ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» είναι εν επισημότατον κείμενον της Εκκλησίας. Είναι «Συνοδικόν». Αλλ’ από τότε που εξεδόθη μέχρι σήμερον, έχουν παρέλθει ένδεκα συναπτοί αιώνες. Και αυτό προβάλλεται υπό των νεωτεριζόντων, ως το τρωτόν του, σημείον. Διότι οι ελευθερίως ερμηνεύοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας επικαλούνται τι; Τον χρόνον. Λέγουν ότι εκείνα ήσαν καλά δια την εποχήν των. Σήμερον όμως τα πάντα ήλλαξαν. «Γέγονε τα πάντα καινά». Αλλά ποία είναι «εκείνα»; Η δογματική διδασκαλία, η Ηθική, η λειτουργική πράξις, η θεόθεν μαρτυρηθείσα «εν πολλοίς τεκμηρίοις» πνευματική πείρα της Ορθοδοξίας. Αλλάσσουν αυτά; Πως δυνάμεθα να παραθεωρήσωμεν ανενόχως δόγματα, Ορους, Ι. Κανόνας;
Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» έχει πολύ ευρυτέραν σημασίαν από μίαν απλήν επισφράγισιν της νίκης κατά των εικονομάχων. Ναι μεν, η αναστήλωσις των Ι. Εικόνων αποτελεί σπουδαιότατον θεολογικόν γεγονός, του οποίου την σημασίαν αναλύουν τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αλλ’ η αναδρομή του «Συνοδικού» εις τας αρχάς του 4ου αιώνος και η κατ’ όνομα μνεία, τόσον των προασπιστών των Ορθοδόξων δογμάτων, όσον και των αιρεσιαρχών, εκ του άλλου δε, η προέκτασίς του μέχρι του 14ου αιώνος, εις τας Ησυχαστικάς Έριδας, προσδίδουν εις τούτο τον χαρακτήρα αιωνίου κύρους κώδικος της Εκκλησίας.
Το «ανάθεμα τρις» κατά των αιρετικών και το «αιωνία η μνήμη» δια τους αγωνισθέντας υπέρ της Ορθοδοξίας, μέσα εις τας διαστάσεις δέκα ολοκλήρων αιώνων, αποτελούν την ανακεφαλαίωσιν της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ανανεώνουν την στερράν στάσιν της και εξαίρουν το νόημα της Παραδόσεως.

Orthodox Hymns


Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η Κυριακή του Σπορέως και η Παγκόσμια Δικτατορία


O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 13 Οκτωβρίου 2015

Κάρπου, Παπύλου, Αγαθοδώρου μαρτύρων.

Μαρτύρησαν ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος (249 – 251), σκληρότατος διώκτης τῶν χριστιανῶν. Ὅλοι, πατρίδα εἶχαν τὴν Πέργαμο. Ὁ Κάρπος, μὲ ἄρτια γραμματικὴ μόρφωση, εὐσεβέστατος καὶ μὲ πολλὲς ὑπηρεσίες στὴν Ἐκκλησία, εἶχε γίνει ἐπίσκοπος Θυατείρων.
Ὁ Παπύλος, ποὺ εἶχε σπουδάσει ἰατρικὴ καὶ πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες τοῦ ἀμισθί, ἔγινε διάκονος καὶ ἄμεσος συνεργάτης τοῦ Κάρπου.
Ὁ Ἀγαθόδωρος, ψυχὴ ἐκλεκτὴ καὶ πιστή, ἦταν ὑπηρέτης στὴν ἐπισκοπὴ Θυατείρων.
Ὅταν καὶ τοὺς τρεῖς συνέλαβε ὁ ἀνθύπατος Οὐαλέριος, ὁμολόγησαν μπροστά του μὲ παρρησία τὸν Χριστό. Τότε ὁ Οὐαλέριος τοὺς εἶπε: «Οἱ χριστιανοὶ εἶναι δεισιδαίμονες, ἀνίκανοι, χωρὶς ἀνώτερα αἰσθήματα. Ἐσεῖς, σὰν μορφωμένοι ἄνθρωποι, ἀμέσως πρέπει νὰ τοὺς ἀρνηθεῖτε».
Στὴν κατηγορία αὐτή, ἀπάντησε ὁ Ἐπίσκοπος Κάρπος μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου.
Μιὰ ἀπάντηση ποὺ ἴσχυε, ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύει στοὺς αἰῶνες, γιὰ τὸ φρόνημα τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν. Εἶπε λοιπόν: «Κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταὶς ἰδίαις χερσὶ λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν», ποὺ σημαίνει, ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ βασιλιά, κοπιάζουμε μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια. Ἔπειτα, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἄπιστοι μᾶς βρίζουν καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε ἀγαθὰ γι’ αὐτούς. Ἐνῷ μᾶς καταδιώκουν, τοὺς δείχνουμε ἀνοχή, ἐνῷ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μὲ λόγια γλυκὰ καὶ παρακλητικά.
Ἐκνευρισμένος ὁ Οὐαλέριος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε, μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή τοῦ Παπύλου Ἀγαθονίκη, ὅλους τοὺς ἀποκεφάλισε.

Aνάγκη Ομολογίας

Πάντοτε μεν, μάλιστα δε σήμερον είναι αναγκαία η ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως και η μαρτυρία της αποκεκαλυμμένης αληθείας υπό παντός πιστού, χάριν της σωτηρίας εαυτού και του πλησίον. Ούτε μόνη η πίστις, ούτε μόνη η αγάπη, ουδέ πίστις και αγάπη ομού συνιστούν τον πιστόν, εάν δεν υπάρχη και η ομολογία. Τότε ο Χριστιανός είναι ωλοκληρωμένος και ευάρεστος ενώπιον του Κυρίου, όταν εν αυτώ, ως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «και η πίστις της ομολογίας προλάμπη και η αγάπη τη πίστει συμπλέκηται» (PG, 44, 928). Η ανακήρυξις της αληθείας και η ομολογία της ευσεβείας, τονίζει ο Συμεών Θεσσαλονίκης είναι αναγκαία, και ο θεμέλιος παντός πιστού (PG, 155,  36). Δεν πρέπει να σιωπώμεν το φρόνημα της αληθείας, γράφει ο Μ. Αθανάσιος, αλλά να το διαγγέλωμεν μεγαληγόρως (ΒΕΠΕΣ, 30, 205). Ο Μ. Βασίλειος εφιστά την προσοχήν, μήπως «ένοχοι του αίματος των υπό της αμαρτίας τεθανατωμένων δια της σιωπής ευρεθώμεν» (PG, 31, 1512). Oδε άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κατατάσσει την απουσίαν της ομολογίας εις «τρίτον αθεϊας είδος». Δια τούτο πάντες οι μέχρι σήμερον Ορθόδοξοι πιστοί ωμολόγησαν την αλήθειαν, πολλοί δε εξ αυτών και μέχρι μαρτυρικού θανάτου, συμμορφούμενοι προς το τέλειον υπόδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, «του μαρτυρήσαντος επί Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν» (1Τιμ. στ: 13). Ο απόστολος Πέτρος μακαρίζεται υπό του Κυρίου δια την ομολογίαν (Ματθ. ιστ: 17). Ο απόστολος Παύλος «τον στέφανον ελπίζει λαβείν της ζωής, τηρήσας και κηρύξας την πίστιν», γράφει ο Συμεών Θεσσαλονίκης (PG, 155,  36). Πάντες οι άγιοι Απόστολοι εκήρυξαν το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος ωμολόγησε τον Χριστόν εντός του Συνεδρίου των απειθούντων εις τον Θεόν Ιουδαίων. Οι άγιοι Μάρτυρες ωμολόγησαν την αλήθειαν, θυσιαζόμενοι ως άλλα ολοκαυτώματα εις τον βωμόν της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντες οι Άγιοι και οι Πατέρες συνέζησαν με την καλήν ομολογίαν, περιφρονούντες τας απειλάς των ασεβών,  ή μάλλον λυπούμενοι, διότι είς είναι ο θάνατος και είναι φύσει αδύνατον δια πολλών μαρτυρικών θανάτων να δοξάσουν τον Θεόν, ως απήντησεν ο Μ. Βασίλειος εις τον αιρετικόν ηγεμόνα. Ταύτην την ομολογίαν της πίστεως εκράτησαν και πάντες οι Ορθόδοξοι Έλληνες μέχρι των ημερών μας, φρονούντες ότι η ομολογία της θείας αληθείας είναι πρόξενος αιωνίου ζωής.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ


Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ

Θα τους τιμωρήσει ο ΟΗΕ, που δεν έχει κάνει τίποτε επί 41 χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο;
Στις 13 Οκτωβρίου σύσσωμος ο Ελληνισμός τιμά την ιερά μνήμη του Παύλου Μελά, του ηρωικού ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού, ο οποίος ήλθε ως εθελοντής στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία για να βοηθήσει τους εντοπίους αγωνιστές κατά των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Επεσε μαχόμενος το 1904 κατά τουρκικού αποσπάσματος στο σημερινό χωριό Μελάς της Καστοριάς, το οποίο τότε λεγόταν Στάτιτσα. (Να μην τη συγχέουμε με τη Σιάτιστα Κοζάνης.)

"Μικρό γεροντικό πόλεων" – Ο « πλούσιος» παππούς

Συνάντησα κάποτε έναν παππού τόσο φτωχό, που του έλειπαν ακόμη και τα απαραίτητα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει και ο γιος του που ζούσε στο εξωτερικό τον είχε ξεχάσει...

Ο παππούς είχε φωτεινό πρόσωπο και γελούσε καλόκαρδα, ενώ το σπιτάκι του ήταν ένα ημιυπόγειο κάτω από την σκάλα μιας πολυκατοικίας.

Ένα βράδυ μπήκα και εγώ στο σπίτι του, μια και η πόρτα ήταν συνεχώς ξεκλείδωτη. Ο παππούς δεν άκουγε καλά και έτσι δεν με κατάλαβε. Τον είδα στο ημίφως σκεπασμένο με κάτι παλιές κουβέρτες στο ντιβάνι, που χρησιμοποιούσε για κρεβάτι.

"Δόξα τω Θεώ", έλεγε και ξανάλεγε, "εγώ έχω κάπου να μείνω. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν ή ζουν στο δρόμο! Τι ευλογίες μου δίνεις, Θεέ μου!"

Δεν ήξερα, αν έπρεπε να τον λυπηθώ για τη φτώχεια του ή να τον ζηλέψω για τα πλούτη της υπομονής του!!