Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ -- Από τον Ιωσήφ τον Πάγκαλον εις τον Κύριόν μας. Του αείμνηστου Γ.Ζερβού

Ἐάν φαντασθῆ κανείς τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, ὡς μίαν κλίμακα μέ ἑπτά τμήματα, δηλαδή μέ ἑπτά ἑβδομάδας, τότε ἤδη εἰσερχόμεθα εἰς τό τελευταῖον τμῆμα αὐτῆς, δηλαδή εἰς τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα. Αὕτη ἀποτελεῖ τήν δραματικωτέραν φάσιν, τῆς πρό τοῦ Πάσχα ἐποχῆς. Τό πρῶτον τμῆμα τῆς πνευματικῆς αὐτῆς Κλίμακος ἐλέγετο Καθαρά Ἑβδομάς καί ἀποτελεῖ τήν εἴσοδον εἰς τήν ἐποχήν τῆς πρό τοῦ Πάσχα νηστείας. Τό τελευταῖον τμῆμα της λέγεται Μεγάλη Ἑβδομάς τοῦ ἔτους. Διά τοῦτο ἔχει πένθιμον περιβάλλον καί διάκοσμον, πού ἀσκοῦν ἀντίστοιχον ψυχολογικήν ἐπίδρασιν ἐπί τοῦ ἀνθρώπου καί τόν βοηθοῦν νά θρηνήση καί νά μετανοήση. Κεντρικόν πρόσωπον τοῦ μεγάλου δράματος, τό ὁποῖον ἐκτυλίσσεται κατά τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός καί Σωτήρ, ὁ Ὁποῖος πορεύεται εἰς τόν τόπον τοῦ Γολγοθᾶ διά νά ὑποστῆ τάς συνεπείας τῆς ἀνθρωπίνης μοχθηρίας καί νά συντρίψη διά τοῦ πάθους του, τήν ἐπηρμένην ὀφρῦν τῆς ἁμαρτίας.

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Misha:
αγαπητέ Κοσμά, δεν υποστηρίζω a priori  την αγιότητα των Ρομανώφ... 
ούτε δικαιολογώ την τσαρική-φεουδαρχική πολιτική...
 
λέγω απλώς, πως αυτοί τουλάχιστον θανατώθηκαν βιαίως ...
 
πάντως, όπως και να έχει, πολλοί όσιοι της ρωσικής εκκλησίας της περιόδου εκείνης είχαν εκφρασθεί με συμπάθεια και προσεύχονταν για την τσαρική οικογένεια...


Χαίρω για τις διευκρινίσεις σου αυτές, αδελφέ
Misha! Η τοποθέτησή σου αυτή είναι ξεκάθαρη και σε τιμά. 
Το ότι ορισμένοι όσιοι της Ρωσίας είχαν εκφρασθεί με συμπάθεια για τους Ρομανώφ είναι επίσης απόλυτα κατανοητό και σεβαστό. Πολύ περισσότερο, για το ότι προσεύχονταν για αυτούς. Ο Απόστολος Παύλος γράφει:
 
«παρακαλώ ουν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων των εν υπεροχή όντων, ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάση
 
ευσεβεία και σεμνότητι» ( Α΄ Τιμ. 2, 1-2 )!
 

Και να φανταστεί κανένας, ότι την εποχή του Απστόλου Παύλου, οι «όντες εν υπεροχή» ήταν οι Νέρωνες!
 

Καλά, λοιπόν έκαναν οι όσιοι της Ρωσίας και προσεύχονταν για τους Ρομανώφ να διάγουν «εν ευσεβεία και σεμνότητι»!



ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ.. --- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 10 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ, Ιωσήφ του Παγκάλου. Τερεντίνου, Πομπηΐου Αφρικανού, Μακαρίου, Μαξίμων και ετέρων 36 μαρτύρων, Αλεξάνδρου και των συν αυτώ, Γρηγορίου ιερομάρτυρος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ε', Δήμου νεομάρτυρος του εν Σμύρνη (1763).


Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε (α) την ανάμνησή του.
Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξανά πούλησαν στον αρχιμάγειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ -- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Ο παπισμός επίβουλος της Ορθοδοξίας

Ποίος δεν γνωρίζει σήμερον τας επαισχύντους παπικάς σταυροφορίας εις βάρος του «σχισματικού» Βυζαντίου και την επί δύο αιώνας φραγκικήν κατάληψιν της Κωνσταντινουπόλεως, που απετέλει την πρώτην άλωσίν της;
Ποίος δεν γνωρίζει σήμερον τον λόγον του πά­πα Ευγενίου του Ε’ κατά την άλωσιν της Κωνσταντι­νουπόλεως: «Δεν θα εχαιρόμην τόσον πολύ εάν είχωμεν δέκα νίκας κατά των Τούρκων, όσον χαίρομαι σή­μερον δια την υποδούλωσιν των “σχισματικών”»!
Ποίος δεν γνωρίζει ότι η καταστροφή τεσσά­ρων εκατομμυρίων Ορθοδόξου Ελληνικού λαού εις την Μ. Ασίαν, οφείλετο εις τας μηχανορραφίας του παπισμού, φοβουμένου την επανεγκατάστασιν ενός νέου βυζαντινού κέντρου της Ορθοδοξίας, αντιπάλου του παπισμού; «Ήλθαν εις το φως διάφορα έγγραφα, που απεδείκνυον ακλόνητα, ότι το Βατικανόν, όπως και άλλες δυνάμεις, είχε παρακινήσει την Γαλλίαν (και την Ιταλίαν) να βοηθήσει τους Τούρκους, διότι δεν ήθελεν να πάρουν οι Ορθόδοξοι Έλληνες την Κωνσταντινούπολιν. Το Βατικανόν εφοβείτο ότι η ελ­ληνορθόδοξος Εκκλησία θα εγίνετο σοβαρός αντίπα­λός του εις περίπτωσιν που θα εδραιώνετο εις το παλαιόν της κέντρον του Ανατολικού Χριστιανισμού…

Οίστρος ακολασίας -- Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι συνειδητοί χριστιανοί συνήθως δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και ειδικότερα τον τρόπο ζωής των κοσμικών ανθρώπων, γιατί δεν έχουν πολλές σχέσεις μαζί τους. Όσοι, όμως, πληροφορούνται, απογοητεύονται. Υπάρχει μεγάλη διαφθορά, η οποία ξεπερνάει τα όρια της δικής τους φαντασίας. Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί απ΄ το θέλημα του Θεού και ζουν σύμφωνα με τις υποδείξεις του διαβόλου. Δεν υπάρχει πια χριστιανικό ήθος στους λεγόμενους χριστιανούς. Παντού επικρατεί η ανηθικότητα. Οι σαρκικές ηδονές έχουν μεθύσει τους ανθρώπους όλων των ηλικιών.

Ω φρίξον, ήλιε! ω στέναξον, γη!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΕΟΕΚΛΕΓΕΝΤΑ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΠΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αριθμ. Πρωτ. 250/2012
Αγιώτατε Πάπα καί Πατριάρχα της Κοπτικής Εκκλησίας, κύριε Θεόδωρε Β’, την Υμετέραν Μακαριότητα εν Κυρίω κατασπαζόμενοι υπερήδιστα προσαγορεύομεν.
      Mέ μεγάλη χαρά επληροφορήθημεν τό χαρμόσυνο άγγελμα της επαξίας εκλογής Σας στόν Πατριαρχικό Θρόνον της Κοπτικής Εκκλησίας καί Εγκαρδίως Σας συγχαίρομεν.

Τι άλλο σημαίνει «ζήλος» παρά αγώνα μες τα όλα, κι΄ όχι το ηττοπαθές αναμείνατε «άχρι καιρού»!...

Σ΄ αυτές τις ώρες του κόσμου, όπως η σημερινή, που η αίρεση του Οικουμενισμού έχει και έκταση και βάθος, η μόνη σωτηρία είναι η αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά – «άχρι καιρού» – είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν΄ αποκοιμίζονται οι πιστοί κι΄ οι υπηρέτες του διαβόλου να δρουν ανενόχλητα! Ας μεταφερθούμε στο Ναό του Σολομώντος στην εποχή του Χριστού : κόσμος πολύς, κίνηση μεγάλη, αλισιβερίσι ανθηρό, φωνές μικροπολητών, γέλια, χαρές, ατμόσφαιρα λαϊκού πανηγυριού, οι έμποροι τα οικονομούν, οι Ιερείς χαϊδεύουν ευτυχείς τα γένεια τους, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, εκεί, εγγυητές και φύλακες των Ιερών Παραδόσεων! Οπότε ξαφνικά, αυτή η «ωραία» ατμόσφαιρα διαταράσσεται βίαια! Κάποιος νέος, που το βλέμμα του βγάζει φωτιές, με φραγγέλιο στο χέρι, ορμά σ΄ όλο αυτό το πλήθος των πωλητών, των χρηματιστών, των εμπόρων, τους πετάει έξω, φωνάζοντας : «Άρατε ταύτα εντεύθεν!  Μη ποιείτε τον Οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου»». Έτσι οι Ορθόδοξοι οικουμενιστές ομιλούν για φανατισμό και κατηγούν τους αγωνιζόμενους αντιοικουμενιστές «ζηλωτές»! Ω της υποκρισίας! Η Αγία Γραφή λέει για τα γεγονότα του Χριστού στο Ναό : «ο ζήλος του οίκου σου καταφάγεταί με» Αν ταυτίζετε τον «ζήλο» με τον φανατισμό, θεωρείτε λοιπόν φανατικό και τον Χριστό. Και τι άλλο σημαίνει «ζήλος» παρά αγώνα μες τα όλα, κι΄ όχι το ηττοπαθές ….αναμείνατε «άχρι καιρού»!

Γι’ αυτό και χαρακτηριζόμεθα ευκαίρως-ακαίρως, ακραίοι,φονταμενταλιστές, ταλιμπάν, ορθοδοξαμύντορες, κι’ άλλα…

Η συνελθούσα Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει το 754 αποτελουμένη από Πατριάρχας Μητροπολίτας και Επισκόπους εξέδωκαν όρον ούτως έχοντα: «Ομοφώνως ορίζομεν απόβλητον είναι και αλλοτρίαν και εβδελυγμένην εκ της των χριστιανών Εκκλησίας πάσαν εικόνα εκ πάσης ύλης και χρωματουργικής των ζωγράφων κακοτεχνίας πεποιημένην. Μηκέτι τολμάν άνθρωπον τον οιονδήποτε επιτηδεύειν το τοιούτον ασεβές και ανόσιον επιτήδευμα, ο δε τολμών από του παρόντος κατασκευάσαι εικόνα, ή προσκυνήσαι ή στήσαι εν εκκλησία, ή εν ιδιωτικώ οίκω, ή κρύψαι, ει μεν Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος είεν, καθαιρείσθω, ει δε μονάζων, ή λαϊκός, αναθεματιζέσθω και τοις βασιλικοίς νόμοις υπεύθυνος έστω, ως εναντίος των του Θεού προσταγμάτων, και εχθρός των πατρικών δογμάτων». Ο αριθμός 348 είναι πολύ σεβαστός. Εν τούτοις τον τότε Πατριάρχην Κωνσταντίνον, και τον βασιλέα Κοπρώνυμον και τους 348 Μητροπολίτας, πολλοί μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί δεν τους ήκουσαν, απεσχίσθησαν απ’ αυτών,

Οι «Ιούδες» της Σερβικής «Εκκλησίας» και ο φωτεινός Φάρος ο Μητροπολίτης Αρτέμιος

Μετά την αποδημία του πατριάρχη Παύλου, Κράτος και Εκκλησία συνεργάζονται αγαστά στην υλοποίηση των κατευθύνσεων που δίδονται απ΄ έξω, με συνέπεια να διασπαστεί ο κλήρος και ο λαός, ενώ οι θέσεις του Μητροπολίτη Κοσσόβου αποτέλεσαν το δείκτη για το που πορεύονται τα πράγματα. Μικρόσωμος αλλά με εσωτερικό ανάστημα γίγαντα ο Μητροπολίτης Αρτέμιος αποτελεί για το θρησκευόμενο σερβικό λαό τη φωτεινή προσωπικότητα, που υπερασπίζεται την ακεραιότητα τής Ορθοδοξίας και τα δίκαια του σερβικού λαού στο Κόσσοβο. Μεγάλος βράχος/εμπόδιο για τους ενδοτικούς ο Αρτέμιος κι΄ ακριβώς γι΄ αυτό μηχανεύτηκαν μεγάλες αφορμές και προφάσεις για να τον εξουδετερώσουν, βγάζοντάς τον από τη μέση. Οι σερβικές αρχές, το Πατριαρχείο της Σερβίας, οι πρόξενοι των δυτικών χωρών στο Κόσσοβο, δεν θέλουν τον Μητροπολίτη Αρτέμιο, γιατί αποτελεί το κύριο εμπόδιο στα σχέδιά τους. Δυστυχώς, η Σερβία αυτοχειριάζεται και θυσιάζει δικά της αναστήματα κατ΄ απαίτηση των νάνων της χρεοκοπημένης Δύσης.

H Πίστις του λαού μας την Μεγάλην Εβδομάδα --- του Φώτη Κόντογλου

«Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που τη Σαρακοστή και τη Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλίμονο, οι σπουδαγμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουμε, αντί να διδαχθούνε απ΄ αυτούς. Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί Του βρίσκονται στο Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγια Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται. Τα μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ΄ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ω! Πόσο αληθινή πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!»