειμένου, περί της σκανδαλώδους σιωπής και απραξίας και επιδείξεως χλιαρότητος της ηγεσίας του Αγίου Όρους σε θέματα παραβιάσεως και αθετήσεως των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας. Ισχυρίζεται βέβαια το επίμαχο κείμενο, δηλ. οι συγγράψαντες αυτό, ότι «Περιφρουρούμε ως κόρην οφθαλμού την δογματικήν μας συνείδηση, την οποία οικοδομεί η εντρύφησις στους φιλόθεους αγώνες και τα κατά των ποικιλώνυμων αιρέσεων κατορθώματα των αγίων ομολογητών πατέρων…».
Πως αισθάνεται, όμως, άνετα, δηλ. χλιαρά η δογματική συνείδηση των ηγουμένων των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και δεν εξεγείρεται δυναμικά, όπως η συνείδηση των «αμαθών και ταλαιπώρων και αμαρτωλών» αδελφών τους, του πρώτου κειμένου; Πρόκειται άραγε για απλό πρόβλημα εκκλησιαστικής ευταξίας σε λεπτομέρειες ασήμαντες της ζωής της Εκκλησίας, το γεγονός της παραδόσεως του Πατριάρχου στην Παπική αίρεση; Δεν συγκλονίστηκε η δογματική συνείδηση της πνευματικής ηγεσίας του Όρους, απ’ όσα, καταλυτικά της Ορθοδόξου πίστεως και διδασκαλίας, συντελέστηκαν και συνέβησαν στο κέντρο της Ορθοδοξίας, χάριν του οικουμενικού κύρους του κ. Βαρθολομαίου; Πάντως οι ηγούμενοι των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, παρηγορούν τον Πατριάρχη και τον καθησυχάζουν «Οι  Αγιορείτες Μοναχοί σεβόμεθα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την κανονικήν δικαιοδοσίαν του οποίου υπαγόμεθα. Τιμώμεν και ευλαβούμεθα τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν μας Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον και χαιρόμεθα για τα όσα θεοφιλώς και με πολλούς κόπους εργάζεται υπέρ της Εκκλησίας». Αντιθέτως, εντούτοις, ο μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους «Γνωρίζετε, σεβαστοί Πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων προκαθημένων και επισκόπων, που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή – γυμνή τη κεφαλή- αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης εκκλησιολογικής αιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί την μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα Χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και Λουθηριανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες, και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά.
Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «…. Οι φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητος στην πίστη επιτυγχάνουν αφ’ ενός…. και αφ’ ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων, επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους  Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και τη δημιουργία νέων σχισμάτων»!

Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι: -- Ποιος φωτισμός, τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της Πατερικής Παραδόσεως, στην περίπτωση, που ο μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας; Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθοδόξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας; Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία; Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος πρέπει να αποκοπεί από ποιόν;

Πρωτοπρ. π.Θεόδωρος Ζήσης - Ο Απόστολος Θωμάς

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ακροστιχίς.
Ευεπίης μελέεσσιν εφύμνια ταύτα λιγαίνει Υία Θεού μερόπων είνεκα τικτόμενον εν χθονί, και λύοντα πολύστομα πήματα Κόσμου. Αλλ΄ άννα, ρητήρος ρύεο τώνδε πόνων.

Ερμηνεία.

Εδώ η ιερά Μούσα της του Χριστού Εκκλησίας Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο και Χρυσορρόας επονομαζόμενος, κατά τον Θεοφάνη, δια την επανθούσαν αυτώ και χρυσαυγίζουσαν ευγλωττίαν, γράφει τον σκοπόν όλον και την υπόθεσιν του Κανόνος, τον οποίον μέλλει να συντάξη εις την παρούσαν εορτήν· όθεν λέγει. Ταύτα τα εφύμνια (ο Κανών) συντεθειμένα με μέτρα της Ποιητικής υμνούσι και δοξάζουσι τον Υιόν του Θεού· διότι απλώς κάθε ύμνος καλός μεν είναι και υμνεί τον Θεόν· ο εμμέτρως όμως συντεθειμένος είναι πλέον επαινετός· όσον γαρ αυτός είναι δυσκολώτερος κατά την σύνθεσιν, τόσον είναι θαυμασιώτερος, ως λέγει ο ανώνυμος ερμηνευτής.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 24 Απριλίου 2015

Ελισάβετ οσίας, της θαυματουργού, Σάββα του στρατηλάτου, Αχιλλέως, Φήλικος, Φορτουνάτου ιερομάρτυρος, Δούκα του Μυτιληναίου (1564), Νικολάου (1795), Ακυλίνας, Γεωργίου των νεομαρτύρων.

Ἡ Ὁσία Ἐλισάβετ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τῆς Θράκης καὶ ἔζησε τὸν 5ο αἰώνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς της, Εὐνομιανὸς καὶ Εὐφημία, ἦταν ξακουστοὶ καὶ ὀνομαστοί, φημισμένοι γιὰ τὰ πλούτη τους καὶ περίφημοι γιὰ τὴν ἀρετή τους. Κατοικοῦσαν κοντὰ στὴν Ἡράκλεια, στὸν τόπο ποὺ ἀπὸ παλιὰ ὀνομαζόταν Θρακοκρήνη καὶ ἀργότερα Ἀβυδηνοί. Ζοῦσαν μὲ εὐσέβεια ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν Ἰώβ. Ποθώντας δὲ μὲ πάθος νὰ μιμηθοῦν τὴν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ, ἁπλόχερα βοηθοῦσαν ὅλους, ὅσοι εἶχαν ἀνάγκες ὑλικές.

Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν!

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.   Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 


***

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, τότε τι χρειάζ...":

Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως. Για την υπογραφή οικουμενικός Βαρθολομαίος ο αγαπητικός.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Πανεπ. Αθηνών


Σήμερα η κατ΄ ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία, διατελεί, από πλευράς ομολογιακού προσανατολισμού της Πατριαρχικής Κεφαλής, σε ιδιότυπη κατάσταση σχιζοφρενικού χαρακτήρος!     Το Πατριαρχείο, το οίκημα, είναι σύμβολο Ορθοδόξου Ομολογίας! Ο πατριαρχικός, όμως, οικοδεσπότης είναι περιπαθής παπόφιλος! Είναι αδελφός συμπροσευχόμενος και συλλειτουργός, εις παροξυσμό παπικής αγάπης, του Ρωμαίου Ποντίφικα! Παρά τους Ι. Κανόνες, προδίδει την φίλη Ορθοδοξία, με την απροκάλυπτη σύζευξή του με την παπική – ουνιτική  ετεροδοξία! Πρόκειται όντως για σχιζοφρενική ομολογιακή σύζευξη!

Αυτήν την συμβουλή έδωσε ο Αββάς Ποιμήν σε κάποιον αδελφό, που τον επισκέφθηκε και του είπε ότι έχει πολλούς λογισμούς και κινδυνεύει από αυτούς.

Ο Γέροντας τον έβγαλε έξω στο ύπαιθρον και του είπε: «Άνοιξε την αγκαλιά σου και πιάσε τους ανέμους». Ο επισκέπτης του αποκρίθηκε ότι δεν είναι ικανός να πιάση τους ανέμους. Τότε ο Αββάς Ποιμήν του είπε: «Εάν είναι αδύνατον να πιάσης τους ανέμους, ούτε τους λογισμούς μπορείς να τους εμποδίσης να μπουν μέσα σου. Δικό σου χρέος όμως είναι να αντισταθής σ΄ αυτούς».

Αυτό από την αδελφή μας Ζωή Σπαθή :

Σαν σήμερα 23 Απριλίου 1827 άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο θάνατος του Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια είτε με υποκίνηση των Άγγλων, που ήθελαν τον περιορισμό της Επανάστασης στην Πελοπόννησο.

Αφιερωμένο :


Ευγενία Ξεφτέρη Το τραγούδι του Καραϊσκάκη 

Ιερά Μονή Εσφιγμένου - Ομιλία Πάσχα 2015 | +Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος - Καθηγούμενος


Πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=34&t=10835

Μήνυμα από τον προφήτην Αγγαίον «ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ!» --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Δεν είναι ίσως γνωστό σε όλους το όνομα και ασφαλώς ούτε το βιβλίο του προφήτη Αγγαίου. Το όνομά του σημαίνει Εόρτιος (πρβλ. το λατινικό Φήστος ή το αρχαιοελληνικό Ιλαρίων) και η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Δεκεμβρίου. Εμφανίζεται στην προφητική σκηνή το 520 π.Χ. και ανοίγει πρώτος την αυλαία της δράσεως των μετά τη βαβυλώνειο αιχμαλωσία προφητών.                                
Η διδασκαλία του Αγγαίου είναι απλή και σαφής. Παροτρύνει τους επαναπατρισθέντες Ιουδαίους να ανοικοδομήσουν τον οίκο του Κυρίου και να τον κάνουν όσο μπορούν καλύτερο και ωραιότερο. Τους βεβαιώνει μάλιστα ότι ο Κύριος ετοιμάζει γι΄ αυτόν το ναό μία δόξα ανυπέρβλητη και μοναδική· θα τον καταστήσει κέντρο προσκυνήματος όλων των εθνών και πηγή ειρήνης. Αναγγέλλει έτσι τον ερχομό του Μεσσία, ο οποίος θα ενώσει όλα τα έθνη σε μία πίστη.                                                                                                                                 
Το χαρακτηριστικό του Αγγαίου είναι ότι δεν ασχολείται, όπως οι άλλοι προφήτες, με κοινωνικές και ηθικές παρεκτροπές των Ιουδαίων. Επιμένει σ΄ ένα πολύ πρακτικό θέμα: την ανοικοδόμηση του ναού. Διακηρύττει επιστροφή στο ακριβές τυπικό της λατρείας, σύσφιγξη των δεσμών του έθνους με το ναό και το νόμο μετά τη χαλάρωση που είχε επιφέρει η μακροχρόνια εξορία. Μέσα στη χοάνη των μεγάλων αναστατώσεων οι Ισραηλίτες κινδύνευαν να χάσουν την ταυτότητά τους. Μόνο ο σύνδεσμός τους με το ναό, το κέντρο της λατρείας, το σύμβολο της ιστορίας τους θα μπορέσει να τους ανασυγκροτήσει. Ο ναός ήταν γι΄ αυτούς όχι απλώς ο οίκος του Θεού, αλλά η απτή, εικαστική παρουσία του. Γι΄ αυτό ο Αγγαίος εργάζεται ώστε να υψωθεί γρήγορα ο ναός και να λειτουργήσει ως κιβωτός σωτηρίας για το λαό. Συγχρόνως όμως οραματίζεται το ναό ως μία έπαλξη από την οποία θα δώσει τη μάχη και θα κερδίσει τη νίκη η πίστη του ζωντανού και αληθινού Θεού. Δεν αποβλέπει στο να αναστηλώσει απλώς έναν ναό. Θέλει να αναστηλώσει το θρησκευτικό φρόνημα του λαού του, να αναζωπυρώσει τη λατρεία στον ένα Θεό, που εξασφαλίζει την αληθινή πίστη και καλλιεργεί την ενότητα και την αγάπη, την αγιότητα και την ηθική καθαρότητα.             
Μέσα από το προφητικό έργο του Αγγαίου προβάλλει ένα σπουδαίο μήνυμα για την πολύφωνη και πολυπολιτισμική εποχή μας: Να εκτιμήσουμε και να διαφυλάξουμε την ιερή μας παράδοση, που είναι ρίζα στο δένδρο της πίστεως, θεμέλιο στην οικοδομή της Εκκλησίας, αρτηρία στο σώμα του Χριστού. Ναός που πρέπει να σεβαστούμε, οίκος Κυρίου, που πρέπει να επιμεληθούμε, είναι η Ορθοδοξία, η οποία στις μέρες μας απειλείται, αφ΄ ενός από τον υλισμό, που επιτίθεται να την γκρεμίσει, και αφ΄ ετέρου από τις αιρέσεις, που επιχειρούν να την παραμορφώσουν. Αν η προφητεία του Αγγαίου παροτρύνει το λαό για την ανέγερση του ναού του Σολομώντα, ο ναός της Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα σήμερα, απειλείται με σοβαρή διάσειση και κατεδάφιση. Διοργανωτής και δράστης αυτής της ανίερης εκστρατείας εναντίον της Ορθοδοξίας είναι η παναίρεση του οικουμενισμού. Με τρόπο ύπουλο, με συνθήματα δήθεν δημοκρατικά και αγαπητικά, στην ουσία όμως δόλια και πονηρά ο οικουμενισμός πασχίζει να ξεθεμελιώσει από τις ψυχές την ορθόδοξη πίστη. Και για να αποφευχθεί κάθε αντίδραση του ορθοδόξου λαού, με πολλή μαεστρία ο οικουμενισμός προβάλλει και προωθεί ένα υποκατάστατο της Ορθοδοξίας, μία νέα «εκκλησία» σαφώς αλλοτριωμένη από την ουσία της Εκκλησίας και πλήρως εκκοσμικευμένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της σύγχρονης παγκοσμιοποιήσεως. Έτσι όμως παραβλάπτει την οικουμενικότητα του Ευαγγελίου και αμαυρώνει την παγκοσμιότητα της μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Επιπλέον, με την πονηρή τακτική του ο οικουμενισμός ενσπείρει τη διάσπαση στους κόλπους της Εκκλησίας: Διαβάλλει ως αναχρονιστικούς, φανατικούς, σκοταδιστές, ανθρώπους χωρίς αγάπη Θεού, όσους εμμένουν στην παράδοση. Αντίθετα, όσους ενστερνίζονται τα οικουμενιστικά δόγματα τους προβάλλει ως ανθρώπους αγάπης, ιδεώδεις διδάσκαλους και πατέρες του λαού, ως σωτήρες της Εκκλησίας.                                                                                                           
Ασφαλώς δεν πρέπει να λησμονούμε ότι από πλευράς Θεού, βέβαια, ο ναός της Ορθοδοξίας, το οικοδόμημα της Εκκλησίας, είναι άτρωτο. «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16: 18), αλλά θα υψώνεται ένδοξη «εις τους αιώνας». Από πλευράς δικής μας, όμως, έχουμε χρέος να οικοδομήσουμε τον εαυτό μας πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και πατέρων με ακρογωνιαίο λίθο το Χριστό (Εφ. 3: 20· πρβλ. και Α΄ Πέ. 2: 4-10). Τα λόγια του Αγγαίου αποκτούν έτσι μία έκτατη επικαιρότητα, καθώς τα ακούμε να απευθύνονται στους χριστιανούς σήμερα· «κατισχυέτω πας ο λαός της γης, λέγει Κύριος, και ποιείτε· διότι μεθ΄ υμών εγώ ειμι, λέγει Κύριος ο παντοκράτωρ, και το Πνεύμά μου εφέστηκεν εν μέσω υμών» (2, 4).                                                                                            
Αλλά και κάτι άλλο, πολύ απαραίτητο: Έχουμε χρέος να προασπίσουμε την αγία Ορθοδοξία μας από υλοκρατικές ή πνευματοκρατικές εκτροπές. Να προσέξουμε, μήπως με μια βάναυση υλοκρατία σκοτώνουμε το πνεύμα και κρατούμε μόνο το γράμμα, κάνουμε τον τύπο και το σχήμα είδωλο, που το λατρεύουμε, και χρησιμοποιούμε την Εκκλησία για τα γήινα συμφέροντά μας. Να προσέξουμε, όμως, επίσης μήπως με μια ανερμάτιστη πνευματοκρατία απορρίπτουμε τον τύπο, που συγκρατεί την ουσία, παραχαράσσουμε το σχήμα, που φέρει έκτυπη την αλήθεια, και υπάγουμε την Εκκλησία σε φιλοσοφία ανθρώπινη. Όταν εμείς ανταποκριθούμε σ΄ αυτό το χρέος και φυλάξουμε ακέραιη την ορθόδοξη πίστη, την «άπαξ παραδοθείσαν» (Ιδ. 3) από τον Κύριο στους αποστόλους, την οποία εγγυάται η αγία Γραφή, οι πατέρες «εδογμάτισαν» και η Εκκλησία διαφυλάττει και παραδίδει μέχρι των ημερών μας, τότε θα φυλαχθούμε μέσα στον οίκο της δόξης από τους ποικίλους σεισμούς των καιρών μας και θα έχουμε κτήμα μας την ειρήνη του Θεού. Μόνο έτσι θα είμαστε ωφέλιμοι και στους εκτός Εκκλησίας.

***
Ο  Σάββας Ηλιάδης άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Μήνυμα από τον προφήτην Αγγαίον «ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΑΣ ΠΑ...":

Να έχουμε τις ευχές του!
Τρία χρόνια από την κοίμηση του δασκάλου μας. Ρουφήξαμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες του για πολλά χρόνια. Θα τον ευγνωμονούμε και θα προσευχόμαστε πάντοτε για την ψυχή του.