«Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν.» (Ματθ. [7]

...Διότι δεν ήτο τόπος, ούτε έσωθεν, ούτε έξωθεν του κελλίου του Αγίου, εις τον οποίον δεν εφαίνετο όφις· οπουδήποτε και αν ήθελε σταθή τις, εκεί και όφις θα περιεπλέκετο εις τους πόδας του, καθώς και οίον δήποτε προς χρήσιν του αγγείον ελάμβανεν, εντός αυτού εύρισκε και οφίδιον. Οσάκις ήθελε να πλαγιάση εις κλίνην δια να αναπαυθή ολίγον από τους κόπους, μετ΄ αυτού και οι όφεις συνεκάθηντο, εφυλάττετο όμως εξ αυτών αβλαβής με την δύναμιν της θείας Προνοίας. Ταύτην δε την μεγάλην πληγήν υπέμεινεν ο αοίδιμος όχι άπαξ ή δις καθ΄ έκαστον ημερονύκτιον, αλλά πάντοτε και εις πάσαν ώραν· και όχι μόνον δι΄ εν έτος ή και δύο επειράζετο υπό των όφεων, αλλ΄ επί ολόκληρα ένδεκα έτη. Και το παράδοξον ότι ο Όσιος δεν απέκαμε, δεν εγόγγυσε, δεν ελυπήθη το ελάχιστον, αλλ΄ ηυχαρίστει πάντοτε τον Θεόν και προθύμως αντεπολέμει τον πολεμούντα διάβολον.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: